Woensdagavond waren er ineens de zonnepanelen. Grote dingen, zeg, enorm. Ze zaten allemaal in een klein aanhangertje, getrokken door een klein bestelwagentje waar er ook nog een paar in zaten. Geen fancy zwarte Amerikaanse truck met van die chromen uitlaten, maar wel de helft goedkoper.
Ze liggen nu op een stapel van anderhalve meter hoog in de bijkeuken, prachtig zijn ze, robuust. En ze wegen samen wel zeshonderd kilo! Stoer, dat autootje. Maar ze liggen nu wel zodanig in de weg dat we niet meer bij de winterkleding, de meststoffen en bestrijdingsmiddelen voor de tuin, de zaag en de boor en nog nauwelijks bij de voorraadkast levensmiddelen kunnen. Waarom kunnen die dingen eigenlijk niet gewoon buiten liggen, op het dak desnoods? Toch eens aan Erik vragen.
Intussen ontdekt wie hier in huis de grootste stroomverknoeier is. Niet de wasdroger, niet de afwasmachine, zelfs niet de pizza-oven of de bordenwarmer. Welnee, het is de Kenmore side-by-side koelvriesmachine, de trots van de keuken, inmiddels tegen de twintig jaar oud. Tonnen ijsblokjes heeft hij gemaakt in die tijd, en kubieke meters gekoeld water. Ik herinner me het nog levendig toen we hem pas hadden. De buurt liep uit om het wonder te bezichtigen. Een juweel.
Dat, toen het nieuw was, volgens de fabriek 2.5 kWh per etmaal gebruikte, dat is dus al negenhonderdzoveel kWh per jaar, daarmee elf procent van het huidige totale jaarverbruik. En in die twintig jaar is hij niet zuiniger geworden, integendeel. Door het weglekken van CFK (arme ozonlaag) is hij steeds meer stroom gaan gebruiken, zeggen deskundigen, het zou best kunnen zijn dat hij tegenwoordig 1100 of zelfs 1300 kWh per jaar kost.
Wie wil hem hebben, gratis desnoods? We hebben een opvolger besteld die het voor iets meer dan 500 kWh doet. Er zijn uiteraard veel zuiniger machines, maar als je eenmaal een grote Amerikaan hebt gehad, dan wen je niet zo snel aan een Lelijke Eend. De nieuwe, een roestvrijstalen schoonheid is van General Electric. Hij komt binnen tien dagen en zal met gejuich worden ontvangen. Ook al omdat hij desgewenst de ijsblokjes ook maalt. Een eeuwenoude wens gaat in vervulling.
Lange tijd heb ik de overstap naar een andere energieleverancier tegengehouden, uit angst dat ik bij Maurice de Hond terecht zou komen, of bij die hush puppie met wie René Froger getrouwd is. Ik zeg: niet dóen! Maar gistermiddag kreeg ik de link naar de site van een vergelijker en ik was meteen om. Greenchoice is het geworden, die tarieven hanteert waardoor de zonnepanelen bijna overbodig lijken. Voor de rest niks aan de hand, ik krijg een nieuwe meter die me vertelt hoeveel ik gebruik en hoeveel ik daarvoor beleefd aan de rechtmatige eigenaren ga teruggeven via de zonnepanelen. Wie die eigenaar precies is, dat is in de geheimzinnige wereld van het stroomverbruik niet na te gaan. Ik ga er maar vanuit dat er iemand aan het andere eind van de draad zit die het dankbaar in ontvangst neemt en dan een paar streepjes op mijn rekening uitgumt.
Kortom, het leven lacht me toe.
Dat deed het trouwens toch al, maar daarover misschien een andere keer.
________