Het was een debat tussen een grijpgrage ondernemer en een droge professor en ik vraag me niet eens af hoe die daar terecht zijn gekomen. Kortom: de Amerikaanse presidentsverkiezingen interesseren me minder dan ooit, ook al omdat ik betwijfel of het allemaal zo spannend is. Het meest verbaast het me trouwens al sinds jaar en dag dat de meest deskundige droomuitleggers niet de Amerikanen zelf zijn maar de correspondenten van Nederlandse nieuwsmedia ter plaatse en hun secondanten op de thuisbasis, die haarfijn uitleggen waar het vandaan komt en waar het heen gaat.
Ik zal niet zeggen dat het geen boeiende beelden oplevert, hoor. Ik zag deze week bijvoorbeeld de correspondent van EenVandaag die met de auto onderweg was naar een plek waar iets ging gebeuren dat verband hield met de verkiezingen. Hij was, omdat hij live in beeld zou komen, ergens letterlijk in the middle of nowhere uit de auto gestapt en ineens zag ik waar dat was: het maïsveld waar Cary Grant in North by Northwest van Hitchcock wordt aangevallen door een vergif spuitende tweedekker. Dat is het enige leuke van de Amerikaanse presidentsverkiezingen, dat ze zich afspelen op plaatsen die je kent uit beroemde films.
Naarmate de verkiezingen dichterbij komen worden de commentaren toverachtiger, de kandidaten mythischer, de ter tafel liggende onderwerpen uitsluitend die van erop of eronder. Intussen zijn de nuchtere feiten dat Amerika gebukt gaat onder een schuldenlast waarbij vergeleken de Europese schulden peanuts zijn, mede dankzij een lange reeks volstrekt zinledige oorlogen. Die zorgden natuurlijk voor werkgelegenheid voor zwarten en Mexicanen, maar waren te duur en te rampzalig – maar wat vooral geldt: of er nu een linkse democraat president is (links betekent in dit geval: een gematigde VVD’er) of een volledig feitvrije republikein: die schuldenlast blijft, de godsdienstwaanzin is een must, de kiezer heeft nniks in te brengen, het bedrijfsleven en het leger zijn de baas en er is nauwelijks een Amerikaan te vinden die niet trots is op de oorlogszuchtigheid en het wapenbezit van het land.
Amerika is, ik word niet moe het te herhalen, een Derdewereldland met voldoende te eten. Op een paar uithoeken na is de infrastructuur ongelooflijk slecht; het hoeft maar een beetje te waaien en de stroom valt uit omdat die in een belangrijk deel van het land nog door een draadje op drie meter boven de grond aan houten palen hangt, en de mensen zijn zo gek gemaakt dat een groot deel van de bevolking het een slecht communistisch plan vindt om een zorgverzekering af te sluiten.
Obama of Romney, het maakt niks uit want negentig procent van het beleid is autonoom en kan niet gewijzigd worden, net als trouwens hier in Nederland. Als het allemaal echt zo belangrijk was geweest, dan waren we sinds 1960 al verscheidene reddeloos verloren geweest onder Kennedy, Johnson, Nixon, Reagan, Carter, Clinton en de Bushes.
En Obama heeft er ook al niks van gebakken. Yes we can, ja ja, if we only could, zul je bedoelen.
_____