‘Een klassieke Brunello, zij het in een stevige, geprononceerde stijl. Delicate, ijle Sangiovese accenten stijgen eruit op, maar de wijn zit ook helemaal vol met moderne kruidige aroma’s, leer en donkere chocolade. De wijn toont mooi evenwicht en complexiteit. Gestructureerde tannines en stevige opbouw houden de wijn stevig op zijn plaats.’
Hoor je het nog eens van een vreemde, in dit geval een mevrouw die kennelijk beroepswijnproever is – en ongetwijfeld hoort tot het onafzienbare leger van wijnproevers die door wijnhuizen betaald wordt om gunstig te schrijven over hun producten. Het enige dat voor haar integriteit pleit is dat ze niet gewaagt van ‘donkerzwart bosfruit’ en ‘ellenlange afdronk’. En dat de wijn stevig op zijn plaats gehouden wordt, dat is ook aantrekkelijk. Niks vervelender dan een wijn die niet op zijn plaats blijft en maar een beetje door het huis kolkt.
Het gaat over de Brunello di Montalcino van 2007 DOCG van het wijnhuis Collina dei Lecci, dus net gebotteld na vijf jaar rusten op nieuw Sloveens eiken, zoals het hoort, en een andere wijndeskundige die iets minder cryptisch schrijft voegt er iets belangrijks aan toe waar de eenvoudige wijndrinker op aast: de wijn is nu op dronk.
Dat laatste is, maar dit terzijde, eigenaardig want volgens mij moet zo’n Brunello nog een aantal jaren rijpen in een voorbeeldige wijnkelder, maar aan de andere kant: wie dan leeft, dan zorgt, of zeg maar rustig: drinkt.
Meestal betaal je tegenwoordig voor een jonge Brunello vier, vijf zes tientjes de fles, waarna het lange wachten begint.
Deze Brunello, die dus op dronk moet zijn en volgepakt is met de kruidige aroma’s van leer en donkere chocolade waar ik zo gek op ben, die staat in de ramsj bij de Aldi voor twaalf euro. De wijn is dus te hoog gegrepen voor de gemiddelde Aldi-klant, anders sta je niet in de ramsj bij de zoete Duitse slobbers. Ik heb er een fles van geprobeerd en verdomd: mits hij een paar uur heeft opengestaan en bij voorkeur ook nog luid klokkend is gedecanteerd: leer en donkere chocolade.
In dit huis, waar een fles wijn, eenmaal geopend, het geen uur meer uithoudt, zijn flessen van 12 euro natuurlijk volkomen taboe, want wij zijn niet buitengewoon arm ook maar ook bepaald niet rijk. Boven de zes euro beginnen we al enigszins te aarzelen. Maar aan de andere kant zijn wij voldoende snob om zo’n Brunello di Montalcino van 2007, en nu al op dronk, een en al leer en donkere chocolade, niet te versmaden. Al komt hij dan van de Aldi.
Dus dan weten jullie waar ik morgenvroeg om half negen sta: bij de bak waar ook de rest van de winkeldochters van de Aldi te vinden is.
De zon komt hier door het wolkendek, dat net nog sneeuw beloofde.
Als dat geen signaal is van goedkeuring van hogerhand.
______