SanteLOGie

De QR-code van de meteoriet

Je kunt het natuurlijk hebben over de verjaardag van Twitter, de onzin van Facebook, de lange maar niet al te strenge winter 2012-2013, het naderen van de lente en het bijbehorende kwinkeleren van onze gevederde vrienden.

Maar dat neemt allemaal niet weg dat vorige week een meteoriet ter grootte van een gemiddelde bestelauto boven Siberië – waarom bijna altijd boven Siberië dat zoeken we nog even uit, hoewel ik al wel een vermoeden heb: Siberië is gewoon een heel groot doelwit – uit elkaar knalde en daarbij in duizenden stukken uiteen viel. Nee, hij ging niet door de geluidsbarrière, voor een meteoriet is de geluidsbarrière een heel laag drempeltje dat hij van nature nooit hoeft te overschrijden, hij is er zelfs nooit ónder geweest. Hij ging zo hard dat hij gloeiend heet werd door de wrijving met de aardatmosfeer en daardoor ontplofte en de schade ontstond vooral door de schokgolf van de ontploffing; een meteoriet lijkt soms verdacht veel op een atoombom.

Waar ik even de aandacht op wilde vestigen, dat is dat een deel van de meteoriet ook een flink gat sloeg in het ijs van een Siberisch meer: zomaar, in één klap door anderhalve meter dik ijs heen en hij smolt dat ijs meteen ook even, en passant is in dit geval een goede uitdrukking.

In het afgelopen weekend, waarin een enorme vrolijkheid de boventoon voerde waarover wellicht een andere keer meer, dacht ik tevens na over dat laatste feitje.

Nadenken is in dit geval nuttig en als de frequentie van inslaan van meteorieten ongeveer gelijk blijft hebben we nog een paar jaar de tijd om te bedenken wat we kunnen doen, bijvoorbeeld om te zorgen dat onze vrienden en magen, woonachtig in te laag gelegen gebieden van Nederland, tijdig een goed heenkomen kunnen vinden.

Stel je voor dat zo’n brok ijzer in zijn geheel inslaat in een gletsjer in Zwitserland, waarvan het smeltwater wordt afgevoerd via de Rijn, dan zal het nog een heel karwei zijn, namelijk, om de oeverbewoners in het algemeen en de te laag wonende inwoners van West-Nederland, tijdig heel, levend en droog weg te krijgen. Goeie kans dat die gletsjer in zijn geheel of minstens voor een groot deel plotseling smelt en al dat water zich een weg baant naar de Noordzee – dan zul je aan den lijve ondervinden dat in het universum de menselijke maat er in het geheel niets toe doet.

Vanmorgen zag ik in de krant een bericht dat er een alarm-sms wordt voorbereid die de mensen in bijvoorbeeld Zeeland moet oproepen te vluchten ‘via de A58’ voor het geval een dijk doorbreekt’. In het geval van het meteorietenhoogwater zal de dijk niet doorbreken, maar gewoon de zee in spoelen en nooit meer terugkomen, maar misschien hebben veel mensen nog net wel tijd om via de A58, de A12, de A1 en de A2 de hogere delen van het continent te bereiken. Waarna zal blijken dat het principieel afzien van het bezit van een auto wel eens een fatale vergissing zou kunnen zijn geweest.

Ja, ik weet het, dit is doemdenken, en als de hemel naar beneden valt hebben we allemaal een blauwe pet, maar ik wil alleen maar zeggen dat er meer is tussen hemel en aarde, Horatius, etc.

Ik overweeg in ieder geval de helft van de plaatselijke camping alvast voor een dergelijk geval te reserveren, want als ik er over nadenk heb ik wel erg veel familie, vrienden en kennissen die onverantwoord te laag of te dicht bij een rivier wonen.

En ik mag dan vaak als enigszins afzijdig overkomen: als de nood aan de man komt, weet ik flauwekul van bittere werkelijkheid te scheiden en dat het hemd nader is dan de rok.

Momenteel is de lucht mooi blauw, ideaal om een meteoriet van ver te zien aankomen. Als je een beetje oplet. En de telefoon geladen en wel bij de hand hebt.

Met de QR-code van de meteoriet, maar dat spreekt vanzelf, voor de ervaren twitteraar.

______

hhBest

Boek & Film 

Het pientere pookje en ik

Op de radio hoorde ik vanmorgen weer eens de DAF personenauto noemen. Ik meen dat dat was in het kader van het opstoten van Eindhoven in de vaart der laatste welvarende dorpen in onze door de economie geteisterde wereld en dat kan ik rustig aan de Eindhovenaren zelf overlaten.

Ik noem het alleen omdat de uitdrukking ‘DAF personenauto’ bij mij herinneringen wakker roept en jullie weten het: als ik aan iets geen gebrek heb, dan is het herinneringen.

In 1974 gingen ze op de krant over op leaseauto’s en de keuze viel daarbij niet op Porsches of Ferrari’s – of op Citroen 2CV of Renault 4, waarin wij, langharig en betrekkelijk werkschuw tuig, rondreden ten einde niet voor een kapitalistische patser uitgemaakt te worden – nee, de keuze viel op een DAF. Nadat het afgrijzen ons een tijdlang bij de keel had gehouden, legden wij ons neer bij het onvermijdelijke. Deze vlucht naar voren bracht mij bij een eigele DAF 66 Marathon Stationcar met 1400 cc Renaultmotor.

De auto ontpopte zich als een onvervalst scheurijzer met een topsnelheid van 165 km/u en een geweldig bochtgedrag als gevolg van een eigenaardige eigenschap van de automatische versnellingsbak: daardoor was het differentieel gedeeltelijk gesperd, hetgeen leidde tot snelle slijtage van de achterbanden maar ook tot het genoemde scheurgedrag. Een en ander werd nog bevorderd door het leasecontract, dat zich niet verzette tegen de gewoonte die ik al snel aannam: ik kende maar twee standen, namelijk stilstaan of volgas.

Dat laatste bracht mij snel op de plaats van bestemming, maar dat had ook invloed op de levensduur van de motor.

Je voelt hem al aankomen: de motor begaf het op na ongeveer 65.000 kilometer, in mei 1976. Het zou mooi zijn geweest als dat was gebeurd voor de deur van een DAF-garage, maar dat lukt alleen in je dromen. Nee, het gebeurde op de A58, vlak bij Oirschot, ’s nachts om 2 uur, met een kooi met broedse zebravinkjes op de achterbank onderweg van Maastricht naar Den Haag. Spectaculair hoor, in het donker zag ik toch de enorme rookwolk uit de uitlaat, nadat ik een daverende knal had vernomen en door de daarbij optredende vertraging bijna door de voorruit was gevlogen. Ik kon de auto nog net de vluchtstrook op sturen.

Op datzelfde moment realiseerde ik me: en ik heb ook helemaal geen geld op zak. Ik reed gewoon even van Maastricht naar Den Haag, dus wat kon je overkomen.

Na een poosje stopte een auto die me afleverde bij een café in Oirschot, waar men een taxi voor me belde (jongelui: in 1976 had je geen internet en zelfs geen mobiele telefoons en PIN-automaten waren ook onbekend). De taxichauffeur wilde me wel naar Den Haag brengen, maar ook eerst geld zien. Na lang soebatten en rechtstreekse leugens (‘ik heb thuis girobetaalkaarten’) was hij bereid me naar Den Haag te brengen, met een omweg via de DAF Marathon, ten einde de broedse zebravinkjes te redden. Aangekomen in Den Haag moest ik bekennen dat ik het bedrag alleen kon overmaken met een overschrijvingskaart. Ik zag ’s mans geloof in de mensheid een graad of twintig zakken. Hij sjokte in gebogen houding weg met in zijn hand de overschrijvingskaart, die een paar dagen later gelukkig werd geïnd.

Daarna kreeg ik een zwarte VW Golf. Maar dat is een geheel ander verhaal.

Soms denk ik er nog wel eens aan. De zebravinkjes, bijvoorbeeld, zijn al jaren en jaren dood. Wist ik veel. Ik voerde ze vogelmuur.

______

Bij de foto: Zo eentje. Een gele kon ik niet vinden.

_______

hhBest

Boek & Film 

Holle bolle Gijs at een heel paard half

Zelf heb ik ook wel eens paard gegeten. Meest recent nog na een verkeerde greep in de diepvries van een Italiaanse supermarkt, waar het carne equina heet. Ik vond het eerlijk gezegd niet erg lekker. Let dus voortaan op dat bijzonder donkerrode vlees dat nauwelijks apart ligt in die diepvries.

Wat langer geleden haalde ik voor mijn moeder paardenrookvlees bij de slager. Ik vond dat wel lekker, ik wist zelfs niet beter of paardenrookvlees was het lekkerste rookvlees. Ik herinner me dat het sterk smaakte, al kon het zijn dat dat kwam door meer roken.

Sterker nog: ik heb als werkstudent gewerkt in de vleesverwerkende industrie in Oss. Meestal was ik betrokken bij een als vlees onherkenbaar eindproduct – blikjes Smac inpakken – maar soms kreeg ik iets heldhaftiger taken, zoals het hele dagen bij 35 graden onder nul halve varkens omkeren in een duistere loods.

En op zaterdagmorgen werden we soms uitgenodigd voor een spektakel waarvan men verwachtte dat wij, jeugdige bleekneuzen, het wel apart zouden vinden: het slachten van incourante dieren zoals ezels en inderdaad, paarden.

Nou, spectaculair was het wel. De betegelde vloer was spekglad, het nietsvermoedende paard stond een beetje vermoeid voor zich uit te kijken, daar kwam de slachter, zette het pistool op de kop van het beest. En daverende knal en daar ging het paard. Het gleed uit op de gladde vloer, het geluid van de kletterende hoeven echode enorm in die ruimte, iedereen sprong weg voor de in stuiptrekking om zich heen slaande poten, tot het paard met een doffe bonk op de grond sloeg en roerloos bleef liggen. Wat daarna volgde behoeft geen betoog. Als ik wil ruik ik nog de intieme geur van de enorme massa dampende ingewanden die over de vloer dweilde. Het is de lucht die de chirurg in het ziekenhuis en zijn team ruiken als ze een buikoperatie doen, of het traumateam dat assistentie verleent bij een zwaar verkeersongeluk.

Mensen eten vlees. Dierlijk eiwit heb je nodig. Vegetariërs zijn er om opgegeten te worden. Het nuttigen van tijgers, leeuwen, beren, honden en wolven is onzin: hun voedingswaarde is laag. Maar paarden, koeien, varkens en kippen zijn vegetariërs en dus voedzaam (varkens halen overigens de neus niet op voor een lekker hapje vlees, daarom zijn de mensen vooral verwant aan varkens.) Ratten en muizen zijn ook prima, evenals eekhoorns en ezels. (Je moet eten wat rent, vliegt of zwemt.) Bij vissen geldt de regel niet: veel vlees- en aasetende vissen staan tot hun ongenoegen op het menu van mens en poes.

Waarom eten we wel garnalen en niet hun nauwe verwanten, de pissebedden? Waarom gaan we niet massaal over op sprinkhanen? Waarom eten Indiërs geen rundvlees? Waarom eten Chinezen wel honden en katten en wij in Europa en Amerika niet? Waarom vindt de een pens een lekkernij en walgt de ander ervan? Waarom eet de een wel stierentestikels en de ander niet?

Vragen, vragen vragen. Het antwoord: dat is cultureel bepaald, net als zoenen tussen (hetero)mannen. En dat zal ook best. Maar verder kom ik niet.

Ik vind het trouwens een heel raar gezicht als iemand op de rug van een paard zit, zeker als het rijdier intussen de tango danst.

______

hhBest

Boek & Film 

Aftreden in een dode taal

Ineens ging het gisteren niet meer over dat enge Duitse dorpspastoortje in Rome dat in een nog lang niet voldoende dode taal bekend maakte dat hij ging aftreden om er ‘meer voor de kinderen te zijn’ – dezelfde man die nog niet zo lang geleden zijn collega’s voorstelde gewoon over de schade aan de ziel van de hun toevertrouwde kleinen mee te delen: dat haben wir nicht verwoest.

Nee, het ging over de vraag of beroepssidekick Jan Mulder er wel goed aan had gedaan aan Roderick Vonhögen te vragen hoe hem dat nou beviel, dat celibaat. Waarbij ik wil aantekenen dat ik voorstander ben van het stellen van scherpe vragen, maar dit er toch eerder een voor de nazit had gevonden.

Vonhögen is die immer glimlachende priester die geregeld aanschuift bij de moderne media ten einde daar te verkondigen dat wij, als het aan hem ligt, al podcastend, twitterend en facebookend naar god gaan.

Hij zei dat hij er geen enkel probleem mee had (misschien hanteert hij voor zichzelf een aparte uitleg van het begrip ‘celibaat’) maar leuker zou zijn geweest als hij gevat had opgemerkt te verwachten dat hij, als beloning, erop rekende in de hemel bij een concurrerende godheid die fameuze tweeënzeventig maagden los te kunnen twitteren, waardoor zijn eeuwigheid in ieder geval zou uitdraaien, zeg maar per omnia saecula saeculorum, op een zegevierende inhaalslag. En dat Jan Mulder, als die in de hem resterende jaren nog een beetje zijn best deed, nog wel een paar van die dames bij hem los zou kunnen krijgen – de hemel is niet voor niets het paradijs en tweeënzeventig, mind you! Eventueel met de toevoeging: ‘Hallo, ik hoor van aardse mannen dat ze nog moeite zat hebben met ééntje.’

Maar dat zei hij dus niet en werd er zwaar getwitterd dat het een schande was, wat Mulder had gedaan en dat DWDD maar het beste opgeheven werd.

Dat de roomsche kerk middelerwijl een huis is en blijft met vele kamers bleek in andere uitzendingen waarin gods eigen middelvinger, ook voortdurend opgeheven, Antoine Bodar, woedend van leer trok tegen een inderdaad wel erg korte samenvatting in 1Vandaag aangaande de exploiten van de scheidende scherpslijper te Rome. Terwijl gods rijke regen bij bakken over hem en Andrea Vreede en over de Sint Pieter gutste, verdedigde hij de terugkeer naar een oude leerstelling: ‘Als de priester met het gezicht naar god aan het altaar staat, dan staat hij inderdaad met de rug naar de gelovigen.’

Of de congregatie voor de geloofsleer hier helemaal urbi et orbi mee is, dat betwijfel ik. Maar het was gezegd.

En terwijl ik met bewonderende blikken keek naar de carabiniere die er zijknat op moest toezien dat Antoine en Andrea er geen potje van maakten, vroeg ik mij af of ze in het Vaticaan er echt een ploeg illegale Chinese meisjes op na hielden die die rooie schoentjes maken en al die schattige mijtertjes waar je gisteren vanaf een uur of twaalf de ouwe Ratzinger mee zag paraderen, op de tv.

Dominus vobiscum, Seppl! Et cum spiritu tuo!

_________

hhBest

Boek & Film 

Echt heel erg Amerikaans

President Abraham Lincoln wist een einde te maken aan de burgeroorlog in de jaren zestig van de negentiende eeuw, plus de slavernij af te schaffen, en dat was natuurlijk mooi van hem. Hij deed dat met enorm veel tegenwind, met name door die oorlog tegen de Confederatie van zuidelijke staten die maar één ding wilden: de mensen die tegenwoordig eufemistisch ‘African Americans’ worden genoemd op hun plaats houden, te weten in het bestaan van goedkope slaven die konden zorgen dat puissante rijkdom ten koste van anderen in de VS als een deugd werd gezien, en nog altijd, tot de dag van vandaag; in het Zuiden, maar evengoed op veel andere plaatsen, worden de African Americans en andere niet-blanken nog altijd gezien als een soort tweederangs burgers.

Zie de volledige tekst van mijn stuk over de film Lincoln op Boek & Film 

Twee films voor de prijs van één

Na een doorwaakte nacht – niet geheel onbegrijpelijk, gezien de gestalte van de stewardess met wie hij het bed deelde – vol drankgebruik neemt Whip Whitaker (gespeeld door Denzel Washington) nog een versterkende haal cocaïne alvorens neer te ploffen in de stoel van de gezagvoerder in het vliegtuig dat hij van Florida naar Atlanta moet vliegen – ene vluchtje van niks, maar het is slecht weer en het vliegtuig is een aftandse DC-9. De gezagvoerder stijgt te midden van een onweersbui op (niet ongebruikelijk in de VS) waarbij het toestel meer fladdert dan vliegt, maar als ze eenmaal op kruishoogte zijn is alles voorbij, de gezagvoerder neemt een ferme slok wodka en richt zich nog even geruststellend tot de passagiers die spontaan applaudisseren. Daarna valt de piloot in slaap en wordt het vliegtuig bestuurd door de tweede piloot, die wel in de gaten heeft wat er aan de hand is. Zie verder Boek & Film 

Van de prins geen kwaad

Bij de ingang van C1000 in het winkelcentrum hier ter stede staat een enorme stapel bakkerskratten vol nonnevotte. Het is carnavalsgebak, van een kwaliteit die ik een Tunesische straatbakker eens hoorde aanprijzen als olibolli. Ze zitten werkelijk dik onder de poedersuiker en die heeft zich inmiddels ook meegedeeld aan de twee nonnen die belast zijn met de verkoop van het gebak. Je begrijpt het al: nonnevotte zijn nonnenkonten, zo moeilijk is Limburgs nu ook weer niet. Hoewel je dat niet onmiddellijk uit de vorm van het gebak zou afleiden: het ziet er uit als nonnendrollen. Maar dit uiteraard zeer terzijde. De verkoopsters hebben een serieuze taakopvatting, er kan werkelijk geen lachje vanaf.

Voor mij de winkel in loopt een ook al ernstig kijkende mevrouw met een tamelijk vormloze muts op het hoofd van doorgestikt zilverlamé (heet dat, geloof ik) waaruit, op zeker een halve meter boven haar hoofd, een bos pauwenveren steekt. Ze moet vermoedelijk nog snel een kilo aardappels, een bosje peterselie en een stukje jong belegen hebben, en ze heeft al knalblauwe lippen.

En ze is niet de enige. De helft van het winkelend publiek is op de een of andere manier min of meer verkleed als carnavalsgek. De rest van het publiek doet op zijn beurt of het gek is en kijkt langs buitenmodelpetten, clownsneuzen, kleurige boa’s, geruite broeken heen; ik signaleer zelfs enige leden van de hier vigerende talloze Raden van Elf. En prachtig verklede, steevast luid wenende kinderen – het is de middag van de Kinderoptocht.

In het Limburgs Dagblad van heden lees ik, dat een CDA-Gedeputeerde van mening is dat het Ministerie van Infrastructuur en Milieu ‘carnaval veracht,’ want hij is voor aanstaande maandagmorgen in Den Haag ontboden om te vernemen hoe de bezuinigingen van het ministerie concreet zullen worden ingevuld. Terwijl hij op dat tijdstip geacht wordt heel hard alaaf te roepen met een rare muts op en dan zijn tanden te zetten in zijn eerste biertje van de dag (of het laatste van gisteren). ‘Dit toont aan hoezeer de Randstad de Randstad is’, zegt hij, ter verduidelijking.

Heel Limburg viert dan carnaval, is de onuitroeibare gedachte, alleen die arme gedeputeerde moet ocherrem werken, en nog wel ‘boven in Huilland’.

O ja, viert heel Limburg carnaval?

Op de website van dezelfde krant staat een poll, waarin ditmaal wordt gevraagd: Het is carnaval, ik doe mee? Van de 2206 respondenten zegt 22.4 procent ‘ja’, 10.1 procent zegt ‘ik ben op vakantie’ en 67.5 procent zegt: ‘Ik blijf thuis’.

Of de uitslag van de poll representatief is, dat weet ik niet, maar ik vind er wel voldoende aanleiding in om te zeggen dat de geachte CDA-gedeputeerde maandagmorgen een keiharde schop onder zijn nonnevot moet hebben, richting Den Haag. Alaaf!

_________

hhBest

Boek & Film 

Interessant stukje voor inwoners van Zuid-Limburg

Om een lang verhaal kort te maken: lees dit.

Einde van het dodebomentijdperk

Op de laatste aflevering van nrc.next had ik me enigszins voorbereid en ook wel verheugd. Vandaag zou die laatste aflevering in de bus liggen en inderdaad klepte de brievenbus even voor half zes, als gebruikelijk.

Ik bleef nog even liggen, naar het plafond glimlachend, en stapte toen uit bed om de laatste aflevering van het abonnement, dat ik niet had verlengd, te gaan ophalen. De laatste Marcel van Roosmalen, eigenlijk, want hij was, afgezien van Ilja Leonard Pfeiffer, de enige (op zijn manier) eloquente columnist die me nog was blijven interesseren van die krant.

Die sinds de oprichting, bijna zeven jaar geleden, mijn belangstelling had gehad omdat ik ooit zelf ook een idee op papier had gezet voor een rebelse, dwarse krant die niettemin als sterkste kant had: exact inspelen op de veranderde behoefte van de lezer.

Maar het mocht niet zo zijn. De bezorger had een exemplaar van het Limburgs Dagblad in de bus geduwd. Wantrouwig als ik ben dacht ik gelijk aan een complot: ik word getreiterd omdat ik het abonnement op die prachtige krant heb opgezegd, het was een signaal, men wilde zeggen: je bent hem ook niet waard, hier heb je het plaatselijke Sufferdje. Die inderdaad op de laatste werkdag vóór carnaval niet op zijn best is – ik bedoel, gisteren hadden ze een carnavalsbijlage en vandaag is het één grote carnavalskrant.

Dus las ik gisteren de laatste legale nrc.next. Effe erbij pakken. O, wacht, daar stond mijn laatste Marcel van Roosmalen al in, vandaag mis ik dus Renske de Greef – ook al geen grote misser. Voor de rest een kaal knulletje op de voorpagina die de speechschrijver van Obama blijkt te zijn geweest maar nu voor het grote geld gaat (so what), twee zoenende mannen op pagina 2 en 3, een paginagrote foto van zeewater dat hoog opspat tegen een vuurtoren, Paulien Cornelisse met een stukje over Nederlandse verkleinwoordjes.

Verder belegen tot oud nieuws en nauwelijks advertenties.

Ik miste Rob Wijnberg die vele planken missloeg maar je wel nieuwsgierig hield naar ‘wat zullen ze nou weer bedacht hebben’, ik werd een beetje ziek van ‘next checkt’ (en dat is eigenlijk toch een goeie rubriek, hoewel: is feiten checken niet gewoon een onderdeel van de hele krant en niet alleen een geinige rubriek?)

En, ik zal het maar toegeven: de abonnementen moeten de deur uit omdat mijn inkomen binnenkort met enkele honderden euro’s omlaag gaat, met de complimenten aan het pensioenfonds dat vandaag in het LD (zonder de naam te noemen) een ‘casinofonds’ wordt genoemd.

Wat er vanmorgen ook in de bus lag: voortaan komt er doordeweeks geen papieren krant meer door de bus, en dat is voor het eerst sinds 1 januari 1960. Op zaterdag komt de Volkskrant nog wel (ook sinds die eerste januari 1960) op papier, als laatste relict van het dodebomentijdperk.

Op de website van nrc.next, waar ik nog wel bij kan, krek hetzelfde nieuws als alle andere kranten op hun website hebben. Ook niks bijzonders.

De crisis gaat gewoon door. In Groningen beeft de aarde. In Brussel vergaderen ze om half zeven ’s morgens.

_______

hhBest

Boek & Film 

De AWBZ en het PGB

‘Overheid betaalt pas als familie of vrienden niet kunnen helpen’. Een tweet die ik vanmorgen las. Het gaat over onverzekerbare ouderen- en/of gehandicaptenzorg, zoals geregeld in de AWBZ. Die zorg is qua kosten volledig uit de hand gelopen en ook het Persoonsgebonden Budget heeft geen halt kunnen toeroepen aan de verspilling, integendeel. De AWBZ leidde tot bureaucratie met Kafkaanse vormen, het PGB leidde tot allerlei opzichtige en afzichtelijke vormen van fraude.

Een voorbeeld van dat laatste: van een echtpaar met een zeer behoorlijk eigen inkomen is de vrouw gehandicapt. Beiden zijn tegen het alcoholisme aan en hebben dan ook een opgewekt caféleven. Het probleem: hoe kom je naar het café en daarna ook heel weer thuis? Je zou zeggen: neem een taxi, of je laat een vriend, kennis, familielid rijden. Maar nee hoor: het PGB brengt uitkomst.

‘Overheid betaalt pas als familie of vrienden niet kunnen helpen.’ Laat mij nou denken dat dat altijd al het geval is geweest? Iedereen wil toch het liefste hulp van familie of vrienden, zo enigszins mogelijk? Uitzonderingen (zie boven) daargelaten?

Het is trouwens de overheid die op dat punt barricades opwerpt. Gisteren zag ik een vinnige dame van de Sociale Verzekerings Bank (de instantie de AOW regelt) die juist in die onderlinge informele hulp een middel zag om geld te besparen: als twee alleenstaande en alleenwonende AOW-ers elkaar helpen, ook met oplossingen voor eenzaamheid, dan weet de SVB je te vinden en wordt de AOW-uitkering gehalveerd. Onder het motto: jullie voeren stiekem een gezamenlijk huishouden!

Daarvoor hoeft niet het aantal tandenborstels te worden geteld en hoeft ook niemand te komen loeren met een verrekijker of het tweetal ook wel eens de nacht samen doorbrengt bij een van de twee thuis, nee, het samen boodschappen doen en gebruiken van één auto kan al volstaan om te bepalen dat je samen één huishouden voert. De hoogbejaarde man in de reportage op 1Vandaag die de zaak aanhangig had gemaakt was zo argeloos te laten zien dat zijn vriendin een rekje met kleren in zijn badkamer had staan. ‘Ze kleedt zich wel twee keer per dag om,’ zei hij. Oei! Maar ze woont niet bij hem, en hij niet bij haar, ze stellen allebei prijs op hun eigen woning en hun eigen leven en dat gaat de SVB natuurlijk niet financieren!

Dat is natuurlijk ook het risico van beide bovengenoemde gevallen: dat je te maken krijgt met een ambtenaar met een huiselijke, om niet te zeggen bekrompen visie op de mens en dus het maar raar vindt als iemand zijn auto, nota bene zijn auto, dat exclusieve territorium bij uitstek van de laatdunkende bekrompen Hollander, laat gebruiken door een vreemde! En concludeert: hier klopt iets niet.

De bejaarde man in de reportage leek me zo aardig dat hij wellicht bereid zou zijn om, samen met zijn vriendin, desnoods met haar achter het stuur, het dronken tweetal uit het café naar huis te brengen. En er daarna samen bij een van tweeën thuis er een in te schenken. Zo ziet volgens mij een normaal leven er uit.

Ik zoek even uit of ze een beetje bij elkaar in de buurt wonen.

______

hhBest

Boek & Film