12-12-12. Je kunt er de mensen gek mee maken, hier in het dorp trouwen vier stellen vandaag wegens die datum – en dat in een plaats waar maar een keer of tien per maand getrouwd wordt, of nog minder.
12-12-12 is niks, 12 december 2012. De kalender en de klok zijn onhandige hulpmiddeltjes die de mensen hebben uitgedacht om hun leven te kunnen indelen. Ik kijk al weken naar Earthflight – volgende week de onthulling – en daar zie je vogels die op allerlei niveau’s weten hoe laat het is: als het eerder donker wordt moet je naar het Zuiden, als je een roofvogel ziet aankomen moet je je laten vallen. Veel meer hoef je niet te weten – de tijd bestaat niet eens.
Maar een getallenfreak als ik, met de camper onderweg naar Italië, doodt de tijd – daar istie weer – met rekenen. Gemiddelde snelheid tot nu toe, de uitkomst extrapoleren naar het aantal nog te rijden kilometers, vermoedelijke tijd van aankomst, dat soort dingen. Misschien gebeurt zoiets ook wel in die kleine hersentjes van zo’n kraanvogel.
En 12-12-12 zegt mij dus wel wat. Bijvoorbeeld: dat het in deze eeuw en dus ook in mijn leven de laatste keer is dat een vergelijkbare getallencombinatie op de kalender staat. Ja, ik weet het, volgend jaar gaat de nachtkaars uit op 11-12-13, maar dan is het echt over en uit, het wachten is op 01-01-01, op 1 januari 2101 dus. Kinderen die vandaag, op 12-12-12, geboren worden kunnen het nog meemaken. Als we dan niet iets veel beters hebben uitgevonden dan klokken en kalenders. En als we 89 jaar dan nog een opmerkelijke leeftijd vinden.
Vanmorgen maakte ik een plannetje om vanmiddag op één foto 12-12-12 12.12 uur 12 seconden vast te leggen. Maar ja, dat lukt je natuurlijk nooit precies. Oh nee? Ik kan het zelfs nu al doen, op 12.12.12, om 10.12.43, want de klok van de pc is geduldig, die laat zich zo vaak op de ‘juiste tijd’ zetten als je maar wilt. Ik zei het toch: de tijd bestaat niet? Als de tijd bestond, kon je de klok niet manipuleren.
Wat een inzicht, op de vroege woensdagmorgen. En als het niet waar is, is het mooi gevonden, plachten de Romeinen al te zeggen.
Ik had ook nog even het plan om, namens de redactie van mijn h-a-h-blad (ikke) bij het Raadhuis te informeren hoe laat die vier paren hun opwachting zouden maken, maar ach – het is te koud om buiten als een echte persfotograaf te gaan staan kleumen als de paren naar buiten komen en daar ben ik nu echt te oud voor.
En met pensioen.
Dat is trouwens, nu exact dertien jaar en één maand geleden, precies op tijd gebeurd.
_________