De staat Israël mag dan niet altijd een beleid voeren waar je bij staat te juichen. De bouw van nederzettingen in bezette gebieden is een belangrijk voorbeeld van verwerpelijk beleid. De bouw van de muur, moeten we het daar nog over hebben? Het opblazen van huizen van erkende terroristen verdient ook geen schoonheidsprijs. Net zo min als het martelen van gevangenen. De Israëlische politiek is irrationeler dan nodig, door de buitenproportionele invloed van extremistische godsdienstpartijen. Ook niet veel gemakkelijker wordt het doordat Israël uitdrukkelijk een Joodse staat is, een situatie waarin discriminatie en racisme gemakkelijk op de loer liggen.
Verder moet je uitkijken met ‘als, dan’-stellingen. Als Israël een staat zou zijn geweest, in alle opzichten vergelijkbaar met (min of meer) democratische staten in West-Europa, zou de situatie dan heel anders zijn geweest dan nu? Tja. Misschien is dit een vraag die niet alleen nauwelijks beantwoord kan worden, maar inmiddels ook zinloos is geworden. Israël bestaat en wie daar een eind aan wil maken is een misdadiger, zoals iemand die de Nederlandse staat zou willen vernietigen een misdadiger is, al was het maar omdat het verstoren van een rustig leven van mensen die boodschappen doen in de supermarkt en een biertje drinken op een terras zonder verdere argumenten tot ‘misdaden’ kan worden verklaard.
De meeste Arabische en andere islamitische landen zijn onverholen dictaturen die te kampen hebben met enorme binnenlandse problemen, zoals werkloosheid. Een gezamenlijke vijand in het buitenland is daar als vanouds een mooi redmiddel voor. Van oudsher heerst in die landen een levendig antisemitisme, ongeveer vergelijkbaar met het antisemitisme in het Europa van voor de Tweede Wereldoorlog. In het verlengde van dat antisemitisme is in veel van die landen een regime aan het bewind dat zegt een appeltje te schillen te hebben met de westerse democratieën, die duizend jaar geleden met (alweer door godsdienstige motieven ingegeven) veroveringsoorlogen, beter bekend als de Kruistochten, de landen van het Midden-Oosten onveilig maakten.
Voldoende aanleiding voor sinistere regimes als die in Syrië en Iran, en binnenkort ook weer in Afghanistan, mogelijk ook Soedan, om zich niet alleen antisemitisch uit te laten, maar ook wapens en andere steun te geven aan struikroversgroeperingen als Hezbollah en Hamas die de daad bij het woord willen voegen. Waarbij het opofferen van de eigen mensen door middel van zelfmoordaanslagen op onschuldige burgers een belangrijk instrument is. (Dat vinden wij intussen normaal. Ik zou er toch eens rustig over gaan zitten nadenken.)
Kortom: er zal best iets op aan te merken zijn, maar ik vind het uitroeien van nesten vol terroristen absoluut gerechtvaardigd. Dat daarbij onschuldige burgers vallen is natuurlijk slordig, maar Hamas heeft zich in Gaza dan ook genesteld te midden van onschuldige burgers die zo in de gelegenheid worden gesteld zich tot martelaren te laten bombarderen.
Intussen is de toestand in het Midden-Oosten een probleem dat zonder radicale oplossingen ten eeuwigen dage zal blijven bestaan.
Ik verklaar me bij deze onbevoegd om mogelijke radicale oplossingen te suggereren.
Misschien denken jullie nu wel: wat is dít voor een raar stukje? En dat is het ook. Het is het stukje dat ik hier plaatste op 31 december 2008. Ik heb alleen een niet-relevant inleidinkje weggelaten en een woord gecorrigeerd.
Ik ben van menig dat het stuk inhoudelijk voor het overige vandaag de dag nog, wéér geldt. In vier jaar is niets gebeurd dat de toestand zou hebben veranderd. Ik wil ermee benadrukken dat er eenvoudigweg geen oplossing mogelijk is. Zelfs een algemeen advies als ‘de verstandigste zal wat moeten toegeven’ is niet van toepassing. Wie is de verstandigste? En wat zal die moeten toegeven?
______