Per jaar wordt per Nederlander voor 5600 euro aan gezondheidszorg vertimmerd. En dat is tweemaal zoveel als twaalf jaar geleden. Aangezien ik, inclusief het eigen risico maar 1891.08 euro premie per jaar betaal, begin ik te begrijpen dat dit een onhoudbare toestand is. Sterker nog: ik snap niet dat deze vreemde toestand al sinds jaar en dag bestaat – in 2000 waren de premies immers óók veel lager.
De meneer die dat bedrag had uitgerekend vertelde op Radio 1 dat dat lag aan de verrichtingen. Hij drukte zich wat ongelukkig uit, maar het was me meteen duidelijk: hij bedoelde dat de dokters en andere beroepsbeoefenaren in de gezondheidszorg niet zozeer bedacht zijn op het gezond maken en houden van de populatie, maar op het doen van zoveel mogelijk ‘verrichtingen’.
Hij noemde ook een voorbeeld: je kunt als dokter natuurlijk om de haverklap een consult van tien minuten noteren voor een patiënt die zich meldt op het spreekuur omdat hij of zij de gevolgen ondervindt van te weinig lichaamsbeweging. Maar je kunt als huisarts ook zorgen dat de patiënt elke dag een uurtje stevig gaat wandelen en dan is hij ineens geen patiënt meer en vervallen er weer een paar verrichtingen. Maar dat houdt dan wel in dat het jaarinkomen van de dokter een beetje en als het even kan ook een beetje véél achteruit gaat. En dat was nu juist het lucratieve van het huidige systeem, dat je geheel op eigen houtje je inkomen kunt bepalen. Kwestie van zoveel mogelijk verrichtingen.
Eerst maar eens even de schrille kanten van de zaak. Bijvoorbeeld: een orthopeed die alle echte en vermeende lijders aan versleten heupen in de regio bijeen roept in een setting die we wel kennen van het verkooptheater waarop pannensets en donzen dekbedden aan argeloze bejaarden werden gesleten, om ze het wonder van de kunstheup aan te prijzen. Voor het vermelden van de (aanzienlijke) nadelen en risico’s is meestal geen tijd meer. De klanten stromen toe.
Ander voorbeeld: een beroepsbeoefenaar die rustig een nota stuurt waarop hij niet gemaakte röntgenfoto’s declareert en 155 euro rekent omdat hij tien seconden naar het betrokken lichaamsdeel heeft gekeken – en er maar van uitgaat dat de patiënt de rekening ongezien doorstuurt naar de verzekering. Als de patiënt niet stereotiep reageert maar reclameert, ontstaat een alarmtoestand waarin wordt aangeboden de rekening dan maar als niet gezonden te beschouwen – op voorwaarde dat de patiënt zich nooit meer met de dokter bemoeit.
Het kan beter. Ik beweer namelijk niet dat alle beroepsbeoefenaren in de gezondheidszorg informatie achterhouden of hun patiënten zo ‘behandelen’ dat ze moeten blijven komen. Ik ken er persoonlijk die zeggen: je moet eens wat meer bewegen. En je moet eens wat minder drinken.
Er is er alleen nog geen geweest die me ook daadwerkelijk zover heeft gekregen. Voorlopig is het resultaat nog geweest dat ik minder ging wandelen en meer ben gaan drinken.
Morgen maar eens te voet naar de fysiotherapie.
________