Speurtochten naar ‘mensen van vroeger’ gaan altijd over mensen ‘van héél vroeger’. Mensen van toen er nog geen Facebook of Twitter of zelfs maar Hyves was, en geen Schoolbank.nl, sterker nog: van toen er nog geen mobiele telefoon was, geen e-mail was en geen messageboards waren kortom, mensen van vóór internet.
En bij die speurtochten kom je er altijd twee tegen, allebei van de KRO. Daar is ten eerste Anita Witzier die in Memories vooral vakantieliefdes nieuw leven probeert in te blazen – insiders houden me voor dat al menig gelukkig huwelijk op dat programma is stukgelopen – en Derk Bolt van Spoorloos, die meestal in Colombia te vinden is, op zoek (buscar is het meest gebruikte werkwoord) naar vrouwen die hun kind hebben afgestaan voor adoptie naar Nederland. (Het begint in Bogotà en eindigt aan een doodlopende modderige weg in een idyllisch hutje in het oerwoud.)
O, tussen nog meer haakjes: trouwe lezers dezes weten dat ook ik op zoek was naar iemand – of liever: wilde weten wat er van haar was geworden – en ze heeft twee weken geleden gebeld. In ruim anderhalf uur slaagden wij er in meer dan vijftig jaar geschiedenis door te nemen. Met als conclusie, althans mijn conclusie, dat ons beider levens heel anders zijn verlopen dan wij van elkaar hadden gedacht, maar interessanter: dat wij beiden al die vijftig jaar geheel verschillend tegen die relatie uit het begin van de jaren zestig van de vorige eeuw hebben aangekeken.
Ik zou er eerlijk gezegd niet bij hebben stilgestaan, als Sylvia Witteman er vanmorgen in VK Magazine niet over begonnen was: waar is Erwin Kroll gebleven? Nog meer dan Jan Pelleboer was Kroll ‘het weer’. Me dunkt, uitgekozen tot beste weerman aller tijden en ook nog, nog geen jaar geleden, 25 jaar presentator van het weerbericht bij de NOS. Hij is plotseling verdwenen, hij is het ‘wat rustiger aan gaan doen’ heeft de NOS bekend gemaakt. Kroll, die in augustus 62 wordt, wekte, als ik even terugkijk, de laatste jaren ook wel de indruk dat hij het wel leuk vond om op de buis te komen, maar zijn weerbericht had toch vaak het karakter van ‘wie wil er nou wat weten van het weer, is het niet genoeg te beseffen dat het kan vriezen of dooien?’
En als het we het toch over het weer hebben, Marjon de Hond, ook al spoorloos, zou je denken. Maar die is er gewoon nog. Kijk maar eens op haar website. Die is het gewoon ook ‘wat kalmer aan’ gaan doen, denk ik. Twee kinderen heeft ze intussen, een daarvan zagen we een tijdlang om twintig over acht ‘s avonds realtime groeien in de toch niet onaantrekkelijke verpakking die Marjon zelf voor menig man was. Marjon heeft gewoon genoeg aan haar twee kindjes en een leuk vriendje. Tijdens een niet nader gedateerd feest had ze ‘hoge wijn op en te veel hakken’, zoals ze guitig schrijft in haar onhandig te lezen columns op die website. Met allemaal wel schattige foto’s hoor, echt zo’n website met felle kleuren en rare hokjes en verspringende foto’s uit de jaren negentig. En recepten! Marjon maakt pompoensoep, stoofpotje, tarte tatin en perencake. Wat mij betreft zou ze dus zomaar de Nigella Lawson van de Lage Landen kunnen worden, met ietsjes originelere gerechten.
Nu is ze voorlopig alleen maar die website. Uit de tijd, zeg maar, toen je niet iedereen met één muisklik kon terugvinden.
Toen je nog ongestoord meer dan vijftig jaar niets van elkaar hoorde.
En daar vrede mee had.
_______