SanteLOGie

Een dagje naar de grote stad

Wat deed ik op mijn achtste verjaardag? 12 november 1946? Veel bijzonders zal het niet geweest zijn, vermoedelijk kreeg ik een stapeltje keurig verstelde en schone tweedehands onderbroeken van mijn peettante, een welkom geschenk, jullie beseffen niet hoezeer het jaar 1946 ergens in de duistere Middeleeuwen gesitueerd dient te worden.

En in ieder geval weet ik zeker dat ik geen portie kibbeling met ravigottesaus at, zoals mijn kleindochter vorige week bestelde bij de viskraam van Jack op de Thorbeckelaan. Haar anderhalf jaar oudere zusje had haar steurgarnalen snel op en deelde mede enorm te moeten plassen. Goede raad was duur. Plassen kinderen tegenwoordig nog gewoon gauw even achter een boom? Geen idee.

In het nabije winkelcentrum wist ik een café, dus wij daarheen. De dames mochten er plassen en ter compensatie bestelde ik een espresso. Een paar krukken verderop zat een dame van onbestemde leeftijd maar van boven de zestig, die werkte aan een fikse bel rode wijn; aan de stand van haar ogen zag ik dat het geenszins haar eerste was.

De kinderen kwamen na enige tijd terug uit het toilet en bleven verbaasd naar een glazen hokje in het café staan kijken, waarin zich twee heren bevonden. ‘Dat is het rookhok!’ riep ik. ‘Ja, en daar gaat opa zo dadelijk ook roken,’ zei de dame met de rode wijn heel ad rem. Ik moest natuurlijk wel eerst even mijn onberispelijke reputatie op het punt van die onsmakelijke gewoonte overeind houden, en ging toen ook maar even plassen.

Toen ik terugkwam zaten de kleindochters op de barkrukken aan weerszijden van de wijndrinkende vrouw, alsof ze óók een paar habitués van het etablissement waren. Cheers!

‘Ik weet alles al,’ riep de vrouw, ‘Zij is negen en zij is vandaag acht geworden. Leuke meiden hoor.’

Daarna bracht ik ze haastig weer naar school, ze waren bijna te laat. De jarige troonde me nog mee naar de fietsenstalling en toonde haar verjaardagscadeau: een witte fiets. ‘Mijn vierde fiets,’ zei ze eenvoudig. ‘Maar dit is de eerste echte nieuwe.’ Ze toonde de werking van de drie versnellingen en zei toen: ‘Ik gebruik alleen de middelste.’

Onderweg van het winkelcentrum naar school hadden ze me, zuchtend over zoveel onwetendheid, duidelijk gemaakt dat ze niet in een klás zaten, maar in groepen, respectievelijk groep 5 en groep 6.

Ik negeerde de wantrouwige blikken van de opa’s en oma’s die ook kinderen naar school brachten: wat moet dat onbekende ouwe mannetje met die twee kinderen? Maar ik weerstond de vijandigheid dapper en wandelde naar de Oude Haagweg.

Onderwijl overwegend dat ik in 1946 in de tweede klas zat, geen fiets had en nog nooit van ‘versnellingen’ had gehoord.

En nooit werd iemand naar school gebracht of daar vandaan opgehaald door oude mannetjes of vrouwtjes.

Die keken wel uit: dat grut kon dat makkelijk zelf. Lopend.

En op de terugweg bloemen plukken op de spoordijk. Voor je moeder.

________

hhBest

Boek & Film 

Foto van een speldenknop

Professor Vincent Icke kon er in DWDD zelfs geen begin van opheldering bij verschaffen. Hij had het ook wel heel erg ludiek aangepakt, door zijn doosje met favoriete schaakstukken mee te nemen en de breedte van de rode tafel van DWDD tot de afstand tussen hier en de rand van het heelal te verklaren, waar tafelheer Jort Kelder zat – die daar zo door werd getroffen dat hij de hele verdere uitzending zijn mond hield.

Het vermakelijkst was het stomverbaasde gezicht van Matthijs van Nieuwkerk die professor Icke mateloos bewondert, gewoon omdat die dingen weet die Matthijs nooit zal begrijpen, en omdat hij het zo raar uitlegt dat je óf denkt: dakanniewaarzijn, of gooimaarinmijnpetzoekikutmorgenweluit. Of beide. Anders gezegd: hij kijkt als Haha, De Verstrooide Professor Zet Zichzelf Te Kakken.

Het onderwerp was een enorme foto, op het eerste gezicht een zwarte ontbijttafel van een gezin dat verslaafd is aan gekleurde muisjes op brood, en die nog afgeruimd moet worden. Je snapt niet waar Sybrand van Haersma Buma blijft, die de boel even met een vochtig doekje komt afnemen, hij is natuurlijk wederom fietsen omdat hij niks te doen heeft nu zijn CDA niet betrokken is bij de kabinetsformatie.

Aan het tweede gezicht op de foto kom je pas toe als je het onderschrift leest: het betreft hier een zeer klein deel van het heelal, zoals gezien door de rond de aarde vliegende Hubbletelescoop – een zeer klein deel, want ik zag ergens vermeld dat je hier keek naar een speldenknop op een armlengte afstand – mogelijk de breedte van de tafel van DWDD – en dat met de belichting van de foto honderdduizend (of een miljoen, daar wil ik even vanaf zijn) seconden gemoeid waren geweest. Niks vergeleken bij wat je feitelijk zag: de geschiedenis van ruim dertien miljard jaar bestaan van het heelal dat, zoals bekend, 13.7 miljard jaar geleden ontstond. Persoonlijk ben ik van mening dat de dader alsnog opgespoord moet worden, het veroorzaken van oerknallen verjaart niet. Hè? Nee, god bestaat niet, dus die kan het niet geweest zijn.

De meeste mensen zijn er nog altijd niet honderd procent van overtuigd dat de aarde géén platte pannenkoek met hier en daar een bobbeltje is, en geloven niet echt dat er mensen op de maan zijn geweest. Ik ken mensen in Zuid-Limburg die tijdens de Golfoorlogen de explosies aan de horizon zagen. Er zijn mensen op campings in Duitsland die hun spullen vast inpakken omdat er in Italië een bosbrand gemeld wordt. Of een overstroming. Er zijn mensen die het raar vinden dat het in Limburg droog is terwijl op de radio wordt gezegd dat het in Friesland regent.

En aan die mensen moet je uitleggen dat dat kleine lichtje daar op die enorme foto, die op zich dus alleen maar een speldenknop voorstelt, ruim dertien miljard jaar geleden werd uitgezonden, eindelijk hier is maar dus niks zegt over de huidige toestand op het de plek waar het licht 13 miljard en nog wat jaar geleden werd uitgezonden.

Misschien is daar inmiddels wel een met overstroming gecombineerde met bosbrand en ontploft er af en toe ergens iets.

En toch kan zo’n foto, sprak de dominee in mij, je tot diepere gedachten brengen. Bijvoorbeeld: dat hoekje van het heelal waar wij zitten is een hele benarde plek waar zomaar ineens iets doorheen kan waaien waardoor we nooit hebben bestaan – zullen we tot die tijd proberen het samen een beetje leuk te hebben? Eventueel zelfs met Sybrand, Mark of zelfs Geert? En Anouchka?

________

hhBest

Boek & Film 

Fred Teeven, gevaarlijk en primitief

Natuurlijk wil je de doodstraf voor iemand die de gore moed heeft je huis te betreden om te bezien of er iets van zijn gading te vinden is. Maar dat is nu net het verschil tussen een misdadig regime dat bestaat bij de gratie van de allerlaagste onderbuikgevoelens van de bevolking enerzijds en de regels van de rechtsstaat anderzijds: niemand heeft het recht om een indringer in zijn huis standrechtelijk te executeren. Wat je wel kunt doen is de indringer verjagen of, beter en indien mogelijk, aanhouden en overleveren aan de justitie.

Ik hoef hier de daarvoor geldende principes toch niet meer uit te leggen. Iemand haalt mij in op de weg en snijdt me daarbij de pas af zodat ik kan kiezen: vol in de remmen of mijn auto zwaar laten beschadigen. Geeft mij dat het recht de betrokkene achterna te gaan en met een krik in de nek te slaan? Ja, dat gebeurt wel, zo af en toe, maar daarmee is het nog niet goedgepraat.

Buiten met hooggestemde, van beschaafde verfijnde democratische gevoelens doortrokken betogen kun je ook de buitengewoon vervelende praktische kant van de zaak benadrukken, en dan bedoel ik niet al dat bloed in het kostbare Perzisch tapijt dat de dief opgerold klaar had liggen voor transport.

Nee, de dief in Diessen heeft het niet overleefd, maar andere dieven die er levend afkomen zullen de volgende keer wel tweemaal nadenken, voor ze zich nog ergens wederrechtelijk toegang verschaffen zonder terdege bewapend te zijn, bijvoorbeeld met een geladen pistool – beter een tijdje in de bak omdat je de bewoner hebt doodgeschoten, dan je door de bewoner met een honkbalknuppel maar de andere wereld te laten slaan.

En wat doen de bewoners voortaan? Die houden de knuppel achter de hand, maar weten dat een vuurwapen beter is en dat verschaf je je heel gemakkelijk.

Binnen de kortste keren hebben we hier de toestand zoals die kennelijk het ideaal is van staatssecretaris Fred Teeven: elk huis een fortificatie, en zowel de bewoners als de inbrekers tot de tanden gewapend en bereid die wapens ook te gebruiken, omdat het mag van de overheid. Amerika is en blijft ons ideaal.

Ik heb als rechtbankverslaggever vaak de hele stoet zwakbegaafde en sociaal gestoorde jongens voorbij zien komen die ergens waren binnengeklommen. Zelf hadden ze er nooit een verklaring voor, maar ze waren wel doodsbang geweest.

Wanneer je als bewoner de inbreker te lijf wilt gaan is het raadzaam het licht aan te doen, want in negen van de tien gevallen heeft de zielenpoot van een inbreker al in zijn angst een stevige drol in je woonkamer gedeponeerd, en daar wil je niet intrappen..

De gedachte aan Fred Teeven en de kordate en volstrekt ondoordachte hersenspinsels die hij aan de media ten beste geeft doet trouwens een zekere weerzin ontstaan tegen de komende regering. Want al die VVD-coryfeeën, inclusief de toekomstige minister-president, denken zo gevaarlijk primitief als die Teeven.

Diederik? Wat dunkt je?

_______

hhBest

Boek & Film 

Wie is de domste hoofdredacteur?

Ooit wel eens een goeie hoofdredacteur gezien? En, beviel het?

Als ik terugkijk op mijn veelbewogen leven zie ik Louis Fréquin, Frans Hulskorte, Jo Groen, Jules van Neerven, Ben Romijn, Winus de Rouw, Ron Brown, Hans Goessens.

Mijn mening is natuurlijk ook maar een mening, maar ga er maar vanuit: de echte goeie hoofdredacteur zat er niet tussen.

Een echte hoofdredacteur is ten eerste de beste journalist op de redactie en is tevens iemand die een brede visie heeft op de ware aard van de journalistiek en het belang ervan voor de samenleving, of minstens voor de eigen lezers. Daarnaast is een goeie hoofdredacteur in staat een bende goeie journalisten bij elkaar te halen en enthousiast te houden. Bekijk na het lezen van de laatste zinnen het rijtje hoofdredacteuren maar eens.

Het kan nog langer worden, maar dan hebben we het over hoofdredacteuren onder wie ik niet gewerkt heb. Ik las net ‘Nederland valt aan’ aan van Ad van Liempt waarin de hoofdredacteuren worden genoemd die in 1947 de Nederlandse pers ‘aanvoerden’. Politieke tinnegieters die vooral bezig waren met hun eigen positie in de politiek en daar de krant voor misbruikten.

Pieter Broertjes – die bukte voor prins Bernhard, en toen burgemeester werd – Philippe Remarque, inderdaad een begenadigd journalist die dus geen hoofdredacteur had moeten worden, en uiteraard Peter Vandermeersch, hoofdredacteur van NRC Handelsblad en nrc.next. Wat hebben wij journalisten toch allemaal aan de fiets hangen? Vandermeersch spant helemaal de kroon. Herinneren jullie je nog zijn strapatzen met prins Johan Friso?

En dan nu nrc.next, de krant die ik omarmde omdat die allerlei ideeën die ik zelf had gewoon ten uitvoer legde. Natuurlijk was de krant óók een soort korte samenvatting van NRC Handelsblad van gisteren, maar hoofdredacteur Rob Wijnberg ging er met jeugdig elan stevig tegenaan, soms zelfs ook voor de verstokte krantenlezer enigszins te wild. Maar hij schreef openhartig hoe hij behoorlijk onconventioneel tegen de journalistiek aankeek, hij trok de consequenties uit de manier waarop zijn (jeugdige) lezers hun nieuws halen van internet: gratis nieuwssites, websites van allerlei kranten, ook buitenissige buitenlandse, Twitter. Zijn krant was, met al zijn handicaps, een dagblad als geen ander dagblad, wie elders het nieuws had vernomen kon in nrc.next allerlei relevante achtergrond erbij vernemen en daar kwamen ook nog onderwerpen aan de orde waar je elders nooit van hoorde.

Dat je er elders nooit van hoorde komt doordat de Nederlandse journalistiek, gedrukt of niet, onder middelmatige hoofdredacteuren vooral bangelijk aansluit bij de hoofdstroom: hun eerste blik is ’s morgens voor de concurrentie, om te zien ‘wat we gemist hebben’. Dat wil zeggen: welke berichten de concurrentie wel had, maar ‘wij’ niet. Dat we andere dingen wèl hadden, dat deed niet ter zake of was misschien wel ronduit fout.

Peter Vandermeersch is er ook zo een. Dus toen op Prinsjesdag nrc.next niet opende met een artikel over Prinsjesdag – dit jaar meer dan nooit geheel feitvrij – maar met iets anders, was de boot aan. Want Peter vindt, en met hem alle hoofdredacteuren van Nederland, dat je op Prinsjesdag (of de dag erna) de krant opent met Prinsjesdag, bij voorkeur met een foto van de zwaaiende hand en de hoed van de majesteit, want, zo placht Louis Fréquin te zeggen, ‘dat vreten de wijven’ en zoals bekend worden kranten vooral door vrouwen gelezen.

Het duurde geen week of Rob Wijnberg was ontslagen als hoofdredacteur. Het bericht werd geplaatst met een rouwkader. Hij mag columnist blijven en de krant gaat verder onder een nieuwsmanager – dat is dus iemand die uit de NRC van gisteren de berichtjes haalt die nog net door de strot van de nrc.nextlezer geduwd kunnen worden.

Maar betaal ik daar ruim 300 euro per jaar voor? Welnee. De Sp!ts en de Metro zijn gratis. Ik zal Rob en Marcel van Roosmalen missen, maar dat overleef ik wel.

En ik treur over dat mooie experiment dat nu teloorgaat door hoofdredactionele domheid en kortzichtigheid.

_______

hhBest

Boek & Film 

NB: Voor Anouschka van Miltenburg verwijs ik gaarne naar http://bit.ly/OUv026

Joost Eerdmans, de uitvinder van de journalistiek

Sinds het bestaan van de Telegraafomroep wordt de vooravond op de radio vaak ontsierd door het opgewonden rechtse gebral van Joost Eerdmans, voormalig Kamerlid van wijlen de LPF.

Gisteravond behandelde hij de stelling dat beleg, verwoesting en plundering van het deftige Groningse plaatsje Haren de schuld was van de traditionele, de oude media, te weten de kranten, de radio en de televisie. Even voor de duidelijkheid: op de ‘popzender’ 3FM werd duchtig een scheve schaats gereden, daar hoeven we geen discussie over te beginnen. Eerdmans noemde qua televisie met name De Wereld Draait Door van jongstleden vrijdag, maar dat programma kan meteen vrijgesproken worden, het heeft een waterdicht alibi want toen dat een beetje lacherig deed over de ietwat uit de hand lopende zestiende verjaardag van een inwoonster van Haren, waren de rellen al duchtig op gang aan het komen. Joost Eerdmans vond dat kennelijk een onbelangrijk detail, want een links programma als DWDD moet uiteraard hangen.

De NVJ, Nederlandse Vereniging van Journalisten, distantieert zich terecht van de aantijgingen van types als Joost Eerdmans: het is de taak van de kranten om verslag te doen, het zijn anderen die moeten zorgen dat er geen verwoestingen worden aangericht. Die anderen, dat zijn ten eerste, tweede en derde de idioten die de vernielingen en plunderingen ter hand namen, daarna de autoriteiten die wel iets slimmer hadden kunnen optreden. Maar neem het ze eens echt kwalijk – de laatste keer dat er in Haren iets gebeurde was toen de botanische tuin werd gebouwd, in een tijd dat botanische tuinen nog niet overbodig waren. Een jaar of vijftig geleden, dus.

Nee, de kranten moet nu evalueren welke rol zij hebben gespeeld, aldus Eerdmans, en daarna door het stof. Hij had een aantal telefonische gesprekspartners en die probeerde hij aan een stuk door die woorden in de mond te leggen. Het lukte zelfs bijna.

Kijk Joost, jij hebt ooit geroepen dat journalistiek een makkelijk vak is en dat eenvoudige leken het veel beter kunnen dan die geborneerde beroepslui. Maar toch even les één.

Ik noem een willekeurige gebeurtenis. De burgemeester van een vredig dorp in Groningen, laten we het Haren noemen, komt ter ore dat door deze of gene oorzaak een oproep is uitgegaan aan feestminnend Nederland, om op vrijdag 21 september naar Haren te komen voor het vieren van een verjaardag. De burgemeester woont wel in Haren maar is toch niet van gisteren en roept: ‘Er is helemaal geen feestje, blijft u toch rustig thuis of liever: gaat u lekker slapen.’

Dat is wel degelijk een klein nieuwsberichtje voor elke krant, ik kan dat garanderen. Daarna dreigt de boel uit de hand te lopen, het verhaal krijgt om journalistieke vaktermen te blijven, dagelijks een followup die van de ontwikkeling verslag doet. Ook op krantenredacties geldt: wat je begint moet je afmaken. In het boekje van Eerdmans staat nu, dat als de journalisten merken dat de boel uit de hand dreigt te lopen, ze dan onverwijld moeten stoppen met berichtgeving.

Dát zou pas verdacht zijn, nog een geluk dat geen van die hooligans ooit een papieren krant ter hand neemt. Bovendien is het een rare vorm van zelfcensuur, ook al omdat de ‘nieuwe’ media, te weten Smoelenboek en Kwetter, niet eens te stoppen zijn en dus gewoon doorgaan.

Dus, Joost, niet Smoelenboek, niet Kwetter, niet de Volkskrant, niet DWDD treft enige blaam; de volledige blaam treft de eikels die geen flikker te doen hebben en daarom uit verveling een potje gaan slopen.

En zie verder nog maar eens het stukje van Edge of Europe, hieronder.

_______

hhBest

Boek & Film 

Een echo uit het Verre Westen

Mij is gevraagd: wat doen die blauwe bonen daar boven je weblog. Niks eigenlijk, strikt genomen. Maar het zijn inderdaad min of meer blauwe bonen, hoewel niet dezelfde als die welke in de negentiende eeuw voortdurend door de atmosfeer van het Verre Westen plachten te zoeven. Zie deze passage uit een filmrecensie: ‘De confrontatie haalt de ware aard van Boss en Charley naar boven wat uitmondt in een fraai geschoten uitwisseling van blauwe bonen.’

Als je de zaden van de klimboon ‘Meraviglia di Venezia’ koopt, kun je nog niks vermoeden. De zaden zijn glimmend zwart. Je moet ze in je volkstuintje leiden langs uitzonderlijk hoge (of lange) bonenstokken, want de planten kunnen wel een beter of zes hoog worden. In ons klimaat komen ze helaas tamelijk laat op gang en geven ze er na maximaal een maand of drie alweer de brui aan.

De bloemen verschijnen pas vanaf begin augustus en de eerste oogst valt te plukken tegen het einde van die maand. Het zijn lange, brede, witte tot lichtgele peulen die een achttal minuten moeten koken en dan boterzachte slabonen opleveren die na afkoelen tot een heerlijke salade kunnen worden verwerkt met knoflook of ui, olijfolie, wat azijn, peper en zout.

Door de enorme massaliteit van de planten zie je bij het oogsten geregeld wat peulen over het hoofd, waardoor die de kans krijgen egaal paars of paars gestreept te worden. De eetbaarheid van de peul neemt allengs af, maar je kunt die dan wel doppen, waardoor je een mengsel boontjes overhoudt, zoals hierboven afgebeeld.

Hetgeen aanleiding kan zijn om voor het eerst van je leven blauwebonensoep te eten.

Kook de bonen in ruim water met wat zout in een klein kwartier beetgaar. Giet de helft van het water weg en doe de rest samen met een liter krachtige runderbouillon in een grote pan. Snipper een prei in dunne ringetjes, hak wat selderijblad fijn, doe alles er met twee middelgrote geschilde en kleingesneden aardappelen bij. Eventueel nog wat tomatenpuree. Laat even koken tot de aardappelen gaar zijn, zet er de staafmixer in en, tata, blauwebonensoep. Vreest niet: de soep is dan inmiddels nogal onsmakelijk modderbruin geworden want in het kookproces verdwijnt helaas de blauwe juwelenkleur en maakt plaats voor iets bruin/zwartachtigs.

En, helemaal verrassend (of niet): de blauwebonensoep smaakt exact hetzelfde als gewone bruinebonensoep.

Dus je had je de moeite kunnen besparen.

Je moet trouwens eerst even aan die zaden zien te komen en dat vraagt om een reis naar Italië. Hier niet te krijgen.

Dat dunkt mij voldoende reden om toch naar blauwebonensoep te streven.

__________

hhBest

Boek & Film 

Omdat er te weinig iPhones zijn

Ik had er natuurlijk zelf wel een stukje over kunnen schrijven, maar als dat stukje al door iemand anders is geschreven, dan kan ik me daar alleen maar bij aansluiten en het volledig citeren. Het enige dat ik nog zou willen toevoegen: onderzocht moet worden welke rol de sociale media spelen in het afzichtelijk hooliganisme dat de kop opsteekt; daar mag wat mij betreft preventief toezicht op worden gehouden.

Dit schreef gisteren ‘Edge of Europe’,  columnist die in het Zuiden van Italië woont:

 

Hoe slecht jullie het hebben

Ik woon in een land waar arbeiders maandenlang fabrieken bezetten om sluiting te voorkomen. Die ‘luie Italianen’ inderdaad, die met hand en tand hun povere, slecht betaalde en vaak gevaarlijke en ongezonde werkplekken verdedigen. Uit pure noodzaak.

Ik woon niet zo heel ver van een land waar mensen zich maandenlang lieten afslachten om de gehate dictator te verdrijven. Mensen die ‘de verschrikkelijke islam’ aanhingen, vochten met een door Russen, Italianen en Amerikanen rijkelijk uitgerust leger om een deel van hun menselijke waardigheid en trots terug te veroveren. Uit pure noodzaak.

U keek ernaar, of nam de moeite niet eens, en u oordeelde. Luie Italianen. Gevaarlijke Libiërs. Makkelijke oordelen vanuit de luie stoel door mensen die nog nooit iets hebben meegemaakt. Mensen die steen en been klagen over hoe verschrikkelijk slecht het wel niet gaat, met al die buitenlanders en die kortingen op uitkeringen en die subsidies voor cultuur en die EUSSR en noem al die godvergeten holle stokpaardjes van links en rechts maar op.

Hoe slecht kun je het hebben als er rellen uitbreken omdat er een nieuwe fokking telefoon in een winkel ligt? Hoe slecht kun je het hebben als drieduizend hopeloze idioten op vrijdagavond bewust naar een dorpje in Groningen trekken om daar slag te leveren met de politie? Om helemaal niks?

Is dat dan waar we naartoe moeten? Is dat het Walhalla van de Westerse cultuur? Duizenden idioten die even een dorpje slopen, en nog eens duizenden die nu al proberen om die shit te herhalen in andere dorpen en stadjes in Nederland? Omdat het kan?

Kom het hier maar eens uitleggen. Heb de ballen en stuur Rutger of DJ Timur naar mij toe. Dan gaan we eerst naar Taranto, met de arbeiders van de Ilva babbelen, en dan gaan we naar Lampedusa om tegen het wrakhout van wat gammele bootjes aan te schoppen, waarmee al die “onrendabelen” en de “vijfde colonne van de islam” wanhopig hebben geprobeerd het westen te bereiken.

Kom je volgevreten welvaartssmoeltjes hier maar eens laten zien, kom ze maar vertellen dat ze lui zijn en onrendabel en zelfs gevaarlijk, dat jullie er geen geld meer aan willen besteden, dat jullie het al zo fokking slecht hebben daar in Nederland. Omdat er te weinig iPhones zijn. Omdat Vadertje Staat weigert gratis feestjes te organiseren voor nutteloos kutvolk.

Idioten.

Het wordt geheel anders

‘Dat gaat helemaal niet lukken, joh.’

‘Wat niet?’

‘Kabinet VVD-PvdA.’

‘Zit toch niks anders op? En het is ooit heel goed gegaan, in de jaren negentig.’

‘Maar de VVD van de jaren negentig bestaat niet meer, die van Zalm en Bolkestein. We hebben nu de VVD van Kamp en Blok, zeg maar de George Bush en de Mitt Romney van de Nederlandse politiek. Het kapitalisme als religie.’

‘Nou zeg.’

‘En Samsom is slim genoeg om te weten dat als hij een regering moet vormen met die lui, het met de Partij van de Arbeid definitief gedaan is.’

‘Dat zou wel eens kunnen, ja.’

‘Het is al een heel waagstuk om met onderhandelen te beginnen. Met Rutte als beoogd premier. Dat is de man die zonder fatsoenlijk nadenken Paars Plus afschoot in 2010 en in plaats daarvan zich verzekerde van de steun van Kwaadaardig-Rechts en Dom-Confessioneel. De VVD wil dat beleid voortzetten, en daar kan de PvdA nog geen millimeter in meegaan. De VVD wil geen banen scheppen maar uitkeringen korten.’

‘Wat dan wel?’

‘Lees de betere columnisten. Het wenkend perspectief voor Samsom: hij wordt premier als de man van de grootste partij in een coalitie die óók 82 zetels heeft in de Tweede Kamer: met SP, GroenLinks, D66 en het CDA. Nog nooit is de druk zo groot geweest; het land moet geregeerd en dit is een kans om het helemaal zonder ultrarechts te proberen. Ja, dat met het CDA, dat is natuurlijk een vuiltje, en Mona Keyzer mag nergens staatssecretaris op worden. Met de SP moet ik ook nog zien. Maar dat gaat gebeuren, het is echt de enige reële mogelijkheid. Als het mis gaat kan Samsom in ieder geval achteraf bogen op een premierschap.’

‘Een vijfpartijenkabinet, hallo, dan is het pas echt crisis.’

‘Maar minder dan ooit kunnen we nu nog voortijdig nieuwe verkiezingen hebben.’

‘Ze zijn tot elkaar veroordeeld, bedoel je.’

‘Persies.’

______

hhBest

Boek & Film 

Hier wil ik niks mee beweren

Het Stedelijk Museum gaat na tien jaar weer open – ik merk op dat vrijwel niemand erbij zegt ‘in Amsterdam’, dat spreekt blijkbaar voor zich – en je zou kunnen zeggen: het is nu echt een museum geworden want hoewel er zo te zien wel veel nieuw werk bij is gekomen – onder andere voorstellende door geweld van buiten omgekomen moslims – is het in essentie uiteraard een museum dat voor het grootste deel de stand van de kunst laat zien zoals die eruit zag in 2002, toen we onze onschuld nog volledig intact tussen de benen hadden zitten.

Daar ging het in DWDD gisteravond óók over, toen het boek Vagina werd besproken van Naomi Wolf, die daarin beschrijft hoe ongerust ze werd toen haar orgasmes korter dan 22 minuten gingen duren en dus naar de dokter stapte. Annemarie Oster, die werkelijk prachtig vervalt en Sylvana Simons, die ineens enorm veel pezaz heeft, vonden het overdreven.

Maar toen hadden Joost Zwagerman, Jeroen Henneman, Annet Gelink, Puck Verkade en Yuri de Boer al mogen zeggen wat hun favoriete kunstwerk is in ‘het Stedelijk’ en had ik bedacht: jullie zijn zelf ook artistieke prestaties van formaat.

Neem Joost Zwagerman. Schrijver, polemist, kunstkenner, zo eentje waar kunstenaars naar luisteren zodat ze eindelijk begrijpen wat ze bedoelen. Joost had zijn keus laten vallen op Rosy Fingered Dawn van Willem de Kooning en daar ging hij al de mist in want hij noemde hem ‘De Koening’, op zijn Amerikaans dus, en neem me effe niet kwalijk, Joost zijn keuze is een mooi schilderij maar hoe hij daar die gore grauwe Noordzee in kon zien, geen idee. Misschien heeft dat iets te maken met zijn eigen geteisterde uiterlijk, wie weet. Bij wie de keuze – The Beanery, een bruin café van Ed Kienholz – wel degelijk paste, dat was Jeroen Henneman, die duidelijk liever in bruingekleurde tapperijen verwijlt dan bij de tandarts. Ook als er in die tapperij twee affiches hangen met daarop ‘Flikkers buiten blijven!’ Annet Gelink, hoofdstedelijk galeriehoudster, hield het op een neonbuis uit 1968 van een Amerikaan, waardoor wij ons de moeite kunnen besparen voor aanschaf van moderne kunst bij haar aan te gaan.

Saxofonist Yuri de Boer koos in het algemeen voor Andy Warhol, hij sprak met een prachtig accent en dat maakte veel goed – Warhol lijkt me intussen nog meer gedateerd dan de tien jaar ‘het Stedelijk’ dicht is geweest.

En tenslotte Puck Verkade. Als Puck Verkade een kunstwerk zou zijn, dan zou ik een poging doen haar te kopen. Wat een hoofd. Geheel van eerste kwaliteit was, voorzien van het hoogste voorhoofd van het Westelijk Halfrond en toch geen poppenkop, die kleine oogjes die de behoefte aan grote ogen op slag doet verdwijnen, een fout vormgegeven hoofd dat alle hartvormige, ronde, ovale van blote billen voorziene damestoeten doet vergeten – kortom, Puck Verkade. Haar favoriete kunstwerk was een wit hoedje dat door een niet nader omschreven kloof in een gebergte zweeft, maar wat juffert dat, Puck is vanaf nu mijn favoriete kunstwerk, al is ze nog lang geen onderdeel van de vaste collectie van ‘het Stedelijk’.

Dat de komende dagen zal worden heropend door ons nationale kunstwerk: de kogelin.

Hoera, hoera, hoera.

________

hhBest

Boek & Film 

Een muts met een baret

Er zijn natuurlijk duizenden redenen om niet op Marianne Thieme en haar zoo te stemmen, een groot deel van die duizenden dieren bestaat namelijk uit honden. Mijn onversneden haat is onlangs nog aangewakkerd doordat ik in Italië net niet gebeten werd door zo’n Tibetaans kutbeest van een Franse trut, die er drie bij zich had.

Dat je beter niet op Marianne kunt stemmen werd tijdens Prinsjesdag weer eens bevestigd. Die baret op haar kop sloeg al helemaal nergens op. Maar de fractievoorzitter van een kleine partij in de Tweede Kamer hoort het gewoon zó druk te hebben dat ze geen tijd heeft voor het uitzoeken en bijsnijden van een stuk of vijftig peentjes voor een alternatieve kogelriem. Over de vraag wat het moest betekenen dat ze op Che Guevara wilde lijken, daar denken we nog over na. Tip: Guevara was Argentijn, en Argentijnen zijn gek op dieren, met name in de vorm van een T-bonesteak van twee kilo, krokant van buiten en heerlijk rauw en warm van binnen. Handje zeezout, een stevige rode wijn en wie doet je wat.

Nee, dan de commandant van het ere-escorte die voor de laatste keer die functie uitoefende. Ik kan zijn naam niet vinden, de website van het escorte is niet bijgehouden, het zou Kamp kunnen zijn, als dat geen verkenner was, en dat is iets anders dan een huzaar. Hij deed het voor de laatste keer, zei hij tegen Astrid Kersseboom op wie hij enorm neerkeek, vermoedelijk omdat hij langer was dan zij, of het moest zijn dat zij onbeleefd bleef zitten.

Hoe dan ook, ik mag graag naar zo’n type kijken. Helemaal afgetraind, schor van het schreeuwen van bevelen. Hij slaapt altijd in een puptentje in de tuin, hij eet uitsluitend rats, kuch en bonen en zijn eerste gang ’s morgens is naar de stal waar zijn fiere hengst al hinnikend staat te wachten voor het eerste ererondje door de buurt. Hij leest alleen maar het Handboek Huzaar en hij is instinctief trouw aan Koningin en Vaderland – al hebben die wel ervoor gezorgd dat er onlangs een einde kwam aan vierhonderd jaar zware cavalerie, zei hij met oneindige spijt in zijn schorre stem, de standaarden van de Huzaren van Sytzama en van het regiment Prins van Oranje zijn pas ‘opgelegd’, maar hij zei er niet bij dat de bijbehorende tanks misschien wel aan Ons Voormalig Indië werden verkocht. En ook de term wegbezuinigd kreeg hij niet over de lippen.

Kamp is buiten een redelijk hoge officier, vooral huzaar – en die term komt uit het Hongaars en betekent ‘de twintigste’, zoek verder zelf even op wat dat weer te betekenen heeft.

De sinds 2009 niet meer bijgewerkte website van het ere-escorte vertelt mij nog wat nieuws, namelijk dat een kolbak, in tegenstelling tot wat ik altijd dacht, geen berenmuts of zoiets is, maar de rijlaars met sporen die de regelrechte huzaar, dus ook commandant Kamp, nooit uittrekt, ook niet als hij zich te rusten legt.

Kwenie hoor, natuurlijk is zo’n Kamp ook een beroepsgedeformeerde mafkees, maar ik zie hem liever dan Marianne ‘Che’ Thieme of Sytze Fritsma.

Die laatste had trouwens wel zo’n baret kunnen gebruiken, of anders een berenmuts. Kale koppen zijn uit, Fritsma, zelfs Samsom heeft weer haar (en enorme slaap).

Weet je wat? Is zo’n gehaakt mutsje uit Tunesië niks voor je? Als je er over vier jaar nog bij mag zijn, tenminste.

_______

hhBest

Boek & Film