Zullen we weer eens Hans Aarsman spelen? Je weet wel, die man die voor de foto’s is wat bijvelvorsers voor de Bijbel zijn.
Sla pagina 20 op van de Volkskrant van afgelopen zaterdag en bekijk aandachtig de foto die daar staat. Die trouwens voor het gemak ook hierboven staat.
Wij zien een vrouw van enigszins onbestemde leeftijd – ze kan 35 zijn, maar ook 42 – die in een bedrieglijk gemakkelijke stoel zit, een ontwerp uit de jaren vijftig van de vorige eeuw, ijl roestvrij onderstel, een leren lap als zitkuil. Ze heeft een dikke trui aan en een broek met smalle pijpen. Haar blote voeten liggen op de vensterbank van een raam met twee ‘vleugels’, beide gesloten. Op haar schoot heeft ze een opengeslagen boek, waar haar rechterhand losjes op ligt. Zij ligt feitelijk ook, de ogen gesloten.
We zien haar gezicht en profil – het sterk verbeterde en aangevulde profiel van Elizabeth Taylor. Maar een actrice is ze allerminst, dat kun je zien aan wat haar gezicht uitstraalt: ze vindt het leuk om gefotografeerd te worden, ze heeft die rare en enigszins onnatuurlijke pose, haar opgedragen door de fotografe (Masha Osipova) bereidwillig ingenomen, en ze moet daar innerlijk een beetje om grinniken.
Want geposeerd en onnatuurlijk is het beeld wel. Die over elkaar geslagen blote voeten houden het niet langer dan een seconde of dertig uit op dat smalle vensterbankje; en als je zo zit, de ogen dicht, het gezicht enigszins geheven naar de zon (dat die schijnt zie je aan de schaduwen onder de stoel) dan doe je dat uiteraard met open raam.
Ondanks de pose is de opname tamelijk slordig gemaakt. Waarom gaat iemand die in een zo te zien comfortabel huis woont, niet zo zitten dat er een tafel bij de hand is? Want op de vloer staat een ondoorgrondelijke kom – drinkt deze elegante, knappe vrouw een bak pleur, nee toch? – en ligt nog een boek, Massa geheten.
En wat is dat daar rechts? Nogmaals dat profiel, nu weerspiegeld in een glazen tafelblad – er is dus tóch een tafel, waarom liggen kom en boek dan op de vloer? Het is duidelijk dat de vrouw aan die tafel zat te lezen, maar dat ze zich in opdracht van de fotografe een kwart slag heeft gedraaid, voor een bijna Rembrandtesk clair-obscure.
En de weerspiegeling in dat tafelblad onthult nog meer: de vrouw in de stoel is duidelijk ouder en inderdaad, ze is 46 jaar en ze heet Femke Halsema, zoals jullie allemaal al hadden gezien, natuurlijk. In de kop van het artikel in de serie Zomertijd zegt ze dat ze nog altijd met een grote zonnebril op de straat op gaat, om herkenning zo veel mogelijk te vermijden. Nog altijd, en ik denk: misschien wel voor altijd.
Ik ben wel blij dat ze zich niet meer hoeft af te beulen zoals ze, geheel vrijwillig, deed toen ze nog in de politiek zat en in haar eentje GroenLinks op haar schouders droeg. In haar eentje GroenLinks wás, want dat was haar destijds maar al te goed aan te zien. Ze is daar nu van opgeknapt en vrolijk haalt ze in een rijtje losse citaten helemaal rechts een citaat aan van Theo Maassen: ‘Druk druk druk, maar als je het echt druk hebt, waarom zeg je het dan drie keer?’
De mooiste dag van haar leven moet nog komen, zegt ze tegen Jaap Stam, die het bijbehorende artikel schreef.
Dat ik bij gelegenheid toch eens moet lezen.
________