Je was natuurlijk gewaarschuwd. Links boven dat logo van het monsterverbond: EO – RKK, mag dat wel van Gerrit Holdijk? En dan de naam van het evenement: The Passion, in het Engels, met dat maffe kruis dat rondgezeuld werd. Waarbij de kruisdragers werden geïnterviewd door Antoinette Hertsenberg die zichzelf bekent tot een wat eigenaardige Amerikaanse gristensekte en die onder het publiek dan ook feilloos de personen wist te vinden die onlangs Jezus hadden ontdekt. Met daarna allemaal zinnen die een variant waren op en hij veranderde mijn leven. Bijna allemaal licht geëxalteerde vrouwen, als u mij toestaat.
Dus een beetje de begintijd van de EO. Met dan wel weer die relativerende opmerkingen over Judas, die het misschien allemaal niet zo erg bedoeld had – ongeveer de redenering waardoor Desi Bouterse nu gewoon als onschuldig man president van Suriname kan blijven.
Mijn schoonmoeder kijkt naar de reportages van de Tour de France om de landschappen, en ik keek vooral naar The Passion om de schitterende opnamen van fel verlicht Rotterdam – of liever: de Kop van Zuid en de Erasmusbrug en wijde omgeving – bij dramatisch ondergaande zon. En naar de ongebreidelde techniek die uit de kast was gehaald om er heel wat van te maken.
Maar wie even los kon komen van datgene waar het publiek bij zwijmelt in de Gelredome en bij Paul de Leeuw, met brandende aanstekers en dito mobiele telefoons en twee houten ganzen in de vensterbank, zag dat ze een paar middelmatige Hollandse zangerds op de meest krankzinnige standpunten hadden gezet om liederen te zingen die uit het verband van het al genoemde zwijmelige Paul de Leeuwgenre waren gerukt.
En je zag natuurlijk Hugo Borst, en Klaas Wilting, en John de Wolff en ik ben er nu al weer heel wat vergeten van hele en halve BN’ers die, als Alfred Hitchcock destijds, even door het beeld liepen. Ik miste eigenlijk Jules Deelder wel een beetje. Philip Freriks moest ook nog dringend eens op tv. Voor de rest was het een beetje de West Side Story Revisited, met de Apostelen als Dievenbende (de hemel zag er af en toe ook een beetje uit als een doedelzak.) Danny de Munck als een zeer overtuigende Jezus, al was hem aan te zien dat hij al eerder enkele copieuze Laatste Avondmalen genuttigd had. En Frans Bauer als Petrus die bij Hotel New York Peter van de Vorst tegenkwam die zijn hondje uitliet. Hee, waar was Jeroen Snel?
Wie we maar node misten was natuurlijk Jeroen Krabbé, die tenslotte altijd een goede vriend van Jezus was geweest.
Maar dat werd allemaal goedgemaakt door een verrassende technische ontwikkeling: de top van de Erasmusbrug bleek omhoog getakeld te kunnen worden, waardoor een schitterend balkon met baldakijn ontstond waar Jezus de Munck met gespreide armen in kon – als je die plek aan de paus aanbiedt voor zijn zegen van de stad en de wereld ruilt hij subiet het Vaticaan in voor Rotterdam.
De muziek was indrukwekkend en als gezegd, Rotterdam, de enige plek in Nederland die je ‘stad’ zou kunnen noemen lag er imposant bij, en dit kan dus niet meer overtroffen worden (tenzij misschien op een booreiland) en dus maar niet meer doen, voortaan, The Passion.
_______