Twee jaar zijn we niet hier geweest, het enige waaraan je dat merkt zijn de gestegen prijzen van het vervoer van Tronchetto naar het Lido en van de driedagenkaart voor vaporetto en bus. Maar het weer is normaal gebleven, namelijk onbewolkt en heet en vrijwel windstil, de campingbaas verwelkomt ons als verloren gewaande kinderen, en er is nog altijd geen internet op camping San Nicoló, waarvoor de campingbaas nog altijd dezelfde smoes heeft, met als nieuwe uitsmijter: ‘Ik heb er ook te weinig verstand van.’
Er is een nieuw meisje bij de receptie en verder staat het terrein half vol met koepeltentjes waaruit jongens kruipen met baard en het haar in een staartje en dikke meisjes, ook met het haar in een staartje maar zonder baard.
Maar verder echt alles als vanouds.
Het Franse echtpaar heeft nu drie van die Tibetaanse als wolbaal vermomde hondjes, plus een oud keeshondje. Ze hebben nu een dochter bij zich van rond dc dertig, modelletje Paris Hilton, met een Maltezer l,eeuwtje op de arm. Wij hebben daardoor een interessant gespreksonderwerp, vooralsnog zonder duidelijke conclusie. Na aankomst is hun eerste actie: de satellietantenne omhoog en tv kijken.
En de kanoërs uit Augsburg, natuurlijk. Een stuk of vier mannen, robuust vormgegeven en een vrouw van rond de zestig jaar met lang grijs haar dat ze, als ze kanoot, in een staartje draagt. De kano’s worden trouwens met het jaar mooier – hun VW staat nauwelijks stil of ze liggen al voor de camping in het zeegroene water van de lagune.
Bij het ‘station’ van bus en vaporetto is de zooi die gepaard gaat met bouwwerkzaamheden nog aanzienlijk groter geworden, een deel van de nieuwbouw is er al zo lang dat het alweer staat te verloederen. In boekhandel Lidolibri hebben ze wel veel boeken, maar Veronesi is uitverkocht en van Camilleri alleen maar oud werk. Dat wordt toch kopen op internet, waar maar zelden iets is uitverkocht.
Op het kruispunt waar ook Bar Maleti ligt – maar daar gaan wij niet zitten, uit vrees er oude kennissen tegen te komen – blijkt de Aperol Spritz inmiddels in van die dikke Wieckse-Witteglazen te worden geschonken, maar ook daar verder alles hetzelfde, hoewel het gemiddelde lichaamsgewicht van de flaneerders duidelijk lijkt toegenomen. Gelukkig is er ook de oude mevrouw in een wijde gebloemde jurk met haar zoon van rond de vijftig die haar trouw is gebleven en die in haar opdracht een korte broek draagt met lange zwarte kniekousen, waardoor zij gemakkelijk terug kan denken aan de tijd dat hij acht was en op het Lido rondravotte maar altijd wel weer thuis ravioli kwam eten.
Vandaag knip ik het nichtenroze armbandje af dat je hier bij aankomst op de camping aan de pols krijgt – we gaan kijken of we kunnen lunchen op het eiland Mazzorbo, een sjieke tent waar dat bandje zeer zou detoneren.
En o ja, wat ook niet veranderd is: de fragoladruiven zijn rijp, ’s morgens hangt over de camping de geur van bakkende croissants.
En nog altijd heeft niemand hier van Rutte gehoord, of van Samsom.