Zou Herre Kingma één seconde hebben nagedacht alvorens te roepen dat comazuipers voortaan zelf hun ziekenhuisopname maar moeten betalen? De man is niet de eerste de beste, hij was bijvoorbeeld ooit de voorzitter van de Landelijke Specialisten Vereniging en ook toen al liet hij geregeld van zich horen. Tegenwoordig zit hij in het verre Twente en krijgt hij kennelijk veel platgezopen Tukkers in de puberleeftijd over de vloer.
En wellicht heeft hij gedacht: ik roep gewoon iets onmogelijks, die pubers begrijpen toch de helft niet en van de andere helft vergeten ze het belangrijkste. Dan blijft er hangen: als je comazuipt dan word je in het ziekenhuis vermoord.
Herre begrijpt dan weer niet dat dat het comazuipen juist ongelooflijk interessant maakt. Tot nu toe was het misschien een activiteit voor de halve zolen uit de zuipkeet; als je weet dat je een wisse en niet door het ziekenfonds vergoede dood tegemoet gaat, dan ben je pas iemand waar de meiden voor vallen, want zo stoer zie je ze maar zelden. Je bent een held, al op het moment dat je de fles aan de mond zet.
Nou goed, misschien heeft Herre gewoon echt niet nagedacht. Want hoe onderscheid je of iemand een comazuiper is? Ik noem een casus: een jongen raakt in coma door het drinken van anderhalve fles vieux. Drie andere jongens, die niet veel minder op hebben, besluiten in hun onvoorwaardelijke solidariteit hem eigenhandig per auto naar het ziekenhuis te vervoeren. Onderweg knalt de wagen tegen een boom en even later worden alle vier de inzittenden min of meer zwaar gewond en bewusteloos ingeleverd in het ziekenhuis. Hoe komt Herre er nu achter welke van de vier zijn behandeling zelf moet betalen? En waarom die anderen eigenlijk niet?
Het voorstel van Kingma past natuurlijk goed in de gedachtegang van een door de minister van Volksgezondheid ingestelde commissie, die onlangs tot de conclusie kwam dat de verzekeraars toch eigenlijk geen vergoeding meer zouden moeten geven voor de behandeling van allerlei ouderdomskwaaltjes, die krijgt nu eenmaal iedereen, dat hoort bij het leven. Er is nu zelfs een vereniging die je wel wil helpen als je ‘klaar’ bent met je leven om de maatschappij en je familie niet meer verder op kosten te jagen.
Vele jaren geleden is die hele kwestie als eens helemaal uitgediscussieerd. Moeten rokers de behandeling van longkanker bekostigen? Alcoholisten hun nieuwe lever? Eters van rood vlees hun hartinfarct? Grootafnemers van de vette hap hun maagverkleining?
Kan iemand even aan Herre Kingma doorgeven dat de discussie destijds is geëindigd met de conclusie dat voor een dergelijke beleidswijziging theoretisch wel iets te zeggen valt, maar dat je er in de praktijk niks mee kunt beginnen? Niet alleen omdat je nooit weet of iemand heeft kunnen voorkomen dat hij longkanker, levercirrose of vetzucht krijgt – het is steeds vaker een kwestie van aanleg – maar vooral ook omdat de dokter nog altijd veel te weinig weet van gezondheid om feilloos te kunnen oordelen wat er precies aan de hand is met een patiënt.
Om nog even bij Herre’s casus te blijven: hoe stel je vast dat de comazuiper uitsluitend in coma is geraakt door die anderhalve fles vieux? Of is er meer of iets anders aan de hand? Bijvoorbeeld een hersenaandoening?
Daar moet de Herre Herre nog maar eens flink op verder studeren, voor hij voldoende King in Heaven is om dat soort stoere uitspraken te doen.
_______