Wat me de laatste dagen vooral duidelijk is geworden: dat het GroenLinks waar ik op stemde eigenlijk vooral Femke Halsema was. En ik weet wel dat jullie nu allemaal een beetje monkelen van eh, ja, mooie vrouw zeker? Ouwe bok? Maar op die manier kan er natuurlijk nooit een vrouw een belangrijke rol spelen in de politiek, en maakt ook een esthetisch verantwoord uiterlijk je politiek verdacht. Hier zou ik verder kunnen gaan met afschrikwekkende voorbeelden, zoals Hillen, Opstelten, Koppejan, Stef Bos, Henk Bleker (en bleker) om aan te tonen dat je ook met een rotkop een eind kunt komen in de politiek, maar daar was het me niet om begonnen.
Terwijl ik vanmorgen in de tuin stond en knipte loot na loot, toen keek ik achter mij: daar stond, nee, niet de dood, maar Tofik Dibi, in druk gesprek gewikkeld met Jolande Sap. Dus nu eens niet chillend op de witte skaibank met zijn broers, zoals hij vaak schijnt te doen, maar, BAM!! met Jolande zelf.
Ach nee, ik snoeide lot na loot en onderwijl drong het tot me door dat ik momenteel feitelijk politiek dakloos ben.
GroenLinks vertegenwoordigde voor mij gezond verstand, pragmatisme, echt liberalisme, radicaliteit waar het betreft het milieu, sociale bewogenheid maar met zoveel vertrouwen in de mensen dat ze niet door de staat gepamperd hoeven te worden om ergens te komen. Ik zou er nog aan toe willen voegen: realistisch besef van de beperkte houdbaarheid van westerse superioriteitsgevoelens.
Met dat laatste bedoel ik: als ik het goed zie zou Femke Halsema zelfs niet overwogen hebben mee te doen met de ‘missie’ naar Kunduz omdat dat een ‘missie’ was, gestoeld op de westerse agressiviteit waar we zo ongelooflijk moeilijk van af kunnen komen – als we er al vanaf willen.
Maar het GroenLinks van Jolande Sap dacht vooral aan de politieke voordelen die er te halen waren, en met name aan de conclusie die getrokken zou worden dat GroenLinks een coalitie met rechts wel aan zou kunnen, in een volgende politieke werkelijkheid. Waarbij totaal uit het oog verloren werd dat de gewone GroenLinksstemmer weet dat meedoen aan een ‘missie’ als deze toch neerkomt op (heel minuscuul, maar toch) meedoen aan een militaire invasie die tot doel heeft, de macht over de aardolie in het Midden-Oosten te behouden. Die aardolie waar GroenLinks vanaf wil, althans zo veel als enigszins mogelijk wil vervangen door duurzame energie.
Ik snoeide loot na loot en overwoog wat mij ooit de PvdA had doen verlaten. Dat was de omarming van het rauwe VVD-kapitalisme door Wim Kok, het afschudden van de ideologische veren, zoals het toen heette. Ik weet het, Kok dacht wel aan zijn achterban toen hij dat deed, overeind bleef het principe van solidariteit, eerlijk delen, iedereen heeft ongeacht afkomst of talent recht op een menswaardig bestaan. En dat kon in de nieuwe realiteit van het kapitalisme, dat de miraculeuze eigenschap bleek te hebben, geld aan de bomen te kunnen laten groeien. Je hoefde maar te schudden.
Ik weet het: als je het nu hebt over agressie en militaire interventie voor het veiligstellen van westerse belangen, dan moet je je toch eens realiseren wie er ook weer minister-president was toen Nederland een koloniale heroveringsoorlog tegen de Republiek Indonesië begon? Willem Drees, toch? Van de toen nog kersverse PvdA?
Een paar maanden geleden woonde ik een avond bij waarop Diederik Samsom met de VVD’er Leegte in discussie ging over de vraag of we kernenergie nodig hebben. Bij Samsom is het milieu in goede handen, hij heeft er ècht verstand van, dacht ik toen. Sindsdien heeft hij laten zien ook van andere zaken nuchter en verstandig te kunnen bekijken. En vooral: dat hij zich niet, zoals Jolande Sap al twee keer in haar korte carrière, laat meeslepen door de verleiding van de macht om mee te doen met de plannetjes van de kapitalisten van VVD en CDA.
Gelukkig heb ik nog tot 12 september om te wennen aan het idee.
_______