In de serie ‘Mensen die ik heb gekend’ vandaag: Bert van Marwijk. Het had niks met voetballen te maken, ik zag hem (en sprak hem kort) vorig jaar in de Kerkraadse dierentuin. Daar was een girafje geboren dat achter Bert verwoede pogingen deed zijn poten uit de knoop te halen – nee, ik ga geen meesmuilende vergelijkingen maken met spelers van het Nederlands elftal, ik heb bovendien geen van de wedstrijden gezien.
Bert was met een tamelijk doorzichtige smoes naar de dierentuin gehaald om het girafje een naam te geven, Jimiyu, en nee, ik ga nu niet zitten meesmuilen dat dat nou typisch zo’n naam is die voetballers en mensen van vergelijkbare statuur aan een kind geven en die dan meteen ook maar in gotische letters op hun arm laten tatoeëren.
Nee, het doorzichtige verhaal dat werd opgehangen betrof de dochter van voetballer Mark van Bommel, tevens schoonzoon van Van Marwijk, nee, die voetballer, niet die dochter, die dus kleindochter is van Van Marwijk (ze mag opa tegen hem zeggen). Ik ben vergeten hoe oud die kleindochter vorig jaar was, erg oud kan ze niet zijn geweest, maar ze was wel een verdomd handige bliksem met het internet want zij had zelf die naam gevonden. In Kenia. Zo’n kind weet gewoon dat het in Kenia sterft van de giraffes en dat die gewoonlijk Jimiyu heten. Hetgeen betekent: ‘geboren in het droge seizoen’. Nou ja, ik vermeld de feiten maar zoals ze mij ter ore kwamen. Persoonlijk geloof ik er geen bal van. Maar ik heb dan ook geen verstand van voetballen.
Ik wilde het even hebben over kindernamen die nóóit op armen, ruggen, benen, gezichten en wat dies meer zij getatoeëerd zullen worden. En dat zijn de namen van de leden van het meisjesteam van de Kerkraadse Hockey Club – die bestaat, dat hadden jullie niet gedacht hè, van die mijnwerkers? Maar die mijnwerkers hadden ook directeuren en mijningenieurs, denk even in die richting door. Myra, Sinnika, Anke, Laura, Britt, Lisan, Anouk, Aricia, Fleur en Rachelle, Michelle, Maime en Fleur, zijn de namen en ik weet het: Sinnika is op het randje, Aricia is de uitzondering die de regel bevestigt, Rachelle mag je natuurlijk nooit op zijn Hazes’ spellen, maar komaan: niemand is volmaakt. Kijk anders ook even naar de bijbehorende gezichten, stel vast dat dit op het randje is van discriminatie, maar toch: je begrijpt wat ik bedoel.
Gisteren werd ik verrast met een high tea – ik weet het, het heet afternoon tea, maar het was helemaal geen afternoon maar feitelijk brunchtijd; en het was een echte met scones met jam en slagroom, cucumber en tuna sandwiches, aardbeientaart en verrukkelijke thee van de firma Tetley. En dat alles in een Engelse tuin in Termaar, een gehucht in de gemeente Margraten – niet zo’n beeldschone Engelse tuin die zo in de Libelle kan, maar een beetje slordig met achterstallig onderhoud. We weten allemaal dat achterstallig onderhoud de middle name van Engeland is, en honi soit qui mal y pense. Er was, for good measure, zelfs een invalide beagle.
Een kleine dissonant trad op in dat weelderige park waar we enige uurtjes doorbrachten onder jolige kout en jokkernij (later in de geschiedenis zal blijken dat Vaderdag de enige mooie dag van 2012 was.) De schoonzoon van de uitbater van de tuin dook op, een krat bier nonchalant aan zijn hand hangend – hij leek me behoorlijk tatoeage-verdächtig, en hij kwam alvast aan om bij schoonpapa naar het voetballen te kijken.
Wat wil je ook. Bert van Marwijk woont daar in de buurt. Maar bekijk het eens zo: die Tetley, die houden we erin.
Ook al is dat ook een beetje een hondennaam.
________