Voor me ligt intussen nog De Tel van vrijdag. Daar maak ik nog een paar leuke grappen over, en dan hup, in de papierbak ermee. (Hoe ik aan De Tel van vrijdag kom? Bij de ingang van de C1000 stond een kraampje waar je een plastic zak van De Tel kon bekomen met een exemplaar van die krant erin. Djamila nam er een aan. Per ongeluk, denk ik.)
Ik beperk me gewoon tot de bovenste helft van de voorpagina, daar valt al voldoende te lachen.
Links boven, een rouwkader met de kop: Plan Bleker: Hedwige voor eenderde blank. Nee, geen grappen over het verband tussen de woorden Bleker en blank. Richard de Mos van de PVV had het meteen goed begrepen, zag ik vrijdagavond in het Journaal: dat plan gaat niet door. Waarom, dat begreep ik niet goed, maar bedacht zelf de voor de hand liggende verklaring voor zijn stemgedrag: een PVV’er kan het er natuurlijk nooit mee eens zijn dat wie of wat dan ook maar voor eenderde blank is of wordt. Honderd procent blank, daar gaan ze voor.
Rechtsboven: Huisverkopers bijna kansloos. Dat vind ik dan een positief bericht. Ik bedoel: als je je huis verkocht hebt en je bent daarnaast niet helemaal kansloos, dan zit je toch gebakken?
De openingskop – chocoladeletters en dikke zwarte strepen: Zomer vol vakantiedrama’s aan grens dreigt – Kind zonder pas niet weg. Eerst denk je dat je iets gemist hebt, dat gevreesd werd dat er een kind zonder pas weg was, maar dat het gelukkig weer terecht is, of zelfs helemaal niet weg is geweest, hoogstens even een frietje scoren. Maar het blijkt over iets heel anders te gaan. Kinderen moeten een eigen paspoort of identiteitskaart hebben, als reisdocument. Dat staat al een dik half jaar vast, gemeentehuizen hebben er complete extra openingstijden aan gespendeerd, maar veel mensen blijken nog geen gevolg te hebben gegeven aan de nieuwe wet. Het waren er tot nu toe maar zeventigduizend die de gang naar het paspoortenloket hebben gemaakt, staat in het Tel-artikel. (Even een slag om de arm houden: een bekende journalistieke wijsheid luidt De Tel kan niet tellen.)
In het artikel staat, en de bovenkop suggereert de gevolgen alvast op schelle toon, dat je met je kind zonder eigen paspoort het land niet uitkomt.
Ik neem aan dat de meeste mensen denken: nou en, aan de grens wordt toch niet meer gecontroleerd? En in het buitenland zal het ze worst wezen of de baby een eigen pas heeft of niet. Het schreeuwstuk van De Tel betreft dan ook alleen het relatief kleine deel van de Nederlanders (die zeventigduizend dus) die per schip of vliegtuig op vakantie gaan.
Maar ik ben niet kinderachtig. Kom maar op met die vakantiedrama’s aan de grens. Snikkende moeders en kinderen, vaders met machteloos gebalde vuisten die vloekend en tierend de auto met sleurhut keren op de weg terug naar huis gaan. Onder het machteloos roepen van teksten als: ‘Dan maar geen vakantie dit jaar! Ik heb toch zo genoeg van Nederland!’
_______