Het is 28 december en dan dringen, of je het wilt of niet, de voornemens zich weer aan je op. Ik zou me er vanaf kunnen maken door te zeggen: ik zal komend jaar eens serieus proberen mijn voornemens ook daadwerkelijk minstens in uitvoering te nemen en eventueel zelfs echt uit te voeren.
Laat ik me daarom beperken tot deze column.
Niet dat ik ooit verlegen zit om een onderwerp.
Maar er zou wat meer systeem in kunnen zitten. Het weblog aantrekkelijk maken zodat ik duizenden bezoekers per dag krijg waardoor ik eindelijk stil kan gaan leven van de advertentie-inkomsten, dat is wel wat veel gevraagd. Maar een rijtje onderwerpen die ik, al of niet als zodanig gerubriceerd, zou kunnen behandelen, dat is misschien wel een idee.
Ook al omdat ik natuurlijk aanzienlijk meer verleden heb dan toekomst, en goede voornemens haal je uit een lang verleden waarin weinig voornemens ook zijn waar gemaakt.
Ik spring gelijk in het diepe.
‘Leugens die ik heb verteld om mijn image op te poetsen.’ Dat is meteen goed voor vijfentwintig, dertig verhalen.
‘Pijnlijke situaties waar ik me niet uit heb kunnen redden.’
‘Sterfbedden waar ik aan had behoren te zitten maar ik kon mezelf niet zo ver krijgen’.
‘Begrafenissen die ik niet bijwoonde, om dezelfde reden.’
‘Domme opmerkingen die mensen van me vervreemd hebben.’
‘Banen die ik had kunnen hebben als ik niet bang was geweest er niet tegen opgewassen te zijn.’
‘Hoe ik onvoldoende doorzette zodat ik uiteindelijk geen hoogleraar ben geworden.’
‘Talen waar ik aan ben begonnen maar nooit in heb doorgeleerd.’
‘Bergen die ik niet heb durven beklimmen.’
‘Vragen die ik tijdens interviews niet heb durven stellen.’ Daar krijg ik met gemak twee jaar mee vol, alleen al.
‘Vrouwen die ik – heel lang geleden – nooit heb durven aanspreken, met bepaalde oogmerken.’
Dit gaat de verkeerde kant op.
Dan maar: ‘Sauzen die ik had willen maken, maar ik wist niet hoe.’
‘Boeken die ik nog moet uitlezen.’ Dat is trouwens al een vaste rubriek, net als die saaie verhalen over zonnepanelen.
‘Tuinen die ik droomde maar nooit verwezenlijkt heb.’ Dat zou mooi zijn, echt, misschien is dat een voornemen dat ik echt ga uitvoeren. Nee, niet die tuinen, daarvoor is het te laat, maar een stel stukjes erover.
‘Steden in Italië (en andere landen) die iedereen al gezien en bezongen heeft en waar ik altijd langs ben gereden omdat ik zo gauw geen parkeerplaats kon vinden.’
‘Plaatsen waar ik beter had kunnen wonen dan hier.’ Dat wordt een kort serietje.
‘Hobby’s die ik had moeten hebben.’
Het wordt nu echt hopeloos.
‘Dit lijstje printen en voor mijn neus ophangen, met voldoende ruimte voor aanvullingen.’
Dat zou een begin zijn, maar het is natuurlijk op zich geen voornemen tot het schrijven van een serie stukjes. Het is meer een onderwerp voor een andere serie.
Namelijk deze: ‘Alle pogingen die ik heb gedaan om het verval van mijn geheugen tegen te gaan.’
Als ik dat maar niet vergeet.
_________