SanteLOGie

Geluk bij het ochtendgloren

’s Morgens omstreeks zes uur half zeven loop ik, als het tenminste niet al te hard regent, een korte inspectieronde in de tuin. De eerste schreden gaan naar de koude kas, waar vijgen, muskaatdruiven, koffiestruiken, wat orchideeën en zestien tomatenplanten in diverse smaken permanente aandacht vragen – het zijn net kleine kinderen. Voor de zekerheid wrijf ik met duim en wijsvinger over de meeldraden en stampers van nieuw geopende tomatenbloesem, een soort kinky seks waar nog geen wetgeving over bestaat. Of het helpt weet ik niet, wel zie ik dat elke twee meter hoge plant intussen vijf trossen aankomende tomaten draagt.

Dan staat er de oude Clivia, die lang een saai leven leidde op een Haags bovenhuis. Maar toch jaar in jaar oud fraaie bloeide. Meer dan honderd jaar oud is hij, zeggen ze, en wie ben ik dat ik dat zal tegenspreken. We hebben hem hier al meer dan twintig jaar en vaak bloeide hij nog mooi. Maar ik vreesde dat die bloei zijn beste tijd had gehad. Dit voorjaar heb ik een plan uitgevoerd dat ik al lang in mijn kop had: de plant voorzien van nieuwe potgrond. Toen hij naast de oude pot lag bleek dat, op een handvol zuiver zand na, in de pot in het geheel geen aarde mee aanwezig was tussen de grotendeels verdroogde wortels. Een volhouder, die Clivia.

Uiteindelijk heb ik de plant verdeeld over vier potten. Uit dankbaarheid staan drie van de vier op dit moment oorverdovend te bloeien.

Maar ze staan in de kas, waar niemand ze ziet – nou ja, als je er met opzet heen loopt zie je ze natuurlijk wel. De twee grote potten heb ik nu overgebracht naar een deel van de tuin waar onder een Chimonanthus virginicus (sneeuwvlokkenboom), Campsis radicans, Clematissen, omringd door een heg van haagbeuk en een muur van Hydrangea petiolaris (klimhortensia) met op de grond Helleborussen en Hosta’s een schaduwtuin is ontstaan – toevallig, zoals alles in deze tuin, waar ik de twee grote potten Clivia’s naartoe sleepte.

Daarmee was het beeld compleet van de intieme binnentuin van een Spaans-Arabisch huis in Spanje, mutatis mutandis, uiteraard.

Na de eerste ristretto van de ochtend wandel ik er weer heen en dan ben ik blij als ik dat stukje tuin binnenloop en zie wat op de bijgaande foto te zien is.

Ik geloof dat je van het dagelijks zien van mooie dingen gelukkig wordt.

________

hhBest

Boek & Film 

Even een tweetje wegwerken

‘Rutte slaafs op de knieën voor Italiaanse en Spaanse maffia: toch directe miljardensteun uit ESM aan banken mogelijk.’ Ik kan het even niet laten om een tweet van Geert Wilders te citeren – een interessante aanvulling op zijn feitvrije betoog van afgelopen dinsdag in de Tweede Kamer – feitvrij: er hangt immers geen pinautomaat aan Het Torentje waar Zuid-Europese landen gratis geld kunnen pinnen. Maar de kiezers van de PVV geloven dat dus wel.

Of deze tweet van het fenomeen uit Venlo inhoudelijk klopt, weet ik ook niet. Al eerder heb ik opgemerkt: ik snap er geen reet van en het beste is om dat ook zo te houden. Ik zoek betrouwbare politici die het probleem voor me oplossen, iets anders zou ik niet kunnen bedenken. Of ik moest alsnog een duidelijk advies van een Duitse popgroep (van voor de crisis) volgen: ‘Da hilft nur eins: ein Banküberfall.’ Hoe dat afloopt valt hier te beluisteren.

Alle landen zullen wel een maffia hebben; zelfs hier in het brave Limburg ruik ik wel eens iets verdachts. Van de Spaanse heb ik nooit gehoord, maar dat wil niet zeggen dat die er niet is. De Italiaanse maffia bestaat inderdaad en is wereldberoemd – de machtigste delen daarvan hebben behalve Sicilië, Napels en Calabrië ook grote delen van het Amerikaanse bedrijfsleven in hun greep.

Vandaar dat ik het niet kon nalaten op de tweet van Wilders te antwoorden: ‘…en dat zegt iemand die zich laat betalen door de Amerikaanse maffia.’ Dat de PVV vanuit de VS wordt gefinancierd is natuurlijk ook nog niet bewezen, maar dat penetrante luchtje hangt er wel omheen en daarom verklaar ik, na dit grondige onderzoek, de tweet van Geert Wilders niet alleen feitvrij, maar ook hondsbrutaal.

______

hhBest

Boek & Film 

Kleine dingen die het leven draaglijk maken

Willem als assistent bij het aan brengen van dekbedhoezen – vooral grote, modelletje lits jumeaux – was een doorslaand succes. (Voor wie niet weet wat of hoe, zie hier) Ik gebruik hem wekelijks. Niet dat de hoes nu sneller dan tevoren om het dekbed zit, maar Willem heeft wel gemaakt dat je voortaan niet meer wanhopig grommend en kermend verstrikt raak in dekbed en overtrek, maar dat het proces volgens een zekere methodiek verloopt, waarbij je het gevoel houdt dat je te allen tijde de baas bent, en niet die vermaledijde vormeloze lappen.

Blijft inmiddels het volgende probleem bestaan: het dekbed heeft de neiging om stiekem, terwijl je rustig slaapt, uit de hoes te kruipen waardoor je na enkele dagen het gevoel hebt dat je beter in een kartonnen doos onder een brug kunt gaan liggen. Ik heb me jarenlang vruchteloos afgevraagd hoe dat toch kon en vooral: hoe kun je dat voorkomen?

Het antwoord luidt eenvoudig: de hoes vastmaken aan het dekbed.

Hetgeen een nieuwe vraag uitlokt: maar hoe dan wel?

Van alles heb ik bedacht. Dekenspelden, maar die maken uiteindelijk gaten in dekbed en hoes, en zien er ongezellig uit. Klittenband? Wat een ingreep.

En dan is er de website Temps L, handige ideeën voor huis en gezin. Zoals daar zijn: de horizontale leesbril, de bedverhogers en de bedsokken, alsmede de gevulde bovenmatras. Ook het hondenbeenkussen moet niet verkeerd begrepen worden, het is, aldus de website, ondersteunend voor je nekwervels. En niet alles is gericht op terminale bejaarden. Want al eerder trof ik er de sneeuwlaarzen met uitklapbare ijsrasp – ‘nooit meer uitglijden’, maar dan meteen toch weer de volledigepaginaloep, wellicht af te wisselen met de 2.5 maal vergrotende leesbril met LED-verlichting. (Ik denk dat ik die bestel, wegens die verlichting.)

Hetgeen ons brengt bij een niet te versmaden artikel van Temps L: de dekbedclip. De dekbedclip heeft veel weg van een ouderwetse vrijgezellenknoop, een geheel uit de mode geraakt artikel omdat de huidige metroseksuele man natuurlijk heel handig is met naald en draad en in een handomdraai een knoop keurig vastzet. Je maakte met die vrijgezellenknoop trouwens je jasje of je gulp kapot, want hij moest door de stof heen. De dekbedclip daarentegen vertoont dat euvel niet. Het is een dikke ring met een ‘paaltje’, waar een andere, elegant gevleugelde ring omheen past. Je krijgt acht stuks voor luttele euro’s en wat je dus doet als Willem klaar is: je pakt dekbed en overtrek tegelijk vast, wrijft het dons van het dekbed een beetje weg, legt het geheel op een stevige ondergrond op het ‘paaltje’, en duwt uit alle macht de ring met de vleugels over het ‘paaltje’ heen, met dekbed en overtrek ertussen.

Daar wringt de schoen enigszins, want met een zomerdekbed en alle kracht van twee personen gaat het nog wel – ik moet niet denken aan de winter (daar wil ik trouwens hoe dan ook niet aan denken) wanneer dat dunne zomerdekbed gezelschap krijgt van een dikker exemplaar. En dat moet dan dus acht keer, bovenaan vier en onderaan vier. Mijn hoop is erop gevestigd dat het zware nylon van de clips door gebruik soepeler wordt.

Intussen, reeds na enkele dagen gebruik, heb ik begrepen waardoor dat opkruipen komt: je ligt kennelijk de hele nacht tegen de onderkant van die overtrek aan te raggen – alles in het nette, uiteraard – en dat ding probeert door middel van opkruipen een goed heenkomen te zoeken. De clips verhinderen dat niet helemaal, maar de bewegingsvrijheid van de stof is natuurlijk danig verkleind.

Eens kijken, ja hoor, voorlopig zijn al mijn wensen vervuld. Of het moest een oplossing zijn voor al die sleutels, de telefoon, de zakdoek en het zaklantaarnje in mijn broekzak. Ik houd Temps L in de gaten.

Voor al uw accessoires die u nooit dacht nodig te hebben.

______

hhBest

Boek & Film 

Niet zeiken over het weer

Inderdaad, ik had beloofd niet over het weer te zeiken. Over het weer zeiken, dat doen columnisten die echt niks anders meer weten. Maar er zijn wel grenzen, natuurlijk. Zoals vandaag, gisteren eergisteren, de weken daarvoor en, naar te vrezen valt, de komende maanden het weder zich ontwikkelt, daar moet opzet in het spel zijn.

Sinds begin april, nu bijna drie maanden geleden, hebben we op geen enkele dag een temperatuur van 25 graden bereikt. Wel zijn er nachten geweest dat we sterk richting nachtvorst gingen. Dagen dat het niet licht werd en we rond de tien graden bleven hangen. Ik herinner me ergens eind mei natte sneeuw – nou ja, in ieder geval regen die er een beetje bevroren uitzag, dat mag ik toch natte sneeuw noemen?

En het wordt alleen maar erger. Af en toe is er een dag waarop je denkt: nu gaat het definitief beter worden, het is toch zomer, dan hebben we zelfs in het Nederlands klimaat toch wel eens een halve week dat je gedeeltelijk ontkleed buiten kunt vertoeven? Ik eis helemaal geen dertig of vijfendertig graden, maar we mogen toch wel een weekje 20 graden, dat je op een beschut plekje een beetje het zonnetje op je kop kunt laten schijnen en je verbeelden dat je je in een warm land bevindt? Ik wil helemaal geen openluchtzwembad kunnen gebruiken, ik wil helemaal niet mijn toevlucht moeten zoeken onder een parasol, maar een ijskoud glaasje witte wijn mag toch wel, en wel zo dat je er niet meteen een longontsteking mee oploopt?

Eén hele dag zonder wolken, dat moet toch kunnen, of vraag ik echt te veel?

En het wordt steeds erger. Gisteren en vandaag 21 graden, gisteren scheen de zon af en toe een beetje, maar vandaag miezert het de hele dag, het regent niet en tegelijk regent het wel en vroeger was 21 graden een aangename temperatuur – vandaag kruip ik kouwelijk in een lichte trui, scharrel alvast wat hout bij elkaar, want de vochtige kilte weet ons ook vandaag te vinden. Voor de zoveelste keer moet de zomer bijverwarmd worden.

Je zou kunnen zeggen: maak er wat van, kijk nog eens ouwe filmpjes uit het journaal, waarin horden Hollandse diehards op de camping pas tot leven kwamen als ze heerlijk konden slapen op een doorweekt rubberen matrasje in een onafzienbare plas regenwater, die een pils opentrokken terwijl ze tot hun middel in de zompigheid zaten, die glijwedstrijden in de modder organiseerden en de tijd van hun leven hadden.

Ik kijk naar de weerberichten uit Italië: al wekenlang eentonig elke dag dertig graden, wolken al in geen weken gezien, de komende periode van hetzelfde laken een pak. Ik vrees dat al het mooie weer daar nu wordt opgemaakt, als ik me in september aan ’s lands grenzen meld, begint het zachtjes te sneeuwen, beeft de aarde zonder ophouden, versperren duizenden grondverschuivingen de wegen.

Ik moet toch zien een beetje opgevrolijkt te raken.

Hoe schrijf je ook weer ‘warme groc’?

______

hhBest

Boek & Film 

De crisis is opgelost als Koks kwartje terugkomt

Eigenlijk zou je moeten stoppen met lezen over de financieel-economische crisis. Al vanaf het begin snap ik er geen reet van, en velen met mij. Ik heb dan de neiging er een eigen verhaal van te maken, dat een beetje past in mijn politieke straatje; je hebt twee categorieën mensen die ik altijd al gewantrouwd heb, te weten bankiers en politici. De bankiers naaien je waar je bij staat, en de politici ook.

En o ja, het kapitalisme, natuurlijk. Dat is de schuld van alles. Sterker nog, zonder het kapitalisme geen EU, geen bankiers en geen politici. Toch?

Op die manier wordt alles simpel. Je wilt die flatscreen-tv van 80.000 euro, de bank leent je er vlot geld voor omdat het ding tweedehands altijd nog voor de helft van de prijs teruggenomen kan worden.

Een land komt bij de EU en het eerste waar het aan denkt, net als zijn bewoners: een auto en een flatscreen. Maar als je een auto hebt, wil je ook snelwegen. Dat komt de EU goed uit, want over die snelwegen kunnen de ereleden hun tomaten en paprika’s tot in de uiterste hoeken van het nieuwe EU-land brengen. De boeren die tot nu toe die tomaten kweekten aldaar, kunnen gaan klussen bij de ereleden. Het nieuwe lid leent er dus met gemak te veel geld voor.

En dan blijkt ineens, o schrik, dat je de lening voor dat flatscreen en die snelwegen niet kunt terugbetalen. De eerste reactie van het kapitalisme is: niet alleen zorgen dat je geen lening meer krijgt, maar ook de rente verhogen zodat je helemaal nooit meer van je schulden af komt.

Daarna beginnen ze je met triljoenen om de oren te slaan en het enige dat ik daarbij kan bedenken is: zoveel geld bestaat helemaal niet, het moet dus een spel zijn en als ik één principe heb dan is het dit: ik kaart niet om geld, alleen al omdat ik altijd verlies.

Ik citeer een zekere Tim Fransen, in de krant van heden. ‘Als je met je auto een kind aanrijdt dat gewond op straat blijft liggen, wat is dan voordeliger: doorrijden of het kind naar het ziekenhuis brengen? Doorrijden, zegt de VVD.’ Fransen gebruikt dit beeld als metafoor voor het gemak waarmee onze conservatieve kapitalistenpartij even de ontwikkelingshulp afschaft. Fransen stelt dat ontwikkelingshulp gewoon een compensatie is voor de schade die de westerse economische hegemonie, de ‘fatsoenlijke’ opvolger van het kolonialisme in veel ontwikkelingslanden, heeft aangericht. Maar dat is te ingewikkeld. Veel beter te begrijpen: als Indië van ons was gebleven, dan hadden ze het daar beter gehad dan nu. Punt.

Charlie Aptroot, een van de mallotigste VVD-coryfeeën van de laatste jaren, zegt het tenminste eerlijk: doorrijden natuurlijk, en wel over de vele snelwegen die wij van die drie miljard besparing op ontwikkelingshulp kunnen aanleggen. Daarmee kan dan meteen ook de zwaar gesubsidieerde tomatenboer zijn producten nog sneller en filevrij bij de klant afleveren.

Nog eerlijker is Geert Wilders. Die begrijpt dat zijn kiezers, als ze moeten tellen, nauwelijks tot drie komen. De meesten tellen zo: ‘een, twee, veel’. En dus eist hij het kwartje van Kok uit 1991 terug.

Kwartje van Kok? Ja, dat was iets met benzineaccijns, uit de tijd dat door de verhoging van de toenmalige prijs met een kwartje accijns het tarief maar liefst van 80 naar 84 eurocent per liter ging! Sindsdien is de prijs van benzine, gecorrigeerd voor inflatie, keurig op hetzelfde niveau gebleven. Het kwartje was het gevolg van het Kunduz-akkoord van 1991, niemand zei er wat van, dat kwam daarna pas en nu komt Wilders er weer mee op de proppen. Kwartjes van 1991 zijn intussen nog 3.8 eurocent, en dat komt dicht in de buurt van bovengenoemd ‘veel’. Van miljarden, laat staan triljoenen, niks te bekennen. Dus kunnen wij het allemaal snappen.

Daar streeft Wilders met gemak Charlie Aptroot en Stef Bos voorbij in egoïstische botheid. Zo lossen we de crisis op.

En daar hebben ze niks anders voor nodig dan een telraam met tien (drie maal veel plus één) kralen.

______

hhBest

Boek & Film 

Een klimaat van uitzichtloze meligheid

Tot nu toe heb ik weten te vermijden te klagen over de zomer, maar dat komt vooral omdat ik met de mond vol tanden sta om dit gedrochtelijk resultaat van de global warming. Ik zie maar één lichtpuntje en dat is dat er weinig dierlijke plagen zijn, tot nu toe: zelfs de fruitvliegjes aarzelen nog sterk. Alleen één rare uitzondering: de coloradokever is terug, echt zo’n jaren-vijftigplaag, toen kinderen een grijpstuiver konden verdienen door ze te gaan vangen op de aardappelvelden in Groningen.

Het weer was gisteren zó slecht, dat op Twitter spontaan een typisch melig Hollands huiselijk spelletje ontstond onder de hashtag #NLgezegdeninhetENG. Kort samengevat: vertaal Nederlandse spreekwoorden en gezegden zo letterlijk (en voor velen betekende dat ook: zo krom) mogelijk in het Engels. De ijver waardoor het gistermiddag meteen trending topic werd, toont dat wij Nederlanders echt denken dat we het Engels zodanig beheersen dat we daarover best een zelfrelativerend grapje mogen maken.

Vanmorgen was de hashtag nog altijd tweede op de ranglijst van de trending topics. Hetgeen een van de tweeps bracht tot de volgende vertaling: This hashtag spans the crown! Zelfs de Majesteit bemoeide zich ermee: With a live concert, nobody gets the software – kijk er even goed naar, het is echt een bekend gezegde. Juwelen: I sometimes walk too hard from staple, make that the cat wise, I am going like the fire department, crying with the cap on, I keep you in the holes (zeker twintig keer) It’s raining pipe steels (wel dertig keer, maar het klopte gistermiddag dan ook als een bus, it knocked like a bus), the monkey comes out of the sleeve (veertig keer, schat ik, eenmaal met illustratie) being the child of the bill, gevolgd door to be the cigar, it’s mopping with the watertap open.

Setting the flowers outside moet natuurlijk zijn Putting the flowers outside, en uiteindelijk heb ik me gisteren vooral bezig gehouden met corrigeren, bijvoorbeeld when the cat is from home, the mouses dance on the table – daarin moet mouses natuurlijk mice zijn. En zoals in real life, waarin ik ook stomme gezelschapsspelletjes probeer te ontregelen, ging ik aan de slag met gewone Nederlandse spreekwoorden in het Nederlands, of vertaling van wèl bestaande Engelse uitdrukkingen: steek dat maar waar de zon niet schijnt. Trouwens een spreekwoord dat toont hoe preuts men nog is in de Angelsaksische wereld, waar niemand beseft hoe aangenaam de geslachtsdaad kan zijn in de open lucht, waarbij de zon wel degelijk recht in juist die plek schijnt.

It’s the drop that hollows the stone, dat was een uitdrukking die voorbijkwam waarvan ik dacht: dat is toch een bestaande Engelse uitdrukking? Dat zoeken we nog een keer op.

Daarna heb ik het nog even geprobeerd met iets Duits, maar dat werkt toch niet erg – een paar weken geleden is dat al eens geprobeerd, maar dat bracht het lang niet tot trending topic, of hoogstens heel kort, zo kort dat ik het niet zag.

Maar toen ben ik maar weer over gegaan tot de orde van de dag. Inmiddels is trouwens #engita trending, en dat gaat niet over een stout meisje, maar over het foebele – ik keek zelfs even naar de strafschoppenreeks – die Buffon is toch een keurige man in dat frisgestreken groene pakje met decente knielange broek.

En ik dacht, tevreden inslapend: I am me there one.

_____

hhBest

Boek & Film 

De man op vier wielen

Het gekke is natuurlijk: de uitvinders van de interne verbrandingsmotor en daarmee van de auto, en die ook de doorslag gaven voor het vliegtuig, waren geen macho’s met spierballen en kekke pakken die vrouwen bij het wegscheuren zonder uitzondering in katzwijm deden vallen. Het waren echte nerds, zij het dan avant la lettre. Bekend is het verhaal van de familie Benz – pappie had de auto in 1885 uitgevonden en gepatenteerd maar hij zag geen kans het ding te verkopen. Het stond al een hele poos in een schuur weg te roesten, toen de wel ondernemende mevrouw Benz besloot er, samen met twee zonen, dat dan weer wel, een promotieritje mee te gaan maken, van Mannheim naar Pforzheim. Koelwater haalden ze uit de Rijn, dat kon toen dus nog, en benzine bij de apotheek. Niemand dacht destijds aan de mogelijkheid dat deze kruising tussen een fiets en een koets zich zou kunnen ontwikkelen tot de penisverlenger die de auto voor de meeste mannen nog altijd is.

En dat is natuurlijk jammer voor de schone lucht, de olie- en grondstoffenvoorraad, de rust op de weg, het idyllische landschap en noem nog maar het een en ander op. Want de auto ontwikkelde zich met behulp van testosteron en de bijbehorende opvoering van het motorvermogen tot een machine van een omvang, een vermogen en een topsnelheid die zelden ook echt worden benut. (Ik laat het vrachtvervoer even terzijde.)

Veruit de meeste doelen waarvoor de auto nu wordt gebruikt zouden ook bereikt kunnen worden met de fietskoets uit 1885, maar dan wel voorzien van een betere, betrouwbare, wellicht elektrische motor. De scootmobiel is feitelijk een goed voorbeeld van hoe de auto er óók had kunnen uitzien. Maar het hoeft geen betoog dat geen enkele macho die die naam verdient zelfs maar dood aangetroffen zou willen worden in zo’n penisverkorter.

Pas sinds betrekkelijk kort worden de auto’s weer kleiner, nadat in 1958 de Amerikaanse slee teloorging met de flop van de Ford Edsel en de Sports Utility Vehicle (SUV) zich – uitsluitend bij niet-eigenaars, natuurlijk – nooit heeft weten te ontdoen van zijn imago van PC-Hoofttractor, benzineslurper en voertuig van mensen met te veel geld, te weinig fantasie en een te groot ego. Auto is emotie, zeggen ze tegenwoordig.

Maar je moet toch oppassen, het moet niet te klein of te eenvoudig worden. Want eigenlijk is de brommobiel, even afgezien van zijn slechte reputatie als lawaaierige milieuvervuiler, ook een auto die gerust een voldoende kan krijgen, net als een Lada destijds goedkoop was en voor veel doelen geschikt. Zelf rijd ik geregeld in een Smart en ook die, toch een uitstekende auto, wordt door veel berijders van een ‘echte’ auto ingedeeld bij de brommobielen en dies met dedain behandeld in het snelverkeer.

Toch zijn er herhaaldelijk pogingen gedaan zuinigheid, lage prijs, aanpassing bij het reëel gebruik – terugkeer naar de eerste Benz, zeg maar – te laten prevaleren boven dat van statussymbool. Dat leverde vooral veel Engelse modellen op, hoewel de Duitsers er in de jaren dertig ook wat van konden, toen kleine auto’s als de DKW F8 werden geproduceerd waarvan de carrosserie was opgetrokken uit hout en karton. (Het ijzer was voor kanonnen, dat dan weer ten behoeve van de echte macho’s.)

Het macho-imago waarin de auto al snel terecht kwam, heeft in ieder geval gezorgd voor een geheel nieuwe tak van kunst, het ontwerpen van carrosserieën, daarbij inbegrepen de uitbeelding van onmogelijke auto’s. Hier kun je er een aardige collectie van zien.

Maar ’s nachts voor een flesje benzine moeten aankloppen bij de apotheek in een klein Duits dorp, dat heeft ook wel iets.

Zelfs voor een verstokte macho.

_______

hhBest

Boek & Film 

De politiek als voetbal

Jullie zouden toch ook wel eens willen weten hoe we nu eigenlijk tegen het verschijnsel Mark Rutte moeten aankijken? Je hoort er de laatste dagen van alles over, dat hij met twee monden spreekt, misschien zelfs op erkend Indiaanse wijze met gespleten tong, zwei Seelen in einer Brust, en zo voort, en met de Volkskrant van vandaag, die ik nog niet eens helemaal tot me heb genomen, kun je inderdaad alle kanten op. Van columnist Bert Wagendorp (‘na de verkiezingen zet Rutte zijn janusmasker af’) tot Martin Sommer (‘heel verstandig dat Rutte pruttelt wat hij kan’) kun je helemaal van links naar rechts.. Het enige houvast bieden de Frida Kahlo-wenkbrauwen van Bert en de foute puntschoenen van Sommer.

Nee, dan de PvdA, die is wel heel erg ontzettend duidelijk, in navolging van Joop den Uyl van wie we gisteren weer eens de sombere onheilsboodschap uit 1973 mochten aanschouwen. De partij maakt de kandidatenlijst bekend en dan begint het. Jeroen de Lange, die Hans Spekman opvolgde in de Tweede Kamer toen die partijvoorzitter werd, weet nog maar nauwelijks de weg in ’s lands vergaderzaal, maar hij staat op de achterste benen nu hij op een ‘onverkiesbare’ plaats is gezet. Sterker nog, hij wil al helemaal niet meer. Helaas is niet meer te achterhalen hoe laag die onverkiesbare plaats was, maar als de PvdA 75 zetels haalt, wat je niet moet uitsluiten, dan was die plek toch ineens wel verkiesbaar geweest? Jeroen, je had in Breda toch gemakkelijk voldoende voorkeursstemmen kunnen ronselen?

Nee, boos weglopen.

Metin Çelik, die het een klote-ervaring’ vond dat hij op een onverkiesbare plaats terecht gekomen was. Tegen nota bene De Telegraaf zei hij ‘zich te voelen als met een mes in de rug gestoken.’ Een ander laag opgesteld Kamerlid maakte van de gelegenheid gebruik te melden dat Diederik Samsom volgens hem maar drie adviseurs had: ‘Diederik, Diederik en Diederik’. En haakte daarna ook af. Good riddance, zeggen ze in Engeland.

Het wordt nog erger. Ze klagen dat Frans Timmermans, een man van groot kaliber, wel een mooie plaats krijgt ‘terwijl hij drie keer buiten de deur heeft gesolliciteerd’. En daarbij, meld ik maar even volledigheidshalve, drie keer is gedwarsboomd door de PVV – Frans is een held van het socialisme, niet meer en niet minder. Maar zijn eigen partijgenoten willen Geert wel helpen door Frans uit te maken voor een ordinaire baantjesjager. Een mevrouw die hoog op de lijst staat wordt helemaal onderuitgehaald, krijgt een mes in de rug en wordt pootje gehaakt door een partijgenoot. “Tanja Jadnanasing moet aan alle kanten gecoacht worden.’ Nog een ander noemt Mariëtte Hamer ‘een luis in de pels’, en uit de context blijkt dat de sprekerd niet beseft wat die uitdrukking betekent. Er is er zelfs een die vindt dat het bij de VVD allemaal veel beter gaat dan bij de PvdA. Meld je bij Rutte, joh!

Het valt me nog mee dat niemand zich erover beklaagt dat er twee kinderen van Joop den Uyl op de lijst staan, Saskia en Xander.

Wat zijn dat allemaal voor vogels? Beseffen die niet dat ze hun partij daarmee alleen maar kapot maken? Of is dat juist de bedoeling? Denken ze echt dat ze allemaal op de eerste plaats van de lijst kunnen staan? Vecht je kapot om je onverkiesbare plaats om te zetten in een verkiesbare, dan heb je het ergens over. En klets vooral binnenskamers en al helemaal niet tegen rechtse kranten.

Moet ik dan maar terug naar GroenLinks? In diezelfde Volkskrant schrijft Sapje een brief aan Rutte met als kop ‘Beste Mark Rutte’. Een raar opstelletje met veel Europa erin, en eindigend met de mededeling dat GL op 1 september een conferentie houdt over Europa. ‘Over de waarde van Europa voor Nederland. Ik nodig je bij deze uit om te komen. Ik hoor graag snel van je!’ Ze vermeldt er niet bij hoe hij zich moet verkleden, en vraagt ook niet of zijn moeder hem komt afhalen, na afloop.

Met de bakfiets.

_______

hhBest

Boek & Film 

Gecheckt of ongecheckt, dat is de kwestie

Met nrc.next wil het heel af en toe wel eens gebeuren dat je na lezing de krant naast je bed op de grond laat vallen en denkt: sooo, dat wist ik niet, joh! Vandaag ook weer, de ene pagina na de andere met onderwerpen die neerkomen op ‘alles herroepen en het tegendeel beweren’. Mensen die mij een beetje kennen, weten dat dat mijn lijfspreuk is, die ik trouwens ooit jatte van wijlen Urias Nooteboom (toen hij nog leefde.)

Het begint al met Marcel van Roosmalen die korte metten maakt met het hoog-kunstzinnige en diep-culturele van het Oerolfestival op Terschelling. Dan twee pagina’s waarin de vloer wordt aangeveegd met de nu nog bestaande alimentatiepraktijk. (‘Ik ga je helemaal uitkleden, mannetje’). De illusies omtrent een oplossing voor de Griekse kwestie worden ook even koud gedoucht: ‘Doe jij de hervormingen, speel ik de spelletjes’, niet iedereen heeft een mailadres (en dan rekenen we de 75-plussers niet eens mee), bazen die niks doen tegen personeel dat overdag op kantoor slaapt, of dat kantoor gebruikt als kapsalon; eerlijkheid in de (VVD)politiek, dat betekent: geen gratis rollator meer voor opa? Dan ook geen difterieprik voor een Afrikaans kind; en alleen dokters profiteren van het propageren van de stelling dat de gezondheidszorg in Nederland te duur is.

Hee, zal de oplettende lezer nu zeggen: je hebt ‘next*checkt’ overgeslagen! Dat is de dagelijkse rubriek waarin de stelling van (meestal) een politicus tegen het licht wordt gehouden. Conclusie meestal: er wordt wat afgelogen in de Tweede Kamer en omstreken.

Vandaag gaat het over de stelling: ‘Versoepeling van het ontslagrecht levert 2.5 miljard euro extra op’. De stelling is van Minister Henk Kamp (óók VVD). Die 2.5 miljard is de verwachte verhoging van het bruto binnenlands product (BBP) dat in 2011 613 miljard euro bedroeg, dus die 2.5 miljard is (rekenmachine erbij) 0.4 procent. Je moet nergens in spugen, maar het lijkt me geen winst waar je de maatschappij voor op haar kop zet.

Versoepeling van het ontslagrecht is een eufemisme voor: je baas vraagt of je even bij hem komt; nog voor je zit roept hij, want hij kijkt teveel Amerikaanse televisie: you’re fired en met een beetje geluk mag je dan je bureau opruimen en elders een baan gaan zoeken. De baas neemt vervolgens een goedkopere kracht aan, of géén kracht – hij gaat zijn bedrijf verder automatiseren, of misschien leidt hij het gewoon niet goed en is jouw vertrek het eerste signaal van de definitieve ondergang. Het is ook heel raar te denken dat ondernemers blijkbaar sneller personeel zullen aannemen als ze weten dat ze de mensen desgewenst na een dag al de straat op kunnen trappen.

Rekenmodellen van CPB en OESO, aldus de conclusie van de krant, zeggen dat het waar is. Maar: ‘Economische voorspellingen als deze blijven altijd een kwestie van interpretatie en speculatie, maar er zijn geen betrouwbare modellen die het ongelijk van de minister bewijzen.’ Huh, dus als je niet kunt bewijzen dat de minister ongelijk heeft, heeft hij dus gelijk? In de terminologie van nrc.next zou dat betekenen: ‘Niet te checken’ of minstens ‘half waar’.

Is nrc.next dan toch op de hand van de VVD en de ondernemers?

Dat gaan we checken.

_______

hhBest

Boek & Film 

Da staunst du, was?

‘Es ist wie im richtigen Leben. Die Einen mühen sich ab und rennen sich die Hacken wund. Und was tun die schlauen Griechen? Legen sich zurück, machen ein gemütliches Nickerchen unterm Schirm und dann – zack – drei Chancen – drei Tore – Viertelfinale.

Aber so einfach geht das nicht! Nicht mit uns! Wir haben den Bundesjogi und der ist noch viel schlauer. Der lässt sich nicht so schnell austricksen. Kurz nachgedacht, messerscharf analysiert und schon war der Schwindel der UEFA und ihren geschnittenen Fernsehbildern aufgedeckt. Sogar mit der „Anschela“ hat er ein Abkommen. Das sieht in etwa so aus: „Anschela“ kommt über rechts, hält den Schirm, lenkt den Gegner ab, Jogi schleicht sich von hinten an und – zack – im passenden Moment klappt der Schirm zu, die Griechen stehen im Regen und Deutschland im Halbfinale. Ja, so funktioniert das richtige Leben.

Damit Sie im richtigen Leben nicht auf dem Trockenen sitzen, haben auch wir nachgedacht und ein pfiffiges Sommerangebot für Sie bereitgestellt.’

Ik krijg dagelijks aanbiedingen van wijnfirma’s, die gaarne inspelen op mijn zwakke koerakter. Meestal prijzen zij hun waren koeltjes aan, maar er is een grapjurk op hun PR-afdeling die het einmalig niet kon laten. En zette er bovenstaand tekstje bij. Ikzelf begrijp er niet veel van, behalve dat ik vermoed dat het over de oiro en over foesbal gaat, daarom heb ik het ook niet vertaald. Ik heb trouwens zo’n idee dat er daardoor veel ‘lost in translation’ zou gaan.

Ich wünsche viel Vergnügen!