SanteLOGie

De geschiedenis van mijn stroomverbruik 2

Woensdagavond waren er ineens de zonnepanelen. Grote dingen, zeg, enorm. Ze zaten allemaal in een klein aanhangertje, getrokken door een klein bestelwagentje waar er ook nog een paar in zaten. Geen fancy zwarte Amerikaanse truck met van die chromen uitlaten, maar wel de helft goedkoper.

Ze liggen nu op een stapel van anderhalve meter hoog in de bijkeuken, prachtig zijn ze, robuust. En ze wegen samen wel zeshonderd kilo! Stoer, dat autootje. Maar ze liggen nu wel zodanig in de weg dat we niet meer bij de winterkleding, de meststoffen en bestrijdingsmiddelen voor de tuin, de zaag en de boor en nog nauwelijks bij de voorraadkast levensmiddelen kunnen. Waarom kunnen die dingen eigenlijk niet gewoon buiten liggen, op het dak desnoods? Toch eens aan Erik vragen.

Intussen ontdekt wie hier in huis de grootste stroomverknoeier is. Niet de wasdroger, niet de afwasmachine, zelfs niet de pizza-oven of de bordenwarmer. Welnee, het is de Kenmore side-by-side koelvriesmachine, de trots van de keuken, inmiddels tegen de twintig jaar oud. Tonnen ijsblokjes heeft hij gemaakt in die tijd, en kubieke meters gekoeld water. Ik herinner me het nog levendig toen we hem pas hadden. De buurt liep uit om het wonder te bezichtigen. Een juweel.

Dat, toen het nieuw was, volgens de fabriek 2.5 kWh per etmaal gebruikte, dat is dus al negenhonderdzoveel kWh per jaar, daarmee elf procent van het huidige totale jaarverbruik. En in die twintig jaar is hij niet zuiniger geworden, integendeel. Door het weglekken van CFK (arme ozonlaag) is hij steeds meer stroom gaan gebruiken, zeggen deskundigen, het zou best kunnen zijn dat hij tegenwoordig 1100 of zelfs 1300 kWh per jaar kost.

Wie wil hem hebben, gratis desnoods? We hebben een opvolger besteld die het voor iets meer dan 500 kWh doet. Er zijn uiteraard veel zuiniger machines, maar als je eenmaal een grote Amerikaan hebt gehad, dan wen je niet zo snel aan een Lelijke Eend. De nieuwe, een roestvrijstalen schoonheid is van General Electric. Hij komt binnen tien dagen en zal met gejuich worden ontvangen. Ook al omdat hij desgewenst de ijsblokjes ook maalt. Een eeuwenoude wens gaat in vervulling.

Lange tijd heb ik de overstap naar een andere energieleverancier tegengehouden, uit angst dat ik bij Maurice de Hond terecht zou komen, of bij die hush puppie met wie René Froger getrouwd is. Ik zeg: niet dóen! Maar gistermiddag kreeg ik de link naar de site van een vergelijker en ik was meteen om. Greenchoice is het geworden, die tarieven hanteert waardoor de zonnepanelen bijna overbodig lijken. Voor de rest niks aan de hand, ik krijg een nieuwe meter die me vertelt hoeveel ik gebruik en hoeveel ik daarvoor beleefd aan de rechtmatige eigenaren ga teruggeven via de zonnepanelen. Wie die eigenaar precies is, dat is in de geheimzinnige wereld van het stroomverbruik niet na te gaan. Ik ga er maar vanuit dat er iemand aan het andere eind van de draad zit die het dankbaar in ontvangst neemt en dan een paar streepjes op mijn rekening uitgumt.

Kortom, het leven lacht me toe.

Dat deed het trouwens toch al, maar daarover misschien een andere keer.

________

hhBest

Boek & Film 

Eindelijk een onderwerp voor een roman

Merlijn Huntjens, daar kwam ik óók voor, zo bleek. Een jongeman met een fascinerend uiterlijk, als van een trouwe adjudant van Attilla de Hun (de achternaam verwijst er ook naar) en met een hele mooie vriendin met de aandoenlijke naam Maartje Dekker die hem begeleidde op de piano. Ze deden me samen denken aan de parodie die Van Kooten & De Bie ooit maakten op het verschijnsel poëziefestival, toen begrepen werd dat een gedicht opdreunen niet voldoende was, nee, het moest een performánce worden, Frans uitgesproken; het werd gedemonstreerd door de onsterfelijke dichter Detlov P. van Paaschen. Merlijn maakt intrigerende, soms zelfs ingenieuze tekstjes en heeft een onnavolgbare manier van presenteren. Kort samengevat.

Ik was op het literair festival Heerlense Lente in het Heerlense Cultuurhuis, en het was een leuke avond, al vond ik persoonlijk de term literair festival enigszins, eh, nou ja, reclametaal. Ik ging ook niet voor het festival maar om eens te zien hoe collega Emile Hollman zich erdoor zou slaan als hij weer eens in het openbaar zijn roman moest aanprijzen, terwijl hij natuurlijk vindt, en terecht, dat zijn boek zichzelf moet verkopen – wie niet inziet dat hij of zij dit boek gelezen moet hebben, die moet het maar zelf weten hoe het verder gaat met zijn leven. Wij trekken onze handen daarvan af.

Het festival vond al voor de vijfde keer plaats voordat ik van het bestaan op de hoogte raakte en het is tevens de eenmansshow van de uitgeverij AzulPress, in de gestalte van uitgever Hennie Jetzes. Hij zal niet de geschiedenis ingaan als de grootste interviewer aller tijden.

Als je als debuterend auteur iets goeds hebt geschapen is het natuurlijk, eh, niet echt geweldig als na jou nog een reeks huisdichteressen aan het woord komt, maar daar zullen we het verder maar niet over hebben. Ik was destijds, net als die dichteressen, zelf ook als een kind zo blij toen ik het boekje met een aantal van mijn columns in handen had, uitgegeven als samizdat. Kan mij het wat schelen dat er sinds 2007 vijftien van zijn verkocht, waarvan veertien aan mijzelf.

Voor het gedeelte van het festival dat gewijd was aan het boek Zilver en Antraciet van Emile, was een hele show opgezet. Emile had eigenhandig de man meegebracht die model stond voor de hoofdfiguur van het boek, Loen, te weten Paul Arends, voormalig mijnwerker en voormalig lid van de Landgraafse gemeenteraad. En voormalig burgemeester en voormalig gedeputeerde Ger Kockelkoren deed nog een showtje op basis van het feit dat ook hij afkomstig was uit een mijnwerkersfamilie – hij trok een paar brokken antraciet te voorschijn (geen nootjes vier) een lachwekkend helmpje en een paar geruite handdoeken, in Zuid-Limburg bekend als koelpungel.

Het kwam hier op neer: noch Jetzes, noch Hollman, noch Kockelkoren waren ooit ondergronds in een mijn geweest, en brachten er dus de bekende clichés over te berde, Arends daarentegen wel, maar die kan niet goed vertellen. Ik zat een beetje te popelen, want ik ben wel ondergronds geweest, al was het dan in Yorkshire en dit is wat ik van de mijn vond: hoe is het mogelijk dat iemand het hier langer dan een half uur volhoudt.

Het is dan ook niet erg handig om het boek van Hollman met zulke oubolligheden aan te prijzen – de mijn speelt wel een belangrijke rol in het verhaal, maar de relatie tussen de twee jongens Loen en Ever is juist een universeel verhaal dat zich desgewenst op Groenland of bij de Trobrianders had kunnen afspelen. Op deze manier werk je natuurlijk ook wel in de hand dat het boek terechtkomt tussen de Limburgensia – en dat wil zeggen: tussen de oninteressante boeken over een tijd die gelukkig al lang achter ons ligt.

Niet zeuren. De usual suspects waren er, Sandra, en Theo (met alweer een nieuwe vriendin) en Lex. En o ja, en dus Ger Kockelkoren, die ik voor het laatst in levenden lijve had aanschouwd omstreeks 1983, en die in al die jaren geen spat veranderd was. Volgens de bekende boutade tussen twee vriendinnen die elkaar lang niet hebben gezien: ‘Zag ik er toen ook al zo oud uit?’

Ik voel me na gisteravond geïnspireerd om te beginnen aan die roman over twee mensen die elkaar ruim 52 jaar nadat de ‘verkering’ was uitgegaan weer ontmoeten en hun relatie totaal anders blijken te hebben beleefd dan ze al die tijd gedacht hebben.

Daarna bracht ik Paul Arends naar huis en sprak met hem af dat we op de eerste de beste zwoele avond samen eens naar de nachtegaal zullen gaan luisteren.

Meer iets voor een gedicht, lijkt me.

Toneelstuk in diverse bedrijven

Het nu volgende stuk schreef ik enige uren vóór de RVD gisteren ineens begon te twitteren dat het allemaal wat moeizaam ging in het Catshuis. Hoewel je achter zo’n koele tekst kunt vermoeden dat ze die alleen rondsturen als het kabinet al gevallen is en gevlucht naar Suriname, ga ik er toch maar even van uit dat Geert bij nader inzien ontwenningsverschijnselen vreest en alsnog instemt met verdubbeling van de ontwikkelingshulp, verhoging van de aow-gerechtigde leeftijd naar 70 jaar, onmiddellijke afschaffing van de hypotheekrenteaftrek en verdubbeling van het quotum Polen en andere schavuiten.

Dus:

Een foto genomen van buiten de hekken van het park rond het Catshuis in Den Haag. Geert Wilders in zijn favoriete rol als lone wolf – volslagen alleen, een sigaret rokend. Misschien duurde het maar even, maar omdat het een foto is geeft het ook een statische indruk: een onwrikbare politicus die de vergaderzaal verlaten heeft na het stellen van een ultimatum, en nu desnoods ongelimiteerd afwacht of en wanneer ze smekend naar buiten zullen komen om hem te vragen toch weer aan te schuiven omdat ze het er nog eens over willen hebben.

Nog een foto: de voorzitter van de ministerraad op een herenrijwiel onderweg in de lommerrijke omgeving van het Catshuis, ook al volledig onbewaakt en toch met een brede grijns op het gezicht die er inmiddels zozeer opgebakken zit dat hij onherkenbaar is geworden.

Video: Ron Fresen van het Journaal speelt, na drie weken vruchteloos posten voor het hek van het Catshuis, een toneelstukje. Er komt een auto naar buiten, de onvermijdelijke Audi, en Fresen duikt er bijna op, tikt op het zijruitje rechtsachter. Hij weet van tevoren dat de inzittende, wie dat dan ook is, het raam niet zal opendraaien en al helemaal niet zal kond doen van het feit dat men eruit is: want Geert Wilders kan de boom in. Nee, de auto geeft gas en Fresen struikelt half de oprit op, terwijl hij zich naar de camera wendt. Een marechaussee houdt het tafereel nauwlettend in de gaten.

Ik heb een paar weken geleden al eens geschreven dat de absolute mediastilte die noodzakelijk zou zijn voor het slagen van de onderhandelingen over door Europa voorgeschreven bezuinigingen, in feite neerkomt op het opschorten van de democratie. Ik hoor wel allerlei lui die smoesjes maken dat dat nu eenmaal moet, als er onderhandeld wordt is het onhandig om tussendoor uit de school te klappen. Maar dat zijn allemaal van die moderniseringen waar ze de mond van vol hebben ter rechterzijde, noem het toch gewoon bij de naam: gelul. Het duurt nu al een week langer dan aangekondigd en Jan Kees, de minister van Financiën die straks met hangende pootjes met enig resultaat naar Brussel moet, zei zwijgend toch iets. Op Koninginnedag moet hij daarheen met een plan, maar hijzelf sloot helemaal niet uit dat de onderhandelingen in het Catshuis dan nog aan de gang zouden kunnen zijn.

Wat we wel weten: hoe langer het duurt, hoe kleiner de kans dat het kabinet er heelhuids uitkomt.

Maar minder dan ooit is het raadzaam de beer te verkopen vóór de huid geschoten is.

_______

hhBest

Boek & Film 

De dolle wereld van de sport

De voorzitter van NOC*NSF had zo graag voorkomen dat het over geld zou gaan. In zijn kringen heb je geld, en je praat er niet over, namelijk. Het is ook geen probleem: hij heeft een feestje, in 2028, en de belastingbetaler dokt, zo zit de wereld nu eenmaal in elkaar. Het gaat, zei hij vanmorgen, toch vooral om de sport in Nederland te bevorderen. Welke sport? Dat zijn er drie: winst voor het bedrijfsleven, doping voor de sporters en corruptie voor de organisatie, de drie belangrijkste Olympische sporten, meen ik te weten.

Wat is dat toch, wat politici, en dan vooral rechtse politici hebben met sport of wat daar tegenwoordig voor door moet gaan? Heimwee naar de ondemocratische structuur die nu eenmaal inherent is aan sportbeoefening? Alleen met kadaverdiscipline en slavendrijverij kun je een wedstrijd winnen, dat geldt van hoog tot laag.

Wat gebeurt er trouwens met de ambtenaren van het sportministerie van Edith Schippers? De ambtenaren die, naar verluidt, de juiste cijfers maar weg lieten uit een nota waarin werd uitgelegd hoe nuttig en zelfs noodzakelijk het zou zijn dat Nederland in het jaar van mijn negentigste verjaardag, 2028 dus, de Olympische Spelen organiseert? Je gelooft het antwoord inderdaad niet: als de juiste cijfers, bijvoorbeeld de kosten van acht miljard euro, bekend zouden worden dan zou dat niet goed zijn voor het draagvlak, met andere woorden: dan zouden de Nederlanders in meerderheid weliswaar in tranen uitbarsten, maar wel toegeven dat dat dan maar niet moet, die Spelen, zelfs niet in het jaar waarin de Olympische Spelen van Amsterdam in 1928 alweer honderd jaar geleden zijn.

Dus die ambtenaren, die hebben hun werk goed gedaan en krijgen een bonus.

In Nederland kan een eenvoudige voetbalclub de gemeente zijner inwoning tot aan de rand van het financiële bankroet duwen. De fans doen daarbij het afpers- en bedreigwerk. In Nederland kunnen burgemeesters en wethouders, daarbij niet gehinderd door enig democratisch gekozen orgaan, besluiten dat de inwoners van hun dorpen in september twee weken lang geteisterd zullen worden door de redeloze rondfietserij van de zwaar gedrogeerde deelnemers aan het wereldkampioenschap wielrennen, terwijl vooraf al vaststaat welke ondernemer het meest betaalt, en dus verdient aan de kampioenstitel.

Het is algemeen bekend dat het fiasco van de Olympische Spelen in Athene in 2000 substantieel heeft bijgedragen aan het nog altijd niet afgewende bankroet van Griekenland. Blinde sportfanaten, verenigd in het Nationaal Olympisch Comité weten dat ook. Het kan hen alleen geen reet schelen of Nederland als gevolg van hun gedram op mijn honderdste verjaardag, in 2038, nog altijd in een diepe recessie verkeert. Wie dan leeft etc.

In 1928 waren de Olympische Spelen nog een heel gemoedelijk dorpsfeest. Van malligheid als kickboksen had nog nooit iemand gehoord. Ik neem nu maar aan dat doping er geen rol van betekenis in speelde, afgezien van een versterkend glaasje genever, en niemand werd omgekocht. Naar verluidt waren er zelfs atleten die meededen om het meedoen en niet om te winnen. Die tijd is al twééhonderd jaar achter de rug. Wie tegenwoordig op doping betrapt wordt is gewoon dom geweest, en als je als lid van een Olympisch Comité niet de nodige pegulanten hebt ontvangen met de verkoop van medailles, dan heb je het spel niet begrepen.

De Nederlandse belastingbetaler heeft trouwens ook niks in te brengen, of jawel, toch wel: acht miljard en verder je bek houden. En het gekke is: ik ken er bosjes die dat vrijwillig zouden doen.

Ik zal met dit standpunt wel weer heel eenzaam achterblijven in de woestijn.

Ik ga daar denk ik maar eens een stukje wandelen. Lekker rustig. Verantwoorde gratis sport.

________

hhBest 

Boek & Film 

Geschiedenis van mijn stroomverbruik 1

Al jaren houd ik de stand van zaken bij en dan sta je toch weer verbaasd dat het zover is: binnen nu en een week of twee voorzie ik grotendeels in eigen stroombehoefte. Of exacter uitgedrukt: ik heb vierentwintig zonnepanelen met toebehoren besteld waarvan verwacht mag worden dat ze per jaar ongeveer 5000 kWh (kilowattuur) zullen opleveren, die ik dan ga leveren aan Essent, waardoor ik van het huidige verbruik van 8200 kWh nog maar 3200 kWh hoef te betalen. Als dan de speurtocht naar wegneembare oorzaken van dat tamelijk hoge stroomverbruik nog iets concreets oplevert, dan gaan de kosten nog verder omlaag.

De overbuurman heeft sinds augustus vorig jaar vijftien zonnepanelen op het dak en is niet weg te slaan bij het display van zijn installatie, dat hem voortdurend vertelt dat hij voortaan helemaal gratis elektriciteit heeft – zijn verbruik is dan ook aanzienlijk lager dan dat van mij.

Ik heb kennelijk meer stroomvreters in huis – koelers en verwarmers gebruiken de meeste stroom, dus wasmachine en wasdroger, afwasmachine, koelkast en vriezer, warmwaterboiler, bijverwarming in de plantenkas. Iets incidenteler de oven, de pizza-oven, de espressomachine, de magnetron, de bordenwarmer, de waterkoker, de friteuses. Enige oplossing: zuiniger gebruiken. De verlichting is in huis al helemaal op spaarlampen overgegaan. Computers moeten zo veel als mogelijk uit, net als de modem, de router, de printer, het netwerk en een heleboel dingen die tijdenlang standby zijn zonder iets op te leveren, zoals de tv, de mediaspeler, de decoder van het Ziggosignaal en de telefoonladers en batterijladers. (Tip: steek alle telefoonladers in één stopcontact met schakelaar. Nog een tip: koop nieuwe apparaten, die gebruiken bijna allemaal veel minder stroom.)

De stijging van de energieprijzen en de scherpe daling van de prijzen van zonnepanelen, plus de sterk verbeterde opbrengst van die panelen hebben de zonne-energie dus nu echt binnen het bereik van ‘de gewone man’ gebracht: wat je nodig hebt is een naar het Zuiden gericht puntdak, of een dito plat dak (zoals ik). En dat kost een bedrag dat je uitgeeft aan de aanbetaling van een nieuwe auto of van je bruiloft of aan een (toegegeven: enigszins buitensporige) vakantie en dat nu op de bank een miezerige twee procent staat te verdienen. In tegenstelling tot auto, bruiloft en vakantie zie je de investering in zonne-energie in de loop van een jaar of tien helemaal terug. Dat wil zeggen: vanaf dag één al in een verlaging van het voorschot aan Essent met ongeveer eenderde, in mijn geval met een kleine honderd euro per maand.

Wat je trouwens ook nodig hebt is een vrije groep in de meterkast. Voor de rest laat je het over aan de handige en inmiddels behoorlijk ervaren zoon van diezelfde overbuurman, die het er als hobby bij doet. Zelf mag ik nog op zoek naar een stapeltje gebruikte stoeptegels, die met hun gewicht de panelen moeten behoeden voor wegwaaien.

De panelen worden morgen geleverd.

En binnen een dag of tien begint de meter, die altijd zo angstwekkend snel vooruit kon draaien, achteruit te lopen.

Ik krijg hetzelfde gevoel als de overbuurman, geloof ik. Niet weg te slaan voor het display.

_________

hhBest

Boek & Film 

Het is maar een boek

Bill Gates is ongetwijfeld van de pot gepleurd of kan er juist op, natuurlijk nadat hij ook nog even de boom in is geweest. Een hele inspanning voor deze multimiljardair die met het grootste gemak, stel ik me zo voor, de gehele bezuininging op de Nederlandse staatsuitgaven zou kunnen bekostigen. Of ging het om de staatsuitgaven van Malawi? Dat zoek ik later nog wel eens even uit.

Een verrassende kijk heeft die Bill trouwens op ontwikkelingshulp. Zou hij echt denken dat het gaat om maïspap brengen en DKTP-injecties aan schattige baby’tjes in Afrika, zodat ze niet doodgaan maar integendeel met die onweerstaanbare grote ogen dankbaar kijken naar de grote witte bwana die het in een handomdraai gefikst heeft? Want volgens mij is ontwikkelingshulp in het eggie een ingewikkelde en heel vaak mislukkende poging om die zwartjes te laten blijven waar ze zijn. Bovendien is het de bedoeling dat het Nederlands bedrijfsleven zoniet het hele bedrag weer terugverdient dan toch wel dat het de goodwill van Nederland zo opkrikt dat de zwartjes de maïspap en de DKTP-injecties van óns kopen en niet van bijvoorbeeld van het Amerika van Bill Gates.

Geert heeft intussen tot nu toe bedremmeld stilgezwegen over Bill’s voorstel om samen eens te gaan kijken bij die lieve zwarte kindertjes in Afrika. Het is ook wel ingewikkeld: misschien moet Bill wel aan het lijntje worden gehouden zodat hij ook eens wat doneert aan de PVV – veel van uw landgenoten gingen u vóór.

Want ik vertel geen nieuws als ik zeg dat de Leider wel een bijzondere band voelt met de Verenigde Staten van Amerika. Alleen al omdat daar het gevaar van de islam als concurrerende godsdienst nog volop leeft, in tegenstelling tot Nederland, waar men de duivel sinds enige tijd vooral waarneemt te Polen en Roemenië.

Geerts boek komt dan ook voorlopig alleen in de VS uit. Als je per se wilt: amazon.com stuurt het je desgewenst toe. Wilders heeft er zelfs een speciaal zwaar gephotoshopt hoofd voor aangemeten (nee, nog even geen godwin plegen.) Op zijn weblog – ik zou het eens lezen, je denkt soms dat het gaat over Hongarije in 1956 – staat dat er zelfs buiten de VS belangstelling is voor het ‘islamboek’ van Geert.

Het boek heet Marked for Death – zoiets als ‘Op de korrel van de terroristen’ – en de aanprijzende tekst ronkt als volgt: ‘Het boek vertelt de geschiedenis van het gevecht van Geert Wilders om te mogen zeggen wat hij gelooft: namelijk dat de islam niet slechts een godsdienst is maar in de eerste plaats een gevaarlijke ideologie die een bedreiging vormt voor de westerse vrijheden. Omdat hij zijn mening over de islam bekend heeft gemaakt is Geert Wilders een politieke gevangene geworden, 24 uur per dag beveiligd, mag hij bepaalde landen niet meer in en is hij zelfs voor de rechter gesleept. In het boek vertelt Geert Wilders zijn persoonlijk verhaal, verklaart hij zijn visies op de islam en hoe het islamiseringsproces kan worden gestopt.’

Dit is volgens mij een ietwat, eh, gemoderniseerde samenvatting van wat zich werkelijk heeft afgespeeld.

Het mooiste is de ondertitel van het boek: De oorlog van de islam tegen het westen en mij.

Had natuurlijk moeten zijn: De oorlog van alles en iedereen tegen mij en mij.

En de titel van het boek kan korter. Mijn Boom In, misschien, of anders: Mijn Pot Op.

________

hhBest

Boek & Film 

Een schilderachtig weekend

Het weekend verloopt behoorlijk rustiek, om niet te zeggen: bucolisch. Gistermiddag begaf ik mij naar een stuk weiland aan het grensriviertje de Worm in het dorp Rimburg. Daar was het traditionele eerste bakkesfeest van het dorp. Een bakkes is een bakhuis, en naar verluidt had elk dorp vroeger zo’n centraal gelegen bakhuis, waar dagelijks een groot vuur in werd gestookt waar iedereen zijn brood en vlaaien in kon komen bakken. Pizza’s, denk ik dan, want die worden op exact dezelfde manier gebakken.

Enkele uitzonderingen daargelaten bakt niemand meer de eigen vlaaien en brood, en dus is het nu een hobby waarvoor je zelfs een landelijke vrijwilligersprijs in de wacht kunt slepen. Het bakhuis is nog maar twee jaar oud, maar een schot in de roos.

Vorig jaar was het eerste bakkesfeest een koude bedoening, maar dit jaar dus niet. Met een temperatuur van tegen de twintig graden bij door lichte sluierwolken getemperde zonneschijn was een flink deel van het dorp toegestroomd om de in loop van de dag al gebakken vlaaien en broden te nuttigen. Je zou denken: met een aarden kroes overdadig schuimend bier erbij, maar hier gaat het zediger: met koffie en thee.

Het is natuurlijk heel kneuterig allemaal, maar het doet ergens goed te zien dat mensen nog aan lange tafels bij elkaar kunnen zitten onder de bedeesde klanken van een dialectzanger – Paul van Loo, die onder andere omstandigheden voortreffelijk covers van nummers van Stones en Beatles ten beste geeft. Het is de voorloper van het modieuze prosecco- rosé- en chardonnayterras.

Eens kijken of je van de barbecue ook iets rustieks kunt maken. T-bonesteaks, hamburgers, een beetje Amerikaans-bucolisch dus. Speklapjes, iets lokaler. Verder weg: spareribs van het wagyurund. Op het randje.

Dat je ook televisie op rustiek vrijwilligersniveau kunt maken bewijst wekelijks de lokale omroep, Omroep Landgraaf. Ik mocht vandaag aanschuiven bij een soort voorloper van de moderne P&W talkshow. Een plaatselijk café is the place to be, hoewel er kennelijk niet op live publiek werd gerekend en de uitzending ook niet rechtstreeks, pardon: live is.

Ik was dus aan de beurt en maakte van de gelegenheid gebruik enkele misverstanden weg te nemen die bestaan over het huis-aan-huisblad dat ik wekelijks samenstel.

Niet dat dat veel zal helpen, want zowel de lokale omroep als de website van mijn weekblad kampen met hetzelfde probleem: er kijken niet voldoende mensen naar.

Internet is hier trouwens, heb ik de indruk, nauwelijks ingeburgerd. Dat weet ik omdat ik ook op de agressiefste stukkies op dit weblog nog nooit één reactie uit het dorp heb gehad.

Maar ach: als je een gelegenheid hebt als het bakkes in dat bucolische landschap met een riviertje, weiden, populieren, in een lintvormig dorpje met allemaal oude boerderijen naar oud-Romeins model, dan ben je voorlopig nog niet aan de geneugten van internet toe. Heb ik zo’n idee.

Zo, nu naar de moestuin, hoogste tijd voor het planten van de zomerprei. Net even een pootstokje gemaakt.

Zo rustiek genoeg?

_______

hhBest

Boek & Film 

Het is maar hoe je het bekijkt

De lente is vroeg dit jaar, en glorieuzer dan ooit en de vogels kunnen niet wachten. Het kwinkeleert, lispelt, kwettert, koert en boert of het niks kost. Een lijster stuurt zijn verontrustende alarmkreten rond, kraaien en eksters krassen. Dat alles in een decor van de omringende flora die de angst voor de winter van zich heeft afgeschud, de een vertoont al blaadjes, de ander voorlopig alleen nog een groen waas, weer een ander begint eerst maar eens met de bloemen, het is kortom een lust voor het oog, waar je ook kijkt en loert.

Zo kun je het zien. Je kunt het ook anders zien.

In het nestkastje dat Djamila krek tien jaar geleden met één hand in elkaar knutselde klinkt luid getik. Weliswaar heeft zij destijds een kastje gemaakt met een vlieggat dat georiënteerd is op de behoeften van pimpelmezen, en er zijn in die tien jaar ook alleen maar pimpelmezen geboren – ik schat toch zeker zestig stuks – maar elk jaar weer begint de mees met het verder uitkloppen van het vlieggat. Hij doet dat van binnenuit zodat je je ook kunt voorstellen dat hij (of zij) daarbinnen de oude tegels wegtikt om ze te vervangen door moderne houten schrootjes of zoiets. Het rare is: de vogel heeft niet in de gaten dat het dakje van het kastje door verrotting grotendeels is verdwenen. Ik ben te laat om het er even af te schroeven om er een nieuw dak op te zetten dus sluip ik over het dak erheen en leg er een stuk isolatiemateriaal en een brok openhaardhout bovenop, iets anders kan ik zo gauw niet bedenken. Het tikken gaat gewoon door.

Ik draai er omheen.

Want wat we werkelijk zien is de barre jungle die zich live, en toch zonder commentaar van David Attenborough, aan onze blikken voltrekt.

In een eik, nog geheel kaal, op een afstand van een meter of dertig, zit op acht meter hoogte, als het ware in het kraaiennest, een kraaiennest. Ook daar is het een en al liefde en pluimstrijkerij wat de klok slaat. Soms zit een van de twee op de eieren, en staat de andere er een tijdlang, van puur geluk enigszins wezenloos, naar te kijken. Dan staat de broeder m/v op en maakt plaats voor de echtgenoot m/v; eentje vliegt er weg en komt even later terug met een extra takje, waardoor het nest blijkbaar uitgebreid wordt tot lits jumeaux, want nu kruipen ze naast elkaar op de eieren. Wat een idylle. Attenborough toch maar: ‘This is not what it seems to be. Idyllic as it may look, it is not. What seems to be two kinds of birds, minding their own business of rearing their offspring, in reality is a world on the brink of disaster.’

Want die kraaien hebben ook al in de gaten wat er bekokstoofd wordt in dat nestkastje daar ver onder hen. Tegen de tijd dat de jonge kraaien luidkeels en brutaal krijsen om nóg meer voedsel, kan niet verrekken wat, als het de buik maar vult, dan vliegen ook de jonge pimpelmezen uit.

De meeste zijn nog niet bekomen van de verbijstering om het feit dat ze kunnen vliegen, nou ja: fladderen en om al dat licht, al die ruimte, die wind, al dat groen en blauw en andere kleuren van de regenboog, of de kraai is er al om die kleine schattige bolletjes bij het nekvel te pakken en af te leveren in het kraaiennest, bij wijze van ontbijt.

Zo gebeurt het elk jaar, en waarom dus dit jaar niet, dit jaar met een lente die nog glorieuzer en lieflijker lijkt te zijn dan alle lentes tot nu toe.

________

hhBest

Boek & Film 

Honderd jaar wereldgeschiedenis

Hoe zou het toch komen? Dat ik wel heel erg vaak bij het lezen van een boek na een poosje naar de boekenkast loop en daar peinzend ga staan nadenken waar een bepaald boek ook alweer staat – omdat ik aan dat boek moest denken terwijl ik een ander boek lees.

Bij ‘De 100-jarige man die uit het raam klom en verdween’ van de Zweedse schrijver Jonas Jonasson dacht ik zelfs aan drie boeken. Daar was ten eerste Haas van de Finse schrijver Arto Paasilinna, maar dat is niet zo moeilijk omdat Jonasson dat boek noemt in De 100-jarige – ik kan niet anders denken dan met opzet omdat hij de Fin dankbaar is voor het idee.

En vervolgens aan het leukste boek van Harry Mulisch, De Diamant, dat gaat over een diamant, Siddharta genaamd, die nadat hij in India is gevonden, een reis door de wereldgeschiedenis maakt, en daar als het ware toevallig bij de belangrijkste gebeurtenissen een rol speelt. Een opmerking in dat verhaal is me bijgebleven, namelijk uit de episode van het oude Rome dat juist in zijn decadente periode is terecht gekomen. Daar is sprake van ‘een bisschop die zijn eigen schoonmoeder’ was. Hoe decadent wil je het hebben. Mulisch schreef het boek in 1954, toen hij 27 jaar was.

En het derde boek is The Life and Opinions of Tristram Shandy, Gentleman van Laurence Stern, uit het midden van de achttiende eeuw.

Zie verder Boek & Film 

Aanvaring met de instanties voorkomen

Eerst even dit: ik ben ingeschreven bij de Kamer van Koophandel om mijn sporadische freelance opdrachten in goede banen te kunnen leiden. Volgens de instanties heb ik dus een bedrijf, en aangezien het Centraal Bureau voor de Statistiek turft wat bedrijven zoal doen, kreeg ik vandaag een brief. Overigens bestaat het ‘bedrijf’ al een jaar of dertien, en was het de eerste keer dat ik een oproep kreeg om gegevens in te leveren, dus ze overlopen je niet echt. Het vervelende was alleen dat de brief van het CBS meteen een dreigende toon aansloeg: als ik niet vóór 26 maart de gevraagde gegevens leverde, dan waren sancties niet uitgesloten. Aangezien ik zeer goed voel wanneer de rapen gaar zijn, zette ik me onverwijld aan het overdragen van de gevraagde gegevens – welke gegevens, dat wist ik toen nog niet.

Bovendien was een en ander eenvoudiger gezegd dan gedaan. Om een lang verhaal kort te maken: na enig wanhopig zoeken op geleide van Google voelde ik dat mij geen andere uitweg restte dan het schrijven van de volgende brief:

‘Heden ontving ik een brief van u die een herinnering bleek te zijn op een schrijven dat ik me niet herinner ontvangen te hebben. De brief van heden bevat het dreigement met een sanctie – ga ik het gevang in, word ik het land uitgezet –dus ik dacht, komaan, ik vul dat formulier even in.

Daarna begon een vruchteloze dwaaltocht door de krochten van uw computersysteem, ik verdwaalde al snel op allerlei fora waar mensen wanhopig moeilijke vragen aan elkaar stelden over uw Kafkaanse bedrijfsstructuur. Wat ik zocht, namelijk een plek waar ik kon inloggen, of althans een aanwijzing waar ik die plek zou kunnen vinden, vond ik niet.

Met enige moeite vond ik uiteindelijk een telefoonnummer dat ik kon bellen. Ik kreeg uw instelling gelijk aan de telefoon, maar de automatische mevrouw die antwoord gaf zei: ‘De wachtrij is te lang, om onnodige kosten te voorkomen wordt de verbinding verbroken’. Ik sta nu voor de keuze: moet ik doorgaan met zoeken en daarmee kostbare tijd verspillen, of het maar zo laten met het risico dat ik daarvoor zwaar gestraft ga worden.

Ik heb dus besloten dat ik u door middel van d’aloude postkoets op de hoogte stel van het probleem, met het verzoek zelf maar iets in te vullen, als gevolg van de crisis is hier toch weinig actie te bespeuren buiten vruchteloze acquisitie-arbeid.

Ik heb de eer u te groeten en u veel succes te wensen met uw heilzame arbeid.’

Intussen had Djamila stug doorgewerkt en had alsnog het in te vullen formulier gevonden. Voor het inloggen moesten twaalf cijfers worden ingetikt, en daarna verschenen de vragen, twee in getal. 1. Hoeveel personen werken in uw bedrijf? Antwoord: 1. Vraag 2: Hebt u dit jaar al omzet gehad? Antwoord: Ja.

Ik had me een en ander moeilijker voorgesteld. Ik bekeek de vragen nog eens aan de voor- en achterkant, maar dit was echt alles, en dus verstuurde ik de ingevulde vragenlijst, opgelucht dat ik op het nippertje aan de sancties had weten te ontsnappen.

De ontvangst werd bevestigd, en wel met de volgende aanhef: Uw antwoorden zijn op 20-03-2012 om 16:01:54 door het CBS ontvangen. Ingevulde vragenlijst: bedrijfstelling (005050). Verslagjaar 2012. Uw correspondentienummer is RZ005050-00062604720. Uw inzendkenmerk is: 3306394-20120320-160154.

Daarom zoemt dat gebouw langs de spoorlijn in Heerlen (daar is het CBS gevestigd) zo raar, aan die getallen te zien wordt er onder hoogspanning gewerkt, alle verloven zijn ingetrokken, rond de klok zitten ze daar met rode konen (en na verloop van tijd met rode neuzen, oren en ogen) zich kapot te werken om vragenlijsten te verwerken onder astronomische nummers. Vragenlijsten waarop de antwoorden vaak zijn gegeven in één cijfer en twee letters.

Ach gut. Maar goed dat ik die vuile brief niet heb verstuurd.

(Aan een monitor op het CBS hangt zo’n geel kantoorstickertje. Tekst: ‘Ben ff poepe’. Iemand sluipt naderbij en zet er een kenmerk, een archiefcode, een inzendkenmerk, een correspondentienummer, een tijdstip in twaalf decimalen en een verslagjaar op.)

_________

hhBest

Boek & Film