SanteLOGie

San Miguel, bijzondere roman van T.C. Boyle

Op Nieuwjaarsdag van 1888 landt op het strand van de Cuylersbaai van het eiland San Miguel een gezin bestaande uit Marantha Waters die van haar laatste geld de expeditie heeft bekostigd, haar man Will, hun geadopteerde dochter Edith en hun huishoudelijke hulp Ida. Marantha lijdt aan in die tijd nog dodelijk TBC (‘de tering’), en net als zij mist haar dochter Edith enorm het beschaafde bestaan dat zij kennen uit Santa Barbara en San Francisco. Maar Will heeft doorgedrukt, hij is zo’n Amerikaan die voor honderd procent vrij wil zijn.

Zo begint de nieuwe roman van Thomas Coraghessan Boyle, een boek dat een soort bijproduct is van zijn vorige roman When the Killing’s Done. Zie verder Boek & Film.

Eva Jinek en Hans Spekman, ideale combinatie

Heftige dagen hoor, voor Bram Moszkowicz. Eerst die sporttas (volgens Fokke & Sukke van het merk Puma) met geld ingeleverd bij de Belastingdienst, toen het gedachtegoed van zijn oude cliënt Wilders bij het grof vuil – waar het al een tijdje stond, natuurlijk, maar toch – en nu is Eva ook nog bij hem weg. Vanmorgen is hij uit de advocatuur verwijderd. Het wachten is tot hij zijn Aston Martin inlevert en vervangt door een tweedehandse Fiat Doblò en een juridisch adviesbureau opent in Loon op Zand.

Misschien hoeft Eva nu ook niet meer die rechtse praatjes te maken op zondagmorgen zodat iedereen weer gewoon naar Harry Mensch moet kijken, want dat is je verdiende loon als je zo rechts bent.

En dan wil ik Eva weer gewoon bij het NOS Journaal, vooral dat van acht uur, want als er iemand de hele tijd ten voeten uit door het beeld moet lopen, dan is het Eva Jinek wel. Astrid Kersseboom en Sacha de Boer niet te na gesproken natuurlijk.

Vanmorgen nog een historisch moment beleefd: Lara Rense met de mond vol tanden. Ze had een Antwerpse schepen, Mark van Meel, aan de telefoon, aan wie ze op hoge toon vroeg of hij nu blij was, dat het nieuwe Nederlandse kabinet, dat er nog niet is, bukt voor Vlaamse eisen en de Hedwigepolder onder water gaat zetten, omdat dat nu eenmaal moet voor die vermaledijde Antwerpse haven. (Dat zei ze niet zo, maar ik poog nu tegelijk even de voorgeschiedenis enigszins compact samen te vatten.)

Daarna kwam ze nauwelijks meer aan het woord. Of toch wel, om nogal uit het veld geslagen tegen Van Meel te mompelen: ‘Dank u wel voor de toelichting.’

Want Van Meel brandde op haar vraag los, dat Nederland zich gewoon tot nu toe niet gehouden had aan een internationaal en door beide parlementen van bevriende buurlanden goedgekeurd verdrag, sterker nog, milieu- en landbouworganisaties in beide landen hadden er van harte mee ingestemd, het was dus helemaal niet bedoeld om ‘de haven van Antwerpen overeind te helpen’ , die was al geholpen met de uitdieping van de Westerschelde zelf, nu wilde men ook dat de natuurafspraken, waar Nederland nota bene zelf ooit over begonnen was, werden nagekomen.

Alles weten is alles vergeven, zegt d’n Fransman en dat begreep Lara dus tijdig.

Over die regering gesproken: die is er nog niet, hoor. Zaterdagmiddag op zijn vroegst, dan hebben we zekerheid. Want het PvdA-congres moet nog ja zeggen, desnoods niet volmondig, maar ‘ja’ moet er komen. Partijvoorzitter Hans Spekman zei het zelf nog even, hij ziet in het regeerakkoord de PvdA wel terug, maar hij keek er licht besmuikt bij, nadat de verslaggever hem wat puntjes had voorgehouden.

Zoals het afketsen door het congres van de PvdA van het tweede kabinet Den Uyl, in 1977. Hans zat toen in groep 8 en hoe oud de verslaggever was, dat kan ik zo snel niet vinden. Maar Hans had wel onthouden wat toen het gevolg was: de PvdA bleef vele jaren in de oppositie en hoewel Hans verder zei dat hij de leden niet wilde beïnvloeden, zei hij dat er toch maar even bij.

Jammer dat het te snel is om Eva Jinek het resultaat te laten voorlezen in het NOS Journaal.

______

hhBest

Boek & Film 

Moeilijke tijden voor uw columnist

Ons bereikt vanuit het verre Den Haag het verheugende nieuws dat we nu een regering krijgen van louter verstandige, menslievende maar ook daadkrachtige mensen, die de komende vier jaar Nederland met vaste hand uit de crisis zullen leiden waarna wij allen – mits we die vier jaar overleven – een soort duizendjarig rijk deelachtig zullen worden dat toch minstens tot 2020 stand moet houden. Ik meen ook al heel wat minder gemompel van het reageergepeupel te horen dat al begint af te kicken van het zo heerlijke feitvrij regeren.

Niet dat ik niet op mijn neus keek, hoor. Ik bedoel, in het kabinet zitten Kamp, Hennis, Schippers, Teeven, Opstelten, Bos en niet te vergeten: Rutte zelf en zouden die nu echt ineens net zo enthousiast als ze waren over het gedogen door Geert Wilders zich storten in een kabinet linkse charlatans als Plasterk en Asscher? Of zijn dat de ware pragmatische politici – het kabinet eigenlijk een regering van één partij, te weten het D66 uit 1966? De postume triomf van Hans van Mierlo?

Het enige waar ik een beetje een warm gevoel bij krijg, dat is dat Frans Timmermans minister van Buitenlandse Zaken wordt – de man die nog recent voor allerlei hoge posten werd voorgedragen maar door het gajes van de PVV daarvan werd afgehouden, die stemden nog liever voor een Basji Boezoek uit Siberië voor de desbetreffende post dan op de zo ongeveer enige verstandige Limburgse politicus van het moment. Timmermans mag nu het eurofiele gezicht van het kabinet worden, en dat vervult mij met een zekere gepaste warmte.

Intussen is zo’n kabinet natuurlijk heel gevaarlijk voor de meer avontuurlijke columnist. Want als het gaat zoals het er nu naar uitziet – je weet natuurlijk maar nooit – dan zullen we op hele kleine puntjes onze sneren moeten laten neerdalen, spijkers op laag water moeten zoeken, op alle slakken zout leggen. Bij het vorige kabinet konden we nog met de grote witkwast met rode verf neerbeuken op figuren als Bosma, Fritsma, Agema, Graustra en Madlenersga, die heel gevaarlijk dicht in de buurt van echte macht kwamen en hun malle ideetjes zelfs hier en daar in beleid omgezet zagen. Dat alles zullen we maar node missen, de komende tijd.

O wacht, de animal cops, zijn die nu afgeschaft of blijven die stilletjes doorsudderen? En de massa-immigratie van moslimterroristen, waarom horen we dáár ineens niks meer over?

_______

hhBest

Boek & Film 

Bekroonde verhalen van Dacia Maraini

Hoe vrouwen het weerloze slachtoffer worden van gestoorde mannen, een bundel verhalen van de Italiaanse schrijfster Dacia Maraini, dit jaar bekroond met de Premio Campiello. Zie Boek & Film. Daar binnenkort ook San Miguel, het nieuwe boek van Thomas Coraghessan Boyle.

Avondje naar de grote stad

Het lijkt, zo door het raam, een dag om eens lekker in de tuin te werken, maar het is twee graden en dan kijk je toch wel even uit. De grote troost levert natuurlijk de meterkast, waar de oude draaistroommeter vandaag al acht kWh productie aangeeft van de zonnepanelen en hoe kan het ook anders: die zijn bij kou het actiefst en de hemel is absoluut strak staalblauw.

Er ligt een berg zaterdagkranten, maar het is vandaag al de tweede dag dat ik geen stukje heb geproduceerd en dan begint het toch te kriebelen.

Gisteren was het geheel ander weder. Ik reed naar de grote Duitse stad Aken (twintig minuten) vond zelfs gemakkelijk een parkeerplaats en liep met Djamila, gebukt tegen de striemende en ijskoude regen die het asfalt en de kinderkopjes van de Pontstrasse filmisch-artistiek deden glimmen, maar tot zingen in de regen was geen enkele aanleiding te bedenken.

Nee, we hadden het vorige week al willen doen, toen je nog kon denken aan met de trein naar Aken gaan en al flanerend door de stad van het Hauptbahnhof naar diezelfde Pontstrasse te cruisen – nu was het zaak regelrecht op het doel af te gaan, het Japanse restaurant Oishii.

In de regio mijner inwoning, vroeger huiselijk de Oostelijke Mijnstreek geheten, kom ik nog wel eens restaurateurs tegen bij wie je maar een kraantje hoeft aan te tikken en daar komt alle ach en wee uit de horecascene naar buiten. De mensen hebben geen smaak, ze willen vooral veel eten, het hoeft niet lekker te zijn maar wel goedkoop. Daarvoor schromen zij niet een gloednieuwe discountGriek met de geheimzinnige naam Odessa binnen te gaan, waar je voor een tientje al vrijwel aan je trekken kunt komen. Dat kunnen ze in Zuid-Limburg nergens evenaren. Willen ze ook niet.

Ik moet er niet aan denken, niet aan een Griek en al helemaal niet aan een Griek waar je voor een tientje aan je trekken komt en waar je dan de lintbebouwing van Scherpenseel, gemeente Übach-Palenberg in je directe nabijheid moet zien te velen. (En een tankstation waar de euro 95 slechts 25 cent per liter goedkoper is dan in de zieltogende mijnstreek die tegenwoordig probeert weg te komen met de vastgoedhandelarennaam Parkstad Limburg. Dat dan weer wel.)

Oishii dus. Djamila merkt op, wat ze opmerkt in elk Japans restaurant ter wereld waar we ooit waren – maar in Japan zijn we nooit geweest – dat de sushirijst die ik maak lekkerder is dan die in het etablissement waar we ons bevinden. Ik ben iedere keer weer heel trots als ze dat zegt en het is nog waar ook.

Maar wat ik eigenlijk de hele tijd al wil zeggen, dat is dat die grote stad Aken, met een kwart miljoen inwoners waaronder veertig-, of vijftig- of misschien wel zestigduizend studenten een stuk of vijf planeten verderop in het zonnestelsel lijkt te liggen dan de planeet Parkstad, ondanks de luttele kilometers die de twee van elkaar gescheiden houden. De Pontstrasse zit vol cafés, terrassen, danstenten, cocktailbars en een keur aan restaurants uit alle windstreken die op vrijdagavond allemaal vol zitten – met vrijwel uitsluitend mensen van onder de dertig. Opvallend veel mensen van Aziatische snit, hetgeen ik als een goed teken beschouw met het oog op het gebodene aan gerechten.

De Imperialschotel, nummer 107, een weelde aan sushi en sashimi, en de Yaki-schotel, nummer 90, zoals de naam al zegt geroosterd vlees en vis in diverse smaken, laten wij ons goed smaken en zij lopen ook gezellig naar binnen met behulp van enkele kannetjes gloeiendhete en voortreffelijke sake, om ons heen gebeurt veel van hetzelfde. Wij, oude mensen in deze omgeving, zijn de enigen die worden geconfronteerd met de vraag of we mes en vork willen? Intussen zien we hele horden mensen binnenkomen en weer weggaan: geen plaats.

En wij zitten aan een tafel die gereserveerd is. Komt dat wel goed? O, maar die komen pas om negen uur, zegt de serveerster.

We weten wanneer we wegmoeten – moe maar voldaan huiswaarts.

Het regent nog lekker door.

______

hhBest

Boek & Film 

De media’s hep ’t gedaan

De radiojournalistiek kent twee groot-inquisiteurs: Sven Kokkelmann en Lara Rense. Die laatste presenteert het Radio 1 Journaal en in die functie heeft zij vanmorgen een bestuurslid van de Limburgse VVD aan de telefoon die met een grafstem kond doet van het vertrek van de regionale voorzitter, Ricardo Offermans, inmiddels ook bekend van radio en tv.

‘Hebt u Offermans nog gevraagd of het echt waar is, van dat telefoontje van Van Rey?’ Het bestuurslid zegt dat hij het daar met Offermans niet over heeft gehad.

‘Aaach, dat is niet waar, u heeft het met hem toch wel besproken? Daar is het toch allemaal mee begonnen?’ Het bestuurslid blijft ontkennen, Lara Rense hoorbaar mokkend achterlatend. (Voorgaande citaten deed ik uit het hoofd.)

Was dat een goede vraag van Lara? Nee natuurlijk, het antwoord lag voor de hand, zou ze werkelijk verwacht hebben dat het bestuurslid had gezegd: ‘Ja, we hebben er uitgebreid over gesproken en het is inderdaad waar.’ Of iets dergelijks? Lara bedoelde er achter te komen of haar (onuitgesproken) vermoeden waar is, dat de diverse aftredens van Offermans van de laatste dagen neerkwamen op een schuldbekentenis, het was Offermans zelf ook al gevraagd en het antwoord was ‘nee’, en daar kun je dan verder niks anders mee dan afwachten wat de rechter ervan vindt.

Ik beluisterde dit korte gesprek met op de achtergrond het bekende aanzwellende koor van verontwaardigde reageerders dat de media’s ’t hep gedaan. Er zijn altijd mensen die vinden dat met name groot nieuws beter verzwegen kan worden.

In datzelfde kader werd collega Hans Goossen van het Limburgs Dagblad gisteren geïnterviewd in het mediaprogramma van Radio 1. Voor de zoveelste keer, ik had hem ook al op de tv gezien, over dat onderwerp dat op Twitter VanReygate is gaan heten. De journalisten ‘die het hebben gedaan’ worden altijd even aan de tand gevoeld: heb je niet gefantaseerd, heb je niet voorbarig die mensen aan de schandpaal genageld? Zijn jouw wensen niet de vader van de gedachte?

En dan heeft Hans zijn stem tegen. Hij klinkt inderdaad als die norse, morsige journalist die de radiojournalist telefonisch te woord staat van achter zijn bureau in een piepklein kantoortje waar het naar oud papier stinkt en naar verschaalde rook, een bureau waarop twaalf overvolle asbakken en een half lege fles Z.O. Genever, op zijn voorhoofd een groene zonneklep en daarboven een enkel met een paperclip aan het plafond bevestigd zwak gloeipeertje. De kofferschrijfmachine staat op de achterzijde, waardoor Hans ruimte heeft voor een stapel papieren die nog aanleiding zullen zijn tot een artikel waar het vitriool vanaf druipt.

Terwijl ik weet dat vitriool helemaal niet binnen mag in dat groen met wit grotendeels glazen gebouw in Sittard waar Hans zit achter een bureau waarop alleen een beeldscherm en misschien een koffiekopje, hoewel ik betwijfel of dat tegenwoordig nog mag.

En Hans is een sportieve collega van zowat twee meter lang, hij heeft een hele leuke echtgenote en een zeer slimme tweeling en als ik goed ben ingelicht timmert hij nog altijd voort aan zijn oude Limburgse boerderij. En hij houdt zich, dat bromt hij met die grogstem, bij zijn werk aan de normale regels van zijn vak: hij verzamelt en sorteert feiten, checkt die tweemaal en verwerkt die dan in een lezenswaardig artikel voor zijn krant. En om dat goed te doen hoef je geen inquisiteur te zijn of mensenhater. Integendeel zelfs.

Dat de feiten voor de mensen die in zijn artikel worden genoemd niet altijd even leuk zijn, dat ligt uiteraard aan die mensen. (Hans kijkt wel uit, natuurlijk: vroeger kon je nog wel eens miskleunen, tegenwoordig krijg je binnen een minuut een kudde advocaten op je dak.)

Dus de conclusie moet luiden: ‘Ik heb het gecheckt en het is wèl waar.’

_________

hhBest

Boek & Film 

Buiten de samenleving

In het NOS Journaal van 18.00 gisteren een item over de woonwagenkampen in Nederland. Er zijn er meer dan 1100, de meeste doen geen vlieg kwaad, maar 44 van die kampen hebben zich helemaal buiten de samenleving gesteld, zoals de formulering luidt. De bewoners daarvan betalen geen belasting, ze handelen openlijk in alles dat verboden is en de politie durft er niet heen te gaan. Dat laatste is natuurlijk onzin, de politie wordt betááld om alles te durven, maar dit terzijde.

Sinds deze week weten wij dat Nederland één gemeente heeft die het goede voorbeeld van de woonwagenkampen volgt en zich buiten de samenleving heeft gesteld: het ooit zo gezapige Roermond.

Want wat voor de Nederlandse wet strafbaar is, dat vinden de inwoners van Roermond en hun politieke leiders juist prima: Jos van Rey en zijn vrienden tevens partijgenoten mogen dan creatief en onorthodox politiek bedrijven, de voorbijgangers die door de televisie op straat worden geïnterviewd staan, een enkeling uitgezonderd, pal achter d’r Jos. ‘Ze zijn jaloers omdat Van Rey ons al die welvaart heeft gebracht,’ zei een keurige oudere dame trots. ‘Die Design Outlet zou er zonder hem niet zijn gekomen.’ Dat niet elke middenstander in Roermond kapot was van de komst van die koopjespuist aan de stad, dat wordt er even niet bij vermeld. Een andere voorbijganger: ‘Hij is misschien een bandiet, maar hij is wel ónze bandiet.’ Zelfs de burgemeester, die geacht wordt boven de partijen te staan, ligt hulpeloos aan de voeten van de Onderkoning van Roermond.

De vriendenclub van Van Rey, zo mag je het stel wel noemen, laat hier ook zien, dat de normale Nederlandse justitie geen toegang heeft tot hun kring. In Nederland is het namelijk normaal dat de uitslag van een justitieel proces wordt afgewacht, de zaak Van Rey is nu immers onder de rechter – maar de vrienden vinden dat niet nodig: Van Rey heeft veel goeds gedaan voor Roermond en dus staat hij – en heel Roermond – boven, of minstens buiten de wet.

In een schitterende analyse schetst NRC-redacteur Laura Starink in haar krant van gisteren de hele geschiedenis. Ze beschrijft haarscherp hoe Jos van Rey en zijn kompanen er in slaagden de VVD tot de grootste partij van Roermond te maken door de stemmen van de PVV te kapen – zelfs in de armoedigste achterstandswijken van Roermond stemden ze VVD. Uit het artikel blijkt vooral hoe Roermond door Van Rey en de zijnen werd losgemaakt uit de Nederlandse samenleving – de wetten die voor het hele land gelden hebben maar een beperkte geldigheid in die stad. ‘Voor Van Rey is de stad niet meer dan handelswaar en de gemeenteraad een noodzakelijk kwaad’.

Maar wat in problematische woonwagenkampen gebeurt, gebeurt ook in Roermond. De bazen van die kampen gaan zich onaantastbaar voelen en worden te doldriest. Zoals ik eergisteren al schreef: dat geldt ook voor Van Rey en de zijnen. Vorig jaar, toen de belangenverstrengeling van Van Rey met zijn vastgoedvriend Van Pol aan de orde kwam, schreef ik het hier dat Roermond het Reggio Calabria aan de Roer is – hoe ver kun je je als je een soort kruideniers ‘ndrangheta ongestraft buiten de Nederlandse samenleving stellen?

Over kruideniers gesproken: was het geen VVD-belastingbewindsman die vond dat je de belastingaangiften van ondernemers niet zo strikt moest controleren?

________

hhBest

Boek & Film 

Als je voorspelt, voorspel dan goed

Even bellen met Piet Paulusma.

‘Zeg Piet, daar ben je toch mooi het haasje.’

‘Eh, hoezo, heb ik iets verkeerds gezegd?’

‘Jazeker, je zei dat het hier zonnig en twintig graden zou zijn gisteren, dus ik de barbecue uit de winterstalling getrokken, een zak houtskool aan het gloeien gebracht, T-bonesteaks gehaald, worsten, karbonades, hamburgers, entrecotes, allerlei salades en gebakken piepers, vijf kratten rosé. En de hele buurt opgetrommeld: schitterend toch, Piet Paulusma zegt dat het twintig graden wordt! Met volle zon! En je raadt ‘m zeker al: dikke mist, miezerige regen af en toe, twaalf graden, ja, twaaluf graden was ‘t! Dus de hele boel moeten kensellen. Schadepost 300 euro. En nou wou ik graag even weten waar ik de rekening heen moet sturen.’

‘Ja, dat weet ik niet, waarom zou ik dat moeten weten?’

‘Omdat jij het weer fout voorspeld hebt, jij bent toch zo deskundig? Ik vind het resultaat een vorm van strafbare nalatigheid, als je het mij vraagt en de buren zijn het allemaal met me eens. Jij hebt gewoon maar zo’n beetje voor de kat zijn viool weg wat staan te roepen en daardoor heb je ons schade toegebracht. Hup, je adres! En over de emotionele schade heb ik straks een gesprek met mijn advocaat.’

Gisteren zou dit nog een absurd gesprek zijn geweest, vandaag, na het vonnis van een Italiaanse rechtbank, is het zo’n gekke gedachte nog niet. De rechtbank veroordeelde een groep seismologen wegens doodslag omdat ze verzuimd hadden de aardbeving in de bergstad l‘Aquila te voorspellen, waardoor 309 mensen de dood vonden. Dat aardbevingen niet of hoogstens nauwelijks te voorspellen zijn, dat achtte de rechtbank vooral een smoes om onder strafvervolging uit te komen.

Er gaan nog wel meer mensen voor een futiliteit lang de bak in, dat kun je wel zien aan de dames van Pussy Riot in Rusland en er worden anderzijds ook wel eens luitjes die evident heel erg over de schreef zijn gegaan vrijgesproken wegens een tikfout in de dagvaarding, maar in het geval van l’Aquila is iets meer aan de hand.

Die aardbeving is nu zo’n drie jaar geleden en de bewoners van het stadje die het overleefd hebben, zitten voor een groot deel nog in tentenkampen omdat de wederopbouw maar niet behoorlijk op gang wil komen. Silvio Berlusconi vond destijds al dat ze maar moesten denken dat ze op een leuke camping op vakantie waren. Silvio is weg, de tenten zijn er nog, en de trotse inwoners daarvan moeten hun derde barre winter onder ogen zien, met bergen sneeuw en strenge vorst. De veroordeling van de seismologen is een doekje voor dat bloeden, dus – de wetenschappers hebben nog net niet eigenhandig de aardbeving veroorzaakt, hoewel, hoe zeker zijn we daarvan? Ze prutsen maar wat, die tovenaarsleerlingen, wij simpele burgers snappen er niks van en moeten ons laten bedonderen.

Zoals bijvoorbeeld door Piet Paulusma.

Volgende keer bespreken we de Maya’s en Nostradamus.

_______

hhBest

Boek & Film 

Van jenever en sigaren

Toen ik nog een jonge verslaggever was en in het Land van Maas en Waal gemeenteraadsvergaderingen versloeg, kwam ik onder andere in de raad van B., een gemeente die nu al lang niet meer bestaat. In de piepkleine ‘raadszaal’ zat de verslaggever traditioneel aan de tafel waaraan de beraadslagingen plaatsvonden tussen de vijf boeren die de gekozen raadsleden waren, en de burgemeester die ook optrad als notulist en secretaris. De verslaggever had vooral de taak de leden van de raad te voorzien van jenever en sigaren, die in een kastje terzijde gereedstonden. De journalist mocht zelf ook toetasten, als hij daar trek in had.

De raadsleden wisten waarvoor ze waren gekomen: alles doen dat goed was voor de boeren in de gemeente en alles achterwege laten dat hen ook zelf niet goed uitkwam. Raadsvergaderingen duurden er kort, men dronk er nog een en lag om 10 uur achter de gebreide directoire.

Nederland was en is een democratisch land maar met name in de lagere echelons werd en wordt daar genuanceerd over gedacht – voor menigeen zijn de vrije en geheime verkiezingen gewoon een methode om voor jezelf en je vrienden de macht in handen te krijgen.

Ik weet niet hoe de toestand in veel kleinere gemeenten in het land is, hier in Limburg heeft in ieder geval een belangrijk deel van de gemeenten buiten de officiële machthebbers ook een onofficieel circuit waarin de macht werkelijk geconcentreerd is en als je het een beetje goed voor jezelf geregeld hebt, laat je die circuits zoveel als nodig samenvallen.

Ik heb er persoonlijk geen bezwaar tegen als een enkeling onder jullie nu het woord ‘maffia’ mompelt.

Zo leek het Jos van Rey, ooit eerzaam assurantiebezorger te Roermond, een goed idee om zijn onderneming kracht bij te zetten door lid te worden van de Roermondse gemeenteraad. Al snel raakte hij verzeild in het vastgoedwezen, deed daar vrienden op die begrepen dat vriendschap met een gemeenteraadslid nooit kwaad kon en bleek daar zelf ook wel iets aan te hebben.

Via zijn partij de VVD klom hij flink op, werd lid van Provinciale Staten en zelfs lid van de Eerste Kamer der Staten-Generaal en toen werd hij overmoedig – hij kreeg de geur van belangenverstrengeling om zich heen, er kwam een onderzoek dat zijn vriendschap in de vastgoedsector niet als onoirbaar beoordeelde maar ook niet buitengewoon elegant vond, en Van Rey maakte het foutje daaruit te concluderen dat hij de democratie nu zo naar zijn hand had weten te zetten, dat hem niets meer kon overkomen.

Zo zou hij partijgenoot en regionaal VVD-partijvoorzitter Ricardo Offermans wel even helpen om burgemeester te worden van Roermond – alweer een vriend erbij die iets aan je te danken heeft.

De plaatselijke krantenmagnaat Dré Peters, ook lid van de gemeenteraad voor de VVD en voorzitter van de commissie die de burgemeester uitzoekt, zei gisteren in het journaal dat hij dat zo ook wel kon zeg, telefoongesprekken van mensen afluisteren: dan was de lol er wel zo’n beetje vanaf.

Die was er al vanaf toen de Provinciale Staten van Limburg een paar maanden geleden Jos van Rey, als zijnde aangeschoten wild, niet accepteerde als gedeputeerde, opvolger van een PVV’er. Van Rey had daaruit moeten afleiden dat hij voortaan voorzichtiger moest zijn.

De droom lijkt nu uit – de plaatselijke koddebeier, die vroeger heel goed aanvoelde waar de macht geconcentreerd was, bestaat niet meer en er is nu een Openbaar Ministerie dat zelfs bij de onaantastbaren de telefoon afluistert.

De lol is er inderdaad vanaf, op die manier.

Hetgeen niet wil zeggen dat we van Van Rey af zijn. Zijn type weet vast te houden tot ook zijn laatste vriend meewarig het hoofd heeft geschud en hij van onaantastbaar onaanraakbaar is geworden.

En voortaan zijn sigaren uit eigen doos moet roken.

_______

hhBest

Boek & Film 

Een boek zonder schoonheid

Mag ik eens een dissident geluid laten horen? Ja, dat mag ik.

Vrijdagmiddag wandelde ik de Bruna hier in Landgraaf binnen en werd getroffen door de banderol om het boek Extra Tijd van A.H.J. Dautzenberg. Daar stond op: Eindelijk bekommert een Nederlandse schrijver zich om Roda JC. Dat citaat is van Arnon Grunberg, die er doorgaans prat op gaat nooit iets te zeggen over collega-schrijvers. Dus dat boek moet wat zijn.

Ik heb het inmiddels uit – het telt 230 pagina’s – en ik heb het enigszins bevreemd terzijde gelegd. Ik heb er de website van Dautzenberg nog eens op nageslagen, waarop recensies worden aangehaald. Iedereen is een en al lof. Er is hier, begrijp ik, een groot schrijver opgestaan, NRC Handelsblad gewaagt van ‘meesterlijk en ontroerend’ en ‘een schrijver pursang’, het boekje krijgt ergens zelfs vijf sterren. Zie verder Boek & Film