SanteLOGie

Een kind is geen konijn, en ook geen Jezus

Ouders kunnen hun boekje te buiten gaan, door echte verwaarlozing en mishandeling, maar dat is niet gauw te gek: ik weet niet of het in het Verdrag over de Rechten van het Kind staat, maar volgens mij mogen ouders hun kinderen naar eigen inzicht opvoeden en voeden.

De meeste kinderen gaan daar gedwee in mee en het moet wel heel erg fout gaan wil een kind er ziek van worden, ondervoed door raken of erger. Wat de zaak kan compliceren is dat het kind de aangeboden gezonde voeding weigert en zijn of haar eigen weg gaat. Waarna je soms ook nog ziet dat onze gezonde voeding, gebaseerd op de schijf van vijf, ook wel wat minder kan. Ik ken van eigen aanschouwen kinderen die zich al hun hele leven beperken tot de schijf van één – aardappelproducten, wat brood, meestal in de vorm van pizza, wat chocola, nooit vis, vlees, fruit of groente en die opmerkelijk gezond blijken te zijn. Ik denk ook dat ook een in onze ogen veel te eenzijdige voeding in andere samenlevingen en al helemaal in de loop van de geschiedenis veel kerngezonde individuen heeft opgeleverd.

Jullie begrijpen intussen waar ik naartoe wil: dat arme jonge Tom Watkins, vijftien jaar oud, die midden in Amsterdam in een sterk kankerverwekkende omgeving (verkeer, industrie) door zijn moeder en door David Wolfe – een griezel en gepatenteerde gek en ontmaskerde bedrieger, die optreedt als een soort goeroe – gedwongen wordt, als een soort knaagdier, te leven van uitsluitend rauwe groenten en fruit. Hij mag van zijn moeder al een tijdlang niet naar school, waar hij in aanraking zou kunnen komen met ander voedsel. In de documentaire Rauwer, waar ik eergisteren met verbijstering naar keek, viel mij vooral die David Wolfe op, die paddenstoelensporen tussen de aarde en de zon heen en weer ziet vliegen en tegen het gebruik van calcium is omdat die stof kankerverwekkend zou zijn, maar die aan de andere kant een simpele remedie tegen kanker heeft: anderhalf uur op blote voeten door het gras lopen. In de documentaire zit een scène die volgens mij cruciaal is voor het hele verhaal: die waarin de ‘goeroe’ op Tom inpraat – hij zegt nog net niet dat hij, Tom, de nieuwe Jezus is, maar hij komt een heel eind in de richting.

Bureau Jeugdzorg manoeuvreert tegenwoordig heel omzichtig in dit type zaken, sinds er een storm opstak over Laura die de jongste solozeiler wilde worden uit de geschiedenis. Het land was verdeeld in twee kampen: tegenhouden of toestaan. Uiteindelijk werd er een truc gevonden om Bureau Jeugdzorg te omzeilen. Inmiddels heeft ze de reis volbracht, met vertrek en aankomst op het eiland Sint Maarten – zo zie je maar weer eens hoeveel gemak je kunt hebben van koloniën.

Gaan we in dit geval een vergelijkbare discussie krijgen, nu Jeugdzorg Tom Watkins uit huis wil plaatsen? Gesprekken tussen doven, tussen vegetariërs en junkfoodeters? Nee, want het gaat gelukkig niet over de eigenaardige ‘op’voeding door Toms moeder. Het gaat erom dat Tom een zonderlinge eenling dreigt te worden onder de absolute dominantie van die vrouw. Eerste prioriteit is niet de vraag of hij voldoende heeft aan rauwe wortels en bieten, maar dat hij naar school gaat – de leerplicht is er niet voor niks, op school leer je, behalve lezen en schrijven, ook je bewegen en handhaven in de samenleving. En dat daar af en toe een frietje met, een hamburger of een cola aan te pas komt, tja, dat hoort er bij.

De gevolgen kun je beperken, begrijp ik, door na thuiskomst uit school, een poosje op blote voeten door het gras te rennen.

Ook niet verkeerd, toch?

________

hhBest

Boek & Film 

Blijf jij maar lekker dromen

Dit is het vervolg op mijn stukje van 17 februari 2011, zie ik. Ooit komt er een driedelig standaardwerk van mijn hand uit aangaande dromen.

Vanmorgen realiseerde ik me dat ik al vele jaren geen valdroom meer heb gehad – je weet wel: je bent aan het inslapen en schrikt wakker doordat je misstapt of iets dergelijks en dan een enorme val maakt – voor je de grond raakt schrik je wakker.

Maar knaldromen heb ik dus wel. Die manifesteren zich op de raarste manieren. Vanmorgen was het weer eens echt raak: een geluid of een halve straat verderop een huis door een gasontploffing uit elkaar barst. Nou heb ik dat nog nooit echt gehoord, maar op het moment dat ik ervan wakker schrik weet ik: er is in de buurt een huis ontploft.

Dat is een zeldzame knaldroom. De meest voorkomende: ik word wakker en hoor zachtjes de voordeur in het slot vallen. Of ik hoor gestommel in de kelder, die zich onder de slaapkamer bevindt. Of een binnendeur draait piepend open of dicht.

Of ik hoor gewoon iets vallen. Van dat laatste is vaak fysiek wel iets terug te vinden: de krant in de bus, bijvoorbeeld. Soms met een harde klap. Maar ook een boek in de boekenkast dat kennelijk lang in wankel evenwicht rechtop heeft gestaan maar nu omvalt, mogelijk door een verandering in de vochthuishouding van de omgeving, of een lichte trilling van de aarde. Of de verjaardagskalender die in de wc hangt aan een haakje met een zuignap. Met name in de winter droogt het vocht op dat de zuignap mede zijn houvast geeft, en dan ritselt het ding naar beneden.

Het ligt daarna weken besluiteloos in het fonteintje.

Het meest sinister zijn de ruisende, schurende geluiden waar ik ’s nachts van opschrik: er is iemand in huis die daar niet hoort. Ik sta dan altijd met zoveel mogelijk lawaai en licht op en maak een ronde door het huis.

Daarna ga ik tevreden weer tussen de warme dekentjes liggen.

Ik leid een avontuurlijk leven.

_______

hhBest

Boek & Film 

Wij en de dierenwereld

Mijn oude vader had over honden een verstandig standpunt. (Hij had heel veel verstandige standpunten.) Een hond was prima, als je ook werk voor hem had: de jacht of bewaking. Een hond die je in je bed liet slapen, zoiets zou nooit bij hem zijn opgekomen. Een hond hoorde trouwens buiten, al kon je daar bij strenge koude verschillend over denken.

De Lenies ’t Hart en Marianne Thiemes van deze wereld bekijken het dierenrijk anders. De eerste onderscheidt de dierenwereld in knuffelbaar en niet knuffelbaar – hoewel ik persoonlijk een zeehond wel aandoenlijk maar niet knuffelbaar vind – Thieme daarentegen onderscheidt ze in politiek bruikbaar of niet politiek bruikbaar.

De bultrug die vorige week aanspoelde op een zandbank in de Noordzee maakte weer eens de tweespalt duidelijk die door de mensenwereld loopt maar niet door de dierenwereld, die eindeloos veel logischer en dus wreder in elkaar zit. Op internet brak gelijk de dubbele natte pleuritis weer eens uit, de Hoeken en Kabeljauwen gingen elkaar weer eens fris van de (walvis)lever met bijlen en rieken te lijf. Binnen 24 uur waren diverse columnisten wegens hun genuanceerde standpunt terdoodveroordeeld.

Voor dat laatste zag ik enkele keren één onthullend argument voorbijkomen: de bultrug was weliswaar een walvis, maar allerminst een vis, welnee, het was een zóógdier, bijna een mens dus en geen saaie makreel of enge spin of gemene slang. Een bultrug is, met andere woorden een knúffeldier, vermoedelijk het grootste aller tijden. Menigeen heeft vermoedelijk overwogen om het eigen gemeentebestuur aan te spreken om de bultrug een tijdje onderdak te bieden in het plaatselijke zwembad – alsof hij daar in gepast zou hebben, en dan zwijg ik nog over het transport vanaf de Razende Bol.

Bultruggen zijn, sinds hun nut voor de mensheid, samen met de walvisvangst, verdween, geen zeldzame dieren meer, ze vinden elkaar kennelijk met het grootste gemak in al dat water en maken kindjes of het niks is. En als ze doodgaan is er nog niks aan de hand: miljarden dieren – krabben, kreeften, garnalen, palingen – hebben er een goede boterham aan met veel spek erop, wat goed uitkomt in al die kouwe wateren waar deze natuurkundige taferelen zich afspelen. Bultrug Johannes zal dan ook met gejuich ontvangen zijn, na zijn overlijden.

Jaren geleden ben ik ook eens bedreigd door mensen hier in het dorp, toen ik er mijn bevreemding over had uitgesproken dat een paar ‘hondenliefhebbers’ zich tegen het openbaar gezag hadden gekeerd omdat die hun hond had laten ‘inslapen’ wegens al te agressief gedrag.

‘Hij doet niks!’ roepen die mensen, maar ik ben van mijn leven, als voorstander van vreedzame coëxistentie met de rest van de natuur, al twee keer in mijn kont gebeten door een hond die ‘niks’ deed.

Je kijk op de dierenwereld is kennelijk een kwestie van smaak, of misschien is het wel iets religieus.

Over beide valt niet te twisten.

_______

hhBest

Boek & Film 

Ziet de mens

Dit zijn de namen is de titel van het nieuwste boek van Tommy Wieringa, wereldberoemd geworden door zijn debuut Joe Speedboot. Opnieuw een schitterend boek, al heb ik de titel niet kunnen thuisbrengen. Zie verder Boek & Film 

Terug naar vroeger, dan maar

In de Nederlandse journalistiek was het lange tijd de gewoonte om geen melding te maken van zelfmoorden. Ook omdat zelfmoord zo ongeveer het particulierste is dat iemand kan overkomen, maar vooral omdat het vermoeden bestond dat berichten over zelfmoord twijfelaars over de streep zouden kunnen trekken om het voorbeeld te volgen. Bij mijn weten zijn daar geen harde bewijzen voor, maar de laatste jaren, nu de keiharde concurrentie in journalistenland de boventoon voert vervaagt de norm en zie je inderdaad dat één zelfmoord andere lijkt uit te lokken.

Vervaging van de maatschappelijke normen doen zich voor op alle gebieden, dus ook in de journalistiek. Daar komt ook nog het ‘alles moet kunnen’ bij. En de omstandigheden waaronder een zelfmoord wordt gepleegd zijn dan vaak de smoes – ze hebben tot maatschappelijke ophef geleid, bijvoorbeeld doordat de betrokkene op school werd gepest, dus de vermelding van de zelfmoord wordt daar vanzelf verplicht door: het is een niet mis te verstaan voorbeeld van de desastreuze gevolgen die pesten op school kan hebben.

Een aparte variant van de zelfmoord wordt gevormd door de schoolmoorden in Amerika van de laatste jaren. Dergelijke krankzinnige schietpartijen hebben zich in Europa en andere landen buiten de VS ook wel voorgedaan, maar op veel kleinere schaal. In de VS spelen enkele factoren een rol die alleen daar voorkomen: in de meeste staten is het relatief gemakkelijk om aan wapens te komen. Maar misschien is de Amerikaanse mentaliteit – het dragen en gebruiken van wapens is ongeveer even normaal als het hebben van een tandenborstel, een Amerikaan is een vrij mens die zichzelf en zijn gezin wil en moet kunnen verdedigen op de manier die hem goeddunkt – wel een belangrijkere oorzaak.

Obama staat wel tranen met tuiten te huilen op de tv, maar hij geeft er op geen enkele manier blijk van dat hij zich van dat laatste bewust is en eigenlijk dáár iets aan zou moeten doen. Bovendien weet hij dat tegen de wapenlobby niks te beginnen valt.

Maar ook daar zie je dus het imitatiegedrag hand over hand toenemen – van gevallen waarin de schoolleiding of de politie op het nippertje zo’n ramp heeft weten te voorkomen, daarvan hoor je niks.

Terug dus maar naar de oude situatie waarin alleen in het uiterste geval melding wordt gemaakt van zelfmoord als doodsoorzaak. Al was het maar om privacyredenen.

En dan nog iets: niemand besluit rationeel om de hand aan zichzelf te slaan. Een bepaalde geestesgesteldheid is een eerste vereiste, niet een precies omschreven oorzaak of aanleiding; zoals pesten op school.

Ook daar wordt vaak te licht over gedacht.

_________

hhBest

Boek & Film 

Mijn boekenkasten en ik

Hee, daar vind ik nog een Graham Greene, verhip, het zijn er zes! En ik dacht dat de drie die ik al tussen de oudere Engelse literatuur had gevonden alles was. Ineens mis ik George Orwell, die ik vrijwel compleet had, vandaar dat De Slegte er jaren geleden goed geld voor over had. En ik kreeg er een boekenplank mee vrij. Hetzelfde lot onderging Iris Murdoch, wiens The Nice and the Good op nummertje 219 staat van de beste Britse boeken, maar van wie ik toch de boeken smartelijk mis al zou ik ze wellicht nooit meer lezen. En al kan ze, qua impact op het mensdom, niet in de schaduw staan van Orwell. O, verdulleme, ik heb ook Evelyn Waugh weggedaan, ooit. Ik ben een barbaar en een geldwolf.

Ik ben behalve boekenlezer ook boekenverzamelaar, dat moge blijken uit het feit dat ik van een auteur, mij eenmaal onder ogen gekomen, álles wil lezen. Hoewel, met Salman Rushdie ben ik gestopt omdat ik, barbaar die ik ben, hem niet meer kon volgen. Maar Tonio van Adrie van der Heyden zal ik, ondanks weerstand tegen het onderwerp, uiteindelijk toch kopen, plus een tiental andere boeken van deze grote auteur die ik nog niet heb gelezen.

Goed, hoe dan ook, de beschikbare wanden hier in huis worden in beslag genomen door Billy’s, die samen een kleine vijfduizend boeken bevatten. Dat laatste is trouwens al een van de resultaten die ik kon noteren (ik dacht dat het er zesduizend waren) tijdens het karwei waar ik de laatste, en vermoedelijk ook de komende weken elke vrije minuut mee vul: het kritisch bekijken of ze mogen blijven maar vooral, ze op een overzichtelijke manier rangschikken in de boekenkasten, met het oogmerk dat je ze ook kunt terugvinden.

Zodat ik niet meer, zoals de laatste jaren in toenemende mate, zacht vloekend en profeterend langs de boekenkasten zwierf op zoek naar dat ene boek waarvan ik me dan meestal wel de naam van de auteur herinnerde, maar niet waar het stond.

Ik heb de laatste weken enorm veel meer waardering gekregen voor de bibliothecaris/archivaris. En begrip voor het feit dat je een systeem nodig hebt.

Nou hoeft de ‘bibliotheek’ niet voor openbaar gebruik geschikt te zijn en dus heb ik een eenvoudig principe doorgevoerd: ik zet alles op alfabetische volgorde, het meeste van de achternaam van de auteur, de biografieën – een hele Billy – op naam van de gebiografeerde.

Ik zie bij deze heilzame arbeid dat ik veel boeken heb die ik me niet herinnerde – De Ondergang van J. Presser bijvoorbeeld, maar dat komt dan ook uit de nalatenschap van Herman, die in 1997 overleed – hij zou nu 62 zijn geweest – die in een zeer vochtig huis woonde. Nog altijd kun je dat aan de boeken ruiken. Uiteindelijk deed ik het deel van die bibliotheek dat ik erfde van de hand, er waren veel dubbels bij en de staat waarin veel boeken verkeerden maakte zelfs lezen inmiddels onmogelijk.

En zo loop ik dus al weken bedrijvig door het huis met kratten vol boeken en sta ik gezellig de boel op volgorde te zetten. De Italiaanse literatuur is klaar – een hele kast – de Nederlandse literatuur vrijwel – drie kasten – de Indiase literatuur ook – halve kast – en mijn Engelse en Amerikaanse helden laat ik apart staan: Roth, Boyle, Theroux, Franzen. Rushdie staat bij India, Roddy Doyle gewoon op alfabet.

Ik maak gauw dit stukje af, want mijn vingers jeuken.

______

hhBest

Boek & Film

Komt tijd, komt radeloosheid

12-12-12. Je kunt er de mensen gek mee maken, hier in het dorp trouwen vier stellen vandaag wegens die datum – en dat in een plaats waar maar een keer of tien per maand getrouwd wordt, of nog minder.

12-12-12 is niks, 12 december 2012. De kalender en de klok zijn onhandige hulpmiddeltjes die de mensen hebben uitgedacht om hun leven te kunnen indelen. Ik kijk al weken naar Earthflight – volgende week de onthulling – en daar zie je vogels die op allerlei niveau’s weten hoe laat het is: als het eerder donker wordt moet je naar het Zuiden, als je een roofvogel ziet aankomen moet je je laten vallen. Veel meer hoef je niet te weten – de tijd bestaat niet eens.

Maar een getallenfreak als ik, met de camper onderweg naar Italië, doodt de tijd – daar istie weer – met rekenen. Gemiddelde snelheid tot nu toe, de uitkomst extrapoleren naar het aantal nog te rijden kilometers, vermoedelijke tijd van aankomst, dat soort dingen. Misschien gebeurt zoiets ook wel in die kleine hersentjes van zo’n kraanvogel.

En 12-12-12 zegt mij dus wel wat. Bijvoorbeeld: dat het in deze eeuw en dus ook in mijn leven de laatste keer is dat een vergelijkbare getallencombinatie op de kalender staat. Ja, ik weet het, volgend jaar gaat de nachtkaars uit op 11-12-13, maar dan is het echt over en uit, het wachten is op 01-01-01, op 1 januari 2101 dus. Kinderen die vandaag, op 12-12-12, geboren worden kunnen het nog meemaken. Als we dan niet iets veel beters hebben uitgevonden dan klokken en kalenders. En als we 89 jaar dan nog een opmerkelijke leeftijd vinden.

Vanmorgen maakte ik een plannetje om vanmiddag op één foto 12-12-12 12.12 uur 12 seconden vast te leggen. Maar ja, dat lukt je natuurlijk nooit precies. Oh nee? Ik kan het zelfs nu al doen, op 12.12.12, om 10.12.43, want de klok van de pc is geduldig, die laat zich zo vaak op de ‘juiste tijd’ zetten als je maar wilt. Ik zei het toch: de tijd bestaat niet? Als de tijd bestond, kon je de klok niet manipuleren.

Wat een inzicht, op de vroege woensdagmorgen. En als het niet waar is, is het mooi gevonden, plachten de Romeinen al te zeggen.

Ik had ook nog even het plan om, namens de redactie van mijn h-a-h-blad (ikke) bij het Raadhuis te informeren hoe laat die vier paren hun opwachting zouden maken, maar ach – het is te koud om buiten als een echte persfotograaf te gaan staan kleumen als de paren naar buiten komen en daar ben ik nu echt te oud voor.

En met pensioen.

Dat is trouwens, nu exact dertien jaar en één maand geleden, precies op tijd gebeurd.

_________

hhBest

Boek & Film 

In de maling

Over bijna de gehele linie ben ik een vreedzaam mens, overtuigd van het uitgangspunt leven en laten leven. Maar ik wil één uitzondering maken: practical jokers moeten dood, en disc jockeys die mensen met hun machtige medium in de maling nemen moeten daaraan voorafgaand nog veertig dagen aan de muur van een diepe kerker worden geketend, ondersteboven, met hun hoofd in zoutzuur.

Gisteravond zat een van die jokers weer eens in DWDD, Giel Beelen heet hij. Ja, de man die zich in de aanloop van zijn grootse carrière tijdens de uitzending door een hoer liet pijpen en daarmee het fundament legde voor een goed betaalde baan – je zou natuurlijk ook kunnen stellen dat DJ worden op 3FM en vergelijkbare radiozenders tenminste nog werkgelegenheid is voor jongens van in de veertig die nooit ouder zijn geworden dan een jaar of zes.

Giel Beelen dus, die zat uit te leggen, daarbij aangemoedigd door de presentator van het programma, Matthijs van Nieuwkerk, die bijna een aanval van ADHD kreeg bij enkele voorbeelden die Beelen noemde van zijn palmarès op het gebied van de gemakkelijkste manier van iemand te kakken zetten, te weten het radio-interview waarin je doet of je een cateraar bent die nog even bij het slachtoffer van een surpriseparty informeert over de juiste kwaliteit van de te leveren barbecue, waardoor het slachtoffer, niets wetend van een surpriseparty, volledig afgaat. (De surpriseparty is een goede tweede achter de practical joker, maar dit terzijde.)

En dan heeft Beelen het ook nog gejat, want Jack Spijkerman, die echt niets zelf kon bedenken, was de ‘uitvinder’ van het genre. ‘Akelig, brutaal ventje acht zichzelf wereldberoemd en daarom onkwetsbaar’, zoiets. Ik noem nog ene Stenders, die er miljoenen mee schijnt te verdienen.

Is het zo moeilijk een wet te formuleren die het met de dood strafbaar maakt om zulke grappen te debiteren, inzonderheid grappen over iemands naam?

Jullie hebben het al lang door: ik ben zelf vaak slachtoffer geweest van dit type practical jokers, want op kantoor wemelt het ervan. Standaardgrap: je wilt gaan zitten en iemand trekt de stoel achter je uit. Zijn trouwens ook al doden bij gevallen.

Dat Australische stel DJ’s zag ik gisteren een keer of vier krokodillentranen met tuiten huilen omdat die Indiase verpleegkundige aan het andere einde van de wereld zelfmoord had gepleegd, nadat haar gebleken was dat ze een van die DJ’s, die ook nog eens heel knullig kogelin Elizabeth nadeed, haar te pakken hadden genomen.

Die twee DJ’s hadden nog wel even een paar advocaten geraadpleegd alvorens de grap uit te zenden – maar degene die ze als eerste van hun voornemen op de hoogte hadden moeten brengen was die verpleegkundige. Daarna hadden ze zelf zelfmoord moeten plegen, bijvoorbeeld omdat die verpleegkundige, terecht, bezwaar zou hebben gemaakt tegen uitzending, al was het dan aan het andere einde van de wereld.

Lucky TV kwam aan het eind van DWDD met een grap die ik tien minuten daarvoor al bedacht had: de zelfmoord van de verpleegkundige was de manier waarop ze de twee had teruggepakt, ze was helemaal niet dood. Of toch wel.

Kan iemand mij, bij voorkeur in enkele zinnen, vertellen wat de humor van dit alles is? Let wel: ik ben iemand die een groot gevoel voor humor heeft, ik snap soms zelfs Bhoetaanse of Texaanse humor. Dus je verklaring moet wel goed zijn.

Wat is er leuk aan iemand in de maling nemen?

_________

hhBest

Boek & Film 

Weer eens (g)een stukje

Op zekere dag weet je het: ik word conducteur. Nou ja, zoiets, al een paar maanden speel ik met de gedachte: wat zit ik hier eigenlijk te doen? Eigenwijze betweterij voornamelijk, dat zie ik heus wel, bovendien: opinie is goedkoop. Dat klinkt bovendien al beter dan betweterij.

Toch maar meer feiten? Verslaggever in hart en nieren ben ik nooit geweest, en nu ben ik er te oud voor om nog eens ergens in te duiken en te ontdekken wie er nu weer te veel kilometers heeft gedeclareerd. En aan hypes rond sterren als Jan Smit en André Rieu heb ik me nooit bezondigd – voor de rest mijmer ik maar voort over wie er nu weer dood is en wie beter zus of zo had kunnen doen in plaats van een meisje midden in de nacht te vermoorden of op klaarlichten dag een grensrechter dood te trappen.

Maar aan de andere kant: ik heb nog lang geen tienduizend stukjes geschreven en dat was eigenlijk wel de bedoeling. Je moet toch ergens naar streven in het leven.

Dus toch maar wederom voort? (Jullie merken intussen aan toon, inhoud en stijl van dit stukkie dat ik lees in het derde deel van de biografie van Gerard Reve, waarin Nop Maas, veel meer dan in de eerdere delen, een bijna wrevelige ondertoon over de exploiten van Oom Gerard de Volksschrijver aanslaat. Het is ook wel bar ook. Let wel, dit is een voorlopige opmerking. Waarover later meer.)

Er loert trouwens nog een gevaar: bij het teruglezen van eerdere stukjes zie ik dat ik vroeger beter, geestiger schreef. En verder heb ik zo’n beetje alle onderwerpen al gehad en ben ik bij sommige al aan de tweede of de derde ronde toe. Als voorbeeld noem ik de peilingen. Terwijl de peilingen peilingen zijn en geen verkiezingen – en zelfs dat is geen opzienbarende opmerking waarvoor de persen moeten stoppen.

Maar ook dat kan worden verholpen met de kreet: moedig voorwaarts! Ook al bezoekt inmiddels vrijwel geen hond meer mijn weblog – hetgeen ik zeer goed begrijp, je kunt niet alles lezen, je moet strikt selecteren en dan zit het er dit in dat de oude bromneuzen er als eerste het slachtoffer van worden. Misschien pas ik niet op een iPad, wie weet.

Gelukkig ben ik ook niet de enige die aarzelt en niet direct een voor de hand liggend onderwerp ziet opdoemen. Zo had zaterdag de begenadigde columnist Peter Middendorp in de Volkskrant een stukkie, waarin hij zonder een onderwerp van huis naar kantoor vertrekt en aan het eind van zijn stukje meedeelt, dat hij inderdaad geen onderwerp heeft weten te vinden. ‘Wat moest ik doen, wat moest ik schrijven? Eerlijkheid, er zat weer niets anders op. Ik moest het maar opschrijven zoals het was.’

Schaamteloos citerend sloot ik mij geheel en al bij deze gedachte aan.

_______

hhBest

Boek & Film 

Hoe raar is de wereld?

We leven in een rare wereld. Of misschien ben ik het wel, die in een rare wereld leeft.

Ik geef een voorbeeld: ik volg niet zo geweldig wat zich afspeelt in de Gelderse provinciale politiek, maar in dezelfde seconde waarin ik ruim een maand geleden las dat de Gelderse PvdA-gedeputeerde Co Verdaas benoemd was tot staatssecretaris dacht ik: dat is toch die man die in dat rare bonnetjesschandaal verwikkeld is? Waarom stelt Rutte hem dan toch aan? ‘Ik ga natuurlijk niet zitten googlen,’ hoorde ik onze geliefde premier vanmorgen zeggen. Had dat nou maar wel gedaan, dacht ik.

Het gaat mij ook niet om die bonnetjes, maar wel hierom: dat je iemand die sjoemelen voor een paar tientjes kennelijk normaal vindt, toch geschikt acht voor het ambt van bewindspersoon.

Nog eentje. In EénVandaag gisteren een reportage: een thuiszorgorganisatie heeft de aanbesteding van de thuiszorg in Rotterdam verloren en moet daardoor zeshonderd mensen ontslaan. De desbetreffende PvdA-wethouder mag, starry eyed en wel, uitleggen dat dat het ei van Columbus is: hij kan die zeshonderd plaatsen gemakkelijk opvullen met vrijwilligers en mensen die leven van een uitkering. Ik heb dan geen vijf seconden nodig om te bedenken: is dat winst? Hij krijgt toch zeshonderd nieuwe uitkeringstrekkers op zijn spreekuur? Of is dat het spreekuur van een collega?

Nog een staatssecretaris in de bocht: die bezuinigt een aantal omroepjes weg die in de godsdienstbranche zitten. Argument: ‘Godsdienst hoort achter de voordeur’. Ben ik helemaal met hem eens, hoewel ik een handiger opbergplaats wel prettiger zou vinden, ik bedoel, godsdienst is toch een flink obstakel, dat moet je dan steeds opzij schuiven als de voordeur open moet.

Maar zijn de KRO, de EO en de NCRV dan géén godsdienst die achter de voordeur moet, compleet met mannen bijtende honden en vrouwen zoekende boeren?

Diezelfde staatssecretaris wil alleen nog maar programma’s bekostigen van hoge kwaliteit. Kan iemand hem even vragen wat dat is, hoge kwaliteit? Is de kwaliteit van Man zoekt Hond hoger dan die van Vrouw bijt Boer? En wie gaat dan beoordelen wat die kwaliteit is? Columnist Ilja Leonard Pfeyffer komt in nrc.next van vandaag tot de conclusie dat het plan van de staatssecretaris neerkomt op een radicale bezuiniging van honderd procent op de publieke omroep. Dat is dus een goed idee, voor zover het hier een staatssecretaris van de VVD betreft en diens VVD is wel voor vrijheid, maar niet voor vrijheid van omroep. De VVD is voor vrijheid van commerciële omroep, maar dat is wat anders.

Kortom: je hoeft maar in de krant te prikken en er komt iets raars uit.

Hoewel. Het kan ook zijn dat ik een oude man ben die het allemaal niet meer bij kan houden: dit is de nieuwe wereld, wen er maar aan of bemoei je er niet mee. Dat kan natuurlijk óók. Heel gemakkelijk zelfs. Te gemakkelijk, eventueel.

______

hhBest

Boek & Film