SanteLOGie

Geef die boer een stoel

Het had zo mooi kunnen zijn. Ik bedoel: naar een serie onder de titel Boer slaat vrouw of nog mooier: Boer koopt, nee, kóókt vrouw zouden toch zeker twaalf miljoen Nederlanders kijken, ook als het aantal afleveringen ongelimiteerd was, en het zou een onderwerp zijn waarover bij de koffieautomaat op ongekende schaal schande zou worden gesproken.

Gemiste kans, want het programma heet sinds jaar en dag Boer zoekt vrouw, en hoewel die titel een misverstand kan oproepen – heb je al goed onder het bed gekeken? – is het zo ongeveer de sufst denkbare variant. Ik bedoel: sla de Oud-Haarlemse Sufferd van 1955 op en je vindt rijen advertenties, allemaal varianten op: Boer zoekt vrouw met tractor. Foto van tractor op erewoord retour, maar tegenwoordig hebben we de Boerenleenbank en dat is geen bank waar je boeren kunt lenen maar die maar al te graag de steeds groter groeiende tractor financiert, dus daar hoef je met zo’n uit de klei getrokken advertentie niet meer naar te solliciteren.

Nou moet je niet denken dat boeren, die zoals bekend allemaal van het slag zijn dat altijd klaagt – is het niet over het weer dan is het wel over de levertijd van de Bentley – en toch intussen geen enkele moeite heeft een vrouw aan de haak te slaan, maar dat blijkt dus niet te kloppen. Vandaar Yvonne.

Nu ben ik meteen al gediskwalificeerd want ik heb nooit een volledige aflevering van dat programma van dat lieve meisje gezien, omdat ik een keer keek en toen een boer snikkend tussen al die witte geitjes zag zitten en wat wilde het geval? Ik rook die geitjes! En dan haak ik toch vrij snel af.

Wat ik wel begreep is dat het programma weliswaar heet ‘Boer zoekt vrouw’ maar dat de feitelijke titel zou moeten luiden Boer zoekt slavin voor dag en nacht, en dan zeg ik, nadat ik beleefd mijn beurt heb afgewacht: de pliesie moest er naar kijken.

Aan de andere kant kun je er ook waardevrij naar kijken: het blijkt een programma dat het in zich heeft een hoop poen op te brengen, en daarmee sla je je opponenten alle troefkaarten uit de handen.

En dan zijn wij toe aan het opentrekken van een geheel nieuwe categorie formats: Boekhouder zoekt echtgenote, Prins zoekt gemalin, Korporaal zoekt vriendin. Laat ze vooraf toch even goed onder het bed kijken, of in de keuken, waar ze wellicht net een heerlijke braadworst in plakjes staat te snijden, dat zou natuurlijk kunnen.

Nee, de allermooiste is en blijft: Lustmoordenaar zoekt Yvonne Jaspers, jahhhaaa, dat is ‘m! Daar kijk ik naar, alleen al omdat het één aflevering van slechts tien, maar wel zeer spannende minuten is.

En daarna beginnen we aan de serie Al kost het me honderd boeren, dokter zal ik worden! Dokters en ziekenhuizen vol boeren, altijd goed voor een groot kijkerspubliek.

_____

hhBest

Boek & Film 

Ook kippen moeten worden uitgezet

Minister Gerd Leers had de tegenwoordigheid van geest er zelf over te beginnen: ‘Zo, nu gaan we even die kippen uitzetten,’ zei hij onder luide toejuichingen van het toegestroomde rapalje van de pers en andere genodigden.

Wij waren in de GaiaZOO, de veelgeroemde dierentuin van Kerkrade en het was er verrekkes koud, en vandaag zouden er enige exemplaren in de kinderboerderij opgenomen worden van een tientallen jaren geleden verdwenen maar inmiddels teruggevonden kippenras, het Mergellandhoen.

Eerlijk gezegd waren die vier niet buitengewoon opvallende kippen enigszins een anticlimax na de bombarie en de heisa die was gemaakt van de introductie maar vooruit, het zou kunnen zijn dat ik de strekking en het belang van deze ontwikkeling niet helemaal kan overzien.

De bombarie en de heisa kwamen trouwens grotendeels van de zijde van buuttereedner Pierre Cnoops die de minister – die in een Landrover arriveerde met achterop strobalen en vier dozen, bevattende de hoenderen – trakteerde op een langdurige toespraak, die je alleen kon begrijpen als je Midden-Limburgs dialect verstond, enigszins thuis was in de ins en outs van Limburg en de humor van de buuttereedner weet te doorgronden.

Waarom kwam de minister van Immigratie, Integratie en Asiel eigenlijk helemaal uit Den Haag om vier kippen los te laten in een kinderboerderij? Nou, hij was gewoon een kennis van de Mergellandkippenhobbyist die de kippen had teruggevonden en aan het fokken was geslagen, en zo waren we wederom waar we het liefste zijn: met Limburgers onder elkaar. Hij hield een heuse toespraak, die hij trouwens van een papiertje oplas en hij veroorloofde zich zelfs een schalkse opmerking over de staatssecretaris van het ponywezen, Henk Bleker, die hier natuurlijk beter op zijn plaats was geweest.

De dierentuin heeft een aparte afdeling ‘Limburg’ en daar speelde een en ander zich af. Dus werden de toespraken geregeld onderbroken door enorm gebalk van twee ezels, de oerdomme blikken van twee koeien en zachtjes gakkende ganzen. Ook de Limburgse geiten hielden wat afstand van de klikkende en snorrende camera’s die op het evenement waren afgekomen. Het Limburgse varken was niet zo vroeg op, jammer genoeg, want ik meen me te herinneren dat het een kapitaal beest is.

Na de Limburgse vlaaien gingen de dienbladen met glaasjes kersenwijn rond. In de kinderboerderij hing intussen de zwarte Mergellandhaan de gebraden haan uit en rende zijn kippetje als een kip zonder kop heen en weer bij vergeefse pogingen zich onder zijn veilige hoede te stellen – ze was bij het uitzetten buiten de kooi terechtgekomen en streefde duidelijk naar gezinshereniging.

En toen had ik wel voldoende gezien en begaf me geheel voldaan huiswaarts.

Toch eens nagaan waar ze die kersenwijn vandaan hadden gehaald.

__________

hhBest

Boek & Film 

Bij vertalen komt het een en ander kijken

Met de discussie die is ontstaan door de vertaling van J.K. Rowling’s eerste boek voor grote mensen, is een oud en fascinerend onderwerp weer eens actueel geworden: hoe vertaal je dialect en/of straattaal in het Nederlands? In A Casual Vacancy – vertaal die titel maar eens compact – spreken de bewoners van de achterbuurt The Fields een naar verluidt deels verzonnen mengsel van straattaal en dialect. In de tijden dat J.F. Kliphuis drie boeken in de week vertaalde was de oplossing eenvoudig: je nam een soort Amsterdams, of mooier nog: Enkhuizens en dat gebruikte je dan om een Engels dialect te vertalen. Sindsdien zijn vertalers daar, terecht, enigszins genuanceerd over gaan denken.

Een niet zo bekend maar wel fascinerend voorbeeld vormt de Siciliaanse schrijver Andrea Camilleri, die zijn in zijn boeken vaak vier ‘talen’ door elkaar gebruikt, te weten Italiaans en drie, deels ook alweer zelf verzonnen, Siciliaanse dialecten: het Siciliaans van de hogere kringen, middenstands-Siciliaans en de taal van boeren en vissers. Daar is gewoon geen plausibele vertaling voor te bedenken die recht doet aan het origineel en vooral: de sfeer overbrengt die de schrijver ermee heeft willen oproepen. Voor zover mij bekend hebben vertalers van Camilleri’s boeken het opgegeven en de boeken eenvoudig in ‘normaal’ Nederlands vertaald.

Ik lees A Casual Vacancy momenteel en neig er toe om te zeggen: als je al streeft naar een adequate vertaling van de teksten die de bewoners van The Fields ten beste geven, maak er dan een soort straattaal van, ik begrijp dat een van de twee vertaalsters, Sabine Mutsaers, dat ook deed. Haar collega, Caroline Metaal, was een andere opvatting toegedaan en maakte er iets van dat lijkt op een Nederlands dialect, en dan ook nog fonetisch uitgeschreven, hetgeen me zeer storend lijkt werken. Hoe dan ook: de uitgeverij gaf de voorkeur aan de versie van mevrouw Metaal en zette dus de desbetreffende passages van Mutsaers ook daar in om. Waarmee maar weer eens aangetoond is dat je, als je daartoe bij machte bent, het beste het origineel kunt lezen.

Caroline Metaal kwam ik al eerder tegen. Op mijn weblog over boeken en films signaleerde ik onlangs nog tamelijk huiveringwekkende staaltjes van haar vertaalkunst (zie hier.)

De vraag is natuurlijk of het noodzakelijk is bij de vertaling de sfeer door te geven die door de schrijver beoogd wordt door het gebruik van dialect of straattaal. Voor zover ik kan zien, zou dat in A Casual Vacancy best achterwege kunnen blijven. Anders dan het geval is bij boeken als Orlando Furioso (Razende Roeland) van Ariosto of Ulysses van Joyce, die dan ook een geheel ander type vertaler vereisen die kans ziet het boek niet zozeer te vertalen, als wel geheel in het Nederlands te herscheppen.

Zelf heb ik ook nog wel eens geworsteld met het probleem, toen ik een flut-thrillertje vertaalde over twee CIA-agenten, die in elke zin minimaal eenmaal maar bij voorkeur meerdere malen het woord fuck gebruikten. Ik zag geen andere oplossing dat te vertalen met kut, maar vond het aantal keren dat het gezegd werd wel wat groot en reduceerde het tot ongeveer de helft. Zelfs dat was de redactrice van de uitgeverij te gortig. Die haalde vrijwel alle ‘vermeldingen’ weg. Het verhaal werd er niet door geschaad, en gelukkig was het inderdaad ook vrijwel sfeerloos, zodat ik me wel bij die beslissing kon neerleggen.

Maar verder vind ik dat een vertaling toch een eigenzinnig kunstwerk is waar je niet zomaar in gaat zitten rommelen.

En soms schiet ik nog wel eens gillend wakker van de vertaling van Gomorra van Roberto Savio. Daarin wordt kalasjnikov vertaald met schietgeweer en wordt een vrachtwagen met aanhanger, in het Italiaans een autotreno, een autotrein genoemd.

________

hhBest

Boek & Film 

Ineens een geitenwollensokkenclub

Nee, ik ga nu niet lekker handenwrijvend achterover leunen, nu gebeurd is wat je al vanaf het begin zag aankomen: Jolande Sap was niks, is niks en zal ook nooit wat worden. Twee woorden: Kunduz en Stekker – zelden kon je de teloorgang van een politicus zo gemakkelijk samenvatten.

En ja, ik was op tijd weg want vanaf de dag dat Sap het bestond in te stemmen met Nederlandse deelname aan de invasie van Afghanistan, wist ik dat ik niet meer op GroenLinks zou stemmen. Maar ik ga me daar niet over op de borst staan rammen. Want GroenLinks was wèl mijn partij, althans: de uitgangspunten van de partij konden voor een belangrijk deel mijn instemming wegdragen.

Ik heb op 12 september op de PvdA gestemd en dat is een prima alternatief, al blijkt nu dat de verduurzaming en vergroening van de economie en van het land daar in minder goede handen is dan bij GroenLinks. Daar staat tegenover dat het er nu naar uitziet dat de PvdA het weinige dat over is van groene plannen daadwerkelijk zal kunnen realiseren. Het hebben van mooie principes en uitgangspunten is geweldig, maar ze kunnen realiseren is iets geheel anders.

Jolande Sap was bereid heel veel te doen om te kunnen meeregeren. In haar laatste optreden zei ze weliswaar tegen Diederik Samsom dat zij het jammer vond dat het Herfstakkoord een aantal vergroeningen uit het Kunduzakkoord had teruggedraaid, maar de kern van haar betoog was toch lof voor de andere dingen die Samsom eruit gesleept had. GroenLinks was, met zijn vier zetels, een oppositiepartij die met de regering meedenkt, daar kwam het op neer.

Wat je nu opeens ziet, is hoezeer Femke Halsema GroenLinks was. Haar optreden in de politiek heeft vaak verhuld hoe gering de kwaliteit was van de rest van de fractie. Ik wist het op het moment dat die twee, Femke en Jolande zo leuk gearmd door de Haagse sneeuw liepen in december 2010: dit is een grote, misschien wel fatale fout die mevrouw Halsema hier maakt. De fractie zag er na haar vertrek en helemaal na de verkiezingen van 12 september uit als een geitenwollensokkenclub, de aanhangers van de vreugdeloze dagelijkse bruinige vegetarische hap, het bij elkaar geharkte stel diehards van PSP, CPN, EVP en PPR en niet meer één moderne partij met linkse en groene denkbeelden en toch pragmatisch.

Bam, zei Tofik Dibi, en niemand merkte toen nog dat dat het geluid was van het ontploffen van GroenLinks.

Net hoor ik dat het partijbestuur van GroenLinks, inclusief die rare voorzitster, ook al is afgetreden.

Als een voortbestaan als nietszeggende splinterpartij de restanten wrakhout niet erg aanlokt, is ook de opheffing van de partij aanstaande.

Benieuwd waar die vier zetels dan naartoe gaan.

____

hhBest

Boek & Film 

Het maakt allemaal niks uit

Het was een debat tussen een grijpgrage ondernemer en een droge professor en ik vraag me niet eens af hoe die daar terecht zijn gekomen. Kortom: de Amerikaanse presidentsverkiezingen interesseren me minder dan ooit, ook al omdat ik betwijfel of het allemaal zo spannend is. Het meest verbaast het me trouwens al sinds jaar en dag dat de meest deskundige droomuitleggers niet de Amerikanen zelf zijn maar de correspondenten van Nederlandse nieuwsmedia ter plaatse en hun secondanten op de thuisbasis, die haarfijn uitleggen waar het vandaan komt en waar het heen gaat.

Ik zal niet zeggen dat het geen boeiende beelden oplevert, hoor. Ik zag deze week bijvoorbeeld de correspondent van EenVandaag die met de auto onderweg was naar een plek waar iets ging gebeuren dat verband hield met de verkiezingen. Hij was, omdat hij live in beeld zou komen, ergens letterlijk in the middle of nowhere uit de auto gestapt en ineens zag ik waar dat was: het maïsveld waar Cary Grant in North by Northwest van Hitchcock wordt aangevallen door een vergif spuitende tweedekker. Dat is het enige leuke van de Amerikaanse presidentsverkiezingen, dat ze zich afspelen op plaatsen die je kent uit beroemde films.

Naarmate de verkiezingen dichterbij komen worden de commentaren toverachtiger, de kandidaten mythischer, de ter tafel liggende onderwerpen uitsluitend die van erop of eronder. Intussen zijn de nuchtere feiten dat Amerika gebukt gaat onder een schuldenlast waarbij vergeleken de Europese schulden peanuts zijn, mede dankzij een lange reeks volstrekt zinledige oorlogen. Die zorgden natuurlijk voor werkgelegenheid voor zwarten en Mexicanen, maar waren te duur en te rampzalig – maar wat vooral geldt: of er nu een linkse democraat president is (links betekent in dit geval: een gematigde VVD’er) of een volledig feitvrije republikein: die schuldenlast blijft, de godsdienstwaanzin is een must, de kiezer heeft nniks in te brengen, het bedrijfsleven en het leger zijn de baas en er is nauwelijks een Amerikaan te vinden die niet trots is op de oorlogszuchtigheid en het wapenbezit van het land.

Amerika is, ik word niet moe het te herhalen, een Derdewereldland met voldoende te eten. Op een paar uithoeken na is de infrastructuur ongelooflijk slecht; het hoeft maar een beetje te waaien en de stroom valt uit omdat die in een belangrijk deel van het land nog door een draadje op drie meter boven de grond aan houten palen hangt, en de mensen zijn zo gek gemaakt dat een groot deel van de bevolking het een slecht communistisch plan vindt om een zorgverzekering af te sluiten.

Obama of Romney, het maakt niks uit want negentig procent van het beleid is autonoom en kan niet gewijzigd worden, net als trouwens hier in Nederland. Als het allemaal echt zo belangrijk was geweest, dan waren we sinds 1960 al verscheidene reddeloos verloren geweest onder Kennedy, Johnson, Nixon, Reagan, Carter, Clinton en de Bushes.

En Obama heeft er ook al niks van gebakken. Yes we can, ja ja, if we only could, zul je bedoelen.

_____

hhBest

Boek & Film 

Een blad verdwijnt onbeweend

Zal wel overal hetzelfde zijn: de gepensioneerde weet, dat als hij/zij wat hoort van de voormalige werkgever is het altijd slecht of raar nieuws.

Het rare nieuws: het personeelsblad dat ik al dertien jaar op geregelde tijden ontvang, wordt opgeheven. Nee, verkeerd geformuleerd: het papieren personeelsblad wordt opgeheven. Voortaan kun je uitsluitend online nog vernemen wat er zoal voorvalt aan technische ontwikkelingen, geweldige prestaties, bedrijfsbarbecues en bedrijfsuitjes, bijvoorbeeld naar Milaan of het Moviepark in Bottrop.

Toch raar: een bedrijf dat als core business het verkopen van bedrukt papier heeft, schaft een van zijn publicaties op papier af en gaat er online mee verder. Ik zou dat een veeg teken noemen.

Je hebt er natuurlijk ook niet veel meer mee, sinds je nog maar zelden een bekende naam in het blad tegenkomt. Bij de personalia in het laatste papieren nummer staat er nog één: René Vlems, een historicus die het al 25 jaar volhoudt bij de krant en die ik tegenwoordig nog uitsluitend (en sporadisch) tegenkom als drummer van de Bastardi di Blues.

Een beetje beter zoeken levert ook nog sportredacteur Roel Wiche op, met een verslag vanuit een grijs verleden, namelijk van het EK voetballen. Roel is een aparte sportredacteur: die komt, anders dan de meeste van zijn collega’s, tijdens dat soort trips ook nog wel eens buiten het stadion. In het personeelsblad een verslag van zijn bezoek aan Charkov – hij gebruikt per ongeluk, maar het kan ook een Freudiaanse vergissing zijn, het woord ‘oostfront’ in plaats van ‘oostblok’.

In Gdansk in Polen had Roel nog een interview met Lech Walesa en ging zelfs met hem op de foto – die man is, sinds ik hem in december 1989 sprak, nog flink opgevrolijkt, zie ik.

Afgelopen zondag ontmoette ik op een mooi tuinfeest nog Hans Straat, die mij vaag bekend voorkwam, naar ik besefte aan de hand van de veelvuldige foto’s die het personeelsblad sinds 1999 van hem had geplaatst. Straat was namelijk de eerste directeur van het fusieproduct LD/DDL, oftewel de enige krant van Limburg, ik was al die tijd met pensioen. Hij herinnerde me eraan dat hij voorzitter van het pensioenfonds was, waarop ik hem zo vorsend mogelijk aankeek en sprak: ‘Ik ben dan ook al aan het bezuinigen.’

Wellicht heb ik daarmee zijn zondag verpest, hij kan er uiteraard ook niks aan doen dat er met dat kleine pestpensioenfondsje in de grote wereld niet veel te beginnen valt.

Op het feestje kwam ik Huub Moonen tegen, een heel aardige collega uit het technisch bedrijf, al langer met pensioen dan ik. Ik had hem zo lang niet gezien dat ik hem voor een andere collega hield, gelukkig merkte hij het niet. En vanmorgen had ik een mailtje van Harry Muré die over een week of twee, drie 74 wordt en die nog altijd voortschrijft. O ja, op 5 december wordt Wiel Gubbels 80, dat moet ik ook in gedachten houden.

Zo zie je maar: dat blaadje heb je eigenlijk helemaal niet nodig.

_______

hhBest

Boek & Film 

De vakantievilla van Joop den Uyl

Onwillekeurig moest ik gisteren, kijkend naar het debat over de wijzigingen in de begroting 2013, denken aan Joop den Uyl. In de jaren dat hij een belangrijke rol speelde in de Nederlandse politiek deed voortdurend in De Telegraaf en andere roddelbladen het verhaal de ronde dat, o schande, deze socialistische politicus een tweede huis had in Belgisch Limburg. In de loop van de tijd veranderde het ‘tweede huis’ zelfs in een ‘vakantievilla’.

Het rare was natuurlijk dat Den Uyl, ondanks die riante vakantievilla, op vakantie altijd in een zielig tentje in Portugal verbleef. Maar dat was een onbelangrijk detail: het ging erom dat deze socialist mede namens zijn kiezers stikjaloers was op hardwerkende Nederlanders. Zijn doel was hen via de belasting uit te kleden en de opbrengst, voor zover niet in eigen zak, te steken in leuke projectjes voor werkschuw tuig. En intussen die schandelijke villa bezat.

Daar moest ik even aan denken toen ik zag hoe met name linkse politici in de Tweede Kamer  de rol van genoemde roddelbladen speelden en elkaar bij de interruptiemicrofoons verdrongen om Diederik Samsom er op te wijzen dat wat hij nu met Mark Rutte was overeengekomen neerkwam op het uitverkopen van het linkse gedachtegoed. Hoe Samsom ook zei dat hij ook wel anders wilde, maar dat je zo geen coalitie vormt en, sterker nog, je met dierbare en prachtige linkse dogma’s in de huidige toestand van het land niet zo gek veel kunt (hij zei het niet letterlijk zo, ik verklaar het even voor mijn lezertjes) – Emile Roemer bleef roepen dat wat Samsom deed neerkwam op het rechts inhalen van D66. Hij zei het er niet bij, maar hij bedoelde: en dan ben je als socialist een renegaat, een afvallige, iemand die bij de SP uit de partij zou worden gezet.

Geert Wilders nam niet de moeite om zich bij dat koor aan te sluiten, ’die vechten elkaar wel de tent uit’, maar hij had dan ook Mark Rutte eerder al verweten dat hij met de maatregelen die hij met Samsom was overeengekomen bezig was de SP links in te halen.

Ik weet niet hoor, misschien is het allebei wel waar, kun je D66 rechts inhalen en tegelijk de SP links, of misschien is het feitvrije politiek in reincultuur.

Maar ik moet helaas andermaal constateren dat er in het Nederlandse parlement niet drie, maar zelfs vijf of zes op religie gebaseerde partijen zitten. Religie en politiek: dat is elkaar de maat nemen op het punt van de vraag, hoeveel engelen er kunnen dansen op de punt van een naald. En hoe ik over religie denk, dat weten jullie intussen wel.

Ik wil maar zeggen: wat mij betreft had Den Uyl dat huis in Belgisch Limburg mogen hebben, al vrees ik dat het er net zo’n zooi zou zijn geworden als in dat huis in Buitenveldert waar hij woonde met Liesbeth en de kinderen.

______

hhBest

Boek & Film 

Terug naar een paradijs dat er niet meer is

Hock heet hij, Ellis Hock. Zijn grootvader heette Falcone, vroeg een vriend advies en die zei: je moet er Hock van maken, een verbastering van Hawk, feitelijk. Ellis’ vader dreef een herenmodezaak in een provincieplaats in New England, Medford, toevallig ook de plaats waar belangrijke delen van het oeuvre van Paul Theroux zich afspeelt.

Ellis heeft de zaak van zijn vader overgenomen en drijft hem nog op vooroorlogse wijze en hoewel het naar omstandigheden nog goed gaat, is de ouderwetse winkel ten dode opgeschreven; maar de zaak heeft nog veel vaste klanten, vooral middelbare vrouwen (ook in de VS kopen vrouwen de kleren van hun man) met wie Ellis vriendschappelijke banden onderhoudt, voor een deel via e-mail. Zijn vrouw Deena komt daar op zeker moment achter en beschouwt de uitgebreide mailwisseling met andere vrouwen als iets minder onschuldig dan Ellis zelf en zij eist onmiddellijk echtscheiding. Zie verder Boek & Film.

Voorspellen is moeilijk

De forensentaks was onrechtvaardig maar nog niet ingevoerd, maar de langstudeerboete had ons inmiddels al geld gekost. Want het kind studeert wel te lang, maar zijn of haar ouders draaien er voor op.

Dus er ging hier in huis een klein gejuich op en we zagen er een aanleiding in om eens een smakelijke fles open te trekken, mede omdat het zowat twintig graden was onder een staalblauwe hemel. En ook omdat ook de psychiatrie gewoon gefinancierd blijft, waardoor de werkgelegenheid van een van ons overeind blijft.

De conversatie bij de borrel bracht onvermijdelijk de nuanceringen ter sprake en tevens de nieuwe onzekerheden.

Niet over hoe ze (die daar in Den Haag) dat gingen betalen – zowel de taks als de boete zouden natuurlijk toch al lang niet het ingeplande bedrag hebben opgebracht.

Nee: het ging over hoeveel of wat de Partij van de Arbeid had moeten inleveren om deze twee kroonjuwelen van de VVD van tafel te krijgen. ‘Samsom heeft gezegd: jullie mogen gerust 130 blijven rijden,’ opperde ik, en daar viel weinig tegenin te brengen, hoewel ik zelf wel het gevoel had dat je daar niet zo snel een miljard extra mee bezuinigt. Misschien was het nog erger: dat de ecologische hoofdstructuur afgeschaft blijft, die sinistere erfenis van Gekke Henkie uit Groningen.

De verhoging van de btw blijft, daar konden we ook vanuit gaan, hoewel er wel tekenen zijn dat de winkeliers voorlopig de prijzen niet verhogen zoals ze sinds jaar en dag jaarlijks geruisloos gewend zijn te doen.

Nee, ik vrees dat we het vooral in de personele sfeer moeten zoeken, dat Edith Schippers blijft, en Fred Teeven en Melanie Schultz etc etc etc en dat Stef Blok en de luitenant-kolonel buiten dienst Hans van Baalen minister worden en Henk Kamp minister blijft en dat Samsom daar al knarsetandend ja tegen heeft gezegd.

Ik probeerde het nog eens met troostende woorden. ‘Maar al die griezels van het CDA komen niet terug, Marja van Bijsterveldt, Maxim Verhagen, Hans Hillen – waar hebben ze dat stel toch bij elkaar weten te vegen destijds – en Gerd Leers is al helemaal uitgerangeerd.’

‘Nou, uitgerangeerd,’ hernam een van de deelnemers aan de conversatie. ‘Jij komt hem binnenkort nog tegen, ik zag dat hij prominent aanwezig zal zijn op een persconferentie van Gaia ZOO in Kerkrade waar jij bij moet zijn, maandag, ter gelegenheid van de herintroductie van het Mergelland Hoen,’ zei de deelnemer.

‘Getverpielekes,’ riep ik. ‘Da’s waar ook. Die lui komen nu allemaal terug naar Limburg om ons de keel uit te hangen. Het is te hopen dat dat hoen een beetje smaakt.’

De gedachten waren, als gewoonlijk onder het genot van een fonkelend glas en een doezelig makende zon, weer eens afgedwaald naar de bijzaken.

Ach, we zullen wel zien. Je moet blij zijn met wat je toegeworpen wordt en voor de rest zullen we het ook wel overleven.

O ja, zondag kwam ik, behalve een joviale oud-burgemeester een stroeve oud-‘gouverneur’ van Limburg de voorzitter van mijn pensioenfonds nog tegen. Ik zei: ‘Ik ben al aan het bezuinigen.’

Hij lachte enigszins zuur.

________

hhBest

Boek & Film 

Een column ontstaat vanzelf

Bram Bakker is columnist en psychiater maar zijn column van vandaag in de Volkskrant rammelt behoorlijk en zijn vergelijking slaat nergens op. Bram heeft deelgenomen aan de zogenaamde Dam tot Damloop die het belangrijkste sportevenement van de wereld en van de eeuw is omdat die plaatsgrijpt in Amsterdam. Bram is zelf een snelle loper, zo blijkt, en hij wordt daarbij gehinderd door mededeelnemers die niet zo snel zijn als hij, maar wel een koptelefoon op hebben, de binnenbocht nemen waar Bram loopt, en naar ‘muziek’ luisteren – over de teloorgang van dat woord zullen we het een andere keer hebben. De andere deelnemers zijn behept met de bekende Amsterdamse humor en delen Bram desgevraagd mee dat hij aan de verkeerde race deelneemt: deze is namelijk niet bestemd voor echte hardlopers, meent de koptelefoon, en sjokt verder. Bram vergelijkt de betrokkene vervolgens met staatssecretaris Fred Teeven en diens opvattingen aangaande de waarde van het leven van een inbreker. Hij komt er niet helemaal uit.

Dat brengt mij dan wel op een eeuwenoud onderwerp, de discipline van het Nederlands publiek.

Iedereen fietst of bromt door het winkelcentrum, bijvoorbeeld. Op vrijdagmiddag en zaterdagmorgen wemelt het in de toch al drukke supermarkt van de scootmobielen.

Helemaal mythische vormen neemt het in de rij staan bij de PIN-automaat aan. Die van de ING in het winkelcentrum is opgesteld op een plek waar automatische deuren onophoudelijk open en dicht schuiven en meestal waait er een kille wind, al is het 35 graden. Je wilt pinnen en nadert het loket. In de directe omgeving staan soms wel tien mensen; als je er even staat zie je dat ze elkaar allemaal scherp in de gaten houden. Ze staan in de rij, maar iets weerhoudt hen ervan dat ook daadwerkelijk te doen – ze willen niet voor gekke Henkie versleten worden. Als je het waagt te doen of je ze niet ziet staan en resoluut naar de automaat loopt, kun je een duw krijgen. Opzij, ik ben aan de beurt, zag je dat niet? Een en ander nog gecompliceerd door het feit dat de echte pinners vaak vergezeld worden door anderen, die ook meelopen naar het loket en daar gezellig gaan staan kouten.

Nou ja, Bram heeft gelijk: een onderwerp is het eigenlijk ook niet.

Daarom maar even een klein gebeurtenisje, ook bij de PIN-automaat. Bij de ABN-Amro is ook binnen een PIN-automaat, waarop je tevens kunt internetbankieren. (Ik zie geen enkele bankier, zijn zeker druk met bonussen opmaken.) Ik sta daar achter een mevrouw die het heel vervelend vindt dat ik moet wachten, ze is heel ingewikkeld bezig, haalt cash geld uit de automaat en stort dat direct weer, op een andere rekening, dat weet ik zeker want ze houdt me, zich steeds half omdraaiend, op de hoogte van haar acties. Het duurt zeker een minuut of tien, wat veel is bij de PIN-automaat, maar eindelijk is ze klaar. Ze wendt zich dan helemaal tot mij en geeft nog een samenvatting van haar recente activiteit, nu in een onverstaanbaar dialect.

Waar was ik ook weer? Met mijn relaas?

________

hhBest

Boek & Film