SanteLOGie

Verheugenis en onbegrip uit medialand

Door bij verkiezingen mijn stem uit te brengen, stem ik in met het gevoerde beleid. Althans: stem ik ermee in dat een beleid wordt gevoerd dat gesteund wordt door de meerderheid van de bevolking. Daardoor stem ik ook in met de regel dat iedereen wordt geacht de wet te kennen.

Ik moet nu bekennen dat wat dat laatste bij mij in zeer beperkte mate het geval is.

Gisteren vernam ik het bericht dat een Australische meneer die in Amerika woont er schik in heeft de komende jaren een miljard dollar te schenken aan Nederlandse voetbalclubs, in ruil waarvoor zijn televisiezenders het exclusieve recht krijgen alle optredens van die Nederlandse voetbalclubs uit te zenden. Mede omdat een en ander zal gebeuren op kanaal 789 of daaromtrent van de tv en ik zelden verder kom dan kanaal 3, kan ik mededelen dat ik daar vrede mee kan hebben.

Waar ik wel van opkeek was van sommige details uit de Mediawet die mij gisteren tegelijkertijd bekend werden. Daar staat met zoveel woorden in, en ik neem aan dat jullie daar minstens zo verbaasd over zijn als ik, dat de Nederlandse publieke omroep verplicht is om op zondagavond op etenstijd samenvattingen van in het weekeinde gespeelde voetbalwedstrijden uit te zenden.

Ik begin nu te vrezen dat daar ook te vinden zal zijn dat Pino van Sesamstraat voor altijd blauw moet blijven en dat Aart Staartjes na zijn overlijden gewoon door blijft spelen in die straat, maar zijn naam moet veranderen in Teraartjesbesteld. Mede omdat ik bang ben dat ook Mart Smeets daar wel ter sprake zal komen, heb ik besloten de Mediawet weliswaar te onderschrijven, maar niet te zullen raadplegen. Ik kan soms best genieten van porno, maar het moet niet te gek worden.

Dus van het voetballen op de tv zijn we af, op die paar minuten op zondagavond na, dan. Kan iemand de heer Murdoch niet vragen om nog een leuk bedragje op tafel te leggen zodat ook het fietsen, het tennissen en de Olúmpische Spelen achter de decoder verdwijnen? Het heeft een zekere logica: zijn zender Fox is de uitvinder van de feitvrije politiek, ik kan dus begrijpen dat de sport daar ook onder valt.

Begrijp me goed, ik offer op die manier ook wel wat op. Ik moet dan die leuke meisjes missen met die vormloze oranje lijfjes en die dikke beentjes, die ineens op dat blauwe veld in een berg op elkaar gaan liggen – ik zie dat soms in het Journaal en het is een verademing tijdens het schieten in Syrië, ik geef het toe.

En dan zou ik ook Churandy Martina moeten missen, nu eens geen oer-Hollandse Epke van Texel maar een imposant vormgegeven neger van een ander eiland, Curaçao, zo’n echte stereotype vrolijke springerd van jewelste – en dan had ik ook gemist dat Geert Wilders er tot nu toe niet over twittert dat Churandy zich pas Nederlander mag noemen als hij verstaanbaar Nederlands spreekt.

Die meneer Mur toch. Zou hij weten dat Nederlanders het allemaal prima vinden en er ook dik voor willen betalen, als ze maar op zondagavond rond zes uur met het bord dampend draadjesvlees, tot snot gekookte andijvie en bloemige piepers op schoot mogen kijken naar het foebele?

Dat meneer Murdoch meteen ook geregeld heeft wie er en met welke uitslag kampioen wordt, dat maken we een andere keer bekend.

Ik wed dat niemand ervan opkijkt, maar gewoon doorkaant.

_______

hhBest

Boek & Film 

Wij zouden zó graag Amerika (van de tv) zijn

Het is alweer jaren geleden begonnen – de eerste keer dat ik er iets van merkte was in de arrondissementsrechtbank in Maastricht waar ik als verslaggever zat, en waar de verdachte van dat moment, een klein inbrekertje, opeens het woord nam en riep objection! Dit was de eerste keer dat ik iemand in levenden lijve zag voor wie de Amerikaanse televisie een hardere werkelijkheid was dan het leven zelf.

Daarna was het natuurlijk niet meer te houden en tegenwoordig spreekt iedereen, zeker onder de vijfentwintig jaar, een raar soort Creools van Nederlands en (voor een deel zelf geknutseld) Engels.

En daar kon het natuurlijk niet bij blijven. Veel mensen hebben zo veel tijd over dat ze de hele dag kijken naar reality shows over bijvoorbeeld de Amerikaanse dierenpolitie, waardoor we nu in Nederland ook animal cops hebben.

Bruiloften kosten tegenwoordig tienduizenden euro’s, worden in de uitnodiging aan de duizend gasten ‘my big fat Dutch wedding’ genoemd en beginnen ermee dat de aanstaande bruidegom op een rare plek – een podium voor een volle zaal, een druk stadsplein – voor de bevallig op een bankje gezeten aanstaande bruid knielt, uit zijn broekzak een kubusvormig doosje haalt, dat openklapt zodat de bruid kan zien dat er een ring in zit en bijvoorbeeld geen geilheidbevorderende pil en dan zijn aanzoek doet. Beiden horen daarna in snikken uit te barsten, zeker als de bruid ‘ja’ heeft gezegd. Waarna de aanstaande bruid het heft in handen neemt en iedereen haat die ook maar de geringste neiging vertoont vraagtekens te zetten bij de met de perfecte bruiloft gemoeide uitgaven.

Een betrekkelijk nieuwe maakt zich dezer dagen flink breed: die aangaande het weer. Naar mijn schatting is het begonnen toen je foto’s van het weer kon insturen naar diverse weerkundige instituten en tv-zenders. Daar merkten ze meteen dat veel mensen vooral kijken naar Discovery en National Geographic en daar, vaak eindeloos herhaalde, rampenfilms zien vol orkanen en tornado’s. Ik ben enkele malen in de VS geweest en inderdaad: dat is een land met een gruwelijk, onvoorspelbaar en extreem klimaat, en dan heb ik alleen nog maar het routineweer meegemaakt en geen uitschieters.

En nu sturen de mensen dus foto’s naar de weerkundigen, waarbij ze alvast hoopvol vermelden dat ze vanaf de blanke top der duinen een tornado, een shelf cloud of zelfs een super cell voor de lens hebben gehad. Nederlandse weerkundigen maken zich er niet populairder op wanneer ze die beweringen tot onzin verklaren – Amerikaans weer is een gevolg van het enorme en grotendeels volkomen platte landoppervlak dat ook nog eens wijdopen ligt naar de Noordpool en aan de andere kant grenst aan tropische wateren. De meeste mensen denken, of misschien wel hopen dat Nederlands weer daar wel een beetje op lijkt, maar wij hebben een heel gematigd klimaat dankzij de nabijheid van een saaie, grauwe en kouwe zee die alles matigt tot gemiddeld.

Een festivaltent valt om door een onweersbui. ‘Wow, that could be the big one!’

Yeah right.

It sil net heve. (Ook een soort Engels.)

_________

hhBest

Boek & Film 

Droom maar lekker door, jij

Vaste bewering: dromen betekenen niks. Dromen kun je vergelijken met het uitrollen van de branding op het strand – daar een patroon in zoeken en dus een verklaring is onbegonnen werk. Er zit dus geen patroon in.

Ik heb perioden waarin ik niks droom, zoals afgelopen nacht. Volgens sommige geleerden komt ‘niks dromen’ niet voor, zoals het water ook eeuwig zal blijven uitstromen op het strand. Als je ‘niks droomt’, dan komt het water gewoon niet ver genoeg het strand op om het op te merken.

Afgelopen weken heb ik een enorme variëteit aan dromen gedroomd, uiteraard steeds met het voorbehoud dat je dromen niet of nauwelijks onthoudt en het verhaal doorgaans volledig kapot maakt als je het hardop onder woorden brengt. Er gebeurt in dromen veel onvertelbaars.

Zo droomde ik deze week dat ik een groot café-restaurant zat met een goede kennis, althans, ik dacht, nee, wist zeker dat het die goede kennis was, ik kon die kennis alleen niet zien. We bespraken met elkaar hoe hoog de rekening zou uitvallen, dat doe ik in werkelijkheid ook altijd: vooraf schatten hoeveel we verteerd hebben. (Raar: in een café of restaurant verteer je dingen en thuis slik je ze gewoon door, in de verwachting dat ze verderop wel verteerd zullen worden.) Het meisje kwam met de rekening, het was een heel mooi en aantrekkelijk meisje, al zag ik haar niet (en nu al helemaal niet meer.) Het was veertig euro, zoals voorspeld. Ik gaf er vijfenveertig en zei: ‘Dat is goed zo.’

Ook herinner ik me een aangenaam gesprek met een nieuwe buurman over planten, hoe die te kweken en hoe ze heten, een wederzijdse belangstelling.

Gisteravond realiseerde ik me ineens dat ik al weken steeds hetzelfde droom. Nee, niet dat café, en niet dat gesprek over planten, maar wat ik ook droom, het eindigt altijd met een episode in een kelder onder een huis, of in een ondergrondse kerk, zoals in de cafédroom, of minstens in een labyrint van gangen, luiken, deuren die vaak op slot blijken, zoals in het geval van de buurman die mij naar zijn tuin wilde leiden. In die kerk, die kelder, dat gangenstelsel raak ik altijd hopeloos verdwaald en vastgelopen. Centraal kenmerk: ik blijf hardnekkig zoeken, hetgeen nog niet zo eenvoudig is, want als ik bij een gesloten deur komt, draai ik me om en dan is de wereld achter me totaal veranderd, zij het dan dat het nog steeds al die stoffige lichtbruine wanden, deuren en gesloten luiken zijn, in het bijna-donker of met hoogstens hier en daar een gelig schijnend peertje. Ik blijf onder dat alles volkomen rustig, het is niet angstaanjagend, niet eens erg frustrerend.

Repeterende dromen betekenen wel iets, heb ik vaker ergens gelezen. Maar wat? Wie moet ik raadplegen om hier een vinger achter te krijgen? De huisarts? De psychiater? Traumdeutung van Sigmund Freud?

Ach nee, ik raadpleeg mezelf. Al zal ik dankbaar zijn voor de eerste nacht waarin ik iets droom waarin al dat hang- en sluitwerk niet voorkomt.

Want een hypochonder als ik moet uitkijken: als je even niet oplet denk je dat de droom betekent dat je binnenkort te logeren gaat bij dokter Alzheimer.

_______

hhBest

Boek & Film 

Oase in de tijd: de jaren veertig

Attractieparken worden met de dag meer gelikt, gemoderniseerd, gladjes met de Disneyparken als grote voorbeeld. Hier in Landgraaf hadden we een bloemenpark met een virtuele reis rond de wereld in de vorm van een Russische datsja, Japanse en Chinese woningen, Japanse sierkersen, een tropisch oerwoud, de fonteinen van Trevi in Rome, het Alhambra in Granada. Het was niet genoeg, niemand kijkt nog naar mooie bomen en bloemen, spektakel willen we – uiteindelijk willen we kennelijk de kermis en dan duur uitgevoerd. Die kregen ze in die tuin, nadat die failliet was gegaan, een kermisexploitant zette er draaimolens en botsauto’s in; de beeldengroepen van de Trevi-fontein kijken er onbewogen naar, maar ik hoor ze brommen. Het publiek stroomt toe.

In Brunssum wil zo’n kermisklant een groot attractiepark bouwen dat de Grand Canyon moet voorstellen, natuurlijk ook weer met een spectaculaire achtbaan, wild water en de overige verplichte parafernalia. Of het doorgaat, dat staat niet vast, wellicht ontbreken de centen, misschien kan de exploitant niet aannemelijk maken dat er miljoenen mee te verdienen vallen.

Ondertussen heeft Brunssum een attractie die de charme heeft van een geheime tip: het Blotevoetenpad. Het is een terrein waarop een pad is uitgezet van ruim vier kilometer, voornamelijk door dun bos; het pad bestaat soms uit los zand, aangestampte leem, grind, kattenbakkorrels, blokken steen waarbij je van een op de andere moet stappen, paaltjes waarover je kunt lopen, stukken knuppelpad, een stukje ‘beek’, modderpoelen in diverse kwaliteiten waaronder roetzwart, glibberige stukken, een overtocht via touwen en palen over een vijver. En allerlei min of meer ‘geestelijke’ elementen, een heksenkring, een oneindige cirkel, een doolhof, een boomgeestenpad, een liefdespad (geschreven als Lief Des Pad) en een lemniscaatpad met spreuken – eindelijk weet ik wat een lemniscaat is, namelijk het teken voor oneindigheid.

En meer is het Blotenvoetenpad niet. Maar het trekt op een zondag als gisteren verscheidene honderden mensen die zo te zien volkomen vertrouwd zijn met deze ‘attractie’, die je, als je dat zou willen, ‘retour naar de jaren veertig en vijftig’ zou kunnen noemen. Maar dat is het niet: hier ben je niet terug in die jaren, dit zijn de jaren veertig en vijftig toen je nog genoegen nam met een boterham met tevredenheid en een blotevoetenpad een pad was dat je met blote voeten betrad en verder niks.

Je schoenen en sokken kun je opbergen in een kluisje, maar dat is vergeleken bij de rest al een wufte moderniteit. De meeste mensen zetten hun schoenen in krakkemikkige zelftimmer-Billy’s die langs het gebouw met de receptie en de toiletten staan.

Iedereen loopt op zijn blote voeten alsof het de gewoonste zaak van de wereld is, de trots van het pad zijn vooral de blote benen die tot vlak onder de knie roetzwart zijn. Bij terugkeer kun je je voeten en benen wassen, niet onder een blinkende voetendouche, maar zittend op een lange houten bank, voor een lat met daaronder wat kraantjes, met je voeten in een groene plastic bak – die ziet er al uit als een anachronisme – gevuld met zwart water en ongetwijfeld de voetschimmel van je vele voorgangers. Met name die wasgelegenheid is de essentie van de jaren veertig, toen niemand geld had om iets anders te bouwen dan een plek waar het voetenwassen tot de essentie was teruggebracht.

Ineens is ook de brutaal ellebogende menigte anno 2012 veranderd in vlak naast elkaar met afwasborsteltjes zoet de benen en voeten wassende mensen die aardig zijn voor elkaar en desgewenst nog een beetje inschikken, mensen die hinkelend sokken en schoenen aantrekken en daarna even aanschuiven voor een kopje koffie, een glaasje limonade of een waterijsje.

Kortom: een spectaculaire attractie, ontsproten aan een geniaal brein.

_______

hhBest

Boek & Film 

Exegese van een foto

 

Zullen we weer eens Hans Aarsman spelen? Je weet wel, die man die voor de foto’s is wat bijvelvorsers voor de Bijbel zijn.

Sla pagina 20 op van de Volkskrant van afgelopen zaterdag en bekijk aandachtig de foto die daar staat. Die trouwens voor het gemak ook hierboven staat.

Wij zien een vrouw van enigszins onbestemde leeftijd – ze kan 35 zijn, maar ook 42 – die in een bedrieglijk gemakkelijke stoel zit, een ontwerp uit de jaren vijftig van de vorige eeuw, ijl roestvrij onderstel, een leren lap als zitkuil. Ze heeft een dikke trui aan en een broek met smalle pijpen. Haar blote voeten liggen op de vensterbank van een raam met twee ‘vleugels’, beide gesloten. Op haar schoot heeft ze een opengeslagen boek, waar haar rechterhand losjes op ligt. Zij ligt feitelijk ook, de ogen gesloten.

We zien haar gezicht en profil – het sterk verbeterde en aangevulde profiel van Elizabeth Taylor. Maar een actrice is ze allerminst, dat kun je zien aan wat haar gezicht uitstraalt: ze vindt het leuk om gefotografeerd te worden, ze heeft die rare en enigszins onnatuurlijke pose, haar opgedragen door de fotografe (Masha Osipova) bereidwillig ingenomen, en ze moet daar innerlijk een beetje om grinniken.

Want geposeerd en onnatuurlijk is het beeld wel. Die over elkaar geslagen blote voeten houden het niet langer dan een seconde of dertig uit op dat smalle vensterbankje; en als je zo zit, de ogen dicht, het gezicht enigszins geheven naar de zon (dat die schijnt zie je aan de schaduwen onder de stoel) dan doe je dat uiteraard met open raam.

Ondanks de pose is de opname tamelijk slordig gemaakt. Waarom gaat iemand die in een zo te zien comfortabel huis woont, niet zo zitten dat er een tafel bij de hand is? Want op de vloer staat een ondoorgrondelijke kom – drinkt deze elegante, knappe vrouw een bak pleur, nee toch? – en ligt nog een boek, Massa geheten.

En wat is dat daar rechts? Nogmaals dat profiel, nu weerspiegeld in een glazen tafelblad – er is dus tóch een tafel, waarom liggen kom en boek dan op de vloer? Het is duidelijk dat de vrouw aan die tafel zat te lezen, maar dat ze zich in opdracht van de fotografe een kwart slag heeft gedraaid, voor een bijna Rembrandtesk clair-obscure.

En de weerspiegeling in dat tafelblad onthult nog meer: de vrouw in de stoel is duidelijk ouder en inderdaad, ze is 46 jaar en ze heet Femke Halsema, zoals jullie allemaal al hadden gezien, natuurlijk. In de kop van het artikel in de serie Zomertijd zegt ze dat ze nog altijd met een grote zonnebril op de straat op gaat, om herkenning zo veel mogelijk te vermijden. Nog altijd, en ik denk: misschien wel voor altijd.

Ik ben wel blij dat ze zich niet meer hoeft af te beulen zoals ze, geheel vrijwillig, deed toen ze nog in de politiek zat en in haar eentje GroenLinks op haar schouders droeg. In haar eentje GroenLinks wás, want dat was haar destijds maar al te goed aan te zien. Ze is daar nu van opgeknapt en vrolijk haalt ze in een rijtje losse citaten helemaal rechts een citaat aan van Theo Maassen: ‘Druk druk druk, maar als je het echt druk hebt, waarom zeg je het dan drie keer?’

De mooiste dag van haar leven moet nog komen, zegt ze tegen Jaap Stam, die het bijbehorende artikel schreef.

Dat ik bij gelegenheid toch eens moet lezen.

________

hhBest

Boek & Film 

Een jubileum om te vergeten

Het is dat het Limburgse culturele magazine Zuiderlucht er in het augustusnummer aandacht aan besteedt, anders had ik misschien de datum wel ongemerkt voorbij laten gaan. Vandaag is het veertig jaar geleden dat de toenmalige redactie van het Limburgs Dagblad, toen nog gevestigd in de Heerlense Nobelstraat, besloot in staking te gaan als laatste wapen in de strijd tegen overname van de Uitgeversmaatschappij Limburgs Dagblad door de Holdingmaatschappij De Telegraaf.

Jaren heeft de mythe bestaan dat het een strijd was van een eensgezinde redactie, die bestond uit links georiënteerde journalisten die vastberaden waren hun krant niet te laten overnemen door een ander, in Amsterdam gevestigd dagblad dat in de oorlog fout was geweest en dus in 1972 nog altijd fout was. De journalisten, zo wilde het verhaal, wilden niet alleen geen rechtse krant maken omdat ze dat in strijd vonden met alles waar ze voor stonden. Ze vonden ook dat door die overname bereikt zou worden wat ‘het establishment’ tot dat moment niet was gelukt: een krant monddood maken die zich al jaren sterk had gemaakt voor de strijd tegen het leed dat de mijnwerkers in Limburg na de sluiting van de kolenmijnen was aangedaan.

Dat was, ik herhaal het nog maar eens, een wel erg grove versimpeling van de feiten. Jawel, de krant had opmerkelijk succes geboekt met de ‘strijd’ tegen het zo goedkoop mogelijk ontslaan van de mijnwerkers, die daardoor een leven op zich zagen afkomen van ziekte en armoede. Het succes bestond vooral uit méér abonnees – de ziekte en de armoede hebben we niet kunnen tegenhouden. Maar een belangrijk deel van de redactie handelde vooral uit benepen chauvinistische motieven: die arrogante lui van boven in Holland moesten gewoon met hun poten van onze Limburgse krant afblijven.

De staking is jarenlang als veel heroïscher beschreven dan zij in werkelijkheid was. Vijf journalisten deden niet mee en en dus kwam er ‘gewoon’ een krant uit op de stakingsdag, de staking duurde precies een etmaal en er was niets anders mee bereikt dan dat de stakers en vooral de raddraaiers (waaronder meine Wenigkeit) een groot deel van hun invloed verloren. Op de aandeelhouders maakte het al helemaal weinig indruk, ze verkochten een maand later hun aandelen aan de hoogste bieder, te weten de Holdingmaatschappij De Telegraaf.

Diezelfde dag werd Elsevierjournalist Pierre Huyskens op de redactie gedropt als nieuwe hoofdredacteur. De dag daarop werd ik stomdronken tijdens een zes uur durend interview met de betrokkene – men vond het bij de nieuwe leiding vooral ‘pikant’ dat een van de ‘raddraaiers’ dat interview met de nieuwe hoofdredacteur zou maken voor de voorpagina van het weekendkatern.

Ik kreeg dat jaar als straf geen eindejaarsuitkering en was het hele jaar de gebeten hond. Eerst bij mijn toenmalige echtgenote die vond dat ik die prachtbaan wat al te achteloos in de waagschaal had gesteld, later van mijn vrienden, kennissen en collega’s buiten de krant omdat ik, op aandringen van Huijskens, gewoon bij het LD bleef werken.

Ik deed dat vooral omdat de Holding, quasi verbaasd, opmerkte dat wij vooral de krant moesten blijven maken die we al jaren maakten – gewoon omdat daar in principe geld mee te verdienen was, mits de onderneming goed werd geleid. En omdat ik toen pas inzag dat wij rücksichtlos waren misbruikt – zeker door de Nederlandse Vereniging van Journalisten die onder leiding van de stalinist Wim Klinkenberg een punt wilde scoren. Maar ook door enkele bestuursleden van de vakbond die, héél toevallig, allemaal werkten bij concurrerende kranten en dus een wel heel apart belang hadden bij het kaltstellen van het LD.

Veertig jaar zijn verlopen waarin de Nederlandse dagbladwereld door allerlei oorzaken gedecimeerd is geraakt en door fusies en overnames inmiddels in handen is van een paar ondernemingen die meer dan ooit eropuit zijn er zoveel mogelijk geld uit te peuren, óók door het opleggen van een commercieel interessant redactiebeleid dat wel als laatste doel heeft zich te bekommeren om die arme mijnwerkers, havenwerkers, textielarbeiders, vliegtuigbouwers en autobouwers. En journalisten.

Gestaakt is er sindsdien wel vaker en feller door journalisten. Altijd met hetzelfde resultaat: ongeveer nul.

Het is voor niets geweest en het heeft zich afgespeeld in een grijs verleden. Het lijkt wel geschiedenis, voltooid verleden tijd.

_________

hhBest

Boek & Film 

Een kwestie van instelling

Natuurlijk sta ik daar weer alleen in – ik vind het namelijk raar dat als je in het ziekenhuis bent opgenomen, je ineens gratis eten krijgt. Ik doel nu niet op sondevoeding of speciale voeding die onderdeel is van de behandeling waarvoor je bent opgenomen, maar gewoon je ontbijt, je lunch en je diner. Je moet wel genoegen nemen met de beruchte kwaliteit van het gebodene, en de rare tijdstippen waarop het wordt aangeboden – de warme maaltijd om kwart over elf in de ochtend, bijvoorbeeld – maar je hoeft het niet te betalen. Of toch wel, natuurlijk: je betaalt het jaar in jaar uit via de premie. Ik veronderstel dat dat zelfs zo veel is dat je er, die drie dagen die je wordt opgenomen voor dit of dat, elke dag een vijfsterrenkok van aan je bed zou kunnen krijgen.

Hetzelfde geldt voor de pillen die je normaal moet slikken – die mag je niet meenemen naar het ziekenhuis, daar hebben ze een eigen apotheek. Daar verdienen ze ook aan, hoewel daar wellicht ook bij meespeelt dat ze die pillen ‘van buiten’ niet erg vertrouwen.

De keren dat ik in het ziekenhuis was opgenomen bracht Djamila me heerlijke maaltijden met daarbij het gebruikelijke glaasje wijn, een ensemble dat bij de dienstdoende verpleegkundigen, die hun bord ziekenhuiskots onaangeroerd naar de keuken teruggezonden zagen worden, lichte wrevel wekte. Meneer had zeker een te verfijnde smaak.

Dat is een lange inleiding op het eigenlijke onderwerp: het bejaardenhuis in Hei en Boeicop (of Boei en Heicop, of nog iets anders) gaat familieleden van hun ‘bewoners’ verplichten om vier uur per maand binnen te komen en dan hun vader of moeder een beetje te vermaken, te voeren, rond te rijden etc. Het verschonen van de luiers blijft het huis graag zelf doen, want dat is natuurlijk vakwerk.

Ik heb nog geen storm van verontwaardiging horen opsteken, maar dat komt omdat iedereen die een uurtje of vier bij die demente bejaarde de hand zou moeten zitten vasthouden, ergens aan een buitenlands strand ligt. De VVD vindt het trouwens een fantastisch idee, maar die mag niet meedoen want die willen stervende kinderen hun medicijnen afpakken omdat ze te duur zijn. (Ik vat nu kort samen.)

Mensen, in dat land waar jullie in de zon liggen te bakken is het buiten de sjieke privéklinieken heel gebruikelijk dat je familie voor je eten zorgt in het ziekenhuis en dat je die demente bejaarde gewoon thuis houdt tot het echt niet meer kan – ik snap ook wel dat laten poepen op een bepaald moment een vak wordt. Snap je? Dat is voor een deel er de oorzaak van dat de gezondheidszorg in die landen veel goedkoper is dan bij ons. Terwijl ze daar toch goed voor hun mensen zorgen. Soms zelfs beter, want je voelt je natuurlijk minder ziek als je dat gore voedsel niet hoeft te eten maar dagelijks een volgens de regels van de kunst gebraden halve haan krijgt geserveerd met een koel glaasje wit erbij.

En niemand zal je dwingen eens in de maand voor vier uur van Rodeschool waar je toevallig woont helemaal naar Cadzand te reizen waar je moeder wordt vastgehouden.

Hoewel, als ook dat je te veel is, dan ben je dus iemand die opgelucht het ouwe mens opbergt en er niet meer naar omkijkt.

Ja, ik weet het, dat is ook héél Nederlands.

______

hhBest

Boek & Film 

Overwegingen bij een schilderij

Sinds enige tijd ontvang ik regelmatig de nieuwsbrieven van de Stichting Noviomagus die tien jaar bestaat en met enorme ijver op zeer brede basis van allerlei verzamelt over de (min of meer recente) geschiedenis van Nijmegen. Met name over de binnenstad, de benedenstad en de volkswijken zoals het Willemskwartier is inmiddels een indrukwekkende verzameling foto’s, persoonlijke herinneringen en officiële stukken ontstaan, online te raadplegen en zelfs compleet met een online museum.

Vanmorgen was er weer een nieuwe aflevering waarvan een onderdeel mijn bijzondere aandacht trok: een bijdrage van Rob Samson in de vorm van een foto van het schilderij dat zijn vader Jo Samson liet maken door die zich noemende ‘kunstartiest’ Rob Terwindt. Het schilderij stamt uit 1977, dus tien jaar nadat ik Nijmegen had verlaten, maar toen ik het omstreeks 1980 tijdens een van mijn sporadisch geworden bezoeken in de City Bar in de Houtstraat zag hangen, kon ik een gevoel van teleurstelling niet onderdrukken – ik stond er niet op, ondanks dat ook ik tot 1967 tot het meubilair van het café had behoord.

De City Bar was gevestigd op ongeveer vijftig meter van de redactie van De Gelderlander, in de tijd dat journalisten alleen half of helemaal dronken goede artikelen konden schrijven. Ideale positie voor een goedlopende tapperij. Een krantenredactie was toen nog geen keurige verzameling verstandige mensen met een hbo-diploma, maar een zootje ongeregeld, opgetrokken uit mislukte onderwijzers, uitgetreden priesters en andere onaangepasten. Het is tegenwoordig allemaal veel beter geregeld, het lijkt soms wel een echt bedrijf, maar ik denk dat het destijds wel veel leuker was bij de krant – en hoe langer geleden, hoe leuker, dat dan ook weer wel.

Achter de bar stond altijd onverstoorbaar uitbater Jo Samson, geheel in stijl voorzien van een groter wijnvlek in het gezicht. Hij zweeg veel, had ik de indruk, maar luisterde goed.

Voor dit verhaal nu romanvorm aanneemt even terug naar dat schilderij. Om even alle hoop de bodem in te slaan: ik herken maar een paar mensen. Zo staat rechts bovenaan (haarlok, bril, snor, rode das, donker pak) Bert van Velzen, amerikanofiel, Hagenaar, begenadigd stilist, vooral als hij duchtig had ingenomen in de City Bar. In het onderste segment helemaal links (glas bier, blonde baard, spijkerhemd) Bert Besselink, bijgenaamd Het Beest, layoutman en fotograaf, tegenwoordig woonachtig in Spanje. Hij deelde geregeld trots mee dat hij een bestelwagen vol ‘Juliana’s’ bij Jo Samson had achtergelaten. Helemaal vooraan, met glas aan de mond, is dat niet Rob Hoogveld? Daarnaast, en profil, met hangsnor, Harry Janssen, neerlandicus, stadsredacteur, toegewijd innemer; direct links naast hem fotograaf Jan van Leeuwen, in 2009 overleden. Ik was erbij toen Jan, op reportage in een varkensfokkerij, het dekken van een zeug door een mannetjesvarken aanschouwde, zich bukte, het oor van het varken optilde en vroeg: ‘Ga je lekker, jong?’

Meer gezichten komen me bekend voor, zoals dat van Jan van Teeffelen, stadsfiguur en fotograaf (rechts, wit overhemd wijd open, kruis aan ketting om de hals) vorig jaar september overleden, maar zoals gezegd: de meesten herken ik niet, ook al omdat de ‘bemanning’ van het café – zoals je ziet staan er weinig vrouwen op het schilderij, vermoedelijk omdat die minder goede klanten waren van Jo – in die tien jaar de nodige verschuiving moet hebben ondergaan.

Wie het al die tien jaar en langer volhield moet dan ook wel over een lever van beton hebben beschikt.

Intussen is de City Bar al lang ter ziele, in het pand zit nu een keurig eetcafé voor hbo-gediplomeerden, heel hip De Blonde Pater geheten. Ik denk dat je daar zelfs veilig met kinderen kunt komen.

In de jaren 1960-1980 haalde niemand dat uiteraard in zijn hoofd.

_________

hhBest

Boek & Film 

Een half uurtje verloren televisie

Merel Westrik, die had ik al eens bij DWDD zien zitten en deze week is er een emmer stront over haar zomerprogramma op het DWDD-tijdstip ‘Half 8 live!’ uitgestort. Dus heb ik maar eens gekeken: volstrekt terecht. Die emmer stront, dan.

Of Merel er niks van kan, dat kon ik er niet uit afleiden, ze ontspoorde eenmaal en ze las haar vragen voor van een papiertje; en dat dat ene volgevreten sjappie met vettig haar, tevens chef van de sportredactie van De Telegraaf, staande op een druilerig Londens dak, het had over ‘medaljes’, daar kon zij natuurlijk niks aan doen.

Sterker nog: Merel kan aan het hele programma helemaal niks doen. Ze zit er gewoon om de plannen van de redactie uit te voeren.

Het moet namelijk ultrarechtse propaganda zijn, punt uit.

Daar zaten dus Frits Huffnagel, de domste VVD’er aller tijden, en die slimmerik van het CDA, Jack de Vries. Die mochten helemaal en uiteraard factfree los tegen de linkse partijen. Eerst mochten ze schelden op de zogenaamde lijstduwers die, als puntje bij paaltje komt, helemaal niet in de Tweede Kamer gaan zitten als ze met voorkeurstemmen zijn gekozen. Ondemocratisch! Nou heeft zich bij mijn weten dat feit nog nooit voorgedaan, ik weet alleen dat Geert Wilders, als lijstduwer, in 2010 met voorkeurstemmen was gekozen in de gemeenteraad van Den Haag en daar natuurlijk geen zitting in nam. En die is, bij mijn weten, niet links.

Maar als je in je ‘deskundige’ samenvatting dat feit even weglaat kun je dus al die lijstduwers – met name natuurlijk Maarten van Rossem – gemakkelijk even te kakken zetten, waarna het de beurt was aan prins Henrik van Denemarken die, lachen zeg, een beetje moeilijk over een hekje klom. De man is 78 jaar.

Even snel een item over ‘door kunnen rijden op de A13, en dan niet met die suffe tachtig kilometer’ – de zorgvuldig uitgezochte omwonenden hadden er geen probleem mee.

Vervolgens nog even lachen over rechtse gedachtenspinsels omtrent lijstverbindingen tussen linkse partijen, Joop den Uyl nog even noemen en dan over naar de Olympische Spelen, waar ook al niks te beleven valt. Nou ja, de koninklijke familie stond daar te juichen voor types die geen ‘medaljes’ winnen. Je moet toch wat, in het verre Londen.

Dan nog even een flut-itempje over ijscoboeren in Amsterdam die lang moeten wachten op hun vergunningen. Dat lijkt mij juist in orde: met de weersomstandigheden van de laatste tijd smelt het ijs niet in de tussentijd en er wil ook niemand ijs kopen, dus het omzetverlies door luie (linkse) ambtenaren valt mee. Mij viel vooral op dat het hele item gespiegeld werd vertoond, zodat de meeste kijkers de merknamen die in beeld kwamen niet konden lezen. Vroeger noemden we dat ‘vervalsing’ in de journalistiek. (Nou niet over Albanië beginnen.)

En toen was Merel alweer klaar.

Het rare is: Huffnagel en De Vries zie je ook vaak in DWDD, waar ze met alle egards behandeld worden. Natuurlijk, iedereen in de zaal weet dat Huffnagel een domkop is en De Vries een vuile smiecht, maar het gaat bij DWDD (helaas, denk ik onwillekeurig) meestal niet om het maken van propaganda, maar om gedenkwaardige televisie.

Dat is Half 8 live eigenlijk ook, bedenk ik ineens.

Maar dan anders.

_________

hhBest

Boek & Film