SanteLOGie

Monumentenzorg: Sara, je rokt zakt af

Doe het je wat, vroegen ze allemaal. Ja, doet het je wat. Ik heb me al eerder licht opgewonden over het feit dat alles achter me is afgebroken sinds ik Nijmegen verliet, een jaar of vijfenveertig geleden. Dus als er nog wat staat, dan ben ik blij.

Je kunt wel altijd blijven zeuren tenslotte. Weet je wat, ik doe het toch even. Want dat doet het met me.

Van 1951 tot 1957 volgde ik met vrucht de opleiding hbs-a van het Canisius College op het adres Berg en Dalseweg 81 en daarna ben ik er nooit meer binnen geweest. Gymnasium en hbs bestaan niet meer in de vorm van vijftig jaar geleden, Canisius, beter bekend als Het Hok is er nog wel. Na de afbraak van het grootste deel van het pand en de Grote Kapel van Kropholler, blijkt het hoofdgebouw niet alleen intact te zijn gebleven, maar zelfs nog gebruikt te worden voor onderwijsdoeleinden.

Dus toen Johan B. het diploma ‘Master Begeleidingskunde’ zou ontvangen in de bibliotheek van het inmiddels tot monument verklaarde gebouw was ik er als de kippen bij die bijeenkomst bij te wonen.

Wat ik me al die tijd niet gerealiseerd had, dat was dat er veel plaatsen in het gebouw waren, waar de leerlingen niet geacht werden te komen. Zelfs de centrale toegangshal bezocht je maar zelden. Daar moest je nu naar binnen, en als vanzelf gingen we links af, ik kon nog precies de kamer aanwijzen waar pater prefect placht te zetelen – als je daar moest zijn, was je ook nog niet jarig. Verderop bleek de refter annex studiezaal nog intact, zij het dan gehalveerd en het uitzicht op de buitencour wordt je benomen door de keukenapparatuur want deze ooit zo plechtige zaal heet nu ‘de kantine’. Op de ‘cour’ staan nu trouwens flatgebouwen.

Nog voor ik verzonk in nostalgische overwegingen aangaande de vele middagen die ik er doorbracht om mijn huiswerk te maken, naar mijn handen te kijken en aan de meisjes te denken, werden we gemaand ons naar de bibliotheek te begeven. Die bibliotheek had ik nooit gezien, ik neem aan dat die ooit vol stond met boeken over theologische onderwerpen die de eenvoudige ‘leek’ maar op verkeerde gedachten zouden brengen.

De bibliotheek is zo’n hele mooie, je zou het de koortsdroom van de meubelmaker kunnen noemen, maar het is ook een enorm houten boekenrek waar je op betrekkelijk klein oppervlak zestig-, zeventigduizend boeken makkelijk bereikbaar bijeen kon brengen en toch nog ruimte over kon houden voor een redelijke studiezaal. Dat zo’n houten schoorsteen van vijf verdiepingen ook de nachtmerrie van de brandweerman is, dat laten we maar even terzijde.

Het heeft ook iets Middeleeuws, zo’n ultra-fotogenieke zaal, waar alleen door bovenramen en enkele zijramen daglicht binnenvalt en waar het naar hout en boeken ruikt. Het is gek, dat deze ‘antieke’ zaal pas in 1900 is gebouwd.

Terwijl de diploma-uitreiking zich traag als stroop voortsleept besluit ik, met de smoes dat ik van bovenaf misschien wel mooie foto’s van de ceremonie zou kunnen maken, eens een paar trappen te beklimmen.

Ik wil natuurlijk vooral kijken of er ook boeken bij zijn die ik wel zou willen jatten, als ik er het lef voor had. Op de begane grond staan vooral boeken die aansluiten bij de maatschappelijk-psychologische aard van de opleidingen die er tegenwoordig worden gegeven.

Maar vanaf de eerste verdieping slaat de verbijstering toe. Simon Vestdijk, Remco Campert, Simon Carmiggelt, nou goed. Maar Ludlum? Konsalik? Doe-het-zelfboeken? Handleiding WordPerfect 2000? Leukste spelletjes van de wereld? Rijen kapotgelezen detectives? Kookboeken? Reisboeken? Oude catalogi van antiekveilingen? Een plank met een etiket waarop staat: Engels HAVO, waarboven een stel boeken met Duitse titels?

Ik dwaal nog wat verder en het daagt steeds meer: deze ruimt spéélt bibliotheekje. Op de tweeduizend boekenplanken staat gewoon een willekeurige verzameling papier, waarvan het criterium is dat het er min of meer uitziet als boek – om de planken te vullen zijn de vuilnisbakken van De Slegte erop leeggestort.

Licht verbijsterd blijf ik staan bij een rugtitel: Sara, je rok zakt af. Ik durf het niet mee te pikken.

Maar ik ga wel op internet kijken wat dat eigenlijk voor boek is. Tip: zoek eerst op Youtube.

_________

hhBest

Boek & Film 

Een polder met een en al bagger

Als je geen milieuschade wilt aanrichten moet je dus de Westerschelde niet uitbaggeren. Is dat nou zo moeilijk? Ja, dan kunnen die grote schepen Antwerpen niet meer bereiken, maar wat is dat nu weer voor probleem? Eerst gaat Antwerpen op een plek liggen die alleen door platbodem roeibootjes van maximaal 2.34 meter lang kan worden bereikt, en dan willen ze daar ineens diepstekende mammoettankers tot midden in de stad laten varen. Typisch Belgisch ook, om de laatste kilometers van je belangrijkste rivier door Nederland te laten lopen – terwijl je als sinds 1830 weet dat je één ding nooit met Nederland moet doen: vertrouwen dat het nakomt wat het belooft.

Daar hebben de Nederlanders zelfs een speciale partij voor opgericht: het CDA. Niet dat ze bij andere partijen niet weten wat creatief liegen is – Mark Rutte heeft er onlangs nog een spectaculair voorbeeld van gegeven – maar voor het echte professionele leugenwerk moet je toch bij Leers, Bleker en Koppejan zijn. We moeten nog wel even afwachten of Bleker vandaag inderdaad die brief uit Brussel krijgt waar hij het debat over de Hedwigepolder gisteren mee dacht dood te slaan. Maar ik heb toch wel zo’n beetje mijn prognoses.

Het is trouwens een typisch Nederlands absurd toneelstuk: je sluit een overeenkomst met België om eindelijk eens je verplichting om de Westerschelde uit te baggeren na te komen en ter compensatie van daardoor optredend natuurverlies een poldertje in Zeeuws-Vlaanderen vol te laten lopen. Vervolgens komt er een regering die de steun nodig heeft van uit de Zeeuwse klei getrokken politici en dus meedeelt dat dat poldertje droog blijft (zolang het niet regent, natuurlijk).

Dan lopen de Belgen te hoop, die al geld hebben gestoken in hun kant van de deal, dan een hele poos niks en dan komt Henk Bleker die zegt de polder voor eenderde onder water te willen zetten. Ad Koppejan, die liever de Watersnoodramp van 1953 nog eens overdoet dan de dijken rond Hedwige door te steken, stemt daarin meteen gretig toe, want hij is het beu de Koppejan van Jut te zijn. Gerd Leers belt om te zeggen dat hij nog wel wat negers heeft om de nieuwe dijken mee aan te vullen en dan komen de andere partijen in de Tweede Kamer die allemaal wat anders willen, variërend van ‘gelijk maar heel België onder water’ tot Richard de Mos, die desnoods in plaats van één vinger liefst helemaal zelf in het gat in de dijk gaat liggen. Op zich geen slecht idee natuurlijk, helemaal geen slecht idee dus – hoewel, Richard beschouwt gele plastic badeendjes ook als ‘natuur’, en dat is dan wel weer vertederend.

De hele Hedwigepolder onder water en dat water bedekken met die dobberende eendjes, twintig miljoen stuks. Een boost voor de economie, een kunstwerk dat het opzien van de gehele aardkloot baart, Nederland ineens weer de vooruitstrevende gids in de jungle van het wereldgebeuren.

Maar kan iemand mij daarna eindelijk eens vertellen hoe ik dat moet zien, dat je eenvoudig een poldertje onder water zet en daarmee compenseert dat je eerst grootschalig het milieu van de Westerschelde naar de ratsmodee hebt gebaggerd?

_______

hhBest

Boek & Film 

Van de prins nogal wat kwaad

Door Peter St.

Hoe slim is het van de Nederlandse kroonprins om in een tijd dat de hele natie al op voorhand zucht onder de op handen zijnde bezuinigingen en belastingverhogingen van het kabinet Rutte een duur – en door de belastingbetaler gefinancierd – huis te kopen in nota bene Griekenland. Dat is toch het land dat aan de basis ligt van de, laten we het Europese ellende noemen, waar we nu onder gebukt gaan. Dan laat je toch blijken dat je volkomen schijt hebt aan wat er in ons land aan de hand is. Rutte was op de hoogte. Ja, dat zal wel. Als Rutte kloten had gehad, of liever nog hersens, dan had hij hier iets aan moeten doen.

Even een zijsprong. Eenieder maakt zich – terecht – druk over het feit dat de Spaanse koning olifanten staat te schieten in Afrika, als ere-voorzitter van het Wereldnatuurfonds in Spanje nota bene. Prins Bernhard, in het WNF nog veel hoger geplaatst, deed destijds veelvuldig hetzelfde. Nauwelijks iets over gehoord. Daarbij valt te vrezen dat hij niet alleen het dubbelloops jachtgeweer, maar ook de puddingbuks, hanteerde. Ik vermoed, maar weet dat niet zeker, dat er links en rechts in Afrika nog wel een paar koffiegekleurde nakomelingen van de man moeten rondlopen.

En nu weer terug naar het onderwerp: eerst een huis in Mozambique en nu weer in Griekenland. Moet deze man echt koning worden? Dan kunnen we beter de comaprins inhuren. Die weet immers van zichzelf geen kwaad meer.

Terzijde: Ik moet wel even opletten met wat ik schrijf, want zojuist lees ik in De Telegraaf dat prinses Mabel voor de BVD werkte. Dat zou onder meer haar relatie(?) met Sicarbey moeten verklaren. Nou nog een heldere uitleg over Klaas Bruinsma svp. Ongetwijfeld was ze ingehuurd door de CRI?

De geschiedenis van mijn stroomverbruik 7

Sinds gistermiddag kwart voor een wordt de stroom die wordt geproduceerd door de vierentwintig zonnepanelen die we afgelopen weekend op het dak hebben geïnstalleerd voor een deel in huis verbruikt en voor de rest teruggeleverd aan de energieproducent. Wij zijn in business, al verwacht je natuurlijk altijd meer dan de nuchtere cijfers nu aangeven.

En eerlijk is eerlijk: ik kijk nog meer verwijtend naar het zwerk als dat bedekt is met wolken en realiseer me dat veruit het grootste deel van de tijd dat de zonnecentrale in werking is, er nauwelijks stroom wordt geproduceerd. ’s Nachts bijvoorbeeld niet en als het zwaar bewolkt is, valt de productie ook tegen. Om van de winter maar te zwijgen. Daar kan een makkelijk bekommerd mens als ik dan wel een of twee minuten van wakker liggen.

Dan eerst maar even de resultaten, en die zijn er. Heel voorlopig natuurlijk, want op het moment dat ik dit schrijf zitten we op net achttien uur bedrijfstijd. Maar toch.

In de afgelopen twee weken, 14 en 15, heb ik nauwkeurig het stroomverbruik bijgehouden. In week 14 was het verbruik per etmaal 22.85 kWh, in week 15 precies 25 kWh. De afgelopen achttien uur: 18 kWh verbruik, teruggeleverd 9 kWh, verbruik per saldo 9 kWh. Omgerekend naar jaarverbruik zou dat 3285 kWh zijn, terwijl het vorig jaar nog 8200 kWh was.

Maar dat is natuurlijk enorm vooruitlopen op de feiten.

Ik zou de echte productie van de zonnepanelen kunnen aflezen van het display van de omvormer op het dak, maar een man van 73 jaar moet natuurlijk niet dagelijks over ladders en daken huppelen. Erik, die gisteren nog een aantal uurtjes bezig was voor de zaak op gang kwam, demonstreerde me de werking van het display: je kunt er de raarste gegevens van aflezen, maar daarvoor moet je op een stelsel van vier knopjes drukken, uit de verte er naar kijken heeft geen zin. Gelukkig heeft hij me nog een apparaatje beloofd dat eenvoudig de productie weergeeft en dat in de meterkast gemonteerd kan worden.

Hij had zelf ook moeite met het inregelen van de omvormer, die van Duits fabrikaat is – het voornaamste probleem was dat voor gebruik in Nederland geen gegevens staan in de gebruiksaanwijzing. ‘Nederland is niet erg interessant, hier wordt te weinig aan zonne-energie gedaan, omdat de mensen het niet erg rendabel vinden.’ Het apparaat draait nu met de gegevens voor Frankrijk, en het lijkt me dat dat ook wel in orde is.

En dus sleep ik iedereen die aanbelt mee naar het telwerk in de meterkast om te laten zien dat het werkt. En zelf heb ik sinds gisteren ook al een keer of twintig bij het apparaat gestaan, dat knipperend de vier telwerken (twee voor dag/nacht verbruik, twee voor dag/nachtproductie) afdraait. Ook raar trouwens, zo’n telwerk met die primitieve cijfers en letters uit de jaren tachtig, en de onmogelijkheid om een overzicht te produceren. Het schijnt dat de teller van Enexis binnen afzienbare tijd op de computer kan worden aangesloten. En de dagelijkse melding van slimmemeteruitlezen.nl is ook nog niet actief.

Maar het werkt. Je merkt er verder niks van, je hoort of ziet niks en het levert wat op. Hoeveel: we zullen zien.

De zon zou wat meer moeten schijnen. Alleen al voor het proseccoverbruik in de tuin.

______

hhBest

Boek & Film 

Op de foto met Máxima

Eerst even het woordenboek. Ai, daar komt het woord islamofoob niet in voor. De Van Dale van 2005 (dertiende druk) was dus nog niet zover als de Turkse president Abdullah Gül. Die heeft Geert Wilders islamofoob genoemd, en daarom vindt onze eigen Limburgse schreeuwfascist Laurence Stassen die net als haar grote baas iedereen verrot scheldt die daar maar enigszins voor in aanmerking komt, een goede aanleiding voor de twee Limburgse PVV-gedeputeerden om niet te gaan aanliggen aan een lunch met die president.

Nog even afgezien van het feit dat je het in de politiek niet zo scherp moet slijpen als je ooit nog iets anders wilt bereiken dan een ferm standpunt: is ‘islamofoob’ een denigrerende kwalificatie?

Het woordenboek geeft daar dus geen antwoord op en dus blader ik enkele pagina’s terug – wat geleerd eigenlijk, zo’n boek op je bureau, met twéé leeslinten – en kom terecht bij homofoob. Daar staat: homofobie: krampachtige verdringing van alles wat homoseksueel is. Moet volgens mij zijn ‘dát homoseksueel is, maar dit terzijde.

Kan de schrijnende geschiedenis van Geert Wilders met de Islam gedekt worden door de definitie: krampachtige verdringing van alles dat islamitisch is? Ik ben best bereid bij het woord krampachtig nog een vraagteken te zetten, maar voor de rest klopt de definitie toch? Sterker nog: dit is toch de definitie van de PVV, die graag uit Nederland en de rest van de wereld alles zou willen verdringen dat islamitisch is?

In zekere zin zou Wilders blij moeten zijn: Abdullah Gül heeft het helemaal begrepen als hij zegt dat Geert islamofoob is.

En nu krijgen die Limburgse gedeputeerden die dit gedachtegoed aanhangen ook nog eens een unieke gelegenheid om Gül onder de neus te wrijven dat ze niet alleen islamofoob zijn, maar de Islam ook een hele rare godsdienst vinden. En als Gül dan antwoordt dat je op dat punt het christendom ook niet te laag moet inschatten, dan is volgens mij de lucht weer geklaard.

Maar het schattigste van dit hele verhaal is natuurlijk de reden waarom gedeputeerden Janssen en Krebber toch een vorkje gaan prikken met Gül: ze wisten niet dat Hare Majesteit ook naar Limburg kwam, en nu ligt het dus helemaal anders.

Ik zie het voor me: ergens in een Noord-Limburgs dorp kijkt de echtgenote van Janssen verstoord op van het aspergebed waar ze net staat te steken, als ze hoort dat Twan niet gaat. ‘Ben jij besodemieterd! Je gaat wel, en je brengt een doosje met overgebleven eten mee en een foto van jou met de koningin en Máxima en desnoods die Turk er ook bij. Ik ben hartstikke afgebrand bij de boerinnenbond als ze horen dat ik zo’n kans heb laten schieten.’

________

hhBest

Boek & Film 

Een goede baan voor Mikelsons

Een paar weken geleden heb ik me daar ook al over opgewonden en ik doe het maar weer.

Eerst maar eens Noorwegen. Daar heeft iemand nog eens goed zitten overwegen of het getuigenis van Anders Breivik integraal op de tv moet worden uitgezonden. Hoe idioot kun je zijn? De man is absoluut uitgeflipt en hangt ongeveer de theorieën aan van een Nederlandse politicus die ook niet goed bij zijn hoofd is en die hier vooral opvalt door zijn scheldtweets in een soort zelf uitgevonden stadhuistaal. Ik denk niet dat er veel Noren zijn die onder de indruk zullen komen van dat getuigenis, maar het hoeft er maar één te zijn die zich aangesproken voelt.

Breivik riep maandag parmantig dat hij de rechtbank niet erkende. Ja, als je er zo gemakkelijk onderuit zou kunnen komen. Dat Tempeliersgebaar van hem maakte meteen ook duidelijk: de gekkenhuizen wemelden vroeger ook al van lui die zich Jezus of Napoleon waanden, met de bijbehorende gebaren.

Wie nu echt tamelijk gemakkelijk onder definitieve verwijdering uit de samenleving uit zou kunnen komen is Robert Mikelsons. Want volgens zijn advocaat had de politie veel meer reden nodig dan één ouder die zijn naam noemde, om huiszoeking te doen. Bij die huiszoeking werd het overdonderend, noem het rustig: wettig en overtuigend bewijs gevonden voor wat voor soort onvoorstelbare gore rotzak Mikelsons is – zevenenzestig kinderen seksueel misbruikt en een deel van hen voor het leven geestelijk beschadigd – maar dat had de politie niet mogen vinden, zegt de advocaat van de ‘verdachte’, die weliswaar alles bekend heeft maar nu is opeens een bekentenis geen voldoende bewijs.

Dus advocaat Van de Goot (nee, mij hoor je niet zeggen: what’s in a name) vraagt op alle punten vrijspraak voor Mikelsons. Het viel me nog mee dat hij niet ook nog eiste dat Mikelsons na zijn vrijlating een mooie baan moest krijgen, bijvoorbeeld als directeur van een goed van zeer jonge kinderen voorziene crèche.

Ja, ik weet ook wel dat Mikelsons de advocaat wellicht opdracht heeft gegeven zijn pleidooien zo in te richten dat hij niet anders kan concluderen tot vrijspraak. Maar een advocaat verstaat zijn vak pas echt goed als hij de verdachte van een dergelijke domme tactiek probeert af te houden. Pogingen als deze van verdachte en advocaat moeten mijns inziens worden beoordeeld als pogingen de normale rechtsgang te hinderen en dus aanleiding zijn tot strafverzwaring. En de politie moet eens wat zorgvuldiger werken, hoe vaak moet dat nog gezegd worden.

Het lijkt me intussen onwaarschijnlijk dat er ook maar iets van de redenering van de advocaat serieus overwogen wordt.

Onwaarschijnlijk, maar zeker niet onmogelijk.

________

hhBest

Boek & Film 

Burgerzin op de kermis

Uiteindelijk word je een dorpeling en er hoeft maar weinig te gebeuren of je wordt een alom geachte dorpeling.

Gisteren was de jaarmarkt, gecombineerd met de kermis, althans in mijn deel van de gemeente, de voormalige gemeente Nieuwenhagen, vroeger een wat vaal aanhangsel van de Oostelijke Mijnstreek, tegenwoordig het glorieuze centrum van de gemeente Landgraaf.

De jaarmarkt en de kermis, in het Russisch is het hetzelfde woord: jarmarka, misschien wel ontleend aan het Nederlands. Zoals jullie zien: ook taalkundig sta ik mijn mannetje.

Al jaren kondig ik de jaarmarkt in het winkelcentrum in mijn hah-blad aan met een foto van een jaar of vier, vijf oud, en dus ging ik er gisteren heen om eens wat plaatjes te schieten voor het archief.

Het was koud en winderig en er viel iets van vochtigheid dus ik dacht: daar is natuurlijk geen hond – maar het bleek er aardig druk te zijn, al kon je er natuurlijk nog niet over de koppen lopen.

Eerst was daar de wethouder die over de lantaarnpalen gaat, met vrouw en kind. Even verderop de mevrouw van de DA-drogisterij die haar warme en gezellige winkel had verruild voor een tochtige marktkraam voor de deur, waar zich weinig klandizie bleek te melden. Verder stond een man uit de Andes die dan ook in gebreide wollen kleding deed, de perfecte outfit voor deze lentedag. Terwijl Djamila er een vest uitzocht klampte een voormalige collega haar aan en ging ik even pinnen – al voor de derde keer in tien minuten kwam ik de mevrouw van de Bruna met die enorme dikke bulldog tegen.

In de gangen van het winkelcentrum hadden ze met behulp van van die Beierse feestbanken exact de juiste kermis/jaarmarktsfeer getroffen. Daar klonterde trouwens vooral het bezoek aan het evenement samen, het was daar warmer en het waaide er niet.

Het raadhuisplein stond bomvol met kermisattracties, met een sterk dominerende ‘Spin’, een botsautotent, suikerspin, een tent met risolles en roti en loempia’s, reifkoekenbakkerij, een streekproductentent en zelfs een Kop van Jut. Djamila instrueerde me intussen niks meer te zeggen als ik bultig uitgevallen mannen of vrouwen zag, maar haar alleen aan te stoten. Ze zag ze trouwens zelf ook al.

En daar was Dave met vrouw en kind en de familie van zijn vrouw uit Amerika, die allen zichtbaar genoten van het gebodene, mede gezien het uitbundige lenteweer.

We kwamen trouwens ook gewoon voor boodschappen, bij het Kruidvat bijvoorbeeld. En we moesten ook even bij Marie-Louise binnen, omdat die tegenwoordig ook MAC-broeken verkoopt. Ook daar was het lekker warm.

Alleen Mahmoud, een vaste wandelaar in het winkelcentrum, all the way from the Sudan, was afwezig. Heel verstandig.

Want toen we het evenement verlieten, hadden we toch het idee dat we van een koude kermis zouden thuiskomen.

_______

hhBest

Boek & Film 

Niemand de deur uit

Voor me ligt intussen nog De Tel van vrijdag. Daar maak ik nog een paar leuke grappen over, en dan hup, in de papierbak ermee. (Hoe ik aan De Tel van vrijdag kom? Bij de ingang van de C1000 stond een kraampje waar je een plastic zak van De Tel kon bekomen met een exemplaar van die krant erin. Djamila nam er een aan. Per ongeluk, denk ik.)

Ik beperk me gewoon tot de bovenste helft van de voorpagina, daar valt al voldoende te lachen.

Links boven, een rouwkader met de kop: Plan Bleker: Hedwige voor eenderde blank. Nee, geen grappen over het verband tussen de woorden Bleker en blank. Richard de Mos van de PVV had het meteen goed begrepen, zag ik vrijdagavond in het Journaal: dat plan gaat niet door. Waarom, dat begreep ik niet goed, maar bedacht zelf de voor de hand liggende verklaring voor zijn stemgedrag: een PVV’er kan het er natuurlijk nooit mee eens zijn dat wie of wat dan ook maar voor eenderde blank is of wordt. Honderd procent blank, daar gaan ze voor.

Rechtsboven: Huisverkopers bijna kansloos. Dat vind ik dan een positief bericht. Ik bedoel: als je je huis verkocht hebt en je bent daarnaast niet helemaal kansloos, dan zit je toch gebakken?

De openingskop – chocoladeletters en dikke zwarte strepen: Zomer vol vakantiedrama’s aan grens dreigt – Kind zonder pas niet weg. Eerst denk je dat je iets gemist hebt, dat gevreesd werd dat er een kind zonder pas weg was, maar dat het gelukkig weer terecht is, of zelfs helemaal niet weg is geweest, hoogstens even een frietje scoren. Maar het blijkt over iets heel anders te gaan. Kinderen moeten een eigen paspoort of identiteitskaart hebben, als reisdocument. Dat staat al een dik half jaar vast, gemeentehuizen hebben er complete extra openingstijden aan gespendeerd, maar veel mensen blijken nog geen gevolg te hebben gegeven aan de nieuwe wet. Het waren er tot nu toe maar zeventigduizend die de gang naar het paspoortenloket hebben gemaakt, staat in het Tel-artikel. (Even een slag om de arm houden: een bekende journalistieke wijsheid luidt De Tel kan niet tellen.)

In het artikel staat, en de bovenkop suggereert de gevolgen alvast op schelle toon, dat je met je kind zonder eigen paspoort het land niet uitkomt.

Ik neem aan dat de meeste mensen denken: nou en, aan de grens wordt toch niet meer gecontroleerd? En in het buitenland zal het ze worst wezen of de baby een eigen pas heeft of niet. Het schreeuwstuk van De Tel betreft dan ook alleen het relatief kleine deel van de Nederlanders (die zeventigduizend dus) die per schip of vliegtuig op vakantie gaan.

Maar ik ben niet kinderachtig. Kom maar op met die vakantiedrama’s aan de grens. Snikkende moeders en kinderen, vaders met machteloos gebalde vuisten die vloekend en tierend de auto met sleurhut keren op de weg terug naar huis gaan. Onder het machteloos roepen van teksten als: ‘Dan maar geen vakantie dit jaar! Ik heb toch zo genoeg van Nederland!’

_______

hhBest

Boek & Film 

De geschiedenis van mijn stroomverbruik 6

Een cruciaal stekkertje, waarmee omvormer en zonnepanelen worden verbonden met het lokale elektriciteitsnet, dat is er nog niet. Het is feitelijk een onderdeel van de omvormer, maar het was er niet bij toen die aankwam. Stom natuurlijk, maar de theorie is als volgt: het pakket met de omvormer, een ding van een kilo of veertig, is tijdens het transport door een vervoerder gevallen. Ja, je leest het goed. Daarbij is de verpakking zwaar beschadigd. Toen de postbodes het pakket repareerden met enig plakband, zagen ze over het hoofd dat het stekkertje uit het pakket was gevallen. Ook is het mogelijk dat het stekkertje door de val de geest had gegeven. Hoe dan ook, het direct nabestelde stekkertje is nog niet aangekomen.

Op zich niet zo’n ramp, want het leggen van een stroomkabel van de meterkast naar de omvormer op het dak werd zaterdagmiddag ineens flink bemoeilijkt door harde wind, ijzige kou en slagregen.

Gelukkig was het weer zaterdagmorgen en aan het begin van de middag aanzienlijk beter. Om half tien trad een complete brigade aan: Erik, die het systeem met 24 zonnepanelen had ontworpen en de overige spullen had ingekocht; Raffaele, Giorgio, Linda en Rick die hadden toegezegd hand- en spandiensten te verrichten, Djamila voor de broodnodige koffie en andere versnaperingen. En meine Wenigkeit, voor het grindvrij maken van de plaatsen op het dak waar de zonnepanelen zouden komen te staan.

Op zich een eenvoudige bezigheid: montage van de onderstellen die als bouwpakket waren geleverd, montage van de onderstellen onder de zonnepanelen, met zijn vieren de zonnepanelen omhoog steken respectievelijk aanpakken op het dak en neerzetten op de bestemde plaats, keurig verdeeld over twee dakdelen: op ieder dakdeel twaalf stuks. Daarna het aanbrengen van de ballast, te weten vier stoeptegels waarmee het onderstel stormvast moet zijn. En vervolgens het op elkaar aansluiten van de panelen door middel van de meegeleverde bedrading en stekkers, waarna ze in groepen van acht met een lange kabel werden aangesloten op de tegen de schoorsteen bevestigde omvormer, die weer door een soort aluminium halfopen telefooncel wordt beschermd tegen nattigheid.

Raffaele vond het heel vervelend dat hij de werkzaamheden moest onderbreken om de post te gaan bezorgen. Voor de rest liep alles gesmeerd, al constateerden we wel dat bij de laatste vervanging van het dak wel erg veel grind was aangebracht. Dat moet er de komende dagen dus nog vanaf – zonder de stortkoker die ik had willen huren maar die helemaal niet blijkt te bestaan. Nu gaat het met plastic emmers aan een touw, ongeveer zoals ook de Petronas Towers recentelijk zijn gebouwd en iets langer geleden de piramides in Egypte, hoewel ze daar wellicht nog geen comfortabele plastic emmers hadden maar dan wel weer veel slaven.

Intussen functioneren de zonnepanelen op dit moment vooral als regenschermen.

Erik zegt dat ze ook bij dit licht nog aardig wat stroom produceren, maar die gaat dus voorlopig verloren, tot het stekkertje er is.

________

hhBest

Boek & Film 

De geschiedenis van mijn stroomverbruik 5

Morgen gaat het gebeuren, alle materialen zijn inmiddels binnen – behalve een essentieel stekkertje, bij ontstentenis waarvan het kant-en-klare systeem nog niet in gebruik kan worden genomen – en het weer is ook niet al te slecht. Komende week lijkt volgens de voorspellingen geen gunstig weer voor stroomproductie op te leveren, want ik zie zeven dagen bewolking en regen. Dat is natuurlijk een raar verschijnsel: als je zonnepanelen hebt, bekijk je het weer met andere ogen. Hoewel de panelen, begrijp ik, zelfs ’s nachts een minimale hoeveelheid stroom blijven leveren.

Gisteren zijn de slimme meters geplaatst, die niet alleen het verbruik en de teruglevering van stroom gaan registreren en inderdaad ook in de nachtstand gaan laten zien of er nog iets wordt geproduceerd. Ik zeg meters, want ook de gasmeter is vervangen en doorverbonden met de stroommeter, zodat Enexis (de netwerkbeheerder) continu mijn meterstanden kan aflezen. En ikzelf ook.

Sterker nog: ik heb me intussen aangemeld op slimmemeteruitlezen.nl, een website die, na verkregen toestemmingen, mij voortaan elke morgen verrast met een mailtje, bevattende de cijfers aangaande het verbruik en de productie van de afgelopen 24 uur – een service die verkrijgbaar is tegen betaling van twintig euro per jaar.

De bezorger van pakjes, die wij inmiddels zijn gaan beschouwen als een soort familielid, bracht deze week zuchtend in totaal vier pakketten met aluminium onderdelen tot bij de voordeur, voor het systeem op ons platte dak. Ik troostte hem met de mededeling dat ik zelf nog de ladder op moest met al dat spul, en met honderd betontegels als ballast, zodat de panelen niet bij het eerste zuchtje wind het luchtruim zouden kiezen. En dat er nog maar één pakje verwacht werd, bevattende het eerder genoemde stekkertje.

Een van die vier pakketjes bevat de ‘bouwstenen’ voor een soort bushokje. De gekozen omvormer (die van de stroom van de zonnepanelen stroom van 220 Volt moet maken) kan niet tegen al te nat worden, en aangezien hij gewoon buiten tegen de schoorsteen gemonteerd gaat worden, moet dat bushokje er omheen. Dat geeft me de gelegenheid om een voor luttele centen aan te schaffen videocamera te installeren die gericht is op het telwerk van de omvormer en daarvan het signaal via het lokale computernetwerk draadloos naar mijn pc stuurt. Ik hoef, om kennis te nemen van de daadwerkelijke stroomproductie van het systeem, dus ook al niet meer het dak op.

Ik denk soms wel eens: wat zou mijn oude vader, die dezer dagen dertig jaar dood is, van dit alles gevonden hebben?

_____

hhBest

Boek & Film