SanteLOGie

Een persco in Nieuwspoort

Eerst even deze: wie is dat ontzettend kleine mannetje met twee paspoorten? En wie heeft dat knappe zwijgzame meisje links van Hero Brinkman (voor de kijkers rechts) die blauwe ogen geslagen? En waarom lijkt ze zo op Fleur Agema? Is dat een politiek signaal? Wat vindt de SGP hiervan?

Nog twee constaterinkjes mijnerzijds en dan ga ik weer in de zon zitten.

1. Brinkmans sollicitatie naar een post in de VVD-fractie is wel erg opzichtig.

2. En Brinkman gaat proberen de hele PVV-fractie in de Noord-Hollandse Staten mee te trekken. In zijn val, maar dat zou natuurlijk niet zijn formulering zijn.

3. En nog een bonus: als ik me niet vergis schaart Brinkman zich vanaf heden in de rijen van de terecht vergeten politici. Dat is de link met Rita Verdonk.

En voor de rest lijkt het me een storm in een glas water. Van het type Brinkman lopen er al meer dan voldoende in dit land rond.

PS: we maken ons er wel druk over, zeg. Toen ik de persconferentie had gezien stonden er 952 tweets met de hashtag HeroBrinkman te wachten. Ja, daahaag.

De polonaise van Jorritsma

Je moet het natuurlijk ook in proportie zien. Neem nu de projecten waar ik nog nooit van had gehoord. Ik bedoel: van de projecten wel, maar dat je daarvoor dus verscheidene miljoenen ‘voorbereidingskosten’ maakt zonder dat er beslist of het project wel doorgaat. En dat het dan doorgedrukt wordt omdat er nu eenmaal miljoenen zijn uitgegeven aan voorbereidingskosten.

Ik noem maar één bizar voorbeeld: de Olympische Spelen van 2028. Daarvoor zijn nu al zoveel kosten gemaakt, dat Nederland vermoedelijk opgeheven wordt als het Internationaal Olympisch Comité meer steekpenningen ontvangt van India of Brazilië dan Nederland ooit zal kunnen opbrengen. De Olympische Spelen! Weten jullie dan niet dat de Olympische Spelen van het jaar 2000 in Athene (dat is de hoofdstad van Griekenland) dat land aan de rand van het bankroet hebben gebracht? Voor Nederland is al een verlies berekend van 1.8 miljard.

Maar ja, burgemeesters en/of wethouders zijn opvallend vaak sportidioten, het lijkt wel of ze daar op worden uitgekozen. Zo hebben wij hier in onze vredige dorpje komende september de Wereldkampioenschappen Wielrennen – het enige dat erop zit is maken dat je een paar weken in een ver buitenland vertoeft. Helaas moet ik dat zelf betalen, ik zou geen instantie weten die dat voorschiet als ‘tijdensbereidingskosten’.

Nog meer dolle burgemeesters. De burgemeesters en wethouders van Nederland, vaak erg druk met uitdelen van medailles aan de poetsdames van de fanfare, het uitdelen van medailles aan prinsen carnaval, het bezoeken en voorzien van medailles van honderdjarigen en het proberen uitzinnige sportevenementen binnen te halen in hun gemeente, zodat ze op de foto kunnen met Woutje Wagtmans of Wim van Est, met of zonder medailles, die burgemeesters dus. (Even uithijgen.)

Die burgemeesters dus lopen al maanden te glunderen, niet omdat ze hun werk zo leuk vinden maar omdat ze door Annemarie Jorritsma zijn uitgenodigd voor een feest op het Malieveld in Den Haag dat inclusief alle kosten tegen de vijf miljoen keiharde euri gaat kosten. De aanleiding is me even ontschoten, en normaal val ik niet op een miljoentje meer of minder, maar dit is dus laten we zeggen, eh, schaamteloos. Jorritsma is door dit standpunt zwaar geïrriteerd, er is al zo weinig te lachen in Nederland, zei ze. Hè? Heeft ze die grijns dan op haar smoel laten tatoeëren of zo? Net als haar voorman Mark Rutte?

Schaamteloos is het vooral omdat we dan gaan zien op welk peil burgemeesters (en wethouders, die zijn ook uitgenodigd) lol plegen te hebben. Daar zijn de poetsdames, de prinsen carnaval en de honderdjarigen van deze vrolijke republiek nog culturele fijnproevers bij vergeleken. Een voor een op de foto met de Majesteit, die ook schijnt te komen, wat dacht je wat? En met Freek de Jonge en Matthijs van Nieuwkerk. Als ik ongeveer de gage van alleen al die twee bereken valt me vijf miljoen trouwens nog hard mee.

Laten we dit afspreken: het is te hopen dat het giet van de regen op 5 en 6 juni, zodat de Majesteit en Annemarie de wellingtons aan moeten op het zompige Malieveld, en zo niet: dan gaan wij, poetsdames, prinsen carnaval en honderdjarigen en ander plebs massaal aldaar een toastje kaviaar halen met een glaasje sjampoepel, heel ordinair van onze eigen centen. Wij Zijn Swiebertje!

Ga met de trein: het Malieveld ligt aan de overkant van het Centraal Station in Den Haag. Proost!

________

hhBest

Boek & Film 

Castreren, een oude gewoonte

Castreren, dat is door de eeuwen heen een veel en enthousiast beoefende praktijk geweest. Natuurlijk om varkensvlees van berigheid te ontdoen en om de stierigheid van stieren te temperen waardoor ze veel en smakelijk vlees produceerden. Veel kattenliefhebbers laten nog altijd hun katers ‘snijden’, hetgeen ook veel ongemakken kan voorkomen. Persoonlijk heb ik wel eens geassisteerd bij het castreren van mannelijke biggetjes. Onverdoofd, wist ik veel. Ik was 15, en gelukkig liet de desbetreffende castrant niet het oog op mij vallen. En een gecastreerde ezel is een kluns.

Hoewel nu de roomsche kerk uit de jaren vijftig ervoor ‘terecht’ staat – en terecht, hoe meer ten detrimente van een godsdienst kan worden aangedragen hoe beter – is castreren door de eeuwen heen niet alleen van godswege aanbevolen geweest. Met name oosterse potentaten lustten er wel pap van, hoewel, dat is in dit verband natuurlijk een eh, onsmakelijke uitdrukking. China en Turkije maakten er absoluut geen geheim van dat het castreren van de entourage van keizer respectievelijk sultan net zo noodzakelijk was als een boekhouddiplima voor de boekhouder: beide heren stonden op het punt van voortplanting natuurlijk hun mannetje, maar de dames in de harem kon men niet kwalijk nemen dat ze hun ongeduld maar moesten zien te bewaren in afwachting van de volgende beurt door de uitgeputte potentaat. Ze grepen dan uiteraard de eerste de beste voorbijganger. Als dat dan een eunuch was, dan hadden ze daar maar matig nut van, maar het voordeel was dat ze er ook niet zwanger van raakten.

Ook al lang bekend was dat als je jongens van omstreeks acht jaar van hun testikels ontdeed, en ze overleefden de operatie, er een kans was dat ze er een prachtige jongenssopraanstem aan over hielden. Persoonlijk ben ik niet eens erg voorstander van een echte damessopraan, ik moet dan altijd denken aan Bianca Castafiore, hoewel ik die meer op diepe alt schat. (Op Radio 4 wordt veel te veel snerpend gegild. Maar dit terzijde.)

Die jongens waren zeer gewild bij de betere kerkkoren. Ik heb wel eens het plaatsje Preci in Umbrië bezocht, waar het castreren van jongens tientallen jaren lang een belangrijk middel van bestaan was.

Tot in het begin van de twintigste eeuw waren castraten zeer gewaardeerd. Daarna ontdekte men dat je met zangtechniek toch een mooie piepstem kon houden én je ballen.

Maar de gewoonte zat er nog in, toen in de jaren vijftig jongens gecastreerd werden om ze van hun homoseksualiteit af te helpen. Ik las vanmorgen in de krant dat homoseksualiteit in de jaren vijftig als een ziekte werd beschouwd die te genezen viel, met name door castratie, maar dan toch zeker alleen nog in roomsche plaggenhutten in het duistere Zuiden des lands.

In de rest van het land was toen al het onsterfelijke woord van Paul Rodenko bekend, die in een van zijn erotische verhalen verzet rees tegen de ongebreidelde castratie van jongens met het oog op castratenzang: ‘dat de bisschop gek is op kunst, dat is prima. Maar de kunst moet niet gaan op kosten van de zak van de burgers.’

Staatssecretaris Halve Zoolstra vindt dat trouwens ook.

_______

hhBest

Boek & Film 

Scheurende gitaren en pompende drums

Verdienstelijke amateurpopgroepen, die bestaan over het algemeen uit drie jongens van een jaar of twintig, een leadgitarist die ook zingt, een basgitarist, een drummer. Als ze doordringen tot de één minuut roem bij De Wereld Draait Door, dan zijn ze al op weg om semiprofessioneel te worden. Meestal hebben ze volstrekt bizarre namen.

Bastardi di Blues is ook een wat typische naam. Vergelijkbare samenstelling: basgitariste die ook keyboard speelt en zingt, drummer en een leadgitarist die ook zingt. Twee grote verschillen: meestal is de naam van zo’n rockpopgroep een of andere Amerikaanse verbastering. En ze zijn ook ouder, Monique Demarteau, René Vlems en Johan van de Beek, als ik snel reken ergens tussen de veertig en de vijftig, nee: Monique is net nog onder de veertig, schat ik. Anders dan zijn naam zou doen vermoeden is Van de Beek veel erger getroffen door de italofilie dan de gemiddelde Italiaanse chauvinist, vandaar dat ze niet Blues Bastards heten, maar Bastardi di Blues. Van de Beek noemt Vlems ook wel Renato, trouwens. En zelf heeft hij wel iets weg van de regerende sjtadsprins van Landgraaf en van Michiel Romeyn in zijn rol van Belse rockgitarist, maar dan getooid met badmuts.

Je zou verwachten dat Van de Beek zich het repertoire van Renato Carosone eigen zou hebben gemaakt, of dat van Domenico Modugno, of desnoods van Adriano Celentano of zelfs Gianmaria Testa.

Welnee, want Johan heeft nog een tweede uit de hand gelopen hobby: Amerika, en meer in het bijzonder de Amerikaanse zwarte blues. En daarvan dan weer de alom nog altijd betreurde Jimi Hendrix. Had die maar de techniek tot zijn beschikking gehad die Van de Beek hanteert, dacht ik gisteren in het Heerlense Cultuurhuis waar het drietal optrad. Gotsamme. Op de website van de Bastardi wordt melding gemaakt van ‘scheurende gitaren en pompende drums’, nou, dat is een exacte omschrijving van het gebodene.

Wat mooier is: de formatie (vroeger heette dat een combo, tegenwoordig spreken we liever van formatie) ziet kans een flinke schare fans een avondvullend programma voor te schotelen dat aanleiding is tot menige enthousiaste cat call.

Eigen composities waren er ook, enkele prachtige onversneden klassieke blues, een hommage aan Jimi, natuurlijk, en een ballade aangaande de vallende man uit het WTC in Manhattan op 11 september 2001 – over de mate waarin sentimentaliteit de overhand moet of mag krijgen kan met mij gediscussieerd worden. Ook de in eigen atelier vervaardigde video’s op de achtergrond konden mijn goedkeuring wegdragen.

De drie samenstellende leden van de Bastardi zijn alle drie journalisten, Vlems en Van de Beek ook nog columnisten bij de enige overgebleven Limburgse krant, Monique is ook journalist en werkte ooit bij het Limburgs Dagblad. De drie vonden elkaar na die fusie. Van de Beek kwam van De Limburger, Vlems van het Limburgs Dagblad en hij vormt met Demarteau een huishouden.

Het is een heel eind lopen van station Heerlen naar dat Cultuurhuis en terug en dus moest ik bijtijds weg om de laatste trein te halen.

De wandeling is flink saai, want om half negen lagen alle bewoners van de Sittarderweg reeds achter de gebreide broek of hadden zich toch minstens teruggetrokken achter de rolluiken.

Ik werd dus niet gestoord in mijn overwegingen. Waarvan er één was dat de rampzalige teloorgang (in slow motion) van de Limburgse pers sinds de fusie van dagblad De Limburger en het Limburgs Dagblad eind jaren negentig, in ieder geval één glorieus geval van serendipiteit heeft opgeleverd: de Bastardi di Blues.

________

hhBest

Boek & Film 

Terugvinden met één muisklik

Speurtochten naar ‘mensen van vroeger’ gaan altijd over mensen ‘van héél vroeger’. Mensen van toen er nog geen Facebook of Twitter of zelfs maar Hyves was, en geen Schoolbank.nl, sterker nog: van toen er nog geen mobiele telefoon was, geen e-mail was en geen messageboards waren kortom, mensen van vóór internet.

En bij die speurtochten kom je er altijd twee tegen, allebei van de KRO. Daar is ten eerste Anita Witzier die in Memories vooral vakantieliefdes nieuw leven probeert in te blazen – insiders houden me voor dat al menig gelukkig huwelijk op dat programma is stukgelopen – en Derk Bolt van Spoorloos, die meestal in Colombia te vinden is, op zoek (buscar is het meest gebruikte werkwoord) naar vrouwen die hun kind hebben afgestaan voor adoptie naar Nederland. (Het begint in Bogotà en eindigt aan een doodlopende modderige weg in een idyllisch hutje in het oerwoud.)

O, tussen nog meer haakjes: trouwe lezers dezes weten dat ook ik op zoek was naar iemand – of liever: wilde weten wat er van haar was geworden – en ze heeft twee weken geleden gebeld. In ruim anderhalf uur slaagden wij er in meer dan vijftig jaar geschiedenis door te nemen. Met als conclusie, althans mijn conclusie, dat ons beider levens heel anders zijn verlopen dan wij van elkaar hadden gedacht, maar interessanter: dat wij beiden al die vijftig jaar geheel verschillend tegen die relatie uit het begin van de jaren zestig van de vorige eeuw hebben aangekeken.

Ik zou er eerlijk gezegd niet bij hebben stilgestaan, als Sylvia Witteman er vanmorgen in VK Magazine niet over begonnen was: waar is Erwin Kroll gebleven? Nog meer dan Jan Pelleboer was Kroll ‘het weer’. Me dunkt, uitgekozen tot beste weerman aller tijden en ook nog, nog geen jaar geleden, 25 jaar presentator van het weerbericht bij de NOS. Hij is plotseling verdwenen, hij is het ‘wat rustiger aan gaan doen’ heeft de NOS bekend gemaakt. Kroll, die in augustus 62 wordt, wekte, als ik even terugkijk, de laatste jaren ook wel de indruk dat hij het wel leuk vond om op de buis te komen, maar zijn weerbericht had toch vaak het karakter van ‘wie wil er nou wat weten van het weer, is het niet genoeg te beseffen dat het kan vriezen of dooien?’

En als het we het toch over het weer hebben, Marjon de Hond, ook al spoorloos, zou je denken. Maar die is er gewoon nog. Kijk maar eens op haar website. Die is het gewoon ook ‘wat kalmer aan’ gaan doen, denk ik. Twee kinderen heeft ze intussen, een daarvan zagen we een tijdlang om twintig over acht ‘s avonds realtime groeien in de toch niet onaantrekkelijke verpakking die Marjon zelf voor menig man was. Marjon heeft gewoon genoeg aan haar twee kindjes en een leuk vriendje. Tijdens een niet nader gedateerd feest had ze ‘hoge wijn op en te veel hakken’, zoals ze guitig schrijft in haar onhandig te lezen columns op die website. Met allemaal wel schattige foto’s hoor, echt zo’n website met felle kleuren en rare hokjes en verspringende foto’s uit de jaren negentig. En recepten! Marjon maakt pompoensoep, stoofpotje, tarte tatin en perencake. Wat mij betreft zou ze dus zomaar de Nigella Lawson van de Lage Landen kunnen worden, met ietsjes originelere gerechten.

Nu is ze voorlopig alleen maar die website. Uit de tijd, zeg maar, toen je niet iedereen met één muisklik kon terugvinden.

Toen je nog ongestoord meer dan vijftig jaar niets van elkaar hoorde.

En daar vrede mee had.

_______

hhBest

Boek & Film 

Is vriendschap dan toch een illusie?

Sommige woorden betekenen in het Engels iets anders dan het Nederlandse – schijnbare – equivalent. Bekend voorbeeld is hate; het Nederlandse haat is aanzienlijk hatelijker dan het Amerikaanse woord dat er veel op lijkt. Dat geldt voor meer woorden, zoals love. In Engeland zegt de caissière in de supermarkt het tegen iedereen, en dan betekent het niet liefje in de Nederlandse betekenis van het woord. In het verlengde daarvan ligt het Like van Facebook, ultra ongelukkig in het Nederlands vertaald met vind ik leuk. Bijvoorbeeld bij een filmpje waarop getoond wordt hoe je een slang levend vilt.

De Boekenweek 2012 gaat over vriendschap en dat is ook al zo’n verwarrend begrip, vooral als er modieus en andere ongemakken aan wordt toegevoegd. Niet erg origineel, want hier achter me staat een aardig boek over Indonesië dat heet Hoeren, generaals en andere politici en dat is al vele jaren oud. En er zijn meer voorbeelden.

Maar ik dwaal af. Vriendschap dus. Friend, hou ik nog even vol, betekent iets anders dan vriend en dat moet wel, want hoe kan iemand ooit een paar duizend vrienden hebben, zoals je bij willekeurige mensen op Facebook of Hyves ziet. Ik stel me dan – heel malicieus – tiepetjes voor die heel eenzaam op hun kamertje achter de pc zitten en koortsachtig aan de lopende band vrienden maken, ook om het ontvriendingstempo bij te houden.

Omdat er heel wat moet gebeuren, wil ik iemand een ‘vriend’ vinden, ben ik dan ook geen lid van Hyves of Facebook. Wel van LinkedIn, omdat dat een sociaal medium is dat vooral zakelijk bedoeld is. Ik heb daar trouwens 52 vrienden, 31 partners, 17 collega’s en 3 groepsleden, en 65 ongeclassificeerde mensen. Liever kijk ik naar het volgende lijstje: 18 van de connecties zitten onder het tabblad mediaproductie, 14 onder kranten, 12 onder PR en communicatie en 10 onder schrijven en redigeren. Allemaal categoriën die me zakelijk wellicht eens van pas komen, al gebeurt dat, eerlijk gezegd, ook niet erg vaak.

Vriend, vrienden, vriendin, vriendinnen, vriendje, vrinden, vriendinnetje, allemaal Nederlandse woorden die op het eerste gezicht allemaal in dezelfde richting wijzen, maar soms zelfs onverenigbare betekenis hebben.

Een vriend is voor mij iemand met wie ik het mogelijk niet eens erg eens ben op politiek of sociaal gebied maar die ik al lang ken, uit een tijd toen we nog allebei iemand anders waren, maar met wie ik, ook als we elkaar jaren niet gezien hebben, gewoon zonder onderbreking het gesprek voortzet. Een vriend is zelfs iemand aan wie je dingen vertelt of van wie je dingen hoort die je niet bespreekt met je vrienden. Zie hieronder.

Vrienden: een gemaksterm voor mensen met wie je geregeld omgaat, je komt over en weer bij elkaar over de vloer, ze zijn min of meer je dagelijkse entourage. Je bespreekt de dagelijkse politiek en ander nieuws, de kwaliteit van de wijn, wisselt de laatste flauwe grappen uit en maakt samen een paar nieuwe. Alles rustig aan, want je moet samen nog een heel eind.

Vriendin: behoeft geen uitleg. Voor mannen uiteraard meestal iets anders dan voor vrouwen (tenzij lesbisch).

Vriendinnen: alleen voor vrouwen. En voor erg hitsige mannetjes, natuurlijk. Die houden het meestal niet erg lang vol.

Vriendje: iets voor pubermeisjes. Maar een vriendje is voor een volwassen man iemand die je kent en die je kunt gebruiken om iets te bereiken dat je op eigen kracht niet binnenhaalt. ‘Daar heb ik nog wel ergens een vriendje voor.’

Vrind, vrinden: vage kennissen op adellijk of studentikoos niveau. Of: aanspreekterm voor iemand die je bestraffend wilt toespreken.

Vriendinnetje: illegale en meestal geheime relatie voor ‘gebonden’ mannen. Een vriendinnetje kan dan een robuuste matrone van middelbare leeftijd zijn.

Makkelijker kan ik het wel maken, maar niet vriendelijker.

_________

hhBest

Boek & Film 

De staat van beleg

De door de regering gedecreteerde mediastilte is, ik heb dat vorige week al eens opgemerkt, een dictatoriale maatregel die niet alleen de media uitschakelt – daar zou nog iets voor te zeggen zijn geweest, misschien – maar vooral de democratische instanties zoals de beide Kamers van de Staten-Generaal. Ook, minder formeel, houdt het de mensen buiten het kabinet die min of meer officieel optreden namens de drie onderhandelende partijen af van het normale politieke publieke debat. En het gaat daarbij niet over wetgeving aangaande wildplassen of openbaar swaffelen, maar om de hele structuur van de samenleving die even door drie personen – die eerder hebben getoond daarvoor totaal ongeschikt te zijn – wordt aangepast aan hun persoonlijke voorkeuren. En aan die van hun respectieve sponsoren, de joodse lobby in de VS, het Nederlandse grootkapitaal en de boeren en tuinders van dit vlakke land.

Dus hoe blij zijn de verslaggevers die CDA-partijvoorzitter Ruth Peetoom in het Noord-Limburgse dorp Well opwachtten bij het begin van haar ‘Limburgtour’, een bezoek aan deze meest door de terreur van PVV geteisterde provincie, als de dominee met enkele ferme uitspraken de mediastilte terecht aan haar laars lapt.

Limburgs Dagblad-verslaggever Paul Bots kon noteren, dat van ‘fors korten op ontwikkelingshulp… volgens Peetoom geen sprake (kan) zijn. De internationale solidariteit is onopgeefbaar. Die schaffen we niet af.’ Maar, vervolgde zij: ‘Geen enkele partij is gebaat bij nieuwe verkiezingen… ‘we gaan niet akkoord ten koste van alles. Als de onderhandelingen in het Catshuis geen motiverend resultaat opleveren, zijn we als CDA geen knip voor de neus waard.’

Een paar uur later voegt Bots aan zijn stukje op de website toe dat Peetoom ‘na publicatie van haar uitspraken… dinsdag in een verklaring afstand (heeft) genomen van dit nieuwsbericht. ‘De weergave van die uitspraken is onjuist’, aldus de partijvoorzitter.’

Meestal laten verslaggevers het daarbij, maar dit is Bots (en ik neem aan zijn hoofdredactie) toch iets te gortig. Onder de kop ‘Peetoom, fris geluid en oude politiek’ doet hij even uit de doeken hoe het gegaan is, en dat is geen fris geluid. Bots: ‘Welke raderen er in beweging zijn getreden nadat Peetoom het bericht (over haar uitspraken) maandagavond onder ogen had gekregen, is onduidelijk. Feit is dat haar woordvoerder, die niet bij de bijeenkomst in Well aanwezig was, even voor achten contact opneemt met de krant om schade te voorkomen. Als de krant vasthoudt aan de citaten omdat die tot twee keer toe zijn geuit, dreigt de zegsman de woorden publiekelijk te ontkennen. En dat zal geen fraai beeld opleveren voor alle partijen, stelt hij. De krant houdt voet bij stuk. Peetoom zelf belt even later met de verslaggever. Op vriendelijke doch dringende toon probeert ze de volgens haar enige juiste interpretatie te dicteren. Vergeefs. De tekst wordt slechts op enkele kleine punten aangepast.’ Peetoom zet even later een verklaring op internet waarin ze zich van de publicatie (in het LD) distantieert.

Die Peetoom, dat was toch die ‘linkse’ dominee die het menselijk gezicht van het CDA vertegenwoordigde, toch, als ik me niet vergis? Die hier zo opzichtig haar morele gezag te grabbel gooit?

Verslaggever Paul Bots houdt het er op dat ‘oude gewoonten hardnekkig’ zijn. En dat het hem niet deert om voor leugenaar te worden neergezet.

Ik daarentegen denk dat ik maar eens verder doe aan mijn schuilkelder. En ik verzend een tweet: ‘Kom ons helpen! Onze regering heeft ons in een wurggreep! Stuur Kofi Annan!’

_______

hhBest

Boek & Film 

De verdachte moet worden gewraakt, lijkt mij

Over de vraag of de verdachte onschuldig is tot het tegendeel wordt bewezen, daar hoeft voor mij geen discussie over te bestaan. Dus: de verdachte is onschuldig tot zijn schuld door de rechter bewezen is verklaard.

Vaak beroepen buitenstaanders zich daarom op het feit dat een zaak ‘onder de rechter’ is om zich tijdens een strafproces te onttrekken aan de discussie. De vraag namelijk of iemand schuldig is aan een bepaald misdrijf of niet mag dan aan strenge eisen moeten voldoen, in de discussie buiten de rechtbank hoeft dat geen rol te spelen. Sterker nog: het Openbaar Ministerie brengt geen enkele zaak voor de rechter als voor het OM niet vaststaat dat de verdachte ‘het heeft gedaan’.

Een mens trekt dan ook geheel ongestraft wit weg bij de poging van Robert Mikelsons en zijn advocaat om de rechtbank wegens vermoeden van partijdigheid gewraakt te krijgen. Hij wil andere rechters, waardoor de zaak maanden en maanden wordt uitgesteld en de slachtoffers onnodig lijden wordt toegebracht.

Deze schoft heeft bekend voor het bedrijven zijn onvoorstelbaar smerige en ziekte acties zesentachtig kinderen te hebben uitgezocht op een bepaald criterium, namelijk dat ze weliswaar bij voorkeur niet het leven zouden laten bij zijn gruwelijke acties, maar het toch niet zouden navertellen. Hij had op zijn computer tienduizenden foto’s en duizenden video’s met beelden die je rechters beter ook niet kunt laten zien, want daar worden ze vanzelf partijdig van, heb ik mij laten vertellen.

Gepoogd wordt ook om de publiciteit rond de zaak samen te vatten als ‘onze verdachte is al publiekelijk veroordeeld door de media-aandacht’. Advocaat Anker zegt: ‘Robert Mikelsons heeft het gevoel dat er meer naar het belang van de ouders en slachtoffers wordt gekeken dan naar zijn belangen.’ Je moet maar durven. Voor de eenvoudige voorbijganger is het proces vooral bedoeld om het belang van ouders en slachtoffers te dienen, het uiterste moet worden geprobeerd om eventueel ten detrimente van de dader de schade zoveel als mogelijk te beperken en daar hoort een ongenadige behandeling en veroordeling van de dader bij. Mikelsons vroeg zich af of Nederland wel een rechtsstaat was. ‘Voor jou niet, eikel,’ zou ik zeggen, maar de rechter mag dat (nog) niet.

En ook is gezegd dat dit een uitzonderlijke zaak is die bijzondere eisen stelt aan de rechters die haar moeten beoordelen. Als je maar gruwelijk genoeg te werk gaat, kom je vanzelf boven de wet te staan, daar komt het op neer. Want geen enkele rechter zal volstrekt onpartijdig de vuiligheid van Robert Mikelsons en zijn maat kunnen beoordelen. Een rechter die dat wel kan, moet eigenlijk door de mand vallen bij het volgend functioneringsgesprek.

Het doel is dat deze afzichtelijke zwijnen voorgoed uit de samenleving worden verwijderd. Als het daar op uitdraait hoor je mij verder nergens meer over.

_________

hhBest

Boek & Film 

Stripgek op zoek naar een stripboek

Jean Giraud, de onlangs op ongeveer mijn leeftijd overleden Franse striptekenaar, die tekende me iets te realistisch, nee: iets te mooi. Voor een striptekenaar, dan. Cartoons mochten wel weer realistisch zijn – Vargas, Duane Bryers, Norman Rockwell – maar de standaard voor strips was voor mij eerst de strip van Bulletje en Bonestaak in Het Vrije Volk, getekend door G. van Raemdonck, en natuurlijk Robbedoes. Allebei troffen ze me midden tussen de ogen op een tedere leeftijd, ik was 7 jaar en als enigszins voorlijk kind spelde ik de krant en kreeg ik een abonnement op de Robbedoes. (Ik herinner me nu  ineens ook Kapitein Klakkebos, uit het Nijmeegs Dagblad. Maar dan, dan dwaal ik af naar Brammetje Flapoor en Pietje Pluis en Fokkie Flink en al die verdere profiteurs van het succes van anderen en dat is nu ook weer niet de bedoeling.)

Waarom Robbedoes? Dat was het ideale blad, vond mijn moeder blijkbaar voor een jongen van 7 jaar. En ze had gelijk. Als de Robbedoes voor eeuwig getekend zou zijn gebleven door Franquin en ook inhoudelijk niet steeds veranderd was tot uiteindelijke onherkenbaarheid en ongein als Guust Flater, dan was ik vandaag de dag nog een trouw abonnee. (Even afgezien van het feit dat het blad in 2005 werd opgeheven.) Zoals veel moderne mannen van in de veertig nog zielstevreden op de plee zitten met de Donald Duck. Robbedoes en Kwabbernoot, dat waren Van Kooten en de Bie avant la lettre, altijd verwonderd over wat zich voordeed in de wereld en altijd ploeterend en flaterslaand om de mensen (en zichzelf) er doorheen te helpen. Ze waren de Laurel en Hardy van de getekende strip.

Eigenlijk vond ik de komst van de marsupilami, hoeba hoeba hop hop al een bedenkelijke ontwikkeling – Spip, het eekhoorntje van Robbedoes, diens malle piccolopak en Kwabbernoot met zijn exact acht haren daarentegen vond ik volkomen normaal. Zoals je het ook normaal vond dat Tom Poes bloot was en Heer Bommel ook, behalve dan die geruite jas die gelukkig zijn schaamte niet bedekte.

Maar Robbedoes veranderde te veel, ik werd groot en las boeken, maar het typische onderwerp, jongens die grote avonturen beleven en ingewikkelde uitvindingen doen, zoals in de Bob Eversserie – toen ik Joe Speedboot van Tommy Wieringa las moest ik daar aan denken – dat bleef lang zeg maar mijn ding. Later zag ik ook dat Franquin sommige ideetjes gejat leek te hebben van Hergé, zoals het kasteel van Rommelgem en de daarin wonende rare graaf en uitvinder, die beide wel wat weg hadden van het kasteel en de figuur van Kapitein Haddock.

Helaas bleef geen enkel exemplaar van mijn Robbedoezen bewaard. Twintig jaar geleden bracht Lekturama een zevental kloeke albums uit, maar helaas bevatten die lang niet alle avonturen. Ik miste met name het avontuur waarin Robbedoes en Kwabbernoot getuigen zijn van de ontploffing van een ondergrondse opslagplaats van whisky, nota bene ergens in Afrika. Ik heb er lang naar gespeurd en er jaren geleden zelfs iets van gevonden – bij Uitgeverij Dupuis zelf. Ik bestelde er een exemplaar van zonder zelfs de prijs te weten, maar het mailtje verdween in een bodemloze put zonder echo.

Buck Danny, die vond ik ook prachtig. Deze Amerikaanse luchtmachtpiloot was een racist, natuurlijk. Maar het ging mij om de vliegtuigen.

Zoals ik ook verliefd was op die prachtige blauwe sportwagen, de Tarbot met turbine-aandrijving, van Robbedoes en Kwabbernoot.

Maar als iemand iets weet over die whisky-opslagplaats en hoe ik de hand kan leggen op een exemplaar: je weet me te vinden.

_______

hhBest

Boek & Film 

Commerciële geneeskunst op zaterdagavond

Drie dagen geleden stootte Djamila haar ongelukkige linkerarmpje, dat zich daarna liet gelden als een onbedaarlijke pijn in de elleboog, uitstralend naar boven en, voor het juiste evenwicht, naar beneden. Pijnstillers van de meest ontzagwekkende merken hielpen maar nauwelijks en omdat het vermoeden van een nieuwe breuk zich maar niet liet wegredeneren hebben we gisteravond een afspraak gemaakt met de Nightcare hier ter stede – in Engeland en Amerika zouden ze zoiets waarschijnlijk Huisartsenpost noemen.

We waren er tien minuten voor de afgesproken tijd, namelijk om 20.40 uur en verlieten bijna drie uur later, enigszins suizebollend, het pand. Resultaat: een röntgenfoto en een doosje pijnstillers en bevestiging van het vermoeden dat we zelf al dagen hadden van een flinke kneuzing.

Wij lezen ook kranten en ontlenen daaraan een bepaald beeld van de gezondheidszorg. Het betreft hier een groot ziekenhuis dat, deels vrijwillig en deels door de nood gedwongen, zich ruggelings in de commerciële geneeskunde heeft gestort. Dat wetend hebben wij enkele opmerkingen.

Bij het benaderen van de Nightcare zien wij op het laatste nippertje welke ingang we moeten hebben. Na de slagboom komen we terecht op een duister terrein, waar niet meer naar de Nightcare wordt verwezen maar, inderdaad, naar de Huisartsenpost. En wel naar de achteringang, die wij niet mogen gebruiken. Wij moeten naar binnen via de ingang van de verpleegkliniek, en dat is logisch, als je het weet.

Daarbinnen zijn wij vlot aan de beurt. Reeds om 21.10 is besloten wat wij al verwacht hadden, namelijk dat er een röntgenfoto moet worden gemaakt. Je denkt dat een huisartsenpost wel vaker zo’n verhelderend portret zal willen zien en dat het desbetreffende apparaat dus achter die ene deur van de Huisartsenpost staat. Niet waar. We moeten naar buiten, het parkeerterrein af, de openbare weg op, tweehonderd meter verder weer langs een slagboom.

Het wachten begint. Na twintig minuten wordt Djamila opgeroepen. Ze belt me daarna een paar keer om te melden dat de foto gemaakt is en dat het druk is bij de röntgen. Om 22.50 uur belt ze, of ik naar Kamer 7 wil komen. Daar zit ze, hopend dat men haar geval niet vergeten is, want dat zou niet de eerste keer zijn. Op de gang is het druk, geüniformeerde politie en politie in burger, mensen die ruzie maken met de politie en het behandelend personeel. ‘Ze wil geen bloed laten afnemen, en nu is er een officier van Justitie bij,’ weet Djamila inmiddels.

Net als we echt gaan denken dat men ons vergeten is komt er een jongedame die zich voorstelt als arts-assistent – echte dokters werken niet op zaterdagavond – uit haar vermoeden dat het inderdaad een ferme kneuzing is en schrijft braaf het recept voor de door Djamila bestelde pijnstiller.

Zo, nu nog even naar de apotheek, weer op een andere plek op het ziekenhuisterrein. Ook daar is het druk. De taakverdeling tussen de twee personeelsleden die werken is duidelijk: de ene dame zit achter de computer en volgt met misprijzende blik de acties van haar collega. Die heeft het zo druk met het innemen van recepten dat het uitgeven van de medicijnen in het gedrang raakt. Tafereel: ze heeft het doosje met ‘mijn’ pijnstillers in de hand, loopt een paar passen in mijn richting, keert om en rommelt nog eens peinzend in wat papieren. Dan vraagt ze of het door mij opgegeven huisadres wel juist is. Als ik dat bevestig kijkt ze me vorsend aan met haar ogen – de ene kijkt naar Sint Antonius en de andere naar de Maagd Maria, zeggen ze op Sicilië – en stelt dan vast: dan staat het fout in de computer van uw apotheek. Dat weet ik al lang en dat is wellicht onderwerp voor een volgend stukje.

Het is 23.30 als we naar de uitgang rijden. Maar eerst nog langs de parkeermeter.

Daar kom ik er achter hoe ze hier gestalte geven aan hun commerciële credo en nog wat verdienen aan die absolute ongeorganiseerde chaos.

Ik mag voor iets meer dan twee uur parkeren op een totaal verlaten parkeerterrein ergens in de Zuid-Limburgse bushbush 7 euro 50 afrekenen.

_______

hhBest

Boek & Film