De hele week heb ik dapper mijn best gedaan om achter het regeerakkoord te gaan staan, ondanks de verontrustende berichten over de zorgpremie. Ja, ik begreep dat ik in een prijsklasse zit die te maken krijgt met een verhoging van die premie, maar ik troostte mezelf met het idee dat het in Nederland altijd zo was geregeld: de krant schrijft ‘middengroepen gaan fors meer betalen’ en dat betekende dan: drieëntwintig euro vijfendertig per jaar méér.
Samen met Djamila focuste ik meer op de luitjes met de echte hoge inkomens, die, als Marx Rutte er de scherpe kantjes niet tijdig vanaf zou halen, een paar honderd euro per maand meer zouden gaan betalen. Soms zelfs 450 euro meer. Djamila denkt dan nuchter na en zegt: ‘Je hoort ze nooit klagen omdat ze een paar honderd euro per maand moeten betalen voor de leasebak,’ en dat is natuurlijk ook waar ook. ‘De Audi A8 mag meer kosten dan de gezondheid.’ Wat u zegt.
Wat daarna heel langzaam tot me doordrong, dat was ten eerste, dat ik eens moet gaan eten bij het Indisch restaurant Soeboer op de Brouwersgracht, als ik toch weer eens in Den Haag ben.
En dat in al die verhalen nog niet was opgedoken: de verhoging met vier procent van de ook al inkomensafhankelijke bijdrage die sinds 2006 bestaat en die onlangs al fors werd verhoogd. Dat ging wederom tweeduizend euro per jaar meer kosten. Terwijl ik eigenlijk heel ontevreden ben over de gezondheidszorg, die uiteindelijk iedereen, na eindeloos gemartel, toch dood laat gaan.
En vanmorgen drong het tot me door dat we in Nederland ineens dezelfde kant opgaan als de Grieken en de Spanjaarden. Ik zie mezelf nog niet vechten met de ME, maar toch – het door De Telegraaf opgehitste grachtengordelgrauw dromt tezamen in zaaltjes te Nunspeet en Cromvoirt, op internet en op de lezersbrievenpagina van de krant, dat draait uit op matten op het Binnenhof en/of het Malieveld, al naar gelang de omvang van de opkomst. Ze willen die paar rotcenten niet aan de bijstandstrekkers geven, daar komt het ongegeneerd op neer.
En dan lees ik een paar ingezonden brieven nog eens goed na en besluit manmoedig: ik heb me laten overtuigen dat het nodig is voor het land, ik wil daar ook mijn bijdrage aanleveren, ook met het oog op de toekomst kinderen en kleinkinderen, ik ga wel niet meer op vakantie en eet een boterham minder en drink alleen nog maar alcohol op bruiloften en partijen.
Zo hoor je te denken als je je een beschaafd mens voelt.
Maar ondertussen.
Zeg Marx, hè, flauwe mop, Mark: die scherpe kantjes, hoe is het daar nu eigenlijk mee? Uiterlijk maandag er helemaal vanaf, toch?
_________