Nee, ik ga nu niet lekker handenwrijvend achterover leunen, nu gebeurd is wat je al vanaf het begin zag aankomen: Jolande Sap was niks, is niks en zal ook nooit wat worden. Twee woorden: Kunduz en Stekker – zelden kon je de teloorgang van een politicus zo gemakkelijk samenvatten.
En ja, ik was op tijd weg want vanaf de dag dat Sap het bestond in te stemmen met Nederlandse deelname aan de invasie van Afghanistan, wist ik dat ik niet meer op GroenLinks zou stemmen. Maar ik ga me daar niet over op de borst staan rammen. Want GroenLinks was wèl mijn partij, althans: de uitgangspunten van de partij konden voor een belangrijk deel mijn instemming wegdragen.
Ik heb op 12 september op de PvdA gestemd en dat is een prima alternatief, al blijkt nu dat de verduurzaming en vergroening van de economie en van het land daar in minder goede handen is dan bij GroenLinks. Daar staat tegenover dat het er nu naar uitziet dat de PvdA het weinige dat over is van groene plannen daadwerkelijk zal kunnen realiseren. Het hebben van mooie principes en uitgangspunten is geweldig, maar ze kunnen realiseren is iets geheel anders.
Jolande Sap was bereid heel veel te doen om te kunnen meeregeren. In haar laatste optreden zei ze weliswaar tegen Diederik Samsom dat zij het jammer vond dat het Herfstakkoord een aantal vergroeningen uit het Kunduzakkoord had teruggedraaid, maar de kern van haar betoog was toch lof voor de andere dingen die Samsom eruit gesleept had. GroenLinks was, met zijn vier zetels, een oppositiepartij die met de regering meedenkt, daar kwam het op neer.
Wat je nu opeens ziet, is hoezeer Femke Halsema GroenLinks was. Haar optreden in de politiek heeft vaak verhuld hoe gering de kwaliteit was van de rest van de fractie. Ik wist het op het moment dat die twee, Femke en Jolande zo leuk gearmd door de Haagse sneeuw liepen in december 2010: dit is een grote, misschien wel fatale fout die mevrouw Halsema hier maakt. De fractie zag er na haar vertrek en helemaal na de verkiezingen van 12 september uit als een geitenwollensokkenclub, de aanhangers van de vreugdeloze dagelijkse bruinige vegetarische hap, het bij elkaar geharkte stel diehards van PSP, CPN, EVP en PPR en niet meer één moderne partij met linkse en groene denkbeelden en toch pragmatisch.
Bam, zei Tofik Dibi, en niemand merkte toen nog dat dat het geluid was van het ontploffen van GroenLinks.
Net hoor ik dat het partijbestuur van GroenLinks, inclusief die rare voorzitster, ook al is afgetreden.
Als een voortbestaan als nietszeggende splinterpartij de restanten wrakhout niet erg aanlokt, is ook de opheffing van de partij aanstaande.
Benieuwd waar die vier zetels dan naartoe gaan.
____