SanteLOGie

Wij zullen wel zien

Nog twaalf dagen en ik haak nu al af. Ik moest nog even denken aan dat reclamefilmpje van de PvdA waarin Diederik Samsom vertelt over zijn dochter – maar het thema van de campagne is plotseling geheel anders geworden: niet de zorgzame huisvader die dat ook voor Nederland wil zijn, maar ‘zullen we gewoon samen de crisis oplossen?’ en dat dáár nou helemaal niemand aan gedacht had.

Ik moest ook denken aan de rat Maxime Verhagen en de onmetelijke kloof die er gaapt tussen diens cynische machtsstreven, desnoods met behulp van een onbedwingbare jankbui en Henk Bleker, en Van Haersma Buma, wiens filmpje hem vooral neerzette als een eenzame man die ’s morgens in zijn eentje ontbijt maar wel dekt voor een groot gristelijk gezin en die inmiddels iets helemaal nieuws heeft bedacht: hij zegt gewoon wat er spontaan in hem opkomt.

Pechtold die zich ontpopt als een belangenvertegenwoordiger van een keihard rechts kapitalisme, Rutte die dat alweer achter zich laat en alleen nog maar de mensen die meer dan anderhalve ton verdienen en de meer-dan-130-rijders vast probeert te houden – het grootkapitaal blijft wel braaf bij hem, maar de dikverdieners en de zielige jongetjes die hárd willen kunnen rijden, die zijn toch het toefje slagroom op zijn taart.

Roemer is intussen duidelijk door het Centraal Comité op de vingers getikt: de partij-ideologie komt later wel, tijdens de campagne liever zoveel mogelijk arbeideristische grappen. Maar het haar zit niet meer en hij kijkt niet langer onbevreesd om zich heen, hij voelt de hete adem van het Centraal Comité en van het Politburo in zijn nek.

En Wilders, die gaat gewoon verder met het beproefde recept: alleen maar Europa, eurofiel en euroliefhebber roepen, Griekenland, Italië, Spanje, geen cent, geen discussie, wel guldens, Zwitserland, Noorwegen! Uit de EU! Euro’s uitdelen, miljarden uitdelen aan Brusselse eurocraten! Ik verwacht dat hij de komende twaalf dagen nog minstens éénmaal zal zeggen dat de Grieken niet alleen geen cent meer krijgen, maar zelfs de poep van Wilders niet!

En dat zag ik dus allemaal gisteravond laat nog even, op dat rare rommelzoldertje van het gristelijk zangduo K&B. Nee, niet Koot & Bie, die hebben Rutte & Wilders ongeveer veertig jaar geleden al wegwijs gemaakt in lik-mijn-reet-Nederland.

Zo, nu even zorgen dat de jongeman hier in huis gaat stemmen op 12 september en wel namens mij op de juiste partij.

Voor de verandering ook wel eens leuk: een verrassende verkiezingsuitslag een paar dagen na dato.

______

hhBest 

Boek & Film 

Een vrouw met foute mannen

Clare Moletto is midden dertig en een vrouw die op foute mannen valt. Ze is Amerikaanse van Italiaanse afkomst en ze is haar eerste liefde, Luigi, naar Italië gevolgd. Nadat de relatie is mislukt komt ze de zanger Alberto tegen die ook al geen gelukkige keuze blijkt en op het moment dat de roman Leielui (Zijenhij) van Andrea de Carlo begint, heeft ze alweer een paar jaar een relatie met de Milanese advocaat Stefano. Ze is hem uit een dorpje in Ligurië gevolgd naar Milaan maar woont niet met hem samen, ze heeft haar twijfels: Stefano is nogal onderhorig aan zijn moeder, die aanstuurt op samenwonen en een huwelijk en daar aarzelt Clare over, ook op het moment dat zij, gezeten naast Stefano in diens dure auto, in de stromende regen een aanrijding krijgt met een oude Jaguar. Zie verder Boek & Film.

Ik word er spontaan zwanger van

Kees van der Staaij was eigenlijk een beetje de knuffelfundamentalist van het parlement. Weliswaar probeerde hij een half jaar geleden nog gedoger te worden van de regering van Mark Rutte, mits Mark mee zou gaan in Kees’ standpunt aangaande het aantal engelen dat op de punt van een naald kan dansen. Mark heeft het waarachtig nog overwogen terwijl Kees stilletjes op Marks achterbank naar rijpe mest zat te ruiken, maar het ging niet door, zoals we weten – en het was natuurlijk zelfs te gek dat Rutte er ook maar aan dacht om het Nederlandse volk uit te leveren aan deze zwartekousenparlementariër.

Maar nu heeft Kees het toch te bar gemaakt. Zoals bekend is Kees tegen abortus, en hij schroomt niet erbij te vermelden: ook wanneer de ongewenste zwangerschap het gevolg is van een verkrachting. Nu heeft hij zijn standpunt aangevuld door mee te delen dat de Heere hem heeft ingefluisterd dat de kans dat een vrouw zwanger wordt van een verkrachting sowieso heel klein is, ze heeft namelijk een klein apparaatje in de buik dat dat verhindert, begrijp ik. Een apparaatje waar je je identiteitskaart in moet duwen of zo, alvorens tot de daad over te gaan.

Want Kees meent natuurlijk ook dat verkrachting binnen het huwelijk geen verkrachting is en bovendien: vrouwen vinden verkrachting óók lekker, heeft Kees van de Heere vernomen, dus waar praten we over? Daar komt nog bij dat boys will be boys, en heb je wel eens gezien hoe die meiden er tegenwoordig uitnodigend bij lopen?

Dat wat hij zegt tevens een vergoelijking is van verkrachting als zodanig, dat dringt blijkbaar niet tot Kees door, en dat strookt dan weer prima met de mening van zijn Staatkundig Gereformeerde Partij, dat vrouwen te stom zijn om lid te worden van de Tweede Kamer (dat zegt hij niet zo natuurlijk, hij zegt: de Heere wil het niet hebben.) Wat ook niet tot Kees doordringt is dat hij hiermee hetzelfde standpunt inneemt als een discipel van Mitt Romney, zelf al een onwaarschijnlijke fundamentalist. Akin, zo heette de man, werd zelfs door de onbegrijpelijk achterlijke republikeinen van zijn land teruggeroepen: je kon het ook te bar maken.

Kees van der Staaij zou nederig excuses moeten maken en zich moeten gaan schamen en zich voorlopig niet op radio op tv vertonen, maar nee hoor: hij blijft bij zijn standpunt.

Waarmee hij op het punt van idiote standpunten Het Oranjezonnetje uit Venlo ruimschoots rechts inhaalt.

Bah, wat een akelig mannetje. Zo ziet hij er trouwens altijd al uit.

En wij maar knuffelen, dat duivelse ventje.

_______

hhBest

Boek & Film 

Mijlpaal: 3000 kWh geproduceerd, niks verbruikt

Op het moment dat ik dit publiceer passeert de teller die de productie van de pv-panelen op het dak registreert de 3000 kWh. We hebben sinds 18 april ongeveer 2900 kWh gebruikt, dat wil zeggen dat we na 130 dagen een ‘batig saldo’ hebben van ongeveer 100 kWh. Duidelijker: we hebben in 130 dagen helemaal geen betaalde stroom gebruikt, en zelfs 100 kWh overgeproduceerd. Van de (tot gisteren) geproduceerde 2986 kWh werd rechtstreeks 1204 kWh verbruikt en dus 1782 teruggeleverd; buiten de productietijd (nacht, bewolking) werd nog eens 1677 kWh afgenomen van het net. Zelfs wanneer Greenchoice zou besluiten gewoon niks te vergoeden voor de teruglevering, zou ons elektriciteitsverbruik toch ongeveer gehalveerd zijn.

Het zou mooi zijn als dat productietempo het hele jaar kon worden volgehouden. Maar ik heb al van verschillende kanten gehoord: maak je geen illusies, uiterlijk na begin oktober gaat de productie drastisch omlaag en je mag blij zijn als tussen eind oktober en half februari überhaupt nog iets wordt geproduceerd.

Dus wij wachten in spanning af. Inmiddels is ook de grote vrieskast van vijftien jaar oud vervangen door een iets grotere met A++ energieverbruik en no frost-faciliteit, dat moet ook leiden tot minder verbruik. En we hebben de 120-literboiler van de nacht overgeplaatst naar de dag, waardoor die, als de zon schijnt, ook niks anders nodig heeft dan stroom van het dak.

We hebben ook andere ervaring opgedaan. Bijvoorbeeld dat we op de twee enige dagen sinds 18 april dat de hemel de hele dag onbewolkt was, ‘slechts’ respectievelijk 31 en 28 kWh produceerden, ten bewijze dat het inderdaad waar is dat de pv-panelen bij hoge temperatuur minder gaan produceren: het was op die dagen 34 resp. 36.2 graden. Zodat we veilig kunnen constateren dat de maximale productie over 2012 te zien was op 15 en 27 mei met 38 kWh, gevolgd door 23 juli met 37 kWh en 1 augustus met 34 kWh, plus nog een dag of tien met productie tussen 30 en 33 kWh. Gemiddeld werd per dag 22.7 kWh geproduceerd, want er waren ook enkele dagen waarop we niet verder kwamen dan 8 kWh op 3 mei, of zelfs maar 4 of 5 op resp. 6 en 7 mei en op 26 augustus. De langste ‘rally’ was die van 23 juli tot en met 26 juli met in vier dagen 132 kWh productie, 33 kWh gemiddeld.

Ik heb al eens gemeld dat de website slimmemeteruitlezen.nl ook mijn meters uitleest, maar dat gaat enigszins op zijn boerenfluitjes: van 18, 19 en 20 augustus en van 22 augustus tot nu (28 augustus) zijn geen gegevens verstrekt en het is de vraag of die ooit nog komen. Uiteraard ben ik er niet van afhankelijk maar de gegevens van die site omdat de uitgelezen meters hing in de meterkast hangen, maar het is wel een gemak dat je allerlei berekeningen kunt ophalen die ik zelf ook wel zou kunnen maken, maar wel met veel meer moeite.

Hoe dan ook: op naar de vierduizend, al wordt dat vermoedelijk toch wel eind februari volgend jaar.

Waarna het nog spannend wordt, of de verwachte jaarproductie van 5000 kWh, ondanks de slechte zomer van 2012, toch nog kan worden gehaald, op 18 april 2013.

_______

hhBest

Boek & Film 

De handenschudder gaat rond

Hij heeft een gezicht of hij de hele zomer onder een steen heeft doorgebracht. Zijn rug is krom als nooit tevoren. De camera toont zijn entree in een bird’s eye view: van bovenaf. Hij heeft een soort sluipgang over zich, beweegt zich snel in de richting van een man die ik op het eerste gezicht verslijt voor Karel van de Graaf, maar het blijkt Frits Wester te zijn die in de vakantie verscheidene kilo’s is aangekomen, kilo’s die zich geheel en al hebben opgehoopt in zijn hoofd. Zijn brilletje knapt bijna.

De sluipende man, onze minister-president, geeft Frits een hand en stelt zich op achter een paaltje met een alarmknop die, om vergissingen te voorkomen, niet rood is.

De drie andere artiesten van de avond komen achtereenvolgens binnen. Geert Wilders is geschminkt uit het verkeerde potje dat er nog stond, bij de make-up, uit de tijd dat de kleuren-tv nog zo flets was dat de mensen er een oranje gezicht door kregen. Zijn tanden blikkeren, ze zijn pas gewit en Geert moet er nog aan wennen, hij laat ze wel erg vaak zien.

Emile Roemer dan. Geen schim van zichzelf, een grote boerse man met warrig stekeltjeshaar, als je niet beter wist zou je zeggen: een wethouder in Boxtel, namens een lokale partij. Hij kijkt ook een beetje bang.

En tenslotte Diederik Samsom, ik kan niet anders zeggen: fris en fruitig, hij heeft zelfs het haar een beetje laten groeien, om niet voor kaalkop versleten te worden. Hij is de enige die er zin an heeft.

Intussen gaat de handenschudder rond, het valt me nog mee dat hij niet meteen ook de bestelling opneemt.

Ik verwachtte dat Roemer ontspannen kwink zou slaan, dat Rutte vrijwel zwijgend en hoofdschuddend de minister-president zou uithangen, dat Samsom het weer veel te ingewikkeld zou maken. En dat Geert op de proppen zou komen met Brussel, de rollator, de Grieken en de Spanjaarden, de gulden.

Alleen Geert voldeed aan de verwachting. Roemer liet zich bedremmeld voor leugenaar zetten terwijl hij toch echt naar waarheid uit het VVD-programma citeerde. Maar dat is een programma waar zelfs de eigenaar niet uit moet citeren als hij de verkiezingen wil winnen en dus schudde Rutte inderdaad als een geduldige schoolmeester het hoofd, en had Roemer het nakijken. Rutte en Wilders kregen een ordinaire nietes-wellesruzie waardoor Rutte de gelegenheid liet passeren nog eens zijn tirade van zaterdag te herhalen, over de socialisten, afgekeken trouwens van Sarah Palin, bij de vorige verkiezingen.

En Diederik Samsom las uit het hoofd zijn verkiezingsprogramma voor dat, tegen de hier geschetste barre achtergrond, ineens lucide en logisch en helder klonk en hem bij ruim vijftig procent van de verbijsterde RTL-kijkertjes tot de winnaar van het debat maakte. Waarna Rutte iedereen nog een hand gaf, want dat doet een minister-president.

Ergens in dit tumult zag ik de weduwe Florrie Rost van Tonningen die – in koninginnen-Nederlands, ze zegt ‘eurlug’ – aan de straalbezopen interviewer de dichter Hans Verhagen uiteenzette dat Hitler zijn tijd ver vooruit was geweest. Verhagen mompelt iets onverstaanbaars tegen. Er zat veel reclame in het debat waardoor je herhaaldelijk comfortabel naar 2 kon schakelen voor de laatste zomergast, Adriaan van Dis, die ook al niet erg klikte met de interviewer, maar die wel een hoop ellende aan fragmenten, zoals dat interview, had voorbereid. Op dat jongetje na dan, dat voor het eerst zichzelf in een spiegel ziet.

Dat moesten de lijsttrekkers ook eens doen: nog zo’n debat, maar dan voor zo’n manshoge spiegel.

Hè, heb ik alweer voor niks een gouden idee weggegeven.

_______

hhBest

Boek & Film 

In mijn zenuwen zou ik op de verkeerde knop drukken

Neil Armstrong is dood. Tja, hadden jullie dan gedacht dat een reisje naar de maan en terug zou leiden tot onsterfelijkheid? Voor de tweede keer in een week tijd was het een Armstrong die vakkundig van zijn onsterfelijkheid werd ontdaan: Lance, wiens zeven keer dat hij in de kortste tijd de Tour de France reed, ongeldig werden verklaard omdat hij het, bij nader inzien, op een snelle brommer had gedaan, of zoiets. Die heeft voor niets geleefd, en het is zijn eigen schuld.

Neil Armstrong daarentegen was zo’n jongen die de boel nooit zou belazeren, lees ik in een prachtige obit in The New York Times. Hij noemde zichzelf een nerd en was, na terugkeer van de maan, nauwelijks zover te krijgen zich te laten toejuichen. Liever dook hij in de computers, de vliegtuig-, raket- en ruimtevaarttechniek, doceerde daarover en uiteindelijk werd hij zelfs boer.

Een saaie piet, dus eigenlijk, die overigens wel een leven had geleid dat menigeen ‘opwindend’ zou noemen. Veel bombardementsvluchten had hij gemaakt in de Koreaanse oorlog, nauwelijks twintig jaar oud. In zijn leven bestuurde hij meer dan tweehonderd verschillende types vliegtuigen, waaronder de X-15 (foto)waarmee hij op 26 juli 1962 een snelheid van 6420 km/u bereikte. Weinig natuurlijk vergeleken bij de snelheid die nodig is om, op weg naar de maan, aan de aantrekkingskracht van de aarde te ontsnappen, dat wil zeggen: meer dan 28.000 km/u.

Hij moet toch een griezelig ijskouwe zijn geweest. Wij kunnen ons nauwelijks meer voorstellen dat hij en Buzz Aldrin daar in die gammele maanlander van aluminiumfolie afdaalden naar het maanoppervlak, de maanlander die voorzien was van een primitief soort computer, maar in feite helemaal met de hand bestuurd moest worden. Armstrong en Aldrin liepen drie uur rond, springend als echte moonwalkers, raapten wat stenen op, maakten foto’s met Zweedse Hasselblad camera’s waar ze nog de filmpjes uit moesten draaien, waarna ze camera’s op de maan achterlieten: allemaal overbodig gewicht dat de terugkeer naar de capsule zou kunnen bemoeilijken.

Ik hoor nog de volstrekt onaangedane stemmen van die twee, met die piepjes ertussen, terwijl ze op 380.000 kilometer van huis twee vluchten maakten die elk meteen moesten lukken, een tweede kans zat er niet in – een situatie waarin ik in mijn zenuwen gegarandeerd op de verkeerde knop zou hebben gedrukt. Ze hadden maar net genoeg brandstof, maar net genoeg zuurstof, geen enkele ervaring en ze hadden er ook nauwelijks iets te zoeken. President Richard Nixon had al een tekst klaarliggen die hij zou voorlezen als het mis ging. Daarin werd er kennelijk rekening mee gehouden dat het vooral mis kon gaan bij de landing op de maan en de start daarvandaan.

André Kuipers liet zich in juni jongstleden uitvoerig toejuichen en zijn prestatie was niet niks. Maar wat Armstrong en Aldrin deden had iets bovenmenselijks – natuurlijk is koelbloedig blijven je enige kans om levend thuis te komen van zo’n reis, net zo koelbloedig of je thuis een boekenkast van Ikea in elkaar staat te schroeven. Maar dat kun je nog een keer opnieuw doen. Zij wisten: het moet meteen goed en de handleiding zit er niet bij.

Geen wonder dat je dan bent wat hij zelf volmondig toegaf: een saaie, oersaaie nerd.

Merck toch hoe sterck

Zou je voorkeur voor bepaalde merkartikelen iets kunnen zeggen over je politieke voorkeur? Ik denk het eigenlijk niet, volgens mij is de keuze van producten die je maakt misschien gerelateerd aan je opvattingen over het milieu, koop je bepaalde artikelen niet omdat er kinderarbeid aan te pas komt of juist wel omdat ze geproduceerd worden door boeren in arme landen die er een ‘eerlijk loon’ voor krijgen. En dat kun je dan weer, met wat goeie wil, een politieke keuze noemen. Voor een linkse partij.

Veel abonnees van De Telegraaf zullen wel op de PVV en de VVD stemmen, maar veel mensen hebben die krant ook omdat het een ‘gezellige’ krant is.

Zo denk ik ook dat veel mensen die een Audi rijden op de VVD stemmen en veel Mercedesrijders op het CDA of misschien wel de PVV. Zwarte Golfjes? Die stemmen niet. Het kan nog ingewikkelder: Je zou zeggen dat VVD’ers Saab en Volvo rijden, maar als die Volvo zestien jaar oud is?

Er is nu een curieuze website genaamd www.brandvoting.nl, die probeert je politieke voorkeur boven water te halen door je te laten kiezen uit een aantal merken van producten. Daar staan merken bij die niet meer bestaan, zoals DePers en It’s, maar dit terzijde.

Ik stem altijd links, ditmaal vermoedelijk op de PvdA. Maar als ik bij deze aparte stemwijzer gewoon mijn echte voorkeuren volg, dan kom ik terecht bij D66, als tweede, schrik niet, bij de VVD en als derde bij, schrik nog minder, GroenLinks.

Kun je een linkse voorkeur bewerkstelligen door consequent te kiezen voor goedkope- of losersmerken? Dat wil ik wel eens weten.

Dus koos ik bij een nieuwe poging voor Skoda, (Lada en Trabant bestaan niet meer) SNS Bank (de giro bestaat niet meer) Grolsch Bier (Desperado leek me om een andere reden ook wel leuk, maar niet goedkoop) Johma als broodbeleg omdat die de kleine man zouden belazeren met inferieure ingrediënten, chocola: KitKat, want Droste is CDA en Toblerone VVD; als krant de Volkskrant (echt mijn eigen voorkeur) of toch het AD? Doe-het-zelfzaak: nee, niet de Gamma maar de Hubo, voor de elektronica die iedereen tegenwoordig op internet koopt bij de goedkoopste aanbieder, moet ik toch kiezen dus dan maar Kijkshop, echt iets voor contactgestoorde losers.

Frisdrank dan. Royal Club is iets voor VVD’ers, Rivella is van Marianne Thieme, ik zelf wil Spa maar Fanta lijkt me in dezen een veilige keuze. Kleding: Suit Supply is VVD (Jort Kelder maakte er reclame voor), maar de keuze is sowieso eenvoudig: Zeeman of Wibra. Dan een raadselachtige: welk land? Als ik PVV wilde kiezen nam ik Amerika, Nederland of Israël, geldt ook voor VVD’ers. Maar wat dan wel? Italië dan maar.

Dan wordt er nog gevraagd welke mediawinkel je voorkeur heeft. De goedkoopste op internet, uiteraard, maar die staat er niet bij, dus dan kom ik uit op de Free Recordshop. Parfum: Calvin Klein (heb ik per ongeluk ook onderbroeken van) Radiostation: BNR is heel rechts, Veronica en Sky ook. Radio 5 dan maar. Shampoo: Pantène. Waarom? Geen idee. Sterke drank: Remy Martin is rechts, wodka meer D66, ik neem het zekere voor het onzekere: Tia Maria. Tankstation: Shell is VVD, dus maar Tango. Ik tank trouwens omdat de tank leeg is en niet omdat ik PvdA stem. TV-zender, dat is gemakkelijk, alle commerciëlen zijn rechts, ik ben zelf lid van de VPRO. Is misschien wel ietwat D66, maar kan ook PvdA zijn. Tijdschrift: nee, geen Quote, maar Donald Duck. Verzekeraar: Ditzo. Waarom? Opnieuw geen idee. Wasmiddel: natuurlijk Witte Reus. Witgoed: bijna allemaal dure Duitse merken, dus: Zanussi.

En Marskramer is de woonwinkel van mijn linkse dromen.

En verdomd: ik kom uit bij de SP, met op de tweede plaats godbetert de Gristenunie en op de derde het CDA.

Blijft er één probleempje: geen van die winkels die ik uitzocht bezoek ik ooit, geen van die zooi eet of drink of gebruik ik ooit.

Maar ik stem dan ook geen SP, natuurlijk.

_____

hhBest

Boek & Film 

Een kwestie van rekenen

Effe telle. Als je met de langstudeerboete 400 miljoen euro wilt binnenhalen, dan betekent dat dat er 131.752 jaar te lang gestudeerd moet worden. Nou gaat de berekening wel terug tot 1991 of daaromtrent, op de kleuterschool en de zwemles na telt zo ongeveer alles mee, qua onderwijsinstellingen, maar ik vind het een hoop uren. Het is niet te hopen dat, om uiteindelijk die 400 miljoen te halen, een dure reclamecampagne opgezet moet worden om mensen ertoe te verleiden er nog eens een jaartje aan te plakken en liefst nog twee.

De langstudeerboete is een raar ding.

Ik stap in de bus, haal de OV-chipkaart langs de lezer, zie dat er vier euro wordt afgehaald maar weet dat dat een voorschot is: na mijn ritje check ik uit en dan zie ik net dat er feitelijk maar 69 cent of een dergelijk bedrag wordt afgeschreven.

Met de langstudeerboete gebeurt het volgende: je bent vier jaar geleden in de bus gestapt in de veronderstelling dat aan het eind van de rit viermaal 1300 euro zal zijn afgeschreven. Het is een hoop geld, vooral als je meent dat goed opgeleide staatsburgers goud zijn voor de economie en het onderwijs dus gratis zou moeten zijn, maar goed – er moeten ook straaljagers worden gekocht en die moeten ergens van worden betaald.

Je zit dus al vier jaar tevreden in die bus. Die heeft onderweg wel een keer of drie in de file gestaan zodat je flink wat later op je bestemming komt dan je verwachtte, maar komaan: de zon schijnt en je hebt weinig omhanden.

Maar dan ineens roept de conducteur om, dat de ritprijs drastisch verhoogd is: buiten die viermaal 1300 euro waar je op rekende moet je nog eens 3036 euro pinnen. Alsof de busrit in plaats van 69 cent tijdens de rit ineens tientallen euro’s kost.

Het is een in het Nederlands bestel ongekend drastische maatregel. Een verhoging met twee procent van de btw wordt ‘draconisch’ genoemd, een verlaging van de aftrekbaarheid van de hypotheekrente met een paar dubbeltjes wordt jaren en jaren tevoren aangekondigd maar de studiekosten met zestig procent verhogen wordt er eenvoudig doorgejast, ten koste nota bene van mensen die notoir tot de minst verdienenden van de samenleving behoren.

Met de verkiezingen voor de deur keken zelfs de bedenkers van dit rare plan er ineens anders tegenaan, maar weer niet zo dat ze het plan ook weer introkken en die 400 miljoen bijvoorbeeld gingen halen bij de hoogste inkomens – want om hoeveel keizers gaat het nu helemaal? Niet om 131.752. En zelfs als het wel dat aantal was; de helft gaat niet stemmen en de andere helft is voldoende voor net iets meer dan één Kamerzetel.

Ze hebben zich weer een middagje vermaakt, staatssecretaris Halve Zoolstra blijkt nu nog rechtser en dus geschikter te zijn dan Mark Rutte voor het premierschap en de leden van de Tweede Kamer kijken elkaar aan, mompelen ‘na u’ en gaan nog een beetje flyeren, folderen, rozen uitdelen en de man in de straat ontmoeten.

________

hhBest

Boek & Film

Het hout van Alexander en het haar van Jolande

Gisteren dus het eerste optreden gezien van het uit de dood opgestane duo Jacobse & Van Es, ditmaal onder de pseudoniemen Rutte & Wilders. Rutte met een zuivere interpretatie van ‘Geen Gezijk, Iedereen Rijk’, het motto waaronder de Tegenpartij ooit nog bijna per ongeluk in de Tweede Kamer terecht zou zijn gekomen. En als je het nog wat grimmiger wilt zeggen: ‘Arbeit macht Reich’. Wilders was ook in die stemming toen hij voorstelde asielzoekers naar Oost-Europa te sturen, ter opsluiting in concentratiekampen. Per trein, denk ik.

Dus het was maar goed dat we gisteren nog even de overgebleven normale oer-Hollandse politici aan de slag konden zien, vóór het duo, aangevuld met de aanvoerder van een ook al voormalige Tegenpartij, Roemer, hun storm aan politieke slapstick ontketenen die ze de afgelopen weken van radiostilte hebben voorbereid en waarvan ze gisteren dus de eerste poepies hebben laten ruiken.

De acht partijen in het midden mochten hun zegje doen in een entourage met vakantiefoto’s en rare rode tafeltjes en vooral vrolijke niets-aan-de-handgesprekjes. Zelfs Hero Brinkman was erbij, leuk voor hem, hij had al zijn kiezers meegenomen naar het debat, het was vermoedelijk de laatste keer dat hij op de televisie te zien was. Ze hielden zich allemaal enorm in, zelfs Kees van der Staaij liet het achterste van zijn tong niet zien aangaande de Heere Heere, die toch alle troefkaarten in handen zou hebben als het kaartspel geen instrument van Satan was geweest en die het zelfs goed had gevonden dat Kees deelnam aan een gesprek met maar liefst twéé vrouwelijke lijsttrekkers. En nog wel op de televisie, zoals bekend een kastje van de duivel.

Het eerste lijsttrekkersdebat was er een van de losers-op-voorhand, laten we elkaar geen Mietje noemen. Maar daar lieten ze zich niet door van de wijs brengen, ze staan hand in hand pal, in de wetenschap dat als ze maar samen optrekken, dat dan de Drie Musketiers tot de ontdekking zullen komen dat ze met al die zetels die ze gaan winnen helemaal niks kunnen beginnen, zonder Pechtold, Buma, Samsom, Sap, Slob en Staaij er bij te betrekken.

Dat dat dan weer moet leiden tot blaartrekkende liefdesverklaringen van met name de PvdA aan het CDA zal wel tot de politieke realiteit van vandaag horen, ik moet er intussen alleen maar aan denken hoeveel achtereenvolgende PvdA-toppolitici van Den Uyl tot Bos efficiënt genaaid zijn door de jongens en meisjes van het CDA, van Van Agt tot Verhagen en dan vergeet ik er nog een stuk of tien.

De favoriete momenten uit de geschiedenis per lijsttrekker werden doorgenomen en net toen ik dacht: waar blijft Mandela, kwam uitgerekend Brinkman met hem op de proppen. Nadat de vakantiefoto’s waren doorgenomen, het hout hakken door Pechtold – niemand zei: Waar gehakt wordt, vallen spaanders – en de storingen van het geluidssysteem overwonnen dan wel genegeerd, kregen de lijsttrekkers nog de gelegenheid voor te dragen uit het eigen verkiezingsprogramma, dat ze allemaal prima uit het hoofd kenden. Samsom heeft by far het ingewikkeldste programma en dus ook het meest realistische, maar ja, daar moet je bij de kiezers niet mee aan boord komen.

Ik hoorde gisteren op de radio jongelui, die blijkbaar weinig zin hebben om te gaan stemmen. ‘Ja, dan hoor je ze ingewikkeld praten en dan ga ik maar weer iets interessanters doen, bijvoorbeeld gamen.’

Dus de 50+partij heeft nog kansen. Waarom was die er eigenlijk niet bij?

En o ja, noch ein letztes Glas im Steh’n: kan iemand mij verklaren waarom de lijsttrekkers die aanstellerige microfoontjes soms links en soms rechts langs het gezicht hebben? Moeten we daar iets uit afleiden? En kunnen ze die vreselijke dingen niet liever overlaten aan Gordon of zo? Oh nee: ofsoo, moet je tegenwoordig zeggen.

Het aanbrengen van die dingen bracht aan het licht dat een latere twitteraar gelijk had: Jolande Sap moet het haar opsteken, dat staat haar beter dan die neerslachtig neerhangende pruik.

To let you hair down and baby go on and cry kan altijd na de verkiezingen nog.

_______

hhBest

Boek & Film 

Toch maar doen, de Floriade

Niks aan, die Floriade. Werkelijk schitterend, die Floriade. Iedereen die er geweest is, heeft me de laatste maanden wel wat gezegd over de Floriade, die gemakshalve gesitueerd is in Venlo – maar je zult het moeten lopen.

Ik vind er in ieder geval, nadat ik er gisteren ben geweest op een broeierig hete zomerdag vooral van: het heeft een omvang die alle normale menselijke maatvoering te boven gaat, en het is een allegaartje waar geen touw aan vast te knopen valt. Dat probeerde ik ook maar niet en dus heb ik zeer genoten. De enige klacht: bij veruit de meeste planten in het uitgestrekte park was de naam niet vermeld. Waardoor mijn oude, vermoeide brein de gelegenheid kreeg, nog eens flink aan de brug met ongelijke liggers te gaan zwaaien. Zodat mijn reisgenoten langzaam wenden aan: ‘Eh, ik weet het, maar ik kan er niet op komen’, tot tien minuten later, al weer een heel eind verder gedwaald ik ‘Gunnera!’ riep. Of ‘Lobelia!’ Daar hadden de reisgenoten niks aan want we stonden inmiddels alweer voor een andere plant waarvan ik moest zeggen ‘Eh, ik weet het, maar ik kan er niet op komen.’

Van andere Floriades herinner ik me vooral, dat ze bestonden uit botte reclame voor de prestaties van een van Nederlands grootste exportsectoren, de tuinbouw. En allerlei andere ongein. Die waren er nu ook, volop zelfs, maar de opzet was nu zo enorm groot dat er voldoende ruimte overbleef voor de liefhebbers van wat groeit en bloeit en altijd weer boeit. Je kon zelfs heel de hoempapa en tralala van bijvoorbeeld de buitenlandse vertegenwoordiging vergeven, de armoedige ‘stand’ van Pakistan, die eruit zag of ze geschikt was om politieke tegenstanders live te onthoofden, Turkije dat trots plastic herten en reigers toonde, Italië dat een elegant houten paviljoen had neergezet met daarin een groot aantal folders en zeer verveeld rondlopende meisjes, Tunesië dat weer eens kwam aankakken met al dat prachtige aardewerk.

De Indonesiërs hadden wel een paar mooie gebouwen neergezet en een waanzinnige maquette van de Boroboedoer en ze hadden mooie sarongs voor zestig euro en van die gekke kinderfluitjes en belletjes en een anklung waarop we, lang geleden, in een dessa in de buurt van Malang, als belangrijke gasten werden onthaald en mochten luisteren hoe een stel kinderen op dat bamboe-instrument ‘Cerisier rose et pommier blanc’ speelde.

Maar dat was natuurlijk eigenlijk de Floriade niet. Een opvallend onopvallend aspect: de onvermijdelijke reclame was vaak verborgen opgesteld, zoals in de schitterende orchideeënkas. En ach, de sprookjesachtige steltloopsters waren natuurlijk op geen enkele manier met de tuinbouwtentoonstelling in verband te brengen, maar leuk was hun optreden wel.

Kom op, ik ga niet opsommen wat allemaal nog meer. De kabelbaan? De waterpartijen? Het bos? De restaurants? O ja: de toegangsprijs is fiks, het parkeren kost een tientje maar als je zelf een paar broodjes meeneemt kun je de pittige prijzen van de horecagelegenheden wel omzeilen en het is geen rockfestival, dus het mag.

Zei ik al dat veel bezoekers – het waren er echt tienduizenden, gisteren – de indruk wekten reeds eerder heel veel eigen broodjes te hebben genuttigd?

Die dikkerds waren natuurlijk allemaal Duitsers. Het Nederlandse bezoek bestond vooral uit mooie, slanke jonge meisjes in ultrakorte broekjes met mooie gebruinde benen.

Ik sluit niet uit dat ik selectief keek, uiteraard.

_________

hhBest

Boek & Film