SanteLOGie

Doe mij maar een vegetarische halve haan

Het Volkskrant Magazine heeft al jaren een vaste rubriek waarin een lezer een persoonlijk probleem voorlegt en andere lezers gevraagd wordt: wat zou u doen? Een week later krijgt de vragensteller een aantal antwoorden die meestal neerkomen op een reeks vaak volkomen tegengestelde meningen waar de vragensteller óf een keus uit kan maken of, waarschijnlijker, zal zeggen: nou weet ik nog niks.

De problemen waar de vragenstellers mee aankomen zijn geregeld van een dusdanige lichtheid dat ik onwillekeurig denk: mag ik jouw problemen hebben in plaats van de mijne?

Neem deze: een vrouw is sinds vijf jaar vegetarisch. Let op die formulering, ze heeft niet besloten voortaan alleen maar plantaardig voedsel te nuttigen, nee: ze IS vegetarisch.

Haar schoonmoeder kan en wil daar geen begrip voor opbrengen en pest er haar mee, bijvoorbeeld door toch vlees te verwerken in gerechten die ze haar voorzet. Wat moet ze doen? De antwoorden komen er op neer dat ze dan maar wat minder naar die schoonmoeder moet, of haar eigen vege-kosher-tarische hap moet meenemen. Niemand die zegt: je kunt dat mens toch een lol doen en dat biefstukje opeten?

Dat doet me denken aan die keer dat ik met een aantal autojournalisten neerstreek voor de lunch in een restaurant op Corsica, waar ons als voorgerecht per persoon twaalf lijsters werden voorgezet. ‘Dat eten wij niet, dat zijn beschermde vogels!’ riepen de Hollandse journalisten in koor. Dat laatste was natuurlijk waar, maar de lijsters waren behalve beschermd ook dood en bovendien voortreffelijk toebereid. De meerderheid bleek voorstander van het zo bot mogelijk bestraffen en beledigen van een uitstekende kok, door het gerecht naar de vuilnisbak te verwijzen. Samen met nog enkele collega’s at ik met smaak de vogeltjes op en pikte er nog een paar van de anderen, want aan twaalf lijsters zit niet echt veel vlees.

Een van de reageerders in de Volkskrant merkt vandaag op dat hij ook zo’n geval kent als dat van die schoonmoeder: aan de desbetreffende vegetariër werd een bord soep met balletjes voorgezet. ‘Dat kun je niet maken dat je iemands overtuiging niet serieus neemt,’ was de reactie op de opmerking van degene die de soep voorzette: het zijn toch maar een paar balletjes. Let op dat woord: overtuiging.

Ik moet hier dus uit opmaken dat overgaan tot vegetarisme geen besluit is om iets na te laten dat ongezond is en slecht voor het milieu, namelijk het eten van vlees, maar het is een overtuiging, met andere woorden: een godsdienst. De vegetariër is een beter mens dan mensen die het licht niet hebben gezien en vlees eten, zij zijn de verlosten, de uitverkorenen die het Rijk Gods deelachtig zullen worden, de rest is gedoemd in ellende te sterven en eeuwig te branden.

De vegetariër die met heimwee spreekt over gehaktballen, lever met uien, sappige biefstuk, knapperige chateaubriand, gebraden lijsters, maar die niet eet, dat is een echte. En een welopgevoede en hoffelijke vegetariër eet gewoon die soepballetjes op.

Doordat je lid bent van de vegetarische kerk is vlees namelijk niet ineens vergif geworden.

_____

hhBest

Boek & Film 

Het dijenkletsen uit Argentinië

Net zit ik te overwegen dat de violiste van het stel die mooie Hispano-Indiaanse lange neus heeft die me doet denken aan een Robbedoes-album waarin een mysterieuze Indiaan een rol speelt, als ze de microfoon naar zich toetrekt en met een onvervalst Antwerps accent meedeelt dat ze inderdaad Antwerpse is en inmiddels in Brussel woont. Ze doet het spreekstalmeesterwerk voor het kwartet waarvan ze deel uitmaakt, het Tomassini-Reinaudo Project, helemaal uit Argentinië neergedaald in Valkenburg aan de Geul, meer precies in de grot die hoort bij het Openluchttheater aldaar, waar ze de pre-opening van het seizoen verzorgen. Ze hebben alle vier koude handen.

Even die andere drie. De percussionist – drummer kun je hem niet noemen, hij heeft een kistje en een tamboerijn en twee brushes, dus geen drumstel – heet José Balé en hij houdt er streng het ritme in, zachtjes kloppend op het kistje waar hij op zit. Naast hem, op een nogal afgemat ogende gitaar, Hernán Reinaudo. De twee mannen zien er uit als, eh, twee Argentijnen, wat je je daarbij ook voorstelt. De vierde man, de oudste, genaamd Nestor Tomassini, een zestiger, is duidelijk van beroep wijnboer in de Marche in Italië, met zijn vettige petje en enorme snor – alle drie hebben ze snorren, maar hij spant de kroon – maar blijkt uiteindelijk een hartstochtelijk klarinettist, zo hartstochtelijk dat hij geregeld beide knieën hoog optilt om uit zijn instrument te halen wat er inzit.

De stukken die hij speelt samen met de violiste, die Ananta Roosens heet, horen tot het beste van de avond, ook voor het redelijk massaal opgekomen publiek, maar eigenlijk is het stel naar ons, benarde Europeanen toegekomen om ons mee te delen dat zij ons hartelijk danken voor de culturele achtergrond, maar dat ze aan de traditionele scheidslijnen tussen stijlen en modeverschijnselen waar wij in Europa zo trots op zijn, absoluut schijt hebben. Hun repertoire bestaat dan ook uit vriendelijke walsjes, afro-cubaans, tango, de muziek van het orkestje in een burgermans-grand café in de jaren twintig, een jazzkwartet dat het er eens van neemt; Tomassini neemt even het originele Beierse dijenkletsen voor zijn rekening, Ananta verzorgt het flamenco-handgeklap. Ze kan trouwens ook prachtig zachtjes miauwen met de viool.

Reinaudo is een serieuze gitarist, maar ook hij heeft lak aan conventies en tradities en alles bij elkaar geldt een dik cliché: ze spelen wat ze leuk vinden tot groot vermaak van het publiek. Dat hardhandig gewezen wordt op het feit dat Argentijnse muziek ook nog wat anders is dan Gardel, Osvaldo Pugliese en Astor Piazzolla. Adios nonino, dus eigenlijk.

Hun stijl is: we doen gewoon een greep uit conventies en tradities en maken daar volstrekt oneerbiedig zelf iets van. Met als hoogtepunt een nummer dat Ananta ‘de Belgische tango’ noemt, waarin schijnbaar moeiteloos flamencoklanken, originele Argentijnse milonga en Arabische uithalen tot een gezellig nummer worden gecombineerd.

Als je wilt kun je ook zeggen: ik hoorde wat klezmer. Maar daarvoor moet je toch echt zaterdagavond in het OLT in Valkenburg zijn, op de gratis echte openingsavond van het seizoen waarop de beste klezmerband ter wereld speelt, Di Gojim, samen met de jeugdharmonie St. Agnes uit Bunde.

Als dat geen doorbreken van grenzen is.

_______

hhBest

Boek & Film 

Wat kost een lange geschiedenis?

Een jaar of twintig geleden schreef ik geregeld voor een bedrijfsblad, en wel dat van de wastafel-, pleeën- en tegelfabriek Sphinx in Maastricht. Toen dat bedrijf honderdvijftig jaar bestond, werd een bijzondere aflevering van dat blad gemaakt, waarin werd gekeken naar de geschiedenis van het bedrijf. Daarin was uiteraard geen sprake van de erbarmelijke omstandigheden waaronder de arbeiders (soms kleine kinderen) in dat bedrijf in de negentiende eeuw hadden moeten werken, en eigenlijk in de jaren negentig van de vorige eeuw nog altijd, al hadden ze dan een cao en een minimumleeftijd en betaalde vakantie en een achturige werkdag: ze stonden niettemin half ontkleed in de verzengende hitte van de ovens hun dagelijks brood te verdienen. Allemaal voorbij, intussen, de wastafels, de pleeën en de tegels worden tegenwoordig door anderen gemaakt.

Destijds had ik een gesprek met een lid van de directie, die de gedenkwaardige woorden sprak: ‘Een bedrijf heeft eigenlijk geen geschiedenis’. Daar kon ik het wel mee eens zijn, hoewel ik daarmee ook toegaf dat de huidige directie in geen enkel opzicht meer verantwoordelijk kon worden gehouden voor de wantoestanden in en rond de Sphinxfabrieken in de negentiende eeuw.

Dat verhaal dook weer op in mijn bewustzijn toen ik vanmorgen die advertentie van Douwe Egberts zag in nrc.next. Die advertentie bestaat voor het overgrote deel uit een onscherpe groenbruine foto van twee mannen. Ze staan in een koffietuin, te zien aan de planten op de achtergrond. Links een grote, kennelijke Hollander in een kostuum en loshangend overhemd, in de rechterhand een schoteltje met daarop een koffiekopje met daar weer op de merknaam DE in een zegellakrood logootje. Naast hem een bedeesd grijnzende veel kleinere kennelijk Indische man, ook met loshangend overhemd en een sarong waar je nog een klein stukje van ziet. In zijn twee verweerde handen heeft hij een mandje met koffiebessen, rijpe en halfrijpe.

De tekst eronder luidt: ‘Wij zijn D.E Master Blenders 1753. Wij zijn één van de grootste gespecialiseerde koffie- en theeblenders ter wereld. Wij zoeken de beste koffiebonen en de lekkerste thee voor onze klanten in 45 landen. Dat doen we al 259 jaar met gevestigde merken als Douwe Egberts, Pickwick, L’OR EspressO, Senseo & Coffee Company. Wij zijn een mondiale speler met een jaaromzet in 2011 van EUR 2,6 miljard. Daar zijn wij maar wat trots op. En nu komen wij terug naar Nederland als onafhankelijk en innovatief bedrijf met een eigen beursnotering. Waardoor we nog beter kunnen werken aan en innoveren van de beste blends.’

Terwijl jullie je even storten op de krakkemikkige zinnetjes hierboven – bijvoorbeeld: wie zijn wij? Jan Kompenie en zijn koelie? En wat wordt hier beweerd? – wijs ik op iets koddigs: daar staat dat dat bedrijf Master Blenders al 259 jaar werkt voor Pickwick, dat pas honderdvijftig jaar geleden wereldberoemd werd door de verhalen van Charles Dickens, en voor Senseo, een apparaat van Philips dat nog nooit ook maar één kopje koffie heeft geproduceerd dat die naam mocht dragen, en dat pas een jaar of tien bestaat.

Douwe Egberts zelf schijnt wel te bestaan sinds 1753, maar dat is natuurlijk flauwekul, Douwe was destijds iemand die in zijn tuinschuurtje met een pannetje boven een houtvuurtje koffiebonen stond te verpesten, en geen innovatief beursgenoteerd bedrijf met miljarden omzet.

Dus die lui die corporatieve reclame moeten maken voor een firma die volgens mij nog altijd een ondermerkje van Sara Lee is, die slaan met deze advertentie de plank wel heel bijzonder mis.

De waarheid een beetje opleuken moet kunnen. Maar als je dit ziet denk je meteen: ‘Een bedrijf heeft eigenlijk geen geschiedenis.’ En zeker geen behoefte aan de geschiedenis van iemand anders, die bovendien niet helemaal kosjer was.

______

hhBest

Boek & Film 

Laat de haring maar weer smaken!

Je hebt van die lui die proberen je feestje te verpesten. En nu eens niet de buurman, maar iemand op internet die me gisteren omstandig uit de doeken deed dat de nieuwe haringen die vandaag met veel aplomb, met rood-wit-blauwe vlaggetjes en met uitjes aan de man worden gebracht tegen hoog tarief, net zo goed uit 2010 kunnen stammen. Als ze maar gevangen zijn tussen half mei en eind juni, van welk jaar, dat juffert niet.

Ja hoor, ik weet het en het is ook geen Hóllandse Nieuwe maar Deense en je kunt het hele jaar net zo lekker maatjes eten als vandaag en veel goedkoper.

Dat laatste is niet geheel onwaar. Ik heb er wel eens een ranzig beestje tussen gehad, en dat was buitengewoon smerig, maar in het algemeen savoureer ik minstens tot Kerstmis geregeld een smakelijk harinkje op de vuist, op zaterdag op de markt, bij wijze van ontbijt.

Voor de rest ben ik bij de haringen net als liefhebbers van voetballen of wielrennen; die weten allemaal best dat de wedstrijden verkocht worden, respectievelijk dat de Tour de France voor geen normaal mens uit te rijden valt, laat staan te winnen, zonder zwaar gedrogeerd te zijn. Maar ook zij laten zich hun, helaas luidruchtige, feestje niet ontnemen.

Dus ben ik gisteren er al opuit geweest voor versche dille, vastkokende aardappels, witte uien, roggebrood en crème fraîche, ik heb de voorraad aquavit gecontroleerd en bezien of een Riesling bij nieuwe haring past, of eerder een zeer droge Nieuw-Zeelandse Sauvignon Blanc, of dat de gasten die ik vandaag krijg misschien liever bier zouden hebben of anders Ketel 1, dan wel corenwijn (ik waag het erop: nee) geschat hoeveel haringen aangeschaft moeten worden, de pepermolen op scherp gezet.

Eigenlijk moet het ongeveer 23 graden zijn en zonnig, maar dat kan ik niet beïnvloeden. Hoe dan ook, wat de haring betreft ben ik net Tevje uit Anatevka: ik ben dan wel geen rich man, maar ik houd me toch aan de tradition.

De haringen die vandaag in huize Brun worden genuttigd zijn midden vorige week door een Scheveningse visserman persoonlijk met zijn bruingezeilde houten viskotter op de Noordzee gevangen, aldaar gekaakt volgens de methode W. Beukelsz. van Biervliet, waarna mevrouw Bosten (inmiddels rond de 80) in de gelijknamige viszaak in Heerlen ze vandaag, waar ik bij sta, vakkundig fileert; ik eet er voor de zekerheid vast een uit het vuistje en dan huiswaarts waar ik met gepast gejuich zal worden ontvangen.

Ik weet zeker dat ze heerlijk vet en knapperig zijn.

En ik weet ook wel dat het allemaal nep is.

______

hhBest

Boek & Film 

Sta op tegen de oranje rotzooi

Alweer een week of zes geleden werden de eerste straten in het dorp ‘versierd’ met die armzalige plastic rotzooi in de vogelaarste kleur van allemaal: oranje, zaterdag zag ik op de Moezel een schip voorbij varen, hoog opgeladen met een enorme berg oud ijzer, de favoriete handelswaar van de dekselse Hollander, waarbij de Nederlandse vlag aan de achtersteven niet meer nodig was; het schip voerde, diep in Duitsland en onderweg naar Frankrijk, een flink woud aan wapperende oranje vlaggen, voor de zekerheid stuk voor stuk getooid met het allerverwerpelijkste voorwerp op deze aardkloot: een voetbal. Geteisterd door een enorme golf van plaatsvervangende schaamte over zoveel lompe onbeleefdheid overdacht ik snel methoden om mijn gele kentekenplaten te verhullen, maar gelukkig keek niemand.

Het is natuurlijk allemaal heel erg wat er gebeurt met de euro, met de economie, met de politiek, met alles eigenlijk zo’n beetje, maar het allerergste is de tweejaarlijks terugkerende oranje-ellende. Alle bedrijven laten weer eens blijken hoe zij over hun klanten denken: hersenloze voetbalhooligans die je op een simpele manier zoveel mogelijk geld uit de zak moet kloppen.

Geen enkel tv-programma kan zich blijkbaar veroorloven het absolute niets van de voetballerij links te laten liggen, van het journaal tot RTL Boulevard, alles laat die domme kaalkoppen zien die, zo las ik ergens, het heel normaal vinden tijdens de kampioenschappen voor elke wedstrijd 2400 kilometer te moeten vliegen. ‘Dat zijn we zo gewend.’

Gelukkig stond in diezelfde krant dat – en verwondert dat nog iemand? – de voetbalwereld één corrupte bende is, waarbij de uitslagen van wedstrijden worden verkocht aan de hoogstbiedende. Nou ja, voorlopig alleen de voetbalwereld van Italië dan, maar dat komt natuurlijk omdat ze het in al die andere landen veel geniepiger spelen. Dus als ze nu even bekendmaken welke club het Europees Kampioenschap gaat winnen, dan kunnen we gewoon weer tv kijken zonder gevaar te lopen Mart Smeets te zien, of Jack van Gelder, of Johan Derksen.

Je zou kunnen betogen: dan laat je die televisie toch uit en dat ga ik doen ook, maar ik wil om principiële redenen dat ik van oranje gevrijwaard blijf, ook als ik de televisie eens wèl aanzet. Het is een verloren strijd, ik weet het, maar ik wil het toch gezegd hebben en dan houd ik erover op.

Iets kunnen we doen. Kijk een paar keer dapper tv en maak een lijstje van winkels die niet meer bezocht gaan worden: Albert Heijn, C1000, de Plus, de Jumbo. Dat dat betekent dat je de komende week gras moet eten (dat heeft er ook wel iets mee te maken maar is tenminste niet oranje) dat moet je dan maar beschouwen als een welkome afslankkuur.

Maar het einde van de lijdensweg is nog niet in zicht, want gisteren kreeg ik het verheugende bericht dat in alle plaatsen waar het Wereldkampioenschap Wielrennen zich komende september afspeelt, winkeltjes komen waar je de onvermijdelijke oranje rotzooi kunt kopen, nu voorzien van de afbeelding van een fiets. Dus ook in de plaats mijner inwoning.

Daar zijn ze nu al meedogenloos bezig de tere kinderziel te verpesten door ze te dwingen aan lange fietswedstrijden deel te nemen, in plaats van gewoon sommen te maken.

Toch eens zien of ik in september niet een korte vakantie in enig buitenland kan regelen.

Want ik vecht me desnoods kapot.

_______

hhBest

Boek & Film 

Elckerlyc

Door Peter Stiekema

Op 1 juni, de eerste dag van de (meteorologische) zomer, presenteerde het CDA het programma dat de club straks, bij de verkiezingen op 12 september, aan een heleboel zetels moet helpen. Het programma, dat ‘Iedereen’ is gedoopt en waar het gezin wederom, enigszins jubelend, door de partijvoorzitster, als een soort hoeksteen van de samenleving werd voorgesteld, doet er werkelijk alles aan om de domme kiezer te plezieren en de PVV rechts in te halen.

Er komt een vlaktax van 35 procent, alleen de echt rijken moeten meer betalen. De 0.7 procent voor ontwikkelingshulp is niet langer heilig en er wordt een vorm van rekeningrijden ingevoerd, teneinde de forens enigszins tegemoet te komen. Hoe? Tsja.

De nieuwe partijleider, die volgens mij iets van Buma Stemra heet, wekte tijdens de persconferentie de indruk er zelf eigenlijk niet echt in te geloven. Zijn neus werd nog net iets langer dan gewoonlijk. Deze Pinokkio zou zich eraan kunnen laten opereren, maar het is en blijft een gok, zou de plastisch chirurg zeggen. De partijvoorzitster was echter werkelijk euforisch. Als we ADHD nog niet hadden uitgevonden, dan was dat nu wel gebeurd. ‘Iedereen’, wat een vondst’, moet ze hebben gedacht, terwijl ze bijna orgastisch van het ene been op het andere sprong. Met een dergelijke naam voor zo’n fabeltastisch partijprogram moet toch iedereen wel op je stemmen? Dat kan niet anders.

Bij het woord 'iedereen' schoten de oude lessen van mijn inmiddels al lang overleden leraar Nederlands Geert van Beek me weer te binnen. Iedereen, dat stond in de middeleeuwen toch voor Elckerlyc (in het Nederlands) en Jedermann ( Duits) en Everyman (Engels). Elckerlyc is een laat-middeleeuwse moraliteit en/of zinnespel dat destijds veelvuldig werd opgevoerd en ook Duitse en Engelse versies kende.

Voor de uloklantjes onder u: In het stuk beklaagt God zich over de verdorvenheid van de mensen. Hij roept de Dood bij zich: Elckerlijc (de naam staat voor ‘elk mens’, ‘iedereen’) moet verantwoording gaan afleggen van zijn leven.

Elckerlijc krijgt de opdracht een pelgrimstocht te ondernemen (dat wil zeggen hij krijgt te horen, dat hij moet sterven). Elckerlijc probeert tevergeefs de Dood om te kopen: hij krijgt geen uitstel. Wel mag hij op zijn tocht een reisgenoot meenemen. Het voert iets te ver om in dit bestek het hele stuk uit te leggen, maar het geeft wel aan hoe wanhopig het CDA moet zijn om het partijprogramma ‘Iedereen’ te noemen en terug te grijpen op een middeleeuwse moraliteit. En enige uitleg, in ieder geval aan de kiezer, die plotseling weer zo belangrijk wordt, is wel op zijn plaats. Want het CDA is, gelijk Elckerlyc, op sterven na dood. Althans, dat mogen we toch minstens hopen.

Mijn stroomverbruik 9

Een paar weken geleden beloofde ik op het onderwerp ‘zonnepanelen’ terug te komen, als er weer iets te melden viel. Welnu, we waren vanaf donderdag even weg en bij thuiskomst constateerde ik dat we inmiddels meer dan 1000 kWh hebben geproduceerd. Dat is, sinds 18 april, 22 kWh per dag gemiddeld geproduceerd en dat terwijl de zon het voor een belangrijk deel heeft laten afweten.

Van de productie is 580 kWh teruggeleverd aan de stroomproducent. De beste dagen waren 14 en 26 mei, toen 38 kWh werden geproduceerd. Die beide dagen waren niet geheel wolkeloos en het was ook iets te warm misschien (hoge luchttemperatuur staat, in tegenstelling tot wat menigeen denkt, een maximumproductie in de weg) dus ik mag aannemen dat we nog iets meer kunnen. Ik houd het voorzichtig op 40 kWh per dag. En dat tegenover een gemiddeld verbruik van 23 kWh per dag. Daar staat tegenover dat dat verbruik het hele jaar zo blijft, en de productie van zonnestroom alleen tussen 21 maart en 21 september van betekenis is.

We zullen zien.

Intussen zien we de berichtgeving omtrent het onderwerp met een glimlach aan. Natuurlijk zijn er inmiddels alweer zonnepanelen met hoger rendement en omvormers die beter werken. Maar die liggen nog in de winkel en die van ons staan op het dak stroom te produceren. Zonnepanelen worden ook steeds goedkoper, maar ook dat is op dezelfde manier toekomstmuziek. Greenchoice heeft inmiddels al ingestemd met een flink lagere voorschotnota.

Subsidie op zonnestroomsystemen is grotendeels een wassen neus. De subsidies zijn meestal al op als jij wakker wordt en denkt: ik vraag eens subsidie aan; bovendien zijn de voorwaarden vaak onvervulbaar. Waarom, bijvoorbeeld, moet de subsidie worden aangevraagd en afgewacht vóór je het systeem op je dak zet (of laat zetten)? In de tijd dat de ambtelijke molens alsnog beslissen dat jij subsidie krijgt, is de zomer voorbij en had je het bedrag van de subsidie (ten dele) al zelf kunnen verdienen.

Ander vraagje: moeten de ramen niet gezeemd worden? Ik bedoel, die dingen zijn van glas, hun werking berust voor een deel op de lichtdoorlatendheid daarvan, ze liggen bijna plat op het dak, daar komt toch stof op? En vogelpoep, en afgevallen blad, algen en mos? Het probleem heeft al tot veel zakelijke actie geleid zodat er inmiddels speciale zonnepanelenzeembedrijven (reken zelf de woordwaarde uit) die wel iets kunnen aanbevelen: eens in de maand toch minstens. Het wachten is op een bedrijf dat het raadzamer vindt het eens in de week te doen. Tegen honderd euro per beurt, zonder twijfel.

Bij ervaren gebruikers geïnformeerd: na twee jaar kost het vuil je inderdaad een procent of vijf van de productie, dus dan kan er beter wat aan gedaan worden. Water met daarin sterk verdund een middel tegen groene aanslag, de panelen er goed nat mee maken, met een zachte spons wrijven; enkele dagen later weer nat maken en schoonspuiten of met de raamtrekker schoon maken; bijvoorbeeld vlak voor het stroomproductieseizoen begint.

Ik heb een nadeeltje ontdekt: de omvormer hangt weliswaar buiten aan de schoorsteen, maar bij maximale productie maakt hij een duidelijk binnenshuis hoorbare resonerende bromtoon. Voor mij is dit vooral het geluid van de kassa, natuurlijk, maar als je er niet tegen kunt: uitgerekend op dagen dat hij duchtig staat te loeien is het aangenaam om buitenshuis te verblijven.

________

hhBest

Boek & Film 

Woodstock als festivalconcept

Het is kwart over zes namiddag. In twee uur zijn we anderhalve kilometer opgeschoten en staan alweer een kwartier stil. Ik zal maar niet vermelden wat ik inmiddels allemaal met god bespreek. In de file is het groot feest. De trays met blikken bier, sommige daarvan in het schwarz rot gold, worden te voorschijn getrokken, de reizigers in de grote camper voor ons hangen over de vangrails en zijn, zo te zien, al grotendeels kachel.

Meisjes met lang rood haar lopen ontspannen rond en doen wat met de telefoon. Ik zie in de verte een lichtgevend groen hesje aankomen. Een official! Het blijkt een jongeman van een jaar of twintig, die te voet is en nauwelijks vooruit komt omdat iedereen hem aanklampt, want hoe ontspannen de sfeer ook is: aan het chillen komt eens een eind.

Ik spreek hem aan als hij voorbij onze camper loopt. Wat is er toch aan de hand? Hij weet het ook niet, hij werkt weliswaar bij de organisatie maar hij heeft zijn auto in de steek moeten laten en is te voet onderweg naar zijn werkplek, en hij is al te laat. Ze zullen nog even op deze Ordner (dat staat op zijn hesje) moeten wachten.

We zijn beland in een apocalyptische versie van het eerste Woodstock, we staan op een smalle weg in een dicht bos op steile heuvels, wat heet bos, dit is een onafzienbaar duister woud. We zien zelfs kabouters en trollen tussen het geboomte lopen.

‘Weet je wat, we brengen de jongens even met de camper naar Rock am Ring, en dan gaan we verder het weekend op een gezellige camping bij Koblenz staan.’

Maar dat is weken geleden. Rock am Ring is een driedaags rockfestival dat georganiseerd wordt op de autoracebaan bekend als de Nürburgring. Gemiddeld heeft het festival, dat al lang bestaat, negentigduizend bezoekers. En die staan dus vanmiddag allemaal in de file.

Heel kenmerkend is de minimalistische aanpak. We zien slechts twee borden met mededelingen: het ene meldt dat de boel ausverkauft is, het andere zegt dat Radio Rock am Ring te beluisteren is 87.7 FM. Daar is het reuzengezellig, Bezoekers die al gearriveerd zijn of, waarschijnlijker, overgebleven van vorig jaar worden geïnterviewd, ze zijn al behoorlijk dronken en vinden het allemaal supergeil (‘zoepergajel’) en dan weer zo’n gezellig muziekje.

Dan is er een lichtpuntje. Agent Eugen van de Verkehrspolizei aan de lijn. Hij deelt op sombere toon mee dat er inderhaast een nieuwe parkeerplaats voor campers en caravans wordt ingericht en dat de toevoerwegen voorlopig allemaal zijn afgesloten.

Terwijl ik een golf van heimwee naar het perfect uitgevoerde Pinkpop van afgelopen weekend voel opkomen – daar komen de meeste bezoekers zelfs per trein – hoor ik tot mijn opluchting dat de jongens besluiten de bagage op de nek te nemen en te voet verder te gaan.

En dan moeten wij nog even naar die camping op een eiland in de Moezel. De weg waar we op zitten moet naar Koblenz voeren, maar gaat dat ook lukken? Het concept ‘we maken er een echt jaren zeventig festival van’ klopt helemaal, geen wegwijzers, geen informatie, zelfs onze Ordner zie ik nergens meer. Het is jammer dat het onweer en de modder nog nergens te bekennen zijn, maar dat komt nog wel.

Temidden van een wriemelende massa auto’s, campers, caravans en zwaar bepakte voetgangers staat één auto van de verkeerspolitie. De bestuurder blijft lekker zitten en probeert antwoord te geven op de vragen van de zich om hem heen verdringende menigte. Ik begrijp dat ik me rechtdoor alleen maar vastrijd, ik draai dus met een grote bocht om de verkeersregelaar heen, zet de navigatie op het adres in Winningen waar de camping is en geef gas, terug langs de file. Die is nog altijd een kilometer of acht lang.

Door ingeslapen Eifeldorpen gaat de tocht daarna, en om half elf rijden we de camping op, waarvan de receptie gelukkig 24 uur per dag in touw is.

Vanmorgen om acht uur een sms’je: ‘We hebben een chill plekje gevonden op camping C.’

Mooi zo.

__________

hhBest

Boek & Film