SanteLOGie

Geen oranje akkoord, dan maar naar de kloten

Om half acht was ik al op, om allerlei redenen maar vooral omdat ik verbijsterd onder de wol liggend in het Radio 1 Journaal hoorde vermelden dat Diederik Samsom tegen half april een Oranje Akkoord wil, met het oog op de nieuwe bezuinigingen die nodig zouden zijn op grond van cijfers van het Centraal Planbureau. Hij zei het gewoon in Pauw & Witteman, ik heb het nog even gecheckt.

Daar zit dus een socialist die gewoon, alsof er niks aan de hand is, zegt dat hij half april een oranje akkoord wil hebben. Het kan niet anders of hij bedoelde: dan hebben wij nog een dikke week om het Koningslied in te studeren, een oranje pakje te maken voor op het oranjebal en ons te verheugen op koning Alex en konegin Maxima, die natuurlijk allebei in het oranje op het bordes van het Koninklijk Paleis in Amsterdam zullen verschijnen en aldaar door een oranje menigte kunnen worden toegejuicht, onder wie ongetwijfeld Diederik Samsom en zijn gezin.

Via Twitter heb ik vanmorgen al bekend gemaakt dat ik vind dat heul iets anders nodig is, namelijk een róód akkoord, en voor mijn part ook op 15 april, zodat we nog een week of twee de tijd hebben ons voor te bereiden op een feestdag die nodig nieuw leven ingeblazen moet worden, namelijk 1 mei, de Dag van de Arbeid, Pjerwaja Maja was dat vroeger toen we de grote broer in Moskou nog konden gebruiken om onze gerechtvaardigde eisen kracht bij te zetten zonder hem te vermelden.

Maar nee hoor, een oranje akkoord. Ik neem aan dat Samsom op 27 april spontaan de paarden van de Gouden Koets zal helpen uitspannen om zelf de nieuwe koning der Nederlanden naar het IJ of daaromtrent te trekken, een en ander ter nagedachtenis aan Pieter Jelles Troelstra 1918, precies 95 jaar geleden. Die was dan wel weer tégen dat trekken aan die koets, maar dat is uiteraard spijkers op laag water zoeken.

Met dat oranje akkoord van Samsom wordt, kortom, het socialisme definitief ingedeeld bij de folklore. Zingen wij nog eenmaal Morgenrood en Op, socialisten, sluit de rijen. Doe er, for good measure, de Internationale  ook nog even bij.

En kijken wij vanavond naar de laatste aflevering van De Hokjesman, die de laatste socialisten van Nederland het woord zal laten, ongetwijfeld in het verre Winschaut’n en omstreken.

Alweer de laatste aflevering, want ik vrees dat ook De Hokjesman zelf ook nog wat tijd nodig heeft voor het gereedmaken van zijn driedelig maatkostuum.

Kleur: oranjerood.

_______

hhBest

Boek & Film 

En dan nog dit

(Lees eerst het stuk hieronder). En dan heb ik het nog niet gehad over de ‘nieuwe plofkip’ die al over zes jaar in de diepvrieskast zal liggen, en over de fantastisch duurzame vis die ook pas over zes jaar verkrijgbaar zal zijn – de vissers mogen dan geen ‘bijvangst’ meer overboord kieperen. Ongelooflijk hoeveel poen er nog verdiend gaat worden voor die tijd met die rotzooi! En geen nood: over tien jaar zal de plofzalm alle andere zalm verdrongen hebben.

Nee, dan deze: geen verkeerde etiketten, geen rare houdbaarheidsdata, geen smerige toevoegsel, gewoon de natuur – dit is het lichtsignaal dat de meteoriet van Tsjeljabinsk, de enige echte plofmeteoriet, een paar weken geleden afgaf.

Circus Voedselindustrie

Vanmorgen las ik een lang Amerikaans artikel over hoeveel erger het kan met je voedsel. In Amerika pleuren ze ‘additieven’ in het voedsel die van een eenvoudige hamburger een regelrechte kankerverwekker maken, en negentig procent van het in Amerika verkochte voedsel bevat een en vooral meer van die toevoegingen, want het gaat daarbij heel vaak om de combinatie van ‘additives’. Lees dit. En als je toch bezig bent dit.

Hier in Nederland meieren we intussen voort over paardenvlees en zogenaamd biologische eieren, voedsel dat in principe goed voedsel is. Maar die toevoegingen hebben we hier ook, natuurlijk. Ze staan meestal zelfs braaf op de verpakking vermeld, zij het dan vermomd als E-nummers. Cola Light bevat aspartaam, daar moet je, buiten wat erover vstaat in bovengenoemd Amerikaans artikel, nog maar eens verder op googlen.

Wat mij nog het meest verbaast, dat is de verwondering die van veel mensen meester maakt wanneer ze weer eens kennis nemen van een volgend geval van gefoezel, gefrommel en riskante mengerij in de achterkamertjes van de industriële voedselproductie. Terwijl het zo eenvoudig is: als je nu eens begint met producten te mijden waarvan de naam begint met ‘slagers-‘ ‘koks-‘ of ‘banketbakkers-‘. (Ik bedoel achterham en room, maar er zijn meer voorbeelden.)

En eens iets proeft – ik doe een willekeurige greep: ik heb hier een pakje Capri Sonne Orange naast me staan dat hier in huis wegens de onwaarschijnlijk lage prijs nog wel eens gekocht wordt. Neem eens een slokje, en constateer dat dat waarschijnlijk een product is dat bestaat uit het water waarin de glazen zijn afgewassen waarin vers geperst sinaasappelsap is geserveerd – en wat blijkt: het etiket is eigenlijk heel eerlijk. ‘Bronwater’ wordt als eerste ingrediënt genoemd. Ik neem aan met het accent op ‘water’, een percentage wordt niet genoemd. Het product bestaat verder uit 12 procent vruchtensappen uit sapconcentraten (proef die formulering eens heel voorzichtig met de ogen dicht: wat staat daar eigenlijk?) en verder 4.9 procent citroensap, limoen (geen percentage genoemd) en 7 procent sinaasappel. En dat heet ‘Orange’, dus het Franse of Engelse woord voor sinaasappel. Hier wordt gesuggereerd dat we met zuiver sinaasappelsap te maken hebben, als staat het er natuurlijk niet letterlijk zo.

En dan staat er ook nog de befaamde zin ‘Tenminste houdbaar tot’. We hebben recentelijk de discussie gehad over het feit dat op veel voedsel zo’n datum staat, terwijl het product aanzienlijk langer houdbaar is. Maar Nederland is wel het enige land ter wereld dat deze formulering meekrijgt, die suggereert dat het product pas goed op smaak komt ná de genoemde datum. De Nederlandse voedingsmiddelenindustrie heeft zich kapot gevochten om niet op het product te hoeven zetten ‘houdbaar tot uiterlijk (datum)’ – de nu gebruikte formulering maakt dat je juridisch altijd goed zit als er klachten komen. Dat is wat de voedselindustrie vooral wil. Geen beperkingen en vooral: geen pottenkijkerij.

En dan heb ik het nog niet over producten waarop staat dat ze ‘minder zout’ bevatten, ‘minder suiker’ en ‘minder vet’, maar van alle drie nog altijd veel te veel.

Zodat wij, stomme consumenten (en vooral de bijbehorende kinderen) veel te veel blijven betalen voor inferieure producten met namen waarover ze in de fabriek dagelijks dubbel liggen van het lachen: de kippensoep waar een kip langs is gevlogen en het appelsap waar wat appelschillen naast hebben gelegen.

Ik wil maar zeggen: de voedselindustrie is net pas begonnen en kijkt jaloers naar het grote voorbeeld Amerika.

Kijken jullie intussen ook nog even naar deze.

De absolute gekte slaat nu echt toe (2)

19298 Italianen stemden op de partij Basta Tasse, Genoeg van de Belasting dus, en dat is, als je het mij vraagt, anders dat je zou denken, géén teken van hoop. Als het er op aankomt was en is dat voor de meeste Italianen al het motto van hun leven. Dat er uiteindelijk nauwelijks mensen op hebben gestemd betekent gewoon dat er betere en al vele jaren beproefde methoden zijn om geen belasting te betalen. En dan komt de weg vrij om te stemmen op Boer Koekkoek of op Frans Bauer – ik vertaal maar even vrij naar Nederlandse verhoudingen.

Waarmee we zijn aangeland bij het Kroningslied. Mag ik tot en met 30 april even weg uit Nederland, desnoods naar Italië? Of anders een teiltje, want er wil een Chinees naar buiten. Ik bedoel, toen gistermiddag het normale programma even werd onderbroken voor een nieuwsflash, waarin Hans Wijers de slagzin van de kroningsfeesten op dicteersnelheid bekend maakte, toen zag ik het al aankomen. Ik heb geen gelegenheid de juiste tekst op te zoeken maar het was zoiets als ‘Vertel Willem-Alexander dat hij ons niet moet lastig vallen met rare en totaal onrealistische sprookjes uit 1898’.

Hans Wijers, die was toch van D66? Democraten 66, toch eigenlijk het toevluchtsoord voor republikeinen? Hans Wijers, die wel eens is uitgemaakt voor verlicht ondernemer, bij een grote onderneming met veel personeel? Moesten die mensen ook toen al ’s morgens vroeg aanwezig zijn en salueren (of misschien wel knielen) bij het hijsen van de Hollandsche Driekleur en daarna stram in het gelid een lied ter ere van de Grote en Almachtige Leidster Hare Majesteit ten gehore brengen? Of overdrijf ik nu?

Ik dacht trouwens eerst dat Wijers een Koningslied had voorgesteld, ik heb natuurlijk niet de hele dag de gehoorapparaten in de oren, en ik dacht toen meteen aan een sportieve marsch, maar nee: het bleek een Kroningslied te zijn en dat is natuurlijk raar: er kómt helemaal geen kroning, die hebben we in Nederland niet, dat is nota bene het laatste lichtpuntje, een relikwie van de Republiek: er komt een inhuldiging in Amsterdam, traditioneel de stad waar de ware macht heel lang gevestigd was, een republikeinse macht, wel te verstaan. Maar ja, daar kunnen ze tegenwoordig al geen paardenvlees meer onderscheiden van rundvlees, dus daar is alle hoop ook zo’n beetje mee vervlogen.

Nee, onze enige hoop is nog dat er op 30 april zoveel zonne-activiteit is dat het internet uitvalt en dus niet gebruikt kan worden bij het massaal zingen van dat Lied, en dat, alleen maar voor de zekerheid, Giel Beelen, die uiteraard de zaak zou dirigeren, getroffen wordt door een lichte griep die hem aan het bed kluistert. Of dat voldoende is, dat zal nog moeten blijken, want voor je het weet wordt hij vervangen door Ali B., Willeke Alberti en Gerard Joling, en dan zijn we nog verder van huis.

Waar is trouwens Geert Wilders als je hem nodig hebt? Ja, die liet zich in Australië op de tv de oren wassen zoals nog nooit eerder is gebeurd, Geert werd er zowaar helemaal oranje van.

Gelukkig vindt op 25 april het feest van de bevrijding van de nazifascisti in Italië plaats (en ik mompel nu even niet: bevrijd van de nazifascisten? En Berlusconi en Grillo dan?) met een parade in steeds weer een andere stad (voor dit jaar nog niet bekend) en dat is dan natuurlijk net zo schijnheilig als die toestand hier met dat kroningslied.

Maar ze hebben er vaker mooi weer bij. En ze hebben zo’n leuk volkslied, daar hoeft niet wanhopig naar gezocht gaan worden zoals in Nederland – hebben jullie trouwens al gedacht aan die lange reeks van mislukkingen van spontaan in Nederland gecomponeerde liederen die op het Eurovisie Songfestival, heel stabiel, elk jaar weer nul punten haalden? Daar steken die belastinghaters in Italië nog gunstig bij af.

Ik roep bij deze de Verenigde Staten van Europa uit, met elke week een andere president.

En geen presidentslied.

_______

hhBest

Boek & Film 

Discipline en nuttige lessen

Zien jullie het ook voor je? ‘Zo jongens, zet die tv even zachter cq zet je game even stil, ik heb een belangrijke mededeling. Vanaf nu krijgen jullie nog maar eens in de maand een klein zakje chips, een mini-Marsje en een klein flesje cola, alleen op zaterdag voor de lunch een kleine portie friet, die ik zelf voor je zal maken. En hier zijn lekkere bruine boterhammen met een plakje kaas en eet die maar lekker op want tussendoor krijgen jullie voortaan ook niks meer. Vanavond eten we gekookte kipfilet met gekookte aardappelen en andijvie.’

De verdere details, zo stel ik me voor, verdwijnen in het krijgsgehuil van het grut en daarbij stel ik me de kinderen voor zoals op de foto in de Volkskrant, geplaatst bij het artikel (op de website) waarin een plan van de organisatie Foodwatch wordt bekendgemaakt: een petitie om de regering zover te krijgen in de wet op te nemen dat het uit moet zijn met op kinderen gerichte reclame voor voedingsmiddelen waar te veel zout, te veel suiker en te veel vet zit. En daarnaast moet de regering komen met een lijstje – een heel kort lijstje – van producten die wel verantwoord zijn voor kinderen. Bovendien moeten voor kinderen bestemde producten in de supermarkt voorzien worden van groene, oranje en rode stickers.

‘Hee, jongens! Handig! De chips met de roje stickers zijn de lekkerste! Cool, die sticker!’

Een nobel streven. En absoluut onhaalbaar. Want probeer de enorme sector in de voedselindustrie maar eens zo ver te krijgen dat ze afzien van de vette, zoete en gezouten winsten die worden gemaakt met de productie en verkoop van producten die vooral bestaan uit de allergoedkoopste ingrediënten, jawel, suiker, zout en vet. Als daar een verbod op komt is vorige week de oplossing al aangedragen: je hoeft dan niet eens paardenvlees te verwerken in de chips, maar gewoon de gebruikte hoeveelheden suiker, vet en zout niet meer juist te vermelden op het etiket – als dat nu al gebeurt, tenminste.

Dus, leuk geprobeerd, niet geschoten is inderdaad altijd gemist, maar na de ontnuchtering zit niet veel anders op dan het voorbeeld te volgen van de ouder in de eerste alinea boven: stel je kinderen onder discipline. Laat ze daarnaast allemaal vijf kilometer per dag wandelen, op de fiets naar school gaan, knutselen met oud hout in de openlucht.

En geef vooral het goede voorbeeld.

Drink alleen een glaasje wijn of een biertje op hoogtijdagen, die zijn er echt genoeg. Blijf uit de buurt van frikadellen, gehaktballen, hamburgers – de friture is het afvalputje van alles dat zoet, zout en vet is. Eet niet elke dag ‘iets lekkers’ bij de koffie. Kom zelf ook eens achter de iPad en/of de tv uit.

Ik zou het wel weten, in principe: terug naar de fifties.

En o ja, ook ik ben van mening dat het voedsel waarin stiekem paardenvlees is verwerkt gewoon moet worden uitgedeeld aan arme mensen.

En daarna moet er een verbod komen op kant-en-klaarmaaltijden. Weet je hoe leuk het is zelf een maaltijd te bereiden vanaf kale ingrediënten? En o ja, op school moeten de kinderen les krijgen in voedingsleer. Niet die calorieëntellerij maar gewoon: zien wat het verschil is tussen rundvlees en paardenvlees, bijvoorbeeld.

______

hhBest

Boek & Film 

Alles weglaten zodat je de liefde ziet

Weer eens wat anders: een film die voor een deel gemaakt lijkt op basis van je eigen levensgeschiedenis: Amour.

Een echtpaar van in de tachtig in Parijs, in zo’n negentiende-eeuws appartement, zij, Anne (Emmanuelle Riva), is voormalig pianolerares, wat hij, Georges (Jean-Louis Trintignant) vroeger deed wordt niet vermeld. Ze leven hun leventje, erg op zichzelf maar ook wel een beetje sociaal – zo gaan ze in het begin van de film naar een pianorecital. Op een ochtend krijgt Anne een beroerte waardoor ze aan haar rechterzijde verlamd raakt. Ze wordt naar het ziekenhuis gebracht, maar ze wil naar huis, ze is doodsbang voor het ziekenhuis. Thuis neemt Georges de zorg voor haar op zich. Daar wordt niet over gesproken, dat gebeurt gewoon: liefde. Zie Boek & Film.

De salamitactiek van de tv-quiz

Dezer dagen weer eens – na lange tijd – gekeken naar de Italiaanse tv-quiz l’Eredità. Wat er nog van die erfenis over is, wilde ik wel eens zien. Ja, het was nog steeds een soort afvalrace, de vragen waren nog steeds niet al te dom, de deelnemers kwamen uit alle delen van Italië en hadden altijd hun moeder of verloofde bij zich als secondant – maar de veline waren weg. De veline waren de voornaamste reden waarom Italiaanse mannen zich avond aan avond vergaapten aan de quiz; het waren prima vormgegeven zeer schaars geklede dansmeisjes, en doe nou maar niet net of jullie, keurige Hollandse mannen, ook niet af en toe met een schuin oog naar Raiuno keken.

Maar ze waren er dus niet meer. Ja, er waren nog altijd een stuk of vijf, zes meisjes, keurig in witte blouse en zwarte kokerrok tot onder de knie en ze werden aangesproken met professoressa, want ze waren nu vooral bezig met het geven van enige achtergrondinformatie waar je wat aan had bij alle vragen die gesteld werden. Niet dat ze de wetenschap uit eigen koker haalden, ze lazen het keurig op van de autocue met de schelle stem waarop Italiaanse vrouwen patent hebben,

Waren kwamen die ineens vandaan? Je bent dan geneigd te denken dat de Italianen inmiddels zijn gaan beseffen dat er echt iets mis is met de staatsfinanciën, nu er een premier was, professor Mario Monti, die weliswaar een enorme saaie piet was maar wel de naam van Italië iets beter kon laten klinken en, sterker nog, enig succes bleek te hebben met iets dat ‘economie’ heet, waar volgens de Italiaanse gedachtegang iedereen, behalve toevallig zijzelf iets mee te maken had.

Kortom, terwijl ik voor de tv zat te mijmeren en veel vragen ook nog juist wist te beantwoorden, werd ik besprongen door de gedachte dat de Italianen de veline misschien wel terug wilden en dat ze daarom dit weekend weer op die gek gaan stemmen, Silvio Berlusconi – ik stel me voor dat iedereen wel beseft dat hij een ramp is voor het land en voor Europa, maar dat hij wel degene is die zal maken dat de eenvoudige belastingbetaler toch het liefst geen belasting betaalt.

En wie is bovendien de grootste liefhebber van schaars geklede maar wel uitstekend vormgegeven jonge meisjes? Juist, dat is het goede antwoord.

Dus als je op Berlusconi stemt, krijgen we in l’Eredità misschien wel weer Giovanna Civitillo  terug, voor wie we, alweer tien jaar geleden, toch zeker massaal afstemden op Raiuno, omstreeks half acht. We weten dat Giovanna destijds het veld moest ruimen, samen met quizmaster Amadeus, omdat ze zich hadden laten omkopen (of zoiets). Ja, ik zie het, dansen kan ze óók niet, maar wat juffert dat?

Je hebt trouwens wel een kans dat met de terugkeer van Il Cavaliere de treinen weer van betere kwaliteit worden. En op tijd gaan rijden.

Als je een beetje uitkijkt hoef je ook onder Berlusconi niet te vrezen voor paardenvlees in de salami. Althans niet bij het slagertje in de Via Roma in Maniago. Die is goudeerlijk, want dat is de regio waar mijn vader vandaan komt.

______

hhBest

Boek & Film 

Een contract van niks

Dat contract wil ik ook wel eens zien, dat van Lodewijk Asscher, bedoel ik. Daarin schijnt te zijn verwoord wat de Nederlandse normen en waarden inhouden, en daar breken wij ons het hoofd over sinds vriend JPB daar een jaar of tien geleden gewag van maakte – die zei toen dat Nederland normen en waarden had, maar hij specificeerde ze niet. Maar goed ook, want ik vrees dat een van die normen (of waarden) zou zijn: ‘een lunch is een broodje kaas met een glaasje melk’.

Lodewijk Asscher maakte gisteren in een interview in de Volkskrant bekend dat in de toekomst iedereen die in Nederland komt wonen, buiten het afleggen van een inburgeringsexamen, ook nog een participatiecontract zou moeten ondertekenen; daarin zou het er vooral om gaan dat de nieuwe inwoner erkent dat er niet gediscrimineerd mag worden tegen homo’s, vrouwen en Joden, want dat doen Nederlanders óók niet.

Nee, dat laatste zei hij niet, want ik neem aan dat hij beter weet. Maar die ‘norm’ staat in Nederland gewoon in de wet en elke ingezetene wordt geacht de wet te kennen, dus alleen al daarom is dat contract echt onzin. Niemand die een overtreding begaat of een misdrijf pleegt komt weg met de eenvoudige verklaring ‘Iek nieuwete.’

Als je dan per se zo’n contract wilt, begin dan bij het begin. Stuur de participatiepolitie eerst langs alle voetbalstadions en rokerscafés en daarna vermoedelijk ook langs honderdduizenden huiskamers van Nederlanders die hier al wonen sinds ze in een holle boomstam de Rijn af kwamen varen. Daar valt vermoedelijk nog heel wat aan te participeren. Want het is wel bij wet verboden, maar die echte autochtonen slaan op ontstellende schaal vrouwen en schelden iedereen die hen niet aanstaat uit voor rotjood en kutmoslim.

Toen ik gistermorgen in alle vroegte Lara Rense uit het interview met Asscher in de Volkskrant hoorde citeren dacht ik echt even: ‘Die Wilders gaat wel weer tekeer, Down Under,’ maar het bleek dus de slimste man en vlaggendrager van de PvdA te zijn, de man die er de hele dag uitziet of hij net uit bed is (of twee joints achter de kiezen heeft) en die mijn vrees doet uitkomen die me beving toen ik in oktober hoorde dat hij tot het kabinet was toegetreden: dat gaat het niet worden, dit is de nieuwe Job Cohen.

Lodewijk, nou even serieus: als je echt iets van dat ministerie van Sociale Zaken wilt maken moet je niet zeuren over een contract dat juridisch nul is; maar luister eens naar Emile Roemer, die natuurlijk een fantast is en een mooiprater zonder verantwoordelijkheid, maar toch, ten behoeve voor de onderliggende autoch- en allochtonen, af en toe wat PvdA-gedachtegoed laat doorschemeren.

Waar jij je voordeel mee zou kunnen doen. Bijvoorbeeld met deze Nederlandse norm: de staat bekommert zich om mensen die zichzelf niet kunnen helpen.

Of mag dat nou juist niet van Mark? Of zelfs van Hans of Frits?

_________

hhBest

Boek & Film 

Van boter, katten en knollen

‘Het is niet alles botertje tot de boom’, ‘een kat in de zak kopen’ en actueel is natuurlijk ‘knollen voor citroenen verkopen’. Hoewel in dit geval de citroenen uit rundvlees bestonden en dat lijkt me een hele prestatie. Dus we moeten nu niet doen of we helemaal verrast zijn door het paard dat uit de lasagne sprong, we hebben voor het verschijnsel minimaal drie spreekwoorden en als ik even de tijd had bedacht ik er zo nog een paar bij.

Bovendien weten we het al heel lang, getuige het eerste spreekwoord, dat nog stamt uit de tijd dat boter werd verkocht in tonnetjes, waarbij de boterfabrikant het niet altijd over zijn hart kon verkrijgen om het tonnetje tot de bodem (de boom) met boter te vullen – misschien deed hij onderin wel wat knollen of anders een kat en dat was in een tijd dat je nog geen huilie huilie kon gaan doen bij de Voedsel- en Warenautoriteit of bij Radar, of Opgelicht. Je had je gewoon laten naaien en daarmee was de kous af.

Dat is de laatste dagen allemaal uitentreuren besproken, maar de vraag is: wat kunnen we eraan doen? Ik moet hier nog ergens een Italiaans boekje hebben liggen waarin de meer fascinerende, fantasierijke gevallen van bedrog uit de voedselketen werden samengevat in romanvorm, ik kan het nu even niet vinden, bij de reorganisatie van de boekenkast ben ik het ook niet tegengekomen, maar wat ik maar wil zeggen: we hebben het nu gelukkig nog wel over ‘beter een half paard op je bord dan een heel in de gang’ en dan mogen we nog van geluk spreken, dat een paard echt eetbaar blijkt; op internet krijg je al een lawine aan paardenvleesrecepten over je heen.

Ga er maar rustig vanuit dat het paard alleen maar het topje van de vleesberg is, waar dit edele dier zich trouwens best thuis zal voelen.

Dus als je de komende jaren niet met nog veel exotischer goocheltrucs op het gebied van eten en drinken geconfronteerd wenst te worden, verminder je het risico zoveel als mogelijk door de computer, de telefoon en de televisie de deur uit te doen en in de aldus vrijkomende tijd het park in uw dorp te veranderen in een groentetuin. Koop een paar biggen van iemand die u persoonlijk enigszins kent en in geval van fraude dus ook persoonlijk een kogel door de kop kunt jagen.

U mest de biggen vet met het afval en overgebleven groenten uit de tuin en u slacht de beesten in november, maakt er hammen, koteletten en worst van, conserveert alles in enorme hoeveelheden zout en zakt onderuit met een glaasje mede, gebrouwen uit de honing van uw bijenvolkeren. Of het bier, gebrouwen van uw eigen gerstoogst.

U kunt nergens meer heen natuurlijk, ook uw huis moet weg maar een plaggenhut is echt gemakkelijker te bouwen dan u denkt; die revolver die al drie keer dienst heeft gedaan (de buurman en twee varkens) houdt u gereed om dieven, rovers en ander gespuis van uw erf te weren en dan leeft u nog lang en gelukkig en vooral: in de wetenschap dat wat op uw bord komt niet door de gore tengels van deze of gene Roemeen is gegaan.

En anders moet u niet zeiken over elke keer als er weer een muis in de melk zit (die u toch al niet meer drinkt omdat er aflatoxine in zit, hoor ik vanmorgen) of een vunzige schimmel in uw taugé – beschouw uw bestaan gewoon als een gevaarlijk en avontuurlijk leven.

_______

hhBest

Boek & Film

Zonnepanelen van de Chinees

Niet dat ik overstroomd werd vanmorgen, maar toch kreeg ik een aantal levenstekens van mensen die bezorgd en ook wel enigszins leedvermakend gniffelend, vroegen van welk merk mijn zonnepanelen eigenlijk zijn.

Toen ik vanmorgen om zes uur hoorde dat 650.000 zonnepanelen van de Venlose firma Scheuten Solar het gevaar liepen in brand te vliegen was ik meteen klaar wakker: waar kwamen mijn zonnepanelen eigenlijk vandaan? Ze liggen nu bijna een jaar op het dak en ik heb geen idee – ik heb het me, eerlijk gezegd, nooit echt afgevraagd. Ze waren me van bevriende zijde geleverd.

Het eerste dat ik deed was materiaal verzamelen om het probleem te bagatelliseren. In de berichtgeving is sprake van vijftien brandmeldingen uit Italië, Frankrijk en Duitsland. Daar komt bij dat de branden in verband moeten worden gebracht met zeer felle zonneschijn. In de genoemde gebieden, daar hoeft geen discussie over te bestaan, schijnt de zon vaak aanzienlijk feller dan in Nederland. De branden ontstaan niet in de panelen zelf, maar in de connectors. Die liggen bij mij ook los op het dak, maar die ga ik binnenkort onderbrengen in daarvoor in de handel zijnde behuizingen die beschermen tegen regen, hagel, sneeuw, felle zon en UV-straling.

Daarna pakte ik de factuur van de jongeman die me op die avond begin april vorig jaar vanuit zijn bestelautootje de 24 panelen overhandigde. Stond daar wellicht een aanwijzing op aangaande herkomst van de panelen? En jawel: de panelen zijn van het polykristallijne type en ze heten ‘230 Wp NSI’.

Je hoeft niet lang te zoeken om NSI te vinden – NSI blijkt de afkorting van Noble Solar Industries, een bedrijf met hoofdkantoor in Malta en productie in China. Het enige dat je zou kunnen aanmerken (tot nadere berichten uiteraard) op de door mij aangeschafte producten van de firma dat is dat ze in het assortiment inmiddels vervangen zijn door efficiëntere producten die dus per paneel meer opbrengst leveren. Maar als je dat als richtlijn neemt, dan kun je eindeloos wachten: de verbetering zal nog jaren doorgaan, neem ik aan.

Scheuten Solar in Venlo pakt op zijn website intussen uit met indrukwekkende projecten waaraan 4500 panelen te pas zijn gekomen. Geen woord uiteraard over het faillissement dat de zaak vorig jaar overkwam, waardoor het onder Chinese leiding herstarte bedrijf niet al die connectortjes hoeft te gaan vervangen. Hoewel ik dat, als ik Scheuten was, wel zou doen, al was het maar om niet voor altijd die leverancier van brandende zonnepanelen te zijn.

De situatie is dus zo: voor het eerst maak ik mee dat de goedkope producten van een Chinees bedrijf aanzienlijk betrouwbaarder lijken dan die van een chique Europees bedrijf, dat bovendien die panelen flink duur leverde (en levert, neem ik aan, nu wel met nieuwe connectors omdat ze al vanaf 2010 wisten dat er iets mee mis was. Maar dat was vóór de herstart. Dus.) Sterker nog: de mensen die de duurdere panelen kochten deden dat bewust: duur is namelijk altijd goed.

Tussen haakjes: de zonnepanelen vinden dat de winter voorbij is en leveren op zonnige dagen alweer gulle hoeveelheden stroom. Nu bijna 4300 kWh, ik mik op 4800, geheel volgens de verwachtingen.

Ik kan gerustgesteld achterover leunen. Tot het bericht komt dat het Chinese bedrijf kleine kindertjes in de panelen verwerkt, of zoiets.

Maar daar kunnen ze waarschijnlijk niet van in brand vliegen.

_______

hhBest

Boek & Film