Wat mij dan weer opviel, dat is dat uitgerekend op het moment dat de EU de Nobelprijs voor de Vrede wint, die prijs flink in waarde is gedaald wegens de slechte economische omstandigheden. Die verslechtering is dan weer voor een deel veroorzaakt door de EU. Je kunt dus de Nobelprijs voor de Vrede winnen doordat je er in geslaagd bent vooralsnog een nieuw gewapend conflict op Europees grondgebied te voorkomen, een conflict dat veroorzaakt zou zijn doordat verscheidene landen van de EU op grove manier contractbreuk hebben gepleegd, door geld te lenen waarvan ze wisten dat ze het nooit terug zouden kunnen betalen. Vroeger kreeg je dan meteen de tanks over de grens, nu niet meer (zo gauw) Dus: Nobelprijs voor de Vrede.
Het was uiteraard ook een soort ironie, dat het bedrag van de Vredesprijs, die uitgerekend wordt uitgedeeld in een land dat géén lid is van de EU, in feite nog niet eens de bekende druppel op de gloeiende plaat is, als het erom gaat het verschil te maken voor Griekenland of Spanje. De EU-top kan er een gezellig avondje van uit, en dat is dan dat.
Aan de andere kant, kijk maar eens wie allemaal nog meer ooit die prijs kregen. Jasser Arafat, bijvoorbeeld, de eerste aan wie je denkt als je het hebt over vredelievendheid, toch? Henry Kissinger, de MaximeVerhagen van de VS, Lech Walesa, een agressieve, vervelende kerel die verliefd was op Margaret Thatcher, Desmond Tutu, wegens springen en dansen en zingen en daarbij nog een hele reeks mensen en instanties van wie je nooit meer iets hebt vernomen. Kortom, daar staat de EU nog niet zo gek tussen.
Sportliefhebbers, dat zijn mensen die winnaars willen zien, waren er als de kippen bij om te vermelden dat ze liever de Nobelprijs voor de Vrede zagen gaan naar een persoon. Pure gemakzucht, omdat je die persoon dan op een podium kunt zien staan met een bos bloemen in de hand en een medaille om de nek, en dan had je ergens houvast aan, zonder overeind te moeten komen. Daarom is Willem Holleeder ook een topcrimineel, crimineel zijn is weliswaar niet goed, maar wel een sport, en Willem heeft gewonnen. Lance Armstrong moet ook een prijs krijgen: hij kon nog geen voorwiel onderscheiden van een achterwiel, maar dankzij de dope won hij zeven keer – magisch getal – de Tour de France.
Het enige lichtpuntje: droogkloot Herman van Rompuy kan eindelijk eens wat anders doen dan haiku’s schrijven en in Noorwegen de prijs ophalen.
Waarna hij opgetogen zal dichten:
Koud was het in Oslo
een medaille bungelt aan mijn nek
__________