Professor Vincent Icke kon er in DWDD zelfs geen begin van opheldering bij verschaffen. Hij had het ook wel heel erg ludiek aangepakt, door zijn doosje met favoriete schaakstukken mee te nemen en de breedte van de rode tafel van DWDD tot de afstand tussen hier en de rand van het heelal te verklaren, waar tafelheer Jort Kelder zat – die daar zo door werd getroffen dat hij de hele verdere uitzending zijn mond hield.
Het vermakelijkst was het stomverbaasde gezicht van Matthijs van Nieuwkerk die professor Icke mateloos bewondert, gewoon omdat die dingen weet die Matthijs nooit zal begrijpen, en omdat hij het zo raar uitlegt dat je óf denkt: dakanniewaarzijn, of gooimaarinmijnpetzoekikutmorgenweluit. Of beide. Anders gezegd: hij kijkt als Haha, De Verstrooide Professor Zet Zichzelf Te Kakken.
Het onderwerp was een enorme foto, op het eerste gezicht een zwarte ontbijttafel van een gezin dat verslaafd is aan gekleurde muisjes op brood, en die nog afgeruimd moet worden. Je snapt niet waar Sybrand van Haersma Buma blijft, die de boel even met een vochtig doekje komt afnemen, hij is natuurlijk wederom fietsen omdat hij niks te doen heeft nu zijn CDA niet betrokken is bij de kabinetsformatie.
Aan het tweede gezicht op de foto kom je pas toe als je het onderschrift leest: het betreft hier een zeer klein deel van het heelal, zoals gezien door de rond de aarde vliegende Hubbletelescoop – een zeer klein deel, want ik zag ergens vermeld dat je hier keek naar een speldenknop op een armlengte afstand – mogelijk de breedte van de tafel van DWDD – en dat met de belichting van de foto honderdduizend (of een miljoen, daar wil ik even vanaf zijn) seconden gemoeid waren geweest. Niks vergeleken bij wat je feitelijk zag: de geschiedenis van ruim dertien miljard jaar bestaan van het heelal dat, zoals bekend, 13.7 miljard jaar geleden ontstond. Persoonlijk ben ik van mening dat de dader alsnog opgespoord moet worden, het veroorzaken van oerknallen verjaart niet. Hè? Nee, god bestaat niet, dus die kan het niet geweest zijn.
De meeste mensen zijn er nog altijd niet honderd procent van overtuigd dat de aarde géén platte pannenkoek met hier en daar een bobbeltje is, en geloven niet echt dat er mensen op de maan zijn geweest. Ik ken mensen in Zuid-Limburg die tijdens de Golfoorlogen de explosies aan de horizon zagen. Er zijn mensen op campings in Duitsland die hun spullen vast inpakken omdat er in Italië een bosbrand gemeld wordt. Of een overstroming. Er zijn mensen die het raar vinden dat het in Limburg droog is terwijl op de radio wordt gezegd dat het in Friesland regent.
En aan die mensen moet je uitleggen dat dat kleine lichtje daar op die enorme foto, die op zich dus alleen maar een speldenknop voorstelt, ruim dertien miljard jaar geleden werd uitgezonden, eindelijk hier is maar dus niks zegt over de huidige toestand op het de plek waar het licht 13 miljard en nog wat jaar geleden werd uitgezonden.
Misschien is daar inmiddels wel een met overstroming gecombineerde met bosbrand en ontploft er af en toe ergens iets.
En toch kan zo’n foto, sprak de dominee in mij, je tot diepere gedachten brengen. Bijvoorbeeld: dat hoekje van het heelal waar wij zitten is een hele benarde plek waar zomaar ineens iets doorheen kan waaien waardoor we nooit hebben bestaan – zullen we tot die tijd proberen het samen een beetje leuk te hebben? Eventueel zelfs met Sybrand, Mark of zelfs Geert? En Anouchka?
________