Waar ik allemaal door besprongen word, niet normaal meer.
Ik bedoel, ik ben op zoek naar interviews die ik maakte met prof. dr. Winand Wijnen, de vader van het probleemgestuurd studeren, die deze week op 77-jarige leeftijd is overleden – aan darmkanker, en ik denk dan: gek toch, die man was persoonlijk vriend van de beste specialisten – zie ik de voorpagina van het Limburgs Dagblad van 6 juni 1975, met daarop een bericht: ‘Engeland blijft in de EEG’. De EEG, jongelui, was de voorloper van de EU en er lijkt dus weinig nieuws onder de zon want die Cameron zal ook wel oude kranten lezen.
Ook twee interviews met Wijnen gevonden, ik schreef destijds verhalen waarbij ik alsnog in slaap kan vallen, wat een saaie onderwerpen had ik toen. Zeg nou zelf: onderwijskunde.
Wij oudjes hebben heel wat uit te leggen, intussen. Hannie Lips is dood. Bevreemding alom. Wie is Hannie Lips? Tante Hannie, probeer ik, maar ook dat werkt niet. Ze was 88 jaar en anders dan haar voorgangster als tv-omroepster Mies Bouwman timmerde ze al zeker veertig jaar niet meer aan de weg, geen wonder dat je dan vergeten bent – de winnaar van de Wojs of Hállend van vorig jaar is nú al grondig vergeten. Zou Karin Kraaykamp nog leven, trouwens? En Netty Rosenfeld? Ageeth Scherphuis? Petra van Seventer? Kijken we allemaal nog eens na.
Mies Bouwman, de oermoerder van de tv-omroepsters, ze zwaaide niet zoals Tante Hannie, maar zij had dan ook Open het Dorp. Ik las ergens dat het dezer dagen vijftig jaar geleden is dat Mies Bouwman die 23 uur durende inzamelingsactie presenteerde voor de stichting van een eigen dorp voor de gehandicapte medemensch, in november 1962. Hoeveel geld het opbracht kan ik zo snel niet vinden, het zal best een flink bedrag zijn geweest voor 1962 en Djamila herinnert zich spontaan dat ze met een luciferdoosje met daarin geld naar de winkel op de hoek werd gestuurd, want zo, in die luciferdoosjes, kwam veel van dat geld bij elkaar – en bij haar thuis hadden ze geeneens televisie.
Ik had avonddienst op de krant en we volgden de uitzending in spanning. Wanneer zou Mies instorten? De uitzending toonde, herinner ik me, een eindeloze stoet middenstanders die een krentenbrood van honderd kilo hadden gebakken met daarin gestoken een enorm reclamebord voor hun bakkerij, want zo zijn ze wel: sponsoren is prima, maar ze willen er dubbel en dik aan verdienen, wat dat betreft zijn de tijden niet veranderd. Mies nam het allemaal snikkend aan.
Ik ben wel eens in dat dorp in de buurt van Renkum of Oosterbeek geweest, een afzichtelijk ghetto waar ze de kreupelen van deze wereld bij elkaar hadden opgeborgen – de bewoners vonden het niks, na vijf jaar al niet, ze wilden niets liever dan er gillend vandaan rennen, maar ja, hoe doe je dat, op krukken.
In de nacht zelf was het een en al euforie. Omdat we op de krant toch niks te doen hadden gingen we op reportage met de VW Kever van een gefortuneerde collega: we reden door allerlei wijken in Nijmegen en waar we zagen dat de televisie nog aan stond, om 2 uur ’s nachts, daar belden we aan. We moesten binnenkomen, kregen koffie en koek en citeerbare quotes over hoe geweldig het was dat men dit zomaar live kon meemaken.
De volgende morgen bleek prinses Wilhelmina overleden.
Ja zeg, moet ik nou ook al uitleggen wie dat ook weer was? Nee hoor. Zoek het zelf maar op, daar leer je van.
Zou Winand Wijnen zeggen.
_________