Doorgewinterde politici, hoor, Rutte en Verhagen. Wat moet je als eerste doen wanneer je blijkt te stom en te star te zijn om je land behoorlijk op de rails te houden? Degene die er de schuld van is dat je geen minister-president of vice-minister-president meer bent met naam en toenaam noemen, desnoods ook met een pasfoto en profil en en face en het parketnummer eronder. Eventueel ook kort samengevat de aard van het misdrijf: breken. Want in Nederland geldt: wie breekt betaalt.
Dus deed Rutte of hij het echt niet had zien aankomen dat Geert, die smiecht, nadat hij vrijdagmiddag nog met de peuk al in de aanslag en de laptop aan de schouder het Catshuis was uitgelopen, waar de anderen nog even een borrel namen op de goede afloop – met de kreet: tot morgen op de persconferentie! En zaterdagmorgen deed wat hij anders nooit doet, namelijk overleggen met de achterban, en daaruit de conclusie trok: nu is het moment om de stekker eruit te trekken.
En eerlijk is eerlijk: Rutte en Verhagen hebben ook wel een beetje gelijk, dat het allemaal Geerts schuld is. Want Geert is natuurlijk van het begin af aan niet van plan geweest het kabinet na 1 mei nog te laten bestaan. In de zeven weken die verstreken sinds 1 maart deden zich bovendien in zijn eigen partij ontwikkelingen voor die het voor iedereen zonneklaar maakten: als de PVV nog éénmaal wil schitteren, dan zal het nú moeten gebeuren.
En dus hoorden we Geert in het extra journaal gistermiddag twaalf keer de mantra afdraaien: géén dictaat van Brussel over de hoogte van het begrotingstekort, geen korting op de aow, weg met Europa en weg de euro. Door het volledig ontbreken van de islamparagraaf feitelijk het verkiezingsprogramma van de SP, kortom.
We hoorden, en vooral: we zagen het. Ik begon spontaan medelijden te voelen met deze man met die ronddwalende schrikogen die een vreselijke ziekte lijken te verbergen, die ongezonde gelaatskleur, die nerveus bewegende mond. Daar staat hij, de Grote Lijder, die niet bedenkt dat zijn postulaat voor de ouderen de jongeren van hem wegjaagt en hoogstens de 50+ partij nog slapeloze nachten bezorgt.
Intussen laat de toestand van het land absoluut niet toe dat we nu eens rustig tot een september of twaalf of negentien gezellig gaan zitten kissebissen over alweer drie procent, twee procent, één procent en vooral ‘een kwart procentpunt’ erbij of eraf – de cijfers van het CPB van gisteren gingen daarover, die vermelden gewoon niet dat hun beeld maar de helft is van het plaatje, dat er andere mechanismen zijn die ongestoord verder zullen ingrijpen in de portemonnee van de eenvoudige boerenlul in de straat. Ik noem de bovengrens van de bijdrage aan de ziektekostenpremie en de verlaging van de pensioenen door het rampzalige optreden van de financiële markten.
Het is dringend noodzakelijk dat de problemen terstond ter hand worden genomen en ik stel voor dat er binnen een week een kabinet in elkaar wordt getimmerd van PvdA, VVD, GroenLinks en D66, die de scherpste kantjes van hun programma’s opschorten tot de verkiezingen in november, en zo een stabiele regering vormen die kan rekenen op de steun van 81 Kamerleden. Eén voorwaarde: ministers en staatsecretarissen uit het kabinet Rutte moeten helaas van deelneming worden uitgesloten, wegens domheid, eventueel ook wegens kwaadaardigheid.
O ja, dat hoorde ik Rutte gisteren ook nog zeggen: dat er een beleid moest komen dat de financiële markten tevreden stelt. Wie zijn dat toch? Hebben die geen telefoon of e-mail? Als we zo’n allesoverheersende last hebben van die anonieme markten, kunnen we daar dan niks drastisch tegen doen?
Met een paar goed gemikte F16’s, bijvoorbeeld?
Zaten er trouwens niet een paar financiële markten in de treinen die gisteren in Amsterdam voordeden hoe je ècht breekt?
_______