SanteLOGie

Met zijn drieën het zeegat uit

Sinds een jaar of tien kennen we het onderscheid dat gemaakt wordt tussen oude politiek en nieuwe politiek. Tot nu toe heeft nog geen kip mij ook maar een begin van duidelijkheid weten te verschaffen omtrent de vraag, wat het verschil is. Ook niet over de vraag: is nieuwe politiek beter dan oude politiek?

Gisteren kwam het gloednieuwe duo aan de top van de Nederlandse politiek, nog net niet hand in hand of met de armen om elkaars schouders, uit het Torentje naar buiten (of een gebouw daar in de buurt.) Rutte jongleerde nog net niet met een leren knikker, ook wel bekend als ‘het bruine monster’ op een hand, ten teken dat hij de leiding had en ze gingen ook niet lekker een beetje straatvoetballen op het Binnenhof, de jasjes aan weerszijden op een hoopje als doelpaal, beiden als vliegende kiep en na een paar momenten photo opportunity elkaar in de armen vallen.

De commentatoren, die weten dat je tegenwoordig nieuwe politiek moet bedrijven, stonden al klaar; ze waren eruit, er was chemie, ze hadden allebei op de universiteit gezeten en samen zouden ze waarschijnlijk wel een rendabele kerncentrale kunnen neerzetten, maar daar ging het nu niet om. Het ging er nu een kabinet te smeden en dat is andere koek. (Vroeger waren kabinetten nog van wortelnotenhout, maar gezien de veelgebruikte term ‘smeden’ zal het wel iets van kek roestvrij staal worden. Nieuwe smederij, als het ware.)

Een kabinet smeden is dus andere koek. Want: het is minachting van de kiezer, negeren van de verkiezingsuitslag, sjoemelarij met de verkiezingsprogramma’s, achterkamertjes-, kortom: oude politiek. Nee, dan het vorige kabinet zeker, met drie partijen die allemaal ongeveer hetzelfde verkiezingsprogramma hadden en dan ook een glorieuze zittingsperiode hebben uitgezeten, waar Nederland aan beter uitkwam dan dat het er in ging. Kuch.

Ja, natuurlijk, als VVD en PvdA een kabinet in elkaar zetten, dan zal dat ten koste gaan van het verkiezingsprogramma van beide, dat is helemaal niks nieuws, dat is sinds mensenheugenis nu eenmaal de Nederlandse politiek – en de politiek in veel andere landen – als je democratie wilt moet je rekening houden met vele meningen en je moet op zo goed mogelijke manier rekening houden met ieders wensen, waardoor onvermijdelijk de een wat meer terugziet van wat hij wil dan de ander.

Wat je zou kunnen doen – hetgeen in een aantal landen gebeurt – je kijkt wie de verkiezingen gewonnen heeft en je geeft die partij er zoveel zetels bij dat hij in zijn eentje het land kan regeren. Maar dan wordt er dus één partijprogramma uitgevoerd, waar de feitelijke meerderheid van de kiezers het per definitie niet mee eens zal zijn. Dat maar doen dan?

Rutte en Samsom werken bij dezelfde firma, ze kunnen thuis de grappigste voorkeuren erop nahouden – maar op het werk gaat het om het belang van de firma. En hoewel ik persoonlijk betwijfel of Rutte dat kan – zie het vorige kabinet – heeft hij nu eenmaal de verkiezingen gewonnen. Beide protagonisten zijn zoals het hoort min of meer ideologievrij – dat diskwalificeert beginselpartijen als CDA, PVV, CU, SGP, PvdD, SP – en als Rutte en Samsom nu zo verstandig zijn er D66 nog bij te betrekken, dan weten de verstandige mensen in het land die geen moord en brand schreeuwen bij elke vorm van compromis, dat er veel op te ruimen valt en dat het drietal een serieuze poging zal doen de rotzooi op te ruimen en gewoon het ruime sop gaan kiezen, zoals het een zeevarende natie betaamt.

Samsom weet trouwens van varen, wildwatervaren zelfs, dus dat is meegenomen.

______

hhBest

Boek & Film 

Onafscheidelijke broers

Dit jaar is de keuze voor de prestigieuze Italiaanse literatuurprijs Premio Strega gevallen op Inseparabili van Alessandro Piperno. En weer staan wij oog in oog met rijke mensen in modern Italië, mensen die een mooie opleiding hebben genoten, in designhuizen wonen en excessief veel van de wereld hebben gezien, en die uiterst gecompliceerde en soms nogal bizarre relaties met elkaar hebben.

De Inseparabili zijn de gebroeders Filippo en Samuel Pontecorvo, zonen van een kinderoncoloog die aan het begin van hun puberteit ervan wordt beschuldigd het twaalfjarige vriendinnetje van Samuel te hebben verkracht en daarom onderduikt in zijn eigen kelder, waar hij enkele jaren later overlijdt. Filippo heeft zich altijd superieur gevoeld aan zijn jongere broer, die Filippo weer bewondert maar ook benijdt.

Zie verder Boek & Film 

Ver weg en duur, dat is pas lekker

Lekker gegeten in Italië, jullie verwachtten natuurlijk niet anders. Een paar keer hebben we zelf gekookt, meestal waren de lunches in restaurants zo overvloedig dat ’s avonds en plakje worst of ham met wat olijven en een flesje van dit of dat de plaats van het diner konden innemen.

Ik voel de behoefte om nog een overzicht te geven van wat we in restaurants hebben genuttigd – waarbij ik moet aantekenen dat alleen Venissa op het eiland Mazzorbo vooraf gepland was – het is te bereiken vanaf de boot die aanlegt in Burano, houten brug over, rechtdoor langs de kade, door een open poort een grote moestuin in, aan de andere kant van de tuin lonken de parasols van Venissa al.

Maar eerst San Terenzo, onderdeel van Lerici aan de Ligurische kust. Daar aten we, zoals al eerder gemeld, bij Le Delizie del Mare. Carpaccio van tonijn, in aceto balsamico gemarineerde kakelverse ansjovisjes, trofiette met schijfjes courgette en kleine kreeftjes, alles in een enigszins gelei-achtig sausje, hoofdgerecht gefrituurde inktvis en weer allerlei heerlijkheden uit de zee, allemaal perfect gegrild. (Hier staan trouwens de foto’s van diverse gerechten.)

In Pistoia lunchten we op de stoep van trattoria Il Duomo in de Via Bracciolini: voorgerecht een Toscaanse antipasto – bruschetta met tomaat, rauwe ham en twee soorten salami, waarvan een met venkel; primo van penne al ragù, en kleine gnocchetti met een sausje van verse worst; een hoofdgerecht konijn op jagersmanier. Aan de overkant een gemengde sla.

Een paar dagen later deden we Arezzo aan en lunchten op het terras van Le Chiavi d’Oro, op Piazza San Francesco: rundertartaar met gegrilde groente en een flan van pecorino met vijg, daarna ravioli gevuld met aubergine, pappa con pomodoro en een hartig, grofdradig stuk filetto van het Chianina rund.

Soms kun je op campings ook goed eten. Bijvoorbeeld in restaurant op de Happy Camping in Bellaria: gemengde grillschotel van vlees, strozzapreti met zeevruchten en branzinofilet met groente. Vooral grote porties, maar wel goed.

En dan Venissa, Mazzorbo, een uitzinnig duur restaurant maar wel heel bijzonder: amuse van vismousse met gedroogde gerookte bonitoschilfers, ham uit San Daniele van 27 maanden oud, dik gesneden, met rijpe vijgen, daarna filet van orata op een bedje van zucchini en plakjes eekhoorntjesbrood; rolletjes rauwe branzino in een consommé van eekhoorntjesbrood en gefrituurde vis uit de lagune waaronder garnaaltjes, ansjovis en paling, bestrooid met gedroogde frambozenflinters. Hierbij een bijzondere witte wijn, Lispida Teralba.

Tenslotte kwamen we terecht op het achterterras van Al Profeta, Dorsoduro, Venetië: voorgerechten geroosterde groente en zwarte fettucini met krabvlees, hoofdgerechten lever op zijn Venetiaans en seppie in eigen inkt met polenta. Daarbij een verrassende Sauvignon Blanc van Russolo in San Quirino, Friuli.

En er was nog veel meer lekkers.

Zoals gewoon een pizza met paddenstoelen en rucola in een campingrestaurant in Cortina d’Ampezzo.

En voor de rest: kijk alleen maar eens naar de counters met versgemaakte gerechten en complete kant-en-klaarmaaltijden in supermarkten als IperCoop, Panorama en Famila.

Ik wil nu alweer terug. O ja: ik was er geen gram van aangekomen, ook dat nog.

________

hhBest

Boek & Film 

Politiek is de kunst van het dromen

Voor een gesprek onder vier ogen waren we bovenop een telefooncel geklommen, Mark en ik. Steeds pakte hij me even bij mijn arm en keek achter me, of ik niet te veel op de rand stond. We besloten toen maar op die rand te gaan zitten.

‘Mark,’ zei ik, ‘Gefeliciteerd man, wie had het gedacht dat jij, na die spectaculaire zeperd van het voorjaar, zo sterk terug zou komen. Maar wat ga je nu doen?’

‘Dat wilde ik nou net aan jou vragen,’ zei Mark Rutte.

Het werd me niet duidelijk waarom ik de uitverkorene was, het wemelde onder ons op straat van de jonge ambitieuze politici en columnisten die alles beter weten. Maar hij vroeg het dus aan mij – ik realiseerde me pas toen ik wakker werd dat dit een bijzonder lucide droom was geweest, in de camper op een kampeerplaats in Beieren.

‘Ik vind dat je nu de anderen de gelegenheid moet geven uit te zoeken wat er moet gebeuren,’ zei ik eenvoudig.

‘Maar ik ben de minister-president!’ zei hij, er vriendelijk bij glimlachend, alsof ik een belangrijk punt over het hoofd zag.

‘Jij wás de minister-president,’ zei ik, opnieuw zo eenvoudig mogelijk.

‘Nee, je vergist je echt, ik bén de minister-president,’ zei Mark nadrukkelijk, daar bovenop die telefooncel, en hij trok er zijn jasje bij uit.

‘En ik blijf vinden dat je eerst de anderen moeten laten proberen er zonder jou uit te komen.’

Mark begreep best dat ik gelijk kon hebben, maar hij voegde er toch nog aan toe: ‘Ik heb het beste voor met iedereen.’

Ik legde hem uit dat de VVD een partij is die vooral het beste voor heeft met rijke mensen die rijk willen blijven en daarvoor op zijn partij rekenen, en voor het grote bedrijfsleven, en dat de rest, die het volgens mij eerst moest proberen, daarentegen de welvaart en het welzijn van de gehéle bevolking voor ogen had.

Mark schudde het hoofd, keek naar de grond en zei: ‘Maar ik ben de minister-president.’

Ik ging naar de redactie van de krant om de tekst van dit exclusieve interview uit te werken en daar merkte ik dat het een groot nadeel was dat het zich afspeelde in de vorm van een droom. Op de redactie werd gevoetbald met champagnekurken die verdacht veel leken op de geërecteerde eikels van penissen, en ik bleek een heel klein laptopje te moeten delen met een vrouwelijke collega aan een heel klein wankel tafeltje, en dat ik ook nog de voetbaluitslagen voor mijn huis-aan-huisblad moest doorgeven.

Even later buiten kwam ik Mark weer tegen, die zich inmiddels verkleed had, in hetzelfde donkerblauwe pak. ‘Maar ik ben de minister-president!’ riep hij me jolig toe, en haastte zich naar het diner waar hij verwacht werd.

Jung & Freud zouden zeggen, gevraagd naar de betekenis van deze droom: ‘Man, jij moet in de politiek! Wat een talent!’

________

hhBest

Boek & Film 

Weemoedig ronddolen in het verleden

Waarom ging ik er eigenlijk weer eens heen, naar Fanna en Maniago, die twee totaal ingedutte dorpen waar mijn vader vandaan kwam, maar waar nauwelijks nog iets herinnert aan de jaren vijftig toen ik er een aantal zomers achter elkaar doorbracht? Ik weet het niet, ik zeg altijd dat ik salami ga halen bij de slager in de Via Roma, maar deze keer paste dat bezoek niet in ons tijdschema en de slager ging pas om vier uur weer open en dus keken we nog wat rond en reden om half vier de ingewikkelde bergweg op die ons na een paar uur in Cortina d’Ampezzo zou brengen.

Het waren, in 1955, dorpen met redelijk onderhouden maar grauwe huizen, er was één telefoon in het café dat er nog steeds is, een aantal van de meest karakteristieke boerenwoningen is sindsdien verwoest door de aardbeving van 1976 die veel leed maar, zo te zien, ook veel welvaart bracht. Een saaie, aangeveegde welvaart, dit land doet veel meer denken aan het aangrenzende Oostenrijk dan aan de rest van Italië waar het lawaaiig en rommelig is. Soms denk je wel eens: dat streven naar onafhankelijkheid van Italië dat ze hier koesteren, dat komt hier ergens vandaan.

‘Wat brengt je toch steeds hier,’ zegt Djamila, terwijl we wat rondrijden in de omgeving. Ik weet het antwoord niet – misschien is ‘t het terugverlangen naar de tijd dat het leven eenvoudig was, de televisie niet bestond, het water uit de pomp kwam aan het eind van de straat, de pomp die nog voorzien was van de fascistische pijlenbundel, de straat die van wit grind was, het luide toeteren van de blauwe postbus die voorrang had op iedereen, de dansavonden in het dorp, onder de wijnranken, waar ze me wilden koppelen aan het naaistertje, la sarta.

Terugverlangen naar de middagen dat we met de dorpskinderen zwommen in een diepe kom in een ijskoud bergbeekje, dat inmiddels onder een brede brug is verdwenen, naar het gezang van la matta in het huis even verderop, dat toen feloranje was met een dito smeedijzeren hek eromheen. Het is er nog, de kleuren zijn vaal geworden. Als la matta zong kwam er regen, maar die komt zonder haar ook wel.

Terugverlangen ook naar de zondagen dat we naar het kerkhof gingen, het vaste zondagse uitje. Het is onveranderd en toch had ik het kleiner, landeriger voor ogen.

En ik kan op die begraafplaats in de gauwigheid mijn voorvaderen niet vinden, voor we naar Cortina moeten over de weg die ik herken en die griezelig levensgevaarlijk was en daarom sindsdien op veel plaatsen werd ondertunneld en rechtgetrokken.

Wel komt er op dat kerkhof een nieuw raadsel bij in de vorm van een marmeren bordje met daarin gebeiteld de naam Leonardus v.d. Heuvel.

De weg naar Cortina d’Ampezzo is lang en vermoeiend en ondanks alle verbeteringen zie ik er mijn vader verbeten op voortjakkeren in een auto van zijn favoriete merk, Opel, op weg naar de plaats waar hij werd geboren en waarnaar hij levenslang heimwee hield.

______

hhBest 

Boek & Film 

Weerzien met kanttekeningen

Twee jaar zijn we niet hier geweest, het enige waaraan je dat merkt zijn de gestegen prijzen van het vervoer van Tronchetto naar het Lido en van de driedagenkaart voor vaporetto en bus. Maar het weer is normaal gebleven, namelijk onbewolkt en heet en vrijwel windstil, de campingbaas verwelkomt ons als verloren gewaande kinderen, en er is nog altijd geen internet op camping San Nicoló, waarvoor de campingbaas nog altijd dezelfde smoes heeft, met als nieuwe uitsmijter: ‘Ik heb er ook te weinig verstand van.’

Er is een nieuw meisje bij de receptie en verder staat het terrein half vol met koepeltentjes waaruit jongens kruipen met baard en het haar in een staartje en dikke meisjes, ook met het haar in een staartje maar zonder baard.

Maar verder echt alles als vanouds.

Het Franse echtpaar heeft nu drie van die Tibetaanse als wolbaal vermomde hondjes, plus een oud keeshondje. Ze hebben nu een dochter bij zich van rond dc dertig, modelletje Paris Hilton, met een Maltezer l,eeuwtje op de arm. Wij hebben daardoor een interessant gespreksonderwerp, vooralsnog zonder duidelijke conclusie. Na aankomst is hun eerste actie: de satellietantenne omhoog en tv kijken.

En de kanoërs uit Augsburg, natuurlijk. Een stuk of vier mannen, robuust vormgegeven en een vrouw van rond de zestig jaar met lang grijs haar dat ze, als ze kanoot, in een staartje draagt. De kano’s worden trouwens met het jaar mooier – hun VW staat nauwelijks stil of ze liggen al voor de camping in het zeegroene water van de lagune.

Bij het ‘station’ van bus en vaporetto is de zooi die gepaard gaat met bouwwerkzaamheden nog aanzienlijk groter geworden, een deel van de nieuwbouw is er al zo lang dat het alweer staat te verloederen. In boekhandel Lidolibri hebben ze wel veel boeken, maar Veronesi is uitverkocht en van Camilleri alleen maar oud werk. Dat wordt toch kopen op internet, waar maar zelden iets is uitverkocht.

Op het kruispunt waar ook Bar Maleti ligt – maar daar gaan wij niet zitten, uit vrees er oude kennissen tegen te komen – blijkt de Aperol Spritz inmiddels in van die dikke Wieckse-Witteglazen te worden geschonken, maar ook daar verder alles hetzelfde, hoewel het gemiddelde lichaamsgewicht van de flaneerders duidelijk lijkt toegenomen. Gelukkig is er ook de oude mevrouw in een wijde gebloemde jurk met haar zoon van rond de vijftig die haar trouw is gebleven en die in haar opdracht een korte broek draagt met lange zwarte kniekousen, waardoor zij gemakkelijk terug kan denken aan de tijd dat hij acht was en op het Lido rondravotte maar altijd wel weer thuis ravioli kwam eten.

Vandaag knip ik het nichtenroze armbandje af dat je hier bij aankomst op de camping aan de pols krijgt – we gaan kijken of we kunnen lunchen op het eiland Mazzorbo, een sjieke tent waar dat bandje zeer zou detoneren.

En o ja, wat ook niet veranderd is: de fragoladruiven zijn rijp, ’s morgens hangt over de camping de geur van bakkende croissants.

En nog altijd heeft niemand hier van Rutte gehoord, of van Samsom.

De hel en het paradijs

In Italië is het badseizoen voorlopig nog niet afgelopen, en maak je geen illusies: met name in de weekends is de beer los. Op de Happy Camping in Bellaria, inderdaad vlak bij Rimini aan de Adriatische kust, krijg je er duchtig van langs. En dan doel ik niet op de schreeuwend rondrennende kinderen, daar moet je van tevoren al op rekenen. Nee, op en vlak buiten de camping, die deels op het strand ligt, is inmiddels een helse cocktail van vermaak ontstaan. Daar is ten eerste het grote veld waar de hele godgeslagen dag gebeachvolleyd wordt. Direct daarnaast het strandrestaurant tegen het hek van de camping, waarvan de zeewind de geuren de camping opblaast – het plastic van de aanmaakblokjes, de lucht van aangebrande vis – alles onder begeleiding van eentonige muziek, met name van belegen Italiaanse tweederangs crooners.

En náást de camping een zalencentrum waar met name op zaterdag bruiloften zich afspelen, achtereenvolgens het luid toeterend aankomen van de feestgangers, de toespraken tot bruid en bruidegom, het uren achtereen ten gehore brengen, tot half vijf in de ochtend, van bonkebonkemuziek type Tiësto, slechts onderbroken door het knallende vuurwerk dat voor het vertrek van het bruidspaar op het strand wordt afgestoken. Waar ik deze keer trouwens doorheen slaap.

En dan is er een rondvaartboot die twee keer per dag zijn passagiers naar het dolfinarium van Rimini brengt. De bemanning maakt haar bedoelingen duidelijk met behulp van een zeer krachtige geluidsinstallatie, via dewelke in diverse talen de deelname aan de tocht wordt aanbevolen. Nou ja, bij de Duitse tekst schiet ik een paar keer in de lach, dat dan weer wel.

Van het strandleven moet je liefhebber zijn, de mensheid trekt aan je voorbij in al zijn tragische bultigheid. Gerard Reve zou opmerken: er komt geen normaal mens in voor. Van sommige levensvormen vraag je je af hoe die aan de gewoonlijk tegenover minder fitte elementen genadeloze evolutie hebben kunnen ontsnappen.

Voeg bij dat alles een internetverbinding die vooral recht doet aan de stelling die in Italië nog altijd standhoudt, namelijk dat internet flauwekul is voor kinderen, en het kan niet anders of je denkt vol heimwee terug aan de camping in Toscane waar we net vandaan zijn gekomen.

Het paradijs, meneer en mevrouw, niets minder – zoals het Colombiaanse echtpaar dat de zaak namens ‘il capo’ runt elkaar helemaal verliefd giechelend achterna zit over de camping, hoe het daar gaat om stilte, vriendelijke groeten en glimlachjes, om vergezichten en landbouwkundige rust, ik heb er deze week al eerder over geschreven, om het nachtlicht dat wordt geleverd door de Melkweg en zijstraten. Vlakbij is dorpje waar de gehele bevolking – een man of vijftig – tegen vijf uur ’s middags bijeen dromt op de bankjes in het parkje, het enige geluid dat je hoort is het geroezemoes, en soms een kinderstemmetje.

En bijna driehonderd kilometer naar het Noorden blaast de muziek uit het zalencentrum keihard terug naar de muziek uit het strandrestaurant.

Tijd om het bezoek af te breken en je heil te zoeken in iets anders.

Door het achterdeurtje van de bisschop

Een lome hitte hangt over Toscane. Zoals het hoort. Niets beweegt – nou ja, af en toe komt er een bestelwagen voorbij, die de verse ingrediënten voor de Toscaanse keuken rondbrengt. Maar verder: een combinatie van absolute stilte en Toscaanse vergezichten. Niet uitsluitend, want als je goed kijkt zie je op meerdere plaatsen uitgevallen techniek, met daarbij een handgeschreven A4-tje: chiuso causa maltempo – als het in Italië een beetje onweert stoppen de roltrappen, valt het internet uit, rijden de treinen nog minder op tijd.

Het had me zo aantrekkelijk in de oren geklonken, de Chiantigiana, de weg die van Firenze voert naar Siena, dwars door het gebied waar de Chiantiwijnen nog in de vorm van druiven aan de bomen hangen – de zomer is zo heet geweest dat het bijna krenten zijn .Het geheim van een grote oogst in combinatie met een gloeiendhete, kurkdroge zomer is natuurlijk de overvloedige dauw, die in de vroege ochtend voor het ongeoefende oog de indruk wekt van een fikse regenbui.

We hadden kunnen stoppen bij Greve, bij Radda, vooral bij Castellina in Chianti, maar terwijl ik onophoudelijk het stuur ronddraai en volgas moet geven om steile heuvels te bestijgen en moet schakelen en remmen als we weer steil naar beneden gaan, bekruipt mij de herinnering aan een bezoek aan een ander Toscaans Chiantidorp, San Felice. Waar een gladde verkoper me probeerde wijs te maken dat de Rosso di Montalcino die hij voor mij veil had, net zo goed de ‘baby-Brunello’ genoemd zou kunnen worden. Maakt u dat de Jappen en Yankees in uw zaak maar wijs, ik heb geen verstand van wijn, maar wat u zegt is verkopersonzin, had ik willen zeggen, maar in plaats daarvan kocht ik zes flessen en vertrok. En ik wilde dat niet meer meemaken.

Ineens had ik meer zin in een lunch bij Le Chiave di Oro, naast de wonderbaarlijke kerk van Sint Franciscus in Arezzo en trouwens ook in een bezoek aan die prachtige kerk, en aan een boekhandel. Helaas trof ik alleen een kleine vestiging van Feltrinelli, waar ze wel twee boeken hadden die op mijn lijstje stonden, maar niets van Camilleri en dan ben je toch enigszins afgebrand, wat mij betreft, qua boekhandel.

Arezzo is mooi, geelgrauw, streng Middeleeuws, no nonsense dus.

En daar hadden ze dus die roltrap vanaf de parkeerplaats naar het stadscentrum, vanwaar je het centrum van Arezzo binnenkomt via de achterdeur van het bisschoppelijk paleis.

Zoals gezegd, het was 33 graden en loomwarm en we dachten, kom, we gaan eens op zoek naar een camping. Na een kilometer of tien hadden we die gevonden.

Toch mooi hoor, Chianti.

Het echte Toscaanse sfeertje

O ja, prosecco. Om te beginnen: hier in Toscane vinden ze prosecco vooral iets voor rare Venetianen, maar gelukkig hebben alle supermarkten duizenden merken wijn in huis en dus ook ons eigen vergif.

Na een moeizame klimtocht aangekomen in het gehucht Montecatini Alto (het woord zegt het al) nemen wij plaats op een terrasje – de plaats bestaat geheel uit terrasjes – en bestellen, je raadt het: due prosecchi. Naast ons zit een jong stel dat samen een fles Birra Moretti drinkt en over hun tafeltje heen heftig kussen.

De uitbater, daardoor geïnspireerd, brengt onze bestelling: een lichtrode voor Djamila en een knalgroene voor mij. De lichtrode smaakt naar aardbeien, de groene naar Crême de Menthe. ‘Ieder een eigen kleurtje,’ verklaart hij. ‘Romantisch, toch?’ Omdat we duchtig gesterkt de afdaling naar de camping willen aanvaarden nemen we er nog een, ook al indachtig het oude spreekwoord: op één been kun je niet lopen. Ik ben zo onvoorzichtig hem erbij te zeggen: laat je fantasie de vrije loop. Hij brengt een blauwe en een paarse prosecco. De twee naast ons hebben het bier op en haasten zich naar hun dark secluded place.

De volgende dag naar een van onze favoriete supermarkten, de Panorama in Pistoia. Daarvóór hebben we de stad bezichtigd, tot Djamila’s opgetogenheid is het de dag van de lapjesmarkt, zodat het zorgvuldig fotografisch in beeld brengen van de plaatselijke Middeleeuwse overblijfselen – een duomo, een paar ongeveer duizend jaar oude zaalkerken – grotendeels in het water valt. Maar ouwe keien kijken kan een goede smoes zijn op eropuit te trekken, de aap komt uit de mouw uiteindelijk in de vorm van een stoeprestaurant in een steegje.

Het juiste adres: zes bouwvakkers zitten er al te schransen of hun leven ervanaf hangt. De uitbater, een meneer met een intellectuele bril die een oudere broer van Theo Maassen zou kunnen zijn, heeft nergens moeite mee en serveert zonder met de ogen te knipperen een gemengde salade als hoofdgerecht. Ik doe het klassieker: voorgerecht een Toscaanse antipasto – zeker: bruschetta met tomaat, daarnaast rauwe ham en twee soorten salami, waarvan een met venkel; een primo bestaande uit kleine gnocchetti (aardappelpasta) met een sausje van verse worst, een hoofdgerecht konijn op jagersmanier, espresso er achteraan en hop.

Jaja, hop. Op de route naar Mascialla vergist de TomTom zich deerlijk en uiteindelijk is het bij toeval dat we in volle vaart de gezochte camping voorbij scheuren. De mevrouw van de TomTom zwijgt bedremmeld. Geeft niks: urenlang het echte Toscaanse sfeertje mogen beleven.

De dag eindigt in een donderend onweer en een zonsondergang als een uitslaande bosbrand.

Vanmorgen beschadigt een Spaanse kampeerder, op zoek naar een leuk plekje om de camper neer te zetten, een boom en een raampje van zijn wagen. De Colombiaanse beheerder van de camping lacht alles weg, heeft overal begrip voor.

Het is inmiddels 26 graden, de heel lichtblauwe hemel belooft een warme dag.

En ik zit, stom genoeg, weer te tikken.

Het regent, oh, wat regent het (niet waar)

Als eenvoudig tuinman moet je natuurlijk blij zijn met elk druppeltje regen dat valt, en dat ben ik ook, echt waar. Maar ik wil toch bescheiden en helemaal terzijde mompelen dat men ook kan overdrijven. Ik ben, dankzij de grindachtige kwaliteit van de grond op de campings, nog niet in de gelegenheid geweest hier en daar een voorbeeldje te geven van hoe een eenvoudige tuinman vakkundig een camping omploegt – zie daarvoor mijn volledige werken – maar wie goed luistert hoort mij in de baard mompelen dat er grenzen zijn.

Dit allemaal vastgesteld zijnde kan ik mededelen dat de trip verloopt zoals je dat in Italië mag verwachten. Met een zekere nonchalance als altijd, natuurlijk. ‘Nee, je loopt in een half uurtje naar de stad,’ maar dat daar een voorwereldlijk stenenpad aan te pas komt en een eindeloze trap die ooit is gebouwd met een betonmengsel waaraan te weinig cement te pas is gekomen, dat is voor iedereen vanzelfsprekend en behoeft geen vermelding.

Zo betreden wij in San Terenzo aan de Ligurische kust – bij felbrandende zon, dit ter completering van het weerbericht – een restaurant genaamd Le Delizie del Mare, waar enkele families al druk in de weer zijn met het verorberen van grote schalen Heerlijkheden uit de Zee. En waar we, na een voorgerecht van in aceto balsamico gemarineerde kakelverse ansjovisjes, in stille verbijstering het tussengerecht aanschouwen, trofiette met schijfjes courgette en kleine kreeftjes, alles in een enigszins gelei-achtig sausje, en daarna het hoofdgerecht, weer zo’n schaal met heerlijkheden uit de zee, allemaal perfect gegrild, ik vergeet nog tegen de uitbater te zeggen dat het weer ‘come Dio comanda’ is.

Dat het serveerstertje zich grootschalig vergist met de dranken wordt eenvoudig opgelost: die prosecco krijgt u van het huis, en de koffie en de grappa trouwens ook. Waarna we welgemoed de terugtocht aanvaarden, maar de trap toch te gortig vinden: een taxi is er in vier minuten, de weg naar de camping is geen rivierbedding maar heeft voldoende gaten en stoplappen om ergens in Noord-Afrika gesitueerd te zijn.

Waarna de avond gecompleteerd wordt met een spectaculair onweer op zee, waarbij ook gezorgd is voor twee regenbogen tegelijk plus een plek vanwaar het campingvolk, gewapend met camera’s, er een perfect uitzicht op heeft.

Daarna duwt datzelfde campingvolk een Engelse caravan van de camping af, omdat het op de steile hellingen en haarspeldbochten van de instelling niet lukt op een behoorlijke manier een plaatsje te vinden, waarbij de Britse chauffeur vakkundig zijn koppeling verbrandt.

Terwijl wij nog eens inschenken, gaan onze gedachten naar deze eenvoudige Brit, die ongetwijfeld ergens bergop gestrand is en op zoek moet naar een Volkswagendealer. Kop op, Italianen zijn behalve lekkere eters ook prima automonteurs.

Binnenkort meer, met name over Montecatini Terme Alto en de juiste kleur van prosecco.