De man, laten we hem Willem noemen, belde naar de schuldhulpverlening: hij had de hulp niet meer nodig, hij had namelijk voor een deel van zijn schulden uitstel van betaling weten te regelen voor een jaar, dus hij zat gebeiteld. Nou ja, hij betaalde al maanden geen zorgverzekeringspremie en hij had een achterstand van een half jaar met de hypotheekrente, dus dat moest nog worden opgelost.
En andere leningen ten bedrage van achtduizend euro waren ook problematisch. Daar kwam nog bij dat Willem voor hoge kosten stond: zijn vrouw moest voor huiduitslag een hele dure merkcrème hebben, hij kon uiteraard ook niet zonder twéé mobiele abonnementen à vijftig euro per maand en je gaat me toch niet vertellen dat de aanschaf van een 3D-tv van 127 centimeter doorsnee een overdreven uitgave was?
Die hypotheek had hij trouwens nog uit de tijd dat de banken op straten en pleinen ermee liepen te leuren. Hij had, op zijn beurt, zijn steentje bijgedragen door alle drugs af te zweren, alleen rookte en dronk hij nog. Mag hij?
De schuldhulpverlener had de neiging om de man zijn hulp op te dringen, hoe moest hij er anders uit komen? Dit draaide toch uit op huisuitzetting en een dakloos bestaan met vrouw en twee kleine kinderen? Maar Willem zag het allemaal zonnig in, het ging dik in orde komen. Als je maar lang genoeg niks deed, dan ging het probleem vanzelf weg.
Nee, dit is geen leuke begrijpelijke manier om uit te leggen hoe Griekenland ervoor staat, maar gewoon een greep uit de werkelijkheid van alle dag.
Maar die een op een uitvergroot kan worden tot je op het formaat van de Elleniki Dimokratia uitkomt, de Helleense Republiek, waar ze al snel over de verbazing heen waren over het feit dat als je lid werd van Europese Unie, ze vandaar ineens maar geld bleven sturen dat ze nooit leken terug te vragen – politici van alle kleuren van de regenboog speelden mooi weer tegenover de kiezers, ineens werd het hele land ontsierd door onafzienbare autoboulevards, had elke schaapherder ineens een Golfje onder de kont, werd het land doorkruist door schitterende autowegen. En toen de geldstroom een beetje leek te stokken zorgden de politici door creatief boekhouden ervoor, dat het leek of ze echt zonder schuldhulpverlening op dezelfde voet zouden kunnen doorgaan.
De Grieken denken nu dat ze het kunnen redden door elkaar te vertellen dat door een jaartje of meer uitstel van betaling van een deel van de schulden alles in orde zal komen. Als je maar lang genoeg niks doet, dan gaat het probleem vanzelf weg.
De economische deskundigen vliegen elkaar bij DWDD in de haren over de vraag, hoe dit opgelost moet worden. Terwijl de oplossing voor de hand ligt. Het mooiste zou zijn: je betaalt je schulden af. Maar dat stadium zijn we voorbij. Dan laat je je huis openbaar verkopen en je 3D-tv. Je zegt je dure abonnementen op en je stopt met roken en drinken. Dan ben je dakloos en uitzichtloos en kun je ook je baan niet meer houden. Het is een oplossing.
Of je zegt gewoon: je gaat onder curatele, je bewindvoerder ziet er streng op toe dat alles wordt afbetaald en je gaat naar een afkickcentrum om van je verslaving aan dure abonnementen, dure spullen, de drank en de sigaretten af te komen. Schapen hoeden is trouwens een mooi vak.
En ik wens daar Willem en de Grieken veel succes mee.
______