Ze hebben het steeds over ‘de gulden terug’, maar welke gulden willen ze dan terug? Als het om één enkele gulden gaat, dan vind ik het een erg bescheiden eis, die gemakkelijk in te willigen is. Stuur 46 eurocent, en dat is (was op 31 december 2001) precies de waarde van één gulden. Zelfs naar boven afgerond. Dan zijn we van het gezeuro af.
Mijn persoonlijke eisen gaan veel verder.
Ik wil eigenlijk álle guldens terug. (En mijn fiets, maar dat is een ander verhaal.)
Toen ik de Inkomstenbelasting nog jaarlijks moest betalen met behulp van een giro-overschrijving, placht ik op het strookje waarop je moest vermelden wat de bedoeling was van de overschrijving, steevast te schrijven: ‘Nou, doe dan maar weer. Als jullie er maar geen tanks, straaljagers en raketten voor kopen’. Vroeger kochten ze er soms tanks, straaljagers en raketten van, van mijn zuurverdiende centjes, waarvan er precies honderd in één gulden gingen. Bij de Belastingdienst vonden ze dat wel geinig, een ambtenaar belde me na een aantal jaren op om te vertellen dat mijn jaarlijkse grap ervaren werd als een zekere verlichting van het sombere bestaan op het desbetreffende belastingkantoor. Dat stond trouwens ietwat terzijde in Kerkrade, dat kwam er nog bij. En daar werkten veel mannen en weinig vrouwen voor een karig loon met ganzenveer en papier met ezelsoren.
Ik kietel mij nog altijd met de gedachte dat ik er daardoor, toen ik een kleine belastingontduiking had gepleegd en daar uiteraard prompt op was betrapt, met een reprimande vanaf ben gekomen. Ze waren bang dat ze anders misschien mijn jaarlijkse grap zouden moeten missen. Ambtenaren zijn mensen met gevoel voor traditie.
Mijn oude vader placht geregeld op te merken dat hij volgaarne jaarlijks een miljoen gulden belasting zou betalen. Hij beoogde dan natuurlijk te zeggen: dan heb ik toch zeker een páár miljoen verdiend. Maar ja, dat was dus vóór 1982; toen kon je nog wat met een miljoen gulden, al was ook toen al de gulden sinds lang geen daalder meer waard, alleen de eerste klap was dat nog, mits welgemikt.
Toen waren de mensen trouwens wel verstandiger dan nu, want ik heb er nooit van gehoord dat iemand de daalder terugwilde. Ja, als je zevenvijftig moest betalen en je betaalde met een tientje, dan moest je wel opletten dat ze een rijksdaalder terug kreeg, leer mij die middenstanders kennen. Als je niet uitkeek probeerden ze je af te schepen met een daalder, en een daalder was een gulden minder waard dan een riks.
Als je je geschiedenis kent, wil ik maar zeggen, dan ben je niet gedwongen haar over te doen.
En zodoende zou ik dus al die guldens wel terugwillen die ik mijn hele lange en tragische leven te veel heb betaald aan allemaal dingen die nog geen stuiver waard waren.
Wel graag uitbetalen in euro’s, natuurlijk. En me dan niet zo slim af willen zijn dat je stopt bij 1 januari 2002. Dus even voor de duidelijkheid: ik wil al die door middenstanders en hun kompanen bij de Belastingdienst ook in euro’s afgetroggelde guldens óók terug.
En ook het overschrijvingsformulier, met dat strookje. Zodat ik ook kan vermelden dat ik het geld terug wil omdat ze er tegenwoordig veel te veel politieke tinnegieters van financieren.
PS: En net zag ik dat de man die de gulden terug wil gisteren een blauw pak aan had, met daaronder gele puntschoenen. Het geheime uniform van de gewiekste bankier dus, die al die ellende veroorzaakt heeft.
_______