Waarom schrijf ik dit weblog? Of beter eerst deze: is dit een weblog? Volgens Van Dale is een log trouwens een plankje dat aan een touwtje werd meegesleept door een zeeschip, waarmee de snelheid werd gemeten. Hoe, daar zou ik me eens in moeten verdiepen, in ieder geval werden destijds de bevindingen genoteerd in een logboek, en daar is dan het woord weblog uit voortgevloeid. In een weblog schrijf je dus geen blog, maar een logboekaantekening.
Daarmee houdt alle gelijkenis op, want volgens mij ter beschikking staande definities is een weblog eerder een openbaar dagboek. Mij komen dan meteen de kleurige en van vele bewegende, rondspringende, aan- en uitflitsende geinige poppetjes voorziene internetpagina’s uit de jaren negentig voor ogen, waar de huiselijke knutselaar enorm zijn best op had gedaan, er een foto van de pasgeboren baby en/of het nest jongen van de huishond op plaatste, er dan mee klaar was en er nooit meer iets op aanvulde. Alleen door het verdwijnen van de toenmalige internetprovider kon deze ellende gewist worden. Je vindt ze nu nauwelijks meer.
Hoewel, in Spanje, Italië en Griekenland worden ze nog gewoon gemaakt; bij voorkeur met behulp van de antieke tools uit de wilde jaren van het internet. De mooiste Italiaanse weblogs bestaan uit geleerde verhandelingen van naar schatting zevenhonderd boekpagina’s lang, gewoon met regels die het beeldscherm vullen van links naar rechts, zonder aliniëring en als het even kan zonder hoofdletters of enig ander leesteken, maar wel op een pulserende achtergrond.
Wij hebben Typepad of Wordpress en ook nog wel Blogger, om me tot de belangrijkste te beperken, en tools als Live Writer.
Als gewoonlijk draai ik er weer omheen. Dus: is dit een weblog? Ja en nee. Dit is geen dagboek. Als ik het over avonturen van mezelf heb, dan moet je er rekening mee houden dat ik stileer, verfraai, sommige dingen aanpas om het spannend te maken en veel details weglaat die geheel en al privaat zijn. Noem het een weblog.
Maar ik becommentarieer ook het wereldgebeuren, waarbij ik ernaar streef de lezer te amuseren en tegelijk hem of haar mijn dwarse mening onder de neus te wrijven. Ook altijd weer met de aantekening dat ik vaak overdrijf, en het moet vooral dwars zijn en niet serieus worden. Laat ik het zo stellen: een heleboel meningen en meninkjes van mezelf kan ik met groot gemak herroepen en vervolgens het tegendeel beweren – zij het dan dat er een harde onaantastbare kern is: ik ben atheïst en politiek gezien nogal links.
Deze website voldoet dus, kortom, aan een slechts zeer losse definitie van wat een weblog is.
En waarom doe ik het? Bij voorkeur elke dag? Dat antwoord is eenvoudig: omdat het voor mij, als een gevolg van een ongeneeslijke beroepsdeformatie, gemakkelijker is wel een stukje lulkoek op papier (of eigenlijk: op jullie monitorscherm) te plaatsen dan het niet te doen. Dat constateerde ik op de dag dat ik, als schrijver van een dagelijkse column, met vut ging – die dag viert vandaag over een maand het koperen jubileum – en ik heb dat sindsdien, enkele perioden daargelaten, volgehouden.
Ik voel me zelfs enigszins nerveus zolang het dagelijks stukje niet geschreven is.
(Ik schrijf dit om mezelf op te warmen voor vanavond: ik word dan geacht een groepje leergierige mensen toe te spreken die een cursus ‘schrijven’ volgen en nu wel eens iets over weblogs willen horen. Opnieuw bemoei ik me met dingen waar ik me buiten moet houden.)
______