Over bijna de gehele linie ben ik een vreedzaam mens, overtuigd van het uitgangspunt leven en laten leven. Maar ik wil één uitzondering maken: practical jokers moeten dood, en disc jockeys die mensen met hun machtige medium in de maling nemen moeten daaraan voorafgaand nog veertig dagen aan de muur van een diepe kerker worden geketend, ondersteboven, met hun hoofd in zoutzuur.
Gisteravond zat een van die jokers weer eens in DWDD, Giel Beelen heet hij. Ja, de man die zich in de aanloop van zijn grootse carrière tijdens de uitzending door een hoer liet pijpen en daarmee het fundament legde voor een goed betaalde baan – je zou natuurlijk ook kunnen stellen dat DJ worden op 3FM en vergelijkbare radiozenders tenminste nog werkgelegenheid is voor jongens van in de veertig die nooit ouder zijn geworden dan een jaar of zes.
Giel Beelen dus, die zat uit te leggen, daarbij aangemoedigd door de presentator van het programma, Matthijs van Nieuwkerk, die bijna een aanval van ADHD kreeg bij enkele voorbeelden die Beelen noemde van zijn palmarès op het gebied van de gemakkelijkste manier van iemand te kakken zetten, te weten het radio-interview waarin je doet of je een cateraar bent die nog even bij het slachtoffer van een surpriseparty informeert over de juiste kwaliteit van de te leveren barbecue, waardoor het slachtoffer, niets wetend van een surpriseparty, volledig afgaat. (De surpriseparty is een goede tweede achter de practical joker, maar dit terzijde.)
En dan heeft Beelen het ook nog gejat, want Jack Spijkerman, die echt niets zelf kon bedenken, was de ‘uitvinder’ van het genre. ‘Akelig, brutaal ventje acht zichzelf wereldberoemd en daarom onkwetsbaar’, zoiets. Ik noem nog ene Stenders, die er miljoenen mee schijnt te verdienen.
Is het zo moeilijk een wet te formuleren die het met de dood strafbaar maakt om zulke grappen te debiteren, inzonderheid grappen over iemands naam?
Jullie hebben het al lang door: ik ben zelf vaak slachtoffer geweest van dit type practical jokers, want op kantoor wemelt het ervan. Standaardgrap: je wilt gaan zitten en iemand trekt de stoel achter je uit. Zijn trouwens ook al doden bij gevallen.
Dat Australische stel DJ’s zag ik gisteren een keer of vier krokodillentranen met tuiten huilen omdat die Indiase verpleegkundige aan het andere einde van de wereld zelfmoord had gepleegd, nadat haar gebleken was dat ze een van die DJ’s, die ook nog eens heel knullig kogelin Elizabeth nadeed, haar te pakken hadden genomen.
Die twee DJ’s hadden nog wel even een paar advocaten geraadpleegd alvorens de grap uit te zenden – maar degene die ze als eerste van hun voornemen op de hoogte hadden moeten brengen was die verpleegkundige. Daarna hadden ze zelf zelfmoord moeten plegen, bijvoorbeeld omdat die verpleegkundige, terecht, bezwaar zou hebben gemaakt tegen uitzending, al was het dan aan het andere einde van de wereld.
Lucky TV kwam aan het eind van DWDD met een grap die ik tien minuten daarvoor al bedacht had: de zelfmoord van de verpleegkundige was de manier waarop ze de twee had teruggepakt, ze was helemaal niet dood. Of toch wel.
Kan iemand mij, bij voorkeur in enkele zinnen, vertellen wat de humor van dit alles is? Let wel: ik ben iemand die een groot gevoel voor humor heeft, ik snap soms zelfs Bhoetaanse of Texaanse humor. Dus je verklaring moet wel goed zijn.
Wat is er leuk aan iemand in de maling nemen?
_________