SanteLOGie

Politici en andere begenadigde denkers

Het schijnt dat er flink wat rechtse partijtjes hebben ingeschreven voor de verkiezingen. Ik zou het een prima tactiek vinden om die nieuwe partijtjes eens flink voor het voetlicht te halen: want een stem op de Anti Europa Partij is een ook voor rechts verloren stem en daar zal ik geen zweetdruppel om laten.

De verkiezingsuitslag van 12 september wordt uiteraard vooral bepaald door de vraag of Emile Roemer dan wel Geert Wilders zich twee keer verspreekt tijdens het finale debat op de avond van 11 september. In dit voorbeeldgeval zal de VVD de volgende dag de grootste blijken te zijn, weetjewel, die partij met die engerd van een Stef Blok, wiens intellectuele bagage niet verder reikt dan ‘de vrije markt is perfect omdat het de vrije markt is’. Ik mag het natuurlijk niet zeggen, maar veel beter dan de kop van Bert van Marwijk zou de tronie van Blok passen in dat affiche van de film Der Untergang.

Ze hebben daar ook nog Hans Wiegel, een kerel met wie je wel een borrel zou kunnen drinken en aan wie je misschien wat politieke uitspraken zou kunnen ontlokken, zonder zelf het achterste van je tong te laten zien – zoiets als  de gorillahoofdman in de dierentuin ertoe brengen, zonder dat je zelf veel hoeft te doen, zich enorm bonkend op de borst te rammen.

Bij de VVD hebben ze trouwens ook Jeanine Hennis-Plasschaert, die, las ik vorige week in de Volkskrant, op zondagmorgen ‘de kranten uit de bus haalt.’ Zou ze echt de zaterdagkranten tot zondagmorgen in de bus laten zitten?

Ik begrijp inmiddels ook dat ik het beste op de SGP kan stemmen als ik wil dat het woonwerkverkeer weer belastingvrij wordt. Maar ja, dan moeten de winkels weer op zondag dicht. En wat is trouwens de waarde van een politicus die gelooft in dingen die niet bestaan, zoals bijvoorbeeld god?

En dat de PvdA Jetta Klijnsma op plaats 2 achter Diederik Samsom heeft gezet. Jetta, ja, Jetta.

Doe even die deur dicht, je weet nooit wie er meeluistert.

Mevrouw Klijnsma is een leuke mevrouw, egwa. Maar ze kletst vaak ook maar wat, ze komt enorm over als een lief, naïef tiepje dat heel lang denkt dat ze aan het langste eind gaat trekken door haar ontwapenende manier van manoeuvreren, maar aan het eind niet eens blijkt te weten waar het juiste draadje ergens uithangt. Ik doel maar even op haar enorme ‘succes’ met het oprichten van een nieuwe daadkrachtige vakbeweging.

Maar komaan, niet eromheen gedraaid. Het probleem is veel simpeler. Want Jetta Klijnsma zit in een rolstoel. Misschien maken jullie je nog illusies over het stemvee, maar ikke niet. Het stemvee, zelfs de mensen die op de PvdA zouden stemmen, willen able bodied politici. Hersens zijn niet nodig – zie Rutte, Bos, Hennis, Wiegel – als je maar bruikbare benen hebt. Jetta moet je ergens achteraan zetten, die komt er toch wel, want ze heeft een eigen fanclub. Lijstduwster, samen met Maarten van Rossum, ook zo’n artiest; iemand die zich niet wast, dat willen de kiezers eigenlijk ook niet. Maar het tweetal loopt wel het risico er met voorkeurstemmen in te komen.

Zo, die deur kan wel weer open. Het begint hier namelijk eigenaardig te ruiken.

Wat, zijn dat de tanden van Wiegel? Ga weg.

________

hhBest

Boek & Film 

Een hachelijk heuglijk feit

Zes jaar geleden waren ze alleen maar een opvallend stel met een knappe dochter, die bij ons op de hoek kwamen wonen, nadat het oersaaie stel dat er vanaf het begin had gewoond, was weggetrokken, blijkbaar oud genoeg voor een appartement.

Hij was veel weg, werkte voor een buitenlandse firma in een ver afgelegen stad, van haar weten we niets anders dan dat ze het haar ‘op zolder’ droeg en zich zo nu en dan opvallend kleedde.

Ik herinner me nog dat er ooit discussie is geweest over de vraag of zij wel tot ‘ons’ gerekend konden worden en dus aanwezig hoorden te zijn op de ‘plein-barbecue’.

Kort nadat hij zijn vijftigste verjaardag had gevierd met een uitbundig feestje voor buren, vrienden en kennissen sloeg het in als een donderslag bij heldere hemel: zij stuurde een mailtje rond waarin ze bekend maakte dat haar man ‘een andere richting had gekozen’ en dat ze dus uit elkaar gingen, waarbij het huis verkocht moest worden, want zij kon de last ervan alleen niet dragen.

Drie lange jaren duurde het voor er eindelijk iemand iets zag in kopen van het huis. Het zijn wellicht geen ondraaglijke jaren geweest, hij werkte in het buitenland en kwam soms lange tijd niet opdagen. Als hij er wel was deed hij de tuin, beiden zwaaiden vrolijk naar passerende buren, nooit hebben we een van tweeën een onvertogen woord over de ander horen zeggen. Je weet nooit hoe zich zoiets ontwikkelt tussen twee mensen en hoewel we ontzettend nieuwsgierig waren hielden we, met wat moeite, ons fatsoen.

Vorige maand zei de enige buurman op het plein die geregeld bij iedereen langs gaat, dat ze eind juni zouden vertrekken. Hij verheugde zich al zeer op de nieuwe buren, die uit een ander werelddeel naar Nederland terug gingen verhuizen. Hij vond dat we een afscheidsbarbecue moesten geven voor de twee van de hoek, want ze waren van plan dinsdag, gisteren dus, naar hun nieuwe woning te vertrekken, hij naar een appartement in een grote stad in het buitenland, zij naar een bescheiden appartement aan de andere kant van ons dorp.

Niemand was ertegen, maar het weer wel. Want vrijdag was het koud, het stormde bijkans en het regende zo nu en dan. De boel was al afgezegd, toen om half acht de zon alsnog doorkwam. Ik vond het allemaal heel zielig en trommelde de boel bij elkaar, waarna het toch nog gezellig werd. De beide aanstaande ex-buren zaten zo ver mogelijk van elkaar af, dat dan weer wel.

Gistermorgen stond een pompeuze verhuiswagen voor hem voor de deur, zo eentje die kennelijk mensen naar verre buitenlanden verhuist; zij had een oud busje weten te lenen waarmee ze al een aantal keren heen en weer was gereden naar haar nieuwe woning. De grote verhuiswagen was al snel weg, korte tijd later gevolgd door het witte busje.

Nee, niet gevolgd – ze vertrokken in tegenovergestelde richting. Hij had immers ‘een andere richting’ gekozen?

Het verliep allemaal in een bijna pijnlijke stilte, drie jaar lang.

Zouden ze nog wel eens denken aan die rare vrijdagavond, te midden van al die gezellige buren die, natuurlijk ook al ogenschijnlijk, vrijwel niks aan hun kop hadden?

Die net deden of hun neus bloedde en of ze een heuglijk feit zaten te beleven?

______

hhBest

Boek & Film 

Zeg het met bloemen

Vandaag is het maar eens Bloemendag. Ik ga door, niet in het minst in mijn eigen gedachten, als een expert op het gebied van de flora in al haar facetten. Dat betekent vooral dat je in staat bent als het ware intuïtief, zonder veel nadenken, bij het zien van een plant de botanische (‘Latijnse’) te noemen en eventueel de Nederlandse. (Niet alle planten hebben Nederlandse namen.) Dat is een kunst die je alleen kunt beheersen door te blijven oefenen. Dat kost me niet erg veel moeite, want ik heb drie vaste gewoonten: ik denk de hele dag na over een onderwerp voor een column, ik zie de wereld voortdurend door de lens van een fotocamera, en ik mompel binnensmonds de namen van planten die ik zie, zelfs wanneer ik met een flinke vaart onderweg ben met de auto door bos en veld, door dreef en beemd.

Maar er is ook een maar. Met het klimmen der jaren moet je leren je geheugen op een andere manier te gebruiken. Ja, dat bedoel ik: je geheugen gaat niet zozeer achteruit, je moet het vooral op een andere manier benaderen. In militaire dienst had ik een in het oorlogsbedrijf bedreven compagniescommandant die placht te zeggen: kijk ’s nachts vlak náást datgene dat je wilt bekijken. Dan zie je het ‘t beste. (Er waren toen nog geen nachtkijkers.) Zo ongeveer doe je ook met je geheugen.

Gisteren plaatste iemand op Twitter een foto van een plant en vroeg: weet iemand wat dit is? Een paar Twitteraars die mijn relatie met alles dat groeit en bloeit een beetje kennen daagden me meteen uit. ‘Doe je naam eens eer aan en vertel hoe deze plant heet. Is het een klaproos?’ Mijn reputatie stond ineens op het spel, dus ik moest aan de slag. Ik weet dat het plantje massaal voorkomt in de berm van onder andere de internationale weg door de Selfkant. Ik bladerde een dik boek met plaatjes van de Europese flora door en vond het niet. Op internet kon ik geen zoektermen vinden die me erheen brachten. Het proberen met de Googledienst waarbij die aan een plaatje genoeg zou hebben om een bruikbare suggestie te doen, wees ik meteen al van de hand: die dienst heeft me nog nooit verder geholpen.

Mismoedig nam ik plaats voor de tv waar ik ietwat wezenloos ging zitten kijken naar John Goodman die in zijn rol van de Britse koning Ralph ‘Good golly, miss Molly’ speelde op een klavecimbel, maar daarmee het bijbehorende feest niet op gang kreeg. Gelukkig leidde het zodanig af dat mijn geheugen in werking trad. ‘Scrophulariaceae,’ bedacht ik ineens, Helmkruid, de familie van de leeuwenbekjes en het vingerhoedskruid. De flora van Heimans en Thijsse bracht binnen een minuut uitkomst, het plantje heet grote ratelaar, botanisch Rhinanthus serotinus.

En gelukkig maar dat ik die flora raadpleegde, die uit ongeveer 1980 stamt, want inmiddels is de grote ratelaar ondergebracht in de bremraapfamilie, de Orobanchaceae, vooral op grond van het feit dat het een halfparasiet is, die een deel van zijn voedsel onttrekt aan graswortels.

Zoals je ziet ben ik, met wat geluk, toch redelijk goed op het gebied van nutteloze kennis.

En over die andere bloemen dus maar een andere keer. Ik lijk dr. Fop I. Brouwer wel.

Over standsverschil tussen voetbal en hockey

In de serie ‘Mensen die ik heb gekend’ vandaag: Bert van Marwijk. Het had niks met voetballen te maken, ik zag hem (en sprak hem kort) vorig jaar in de Kerkraadse dierentuin. Daar was een girafje geboren dat achter Bert verwoede pogingen deed zijn poten uit de knoop te halen – nee, ik ga geen meesmuilende vergelijkingen maken met spelers van het Nederlands elftal, ik heb bovendien geen van de wedstrijden gezien.

Bert was met een tamelijk doorzichtige smoes naar de dierentuin gehaald om het girafje een naam te geven, Jimiyu, en nee, ik ga nu niet zitten meesmuilen dat dat nou typisch zo’n naam is die voetballers en mensen van vergelijkbare statuur aan een kind geven en die dan meteen ook maar in gotische letters op hun arm laten tatoeëren.

Nee, het doorzichtige verhaal dat werd opgehangen betrof de dochter van voetballer Mark van Bommel, tevens schoonzoon van Van Marwijk, nee, die voetballer, niet die dochter, die dus kleindochter is van Van Marwijk (ze mag opa tegen hem zeggen). Ik ben vergeten hoe oud die kleindochter vorig jaar was, erg oud kan ze niet zijn geweest, maar ze was wel een verdomd handige bliksem met het internet want zij had zelf die naam gevonden. In Kenia. Zo’n kind weet gewoon dat het in Kenia sterft van de giraffes en dat die gewoonlijk Jimiyu heten. Hetgeen betekent: ‘geboren in het droge seizoen’. Nou ja, ik vermeld de feiten maar zoals ze mij ter ore kwamen. Persoonlijk geloof ik er geen bal van. Maar ik heb dan ook geen verstand van voetballen.

Ik wilde het even hebben over kindernamen die nóóit op armen, ruggen, benen, gezichten en wat dies meer zij getatoeëerd zullen worden. En dat zijn de namen van de leden van het meisjesteam van de Kerkraadse Hockey Club – die bestaat, dat hadden jullie niet gedacht hè, van die mijnwerkers? Maar die mijnwerkers hadden ook directeuren en mijningenieurs, denk even in die richting door. Myra, Sinnika, Anke, Laura, Britt, Lisan, Anouk, Aricia, Fleur en Rachelle, Michelle, Maime en Fleur, zijn de namen en ik weet het: Sinnika is op het randje, Aricia is de uitzondering die de regel bevestigt, Rachelle mag je natuurlijk nooit op zijn Hazes’ spellen, maar komaan: niemand is volmaakt. Kijk anders ook even naar de bijbehorende gezichten, stel vast dat dit op het randje is van discriminatie, maar toch: je begrijpt wat ik bedoel.

Gisteren werd ik verrast met een high tea – ik weet het, het heet afternoon tea, maar het was helemaal geen afternoon maar feitelijk brunchtijd; en het was een echte met scones met jam en slagroom, cucumber en tuna sandwiches, aardbeientaart en verrukkelijke thee van de firma Tetley. En dat alles in een Engelse tuin in Termaar, een gehucht in de gemeente Margraten – niet zo’n beeldschone Engelse tuin die zo in de Libelle kan, maar een beetje slordig met achterstallig onderhoud. We weten allemaal dat achterstallig onderhoud de middle name van Engeland is, en honi soit qui mal y pense. Er was, for good measure, zelfs een invalide beagle.

Een kleine dissonant trad op in dat weelderige park waar we enige uurtjes doorbrachten onder jolige kout en jokkernij (later in de geschiedenis zal blijken dat Vaderdag de enige mooie dag van 2012 was.) De schoonzoon van de uitbater van de tuin dook op, een krat bier nonchalant aan zijn hand hangend – hij leek me behoorlijk tatoeage-verdächtig, en hij kwam alvast aan om bij schoonpapa naar het voetballen te kijken.

Wat wil je ook. Bert van Marwijk woont daar in de buurt. Maar bekijk het eens zo: die Tetley, die houden we erin.

Ook al is dat ook een beetje een hondennaam.

________

hhBest

Boek & Film 

Ineens geen enkele zekerheid meer

Sinds gisteren de financiële markten mijn bank een A afnamen staat alles op losse schroeven; niet dat ik al bij de pinautomaat ben geweest om mijn rekening leeg te halen, maar die gedachte baande zich ineens een weg: om de schamele spaarcenten toch weg te halen, om te zetten in een broodje goud en dat te begraven onder de tegels van de kelder, in afwachting van betere tijden.

Maar al eerder was er een steeds concreter idee dat hier alles mee te maken heeft: schroef de kosten omlaag, maak je minder afhankelijk van verre hulpbronnen – Essent, de Sligro, de C1000 – en val terug op jezelf.

De zonnepanelen kwamen er en doen hun best – ze leveren ook best wel wat stroom als het regent.

Maar om je voedselvoorziening te radicaliseren is het te laat. Je moet het dak repareren als de zon schijnt en het lijkt er op dat het de komende tijd steeds harder gaat regenen. De zomer van 2012 heeft zich inmiddels aardig aangepast bij het financieel-economisch klimaat: je merkt dat het in beide werelden niet alleen maar erger kán, maar ook alleen nog maar erger wórdt.

Maar toch, maar toch: de afgelopen veertig jaar heb ik veel ervaring opgedaan maar ééntje steekt er met kop en schouders bovenuit: de ervaring met het kweken van eetbare gewassen.

Nu nog een flink stuk vruchtbare grond, voldoende water, zaden en stekken en je voorziet in je eigen voedselvoorziening.

Ik zou het park naast de tuin kunnen omspitten. Behalve dat daar bezwaren van wettelijke aard tegen bestaan en de buren er bovendien de hond en de kat in laten poepen is het daar nog een beetje te vroeg voor. Dat komt later wel, als we het huis hebben moeten verlaten en we ergens langs de spoorlijn in een kartonnen doos wonen – langs de spoorlijn is altijd vruchtbare grond, dat is tip één van iemand die het kan weten.

Nee, we hebben nog de eigen tuin. Die we grotendeels hebben laten plaveien omdat we een onbekommerde ouwe dag dachten te zullen slijten met zo min mogelijk sores aan de kop. De rest van de tuin zouden we zolang het ging nog een beetje bijhouden – daar kwam die ervaring van veertig jaar bij te pas – en als het niet meer ging laten veranderen in een berkenbos vol brandnetels.

Nu kijk ik watertandend maar ook met beginnende spijt naar een piepklein stukje grond waar als laatste relict van het groenteverleden een enorme zeekool zich breed maakt en een dito saliestruik, maar waar verder hortensia’s en Helleborussen onbekommerd staan te zingen en fluiten of het géén crisis is.

We hebben samen met de kinderen wel een volkstuintje maar het heeft hetzelfde bezwaar als het park: het is ver van huis en onbewaakt, er is geen waterleiding maar gelukkig veel onwaarschijnlijk veel onkruid. Ratten en konijnen hebben er vrij spel (en de Coloradokever, ten teken dat de jaren vijftig volop terug zijn.) En als de nood werkelijk aan de man komt dan zijn er dorpsgenoten genoeg die niet terugschrikken voor proletarisch oogsten.

Dus ik kijk verlekkerd naar dat lapje grond in de tuin dat er nu zo weelderig uitziet, echt zo’n tuintje uit de tijd van het ‘gratis geld’, toen je wist dat je je huis ooit kwijt zou kunnen raken met enorme winst, ook al was de tuin een en al brandnetel.

Maar ga ik het echt doen? Omspitten, mesten, zaaien, planten? Ik heb al eerder mooie vaste planten, bomen en heesters de nek omgedraaid wegens een nieuw plan, maar ergens verzet ik me tegen dit idee. Het is te laat, het gaat niet meer lukken.

Het gaat een keer gebeuren, maar nu nog niet. De tsunami is alleen nog maar een sterker wordend gerucht.

En ik laat me verdulleme niet dwingen.

Het verleden bestaat niet, net zo min als de toekomst

Terwijl jullie naar het foebele keken, zag ik het discussieprogramma Hollandse Zaken bij Omroep Max. Zo ver is het met mij al gekomen. Op de eerste rij zaten naast elkaar Gerard ‘Toen was geluk nog heel gewoon’ Cox en mevrouw Jo Hedwig Teeuwisse, verkleed alsof ze zo was weggelopen uit de filmset van de dertigduizendste Nederlandse film over de Tweede Wereldoorlog. Ze leek me daarin de rol te spelen van een keurige mevrouw die stiekem Joden aanbrengt bij de Gestapo. Of misschien was ze een kruising tussen Prins Bernhard en Koningin Wilhelmina.

Maar het lag anders. De discussie ging over het antwoord op de vraag ‘Was vroeger alles beter’, en de aanleiding was kennelijk een onlangs ook door de Volkskrant gesignaleerde trend bij een (volgens mij uiterst miniem groepje) dertigers die zich inderdaad kleden, hun huis inrichten en zich gedragen als Katadreuffe of Fré Bolderhey. (Zoek zelf even op wie dat zijn. Gebruik Google.)

En die ook inder- en metterdaad vinden dat het in de jaren dertig van de vorige eeuw allemaal beter was. De mensen zeiden ‘U’ tegen elkaar (met een hoofdletter) ze waren misschien wat vormelijk maar ze waren vooral beleefd en ontzettend beschaafd en netjes, zoals iedereen in die sombere jaren van voor de oorlog. Misschien konden ze zelfs wel goed rekenen.

We brachten ook een bezoek aan de woning van mevrouw Teeuwisse. Het bleek inderdaad dat armoedige bovenhuis maar het was werkelijk tot de nok toe maar smaakvol volgepropt met de voorraad van een middelgrote vlooienmarkt.

En ze woonde er alleen. Dat was natuurlijk heel bijzonder. In de jaren dertig woonden er in zo’n bovenhuis van enkele kamers toch minstens zes of zeven mensen die niet beter wisten of je moest elkaars lichaamsgeuren en geluiden en lullige opmerkingen kunnen verdragen, en die elkaar allemaal scherp in de gaten hielden, dat spreekt vanzelf. Jo Hedwig had het beste van twee werelden: haar kleding en haar zorgvuldig samengestelde collectie nieuw antiek die verwees naar de jaren dertig van de vorige eeuw, en dat alles toch in een situatie waarin ze dat allemaal zonder enig overleg met anderen kon doen – huisgenoten heb je in 2012 alleen als je een paar honderd vierkante meter oppervlak tot je beschikking hebt met ieder een eigen douche en wc.

Gerard Cox, de zeventig gepasseerd, deelde mee inmiddels afgehaakt te hebben: voor hem geen pc, iPhone, e-mail, Twitter of Facebook. Maar hij wilde wel opmerken dat het geluk in dat lied van Van Kooten en De Bie getiteld ‘1948’ wel heel erg gewoon was – het was ‘geluk’ uitsluitend omdat de mensen in die tijd niet wisten van of dachten aan mogelijkheden om zich niet te wassen in een teil in de keuken maar onder een eigen regendouche.

Terug naar vroeger dan maar? Natuurlijk kan het allemaal wel wat minder, maar ik ken de criminaliteitscijfers uit die dagen niet en ik heb het vermoeden dat de mensen in de jaren dertig minstens zo lullig met elkaar omgingen als tegenwoordig, alleen al omdat zij niet de ruimtelijke en financiële mogelijkheid hadden zich af te zonderen van de rest van de wereld – hun en ons geluk bestaat erin dat de toekomst niet bestaat. (Het verleden trouwens ook niet.)

Je hoeft niet per se te twitteren, maar als dat je gelukkig maakt, ga je gang; en het is heel wat eenvoudiger dan terug te gaan naar de jaren dertig en veertig. Nee, dat kan zelfs helemaal niet want de essentie van toen gelukkig zijn was de onwetendheid van hoe de wereld er nú in 2012 uitziet.

Vorige week was het dertig jaar geleden dat mijn vader overleed. Hij heeft nooit gevlogen, hij heeft nooit een computer gezien of een mobiele telefoon, hij kleedde zich keurig netjes, hield zijn grijze snor perfect bij en dronk zijn dagelijks glaasje wijn, was tevreden met zijn Opel Kadett. Hij was blij met het leven van zichzelf en zijn kinderen, al had hij bij dat laatste wel kanttekeningen. Ik zou er wel wat voor over hebben hem de ‘verworvenheden’ sinds 1982 te kunnen laten zien – hij zou er als een kind zo blij mee zijn geweest.

Ik wil maar zeggen: Jo Hedwig heeft makkelijk praten, maar hoort bij haar terugkeer naar de jaren dertig ook niet uitzichtloos werkloos zijn en steun trekken?

_______

hhBest

Boek & Film 

Zeven uur lullen en een gedicht

En er valt ook niks tegen te doen – zeven uur moeten we kijken naar Dion Graus in oranje overhemd met roodwitblauwe overslag en bijpassende bril, want hij en zijn partij zijn tegen de verhoging van het eigen risico in de gezondheidszorg en hebben daarom zeven uur spreektijd gevraagd. Een mens met een beetje gezond verstand zegt: dat is obstructie, dat is misbruik van de regels van de democratie, het wordt zelfs niet of nauwelijks meer gedaan in The Land of the Free, tevens het land waar het parlement een wassen neus heeft die al sinds jaar en dag in het Guinness Book of Records staat: het filibusteren.

Ik kan me zelfs niet herinneren dat het ooit in Nederland is gedaan, hoewel het woord filibuster een verbastering is van het Nederlandse woord vrijbuiter. Ik ken in het Nederlandse parlement alleen strenge voorzitters die na exact drie minuten tegen het toevallig op dat moment sprekende Kamerlid zeggen: ‘Wilt u afronden’. En dat is geen vraag maar een bevel en er zijn er maar weinigen die dat durven te trotseren.

De bedoeling van dit geval van de boel nodeloos ophouden is te zorgen dat vóór het zomerreces dat wetsontwerp over de zorgverzekering er niet meer doorkomt waardoor het niet tijdig voor de invoering op 1 januari in het Staatsblad gepubliceerd kan worden.

Het wordt vervolgens drie maanden later toch ingevoerd, desnoods met terugwerkende kracht, maar dat dondert niet: je hebt met het oog op de verkiezingen weer eens de toon gezet – en je kunt bovendien het punt altijd weer laten vallen als CDA-formateur Mona Keijzer haar dreigement ten uitvoer legt en de PVV vraagt deel te nemen aan de nieuwe coalitie. Want die partij is tegenwoordig niet meer tegen de islam maar vóór bejaarden; die laatsten wil ik wel even waarschuwen: je hebt geen vijandige islam meer nodig met zulke vrienden als de PVV.

Dat de SP ook naar het wapen van het filibusteren grijpt valt me zwaar tegen. Hoewel: die partij was deze week ook blij dat de Boliviaanse gek Evo Morales met Emile Roemer wenste te spreken, toen hij toch op de Floriade moest zijn, dus een potje ondemocratische obstructie kan daar nog wel bij. De SP, die in dezelfde vijver vist als de PVV, kon natuurlijk ook niet achter blijven, dachten ze. ‘En onze kiezers zijn toch niet zo geïnteresseerd in democratie’, dat kon er ook nog wel bij.

Ik zag intussen dat het optreden van de twee partijen vandaag korte tijd trending topic was op Twitter en het enige dat ik daarbij kon bedenken was: wij hadden de PVV toch voorzien van een solide cordon sanitair? Maar we blijven er steeds weer intrappen zodat ik tot slot een variant op een gedicht van Gerard Reve in overweging wil geven: Als Geert Wilders (of Dion Graus) een scheet heeft gelaten, zeggen ze: wat ruikt het hier lekker – net of er iemand lever met uien aan het bakken is. Dat soort journalisten (of kiezers), daar ben ik niet dol op.

_______

hhBest

Boek & Film 

Lotgevallen van een naïeve architect

Nadat ik afgelopen nacht De man zonder ziekte van Arnon Grunberg had uitgelezen, heb ik van verbijstering zeker anderhalf uur in het donker voor me uit liggen staren. Het is een gruwelijk verhaal en die gruwelijkheid wordt enorm versterkt door de matter-of-facttoon die Grunberg hanteert en door de laconieke houding van de titelfiguur Samarendra Ambani, die, anders dan je zou denken, een geboren en getogen Zwitser is, van beroep architect.

Zie verder Boek & Film.

 

Ja jongens, het leven is keihard

Je zou er even van in verwarring raken, maar de Raad voor Volksgezondheid & Zorg is dus blijkbaar iets anders dan de Gezondheidsraad. De eerstgenoemde raad, RVZ dus, heeft aan CDA-staatssecretaris Marlies Veldhuyzen van Zanten desgevraagd een advies uitgebracht over de toekomst van de zorg voor ouderen. En raad eens wat: de RVZ komt tot de conclusie dat ouderen naarmate ze ouder worden steeds grotere kans maken op flink ziek zijn en dus ook relatief veel gaan kosten – en dan heb ik het nog niet over het zinloos rekken van het leven tegen onwaarschijnlijk hoge kosten per gewonnen levensdag.

Het advies komt er in feite op neer dat voor mensen boven de 65 jaar de gezondheidszorg drastisch duurder wordt gemaakt. Nóg duurder dan toch al.

Even op een rijtje: zoals iedereen betaalt een bejaarde in Nederland de basispremie voor de zorgverzekering, plus de kosten van eventuele aanvullende verzekeringen. Waar niemand zo gauw aan denkt is dat bejaarden daarbovenop nog een inkomensafhankelijke bijdrage moet leveren van 7.1 procent van het belastbaar inkomen – dat geldt ook voor mensen in loondienst, maar voor hen betaalt de werkgever de bijdrage. Voor mensen die het zelf moeten betalen, zoals aow’ers, die vaak ook nog een aanvullend pensioen hebben, geldt dat ze het zelf moeten betalen. Gelukkig is er een limiet. Als je belastbaar inkomen hoger was dan 31.000 euro betaalde je tot vorig jaar 2200 euro bovenop je zorgpremie. De limiet is nu opgetrokken tot 51.000, waardoor je, indien je meer dan dat bedrag aan belastbaar inkomen hebt ineens, geheel geruisloos, 3621 euro gaat betalen, een dikke honderd euro in de maand méér. Samen met de zorgpremie van een 130 euro per maand is dat om en nabij de 450 euro per maand.

Het is een hoop geld, maar daar kun je dus wel onbekommerd gezellig ziek van worden. Zou je zeggen. Ongerekend het eigen risico, dat volgend jaar flink omhoog gaat.

Maar dat zien de RVZ en vermoedelijk Veldhuyzen van Zanten, die zelf geen ideeën (want CDA) heeft en graag haar adviseurs volgt, toch anders.

De RVZ vindt namelijk dat de zorg voor ouderen zo duur dreigt te worden, dat ze een deel van de kosten – en reken erop dat het gaat om alle kosten – zelf moeten gaan betalen. Feitelijk hebben we dus een verplichte verzekering die niet uitkeert als je ouder bent dan 65 jaar. Ik stel het nu even scherp, maar ik zie aankomen dat het de feitelijke situatie gaat worden.

Ooit was ik jong en gezond en zag ik de binnenkant van de spreekkamer van de huisarts nooit. Ik betaalde premie, want dat is solidariteit: het toenmalige ziekenfonds spaarde al dat premiegeld op van de fondsverzekerden en gebruikten dat voor wie het nodig had, bijvoorbeeld bejaarden.

Nu gaat het mes aan twee kanten snijden: je beurt als zorgverzekeraar premies van miljoenen jonge mensen die (gelukkig) geen gebruik hoeven te maken van de zorg, en je vraagt aan bejaarden die geen kant op kunnen, zelf op te draaien voor de kosten.

Ik heb een beleggingsadvies. Steek je geld in de gezondheidszorg. Een goudmijn. Zeker wanneer veel mensen de moed hebben onder ogen te zien: ik heb ongeneeslijke kanker en helaas geen geld om mijn leven te rekken, doet u mij maar een spuitje.

Ik oefen alvast. Een beetje. Heel klein beetje.

_________

hhBest

Boek & Film 

Ze halen desnoods je zonnepanelen van je dak af

Vincent Dekker schrijft in Trouw een mooi artikel over de gang van zaken rond de subsidie op zonnepanelen. Die eerst zou maken dat de panelen vijftien procent goedkoper werden; maar dat plan is gereduceerd tot een subsidie van enige tientallen miljoenen, die bovendien grotendeels opgaan aan de bijbehorende bureaucratie.

Een klucht die maar één doel kan hebben: de mensen zoveel als enigszins mogelijk te ontmoedigen om te gaan profiteren van de gratis elektriciteit die de zon dagelijks in uitbundige hoeveelheden levert. Want wat is het belang van Nederland? Natuurlijk dat die nieuwe kolencentrales niet overbodig worden nog voor ze in bedrijf worden genomen, maar vooral om de aardgasbaten en de energiebelasting te behouden voor de schatkist. Een beetje stormloop op zonnepanelen kan het begrotingstekort met gemak enkele miljarden opstuwen en wie zou dat nu willen?

Even voor de duidelijkheid: de meeste elektriciteitscentrales draaien op aardgas en dat brengt, onder andere via de energiebelasting, geld in het Haagse laatje en niet zo weinig ook. Maar ook de elektriciteit die wordt opgewekt met kerncentrales (die in Borssele) en kolencentrales wordt fors belast bij de consument van elektrische energie. Door gebruik van zonnepanelen staak je feitelijk minstens gedeeltelijk je afname van die energie, het is zoiets als stoppen met roken: wie niet rookt betaalt geen tabaksaccijns.

En dan kun je ook nog regelen dat je wat je te veel produceert kunt verkopen aan het stroomnetwerk – een dubbel voordeel waardoor de schatkist ernaar kan fluiten.

Daar komt nog bij dat Nederland hoegenaamd geen industrie heeft op zonnepanelengebied, de zonnepanelen komen tegenwoordig gewoon uit China, waarheen we vooral willen exporteren en zo weinig mogelijk vandaan importeren. De enigen die er wat aan kunnen verdienen zijn de wederverkopers en installateurs. Mijn ervaring, die ik de laatste tijd geregeld uit de doeken heb gedaan, is dat deze firma’s, niet geheel onbegrijpelijk, het ijzer smeden zolang het heet is en dus fikse winstmarges rekenen op steeds goedkoper wordende zonnepanelen.

Mijn zonnepanelen zijn aangeschaft en geïnstalleerd op basis van de kennis en expertise van een ‘ervaren amateur’, plus hand- en spandiensten van zonen en hunne vrienden, waardoor ik iets minder dan de helft betaalde van het bedrag dat enkele om offertes gevraagde firma’s ervoor rekenden. Ik heb als het ware mezelf gesubsidieerd, en wel voor meer dan vijftig procent. Ik schat dat ik tussen de 8 en 10 procent ‘rente’ krijg van het geïnvesteerde kapitaal.

Nu niet gaan dringen want die amateur heeft geen zin om het werk fulltime te gaan doen, en hij doet trouwens alleen platte daken.

En alleen voor min of meer goede kennissen.

Tussen haakjes: deze hele geschiedenis is er de voornaamste oorzaak van dat ik niet meer stem op GroenLinks, omdat die partij in dat Kunduzakkoord met beide voeten is getrapt in de machinaties van Rutte en Verhagen, die er alleen maar zitten voor de behartiging van de belangen van de grote ondernemingen.

Dat duo haalt desnoods de zonnepanelen van je dak áf.

_____

hhBest

Boek & Film