SanteLOGie

De echte lawine kwam van de media

Vanmorgen schrijft hoofdredacteur Rob Wijnberg in nrc.next, dat zijn krant eenvoudigweg niet meedoet met het hypen van de situatie rond ir. drs. J.F. van Amsberg uit Londen. Veel journalisten zullen dan meteen meesmuilen: haha, je hebt het hele feestje gemist omdat je krant op zaterdag en zondag niet verschijnt, en nu probeer je dat te gebruiken om jezelf een onverdiende rechtschapenheid aan te meten. Journalisten kunnen soms enorm irritant zijn. Van alle beroepsgroepen zijn journalisten het minst in staat om ruiterlijk hun verlies te nemen.

Dokters zijn nog erger. Zaterdag ontstond enige ophef rond een op sonore toon geschreven stukje van een medisch ethicus op diens weblog waarin zowel de behandelend geneesheer van Van Amsberg als diens collega Tulleken uit Amsterdam en diens echtgenote Jannetje Koelewijn, correspondente van de krant en meteen ook maar even NRC Handelsblad over de hekel werden gehaald: zij hadden het medisch beroepsgeheim met voeten getreden door bekend te laten worden dat de heer Van Amsberg geen schedelbasisfractuur had overgehouden aan zijn ongelukkige ontmoeting met een sneeuwlawine, en zo nog wat feitjes.

Even voor de duidelijkheid: het medisch beroepsgeheim is een groot goed. Maar over het medisch beroepsgeheim wordt in verschillende landen van de wereld zeer divers gedacht. Zie bijvoorbeeld het overlijden van Michael Jackson en de nasleep daarvan. Ik heb zelf vele jaren voor mijn werk te maken gehad met artsen, en menigeen daarvan maakte mij tijdens gesprekken onder vier ogen deelgenoot van medische details van met name genoemde patiënten. Met name om mijn bron te beschermen (volgende keer zou meneer de dokter wellicht niks meer tegen me zeggen) maakte ik een zeer beperkt gebruik van die gegevens, die vaak trouwens irrelevant waren voor het artikel. Een euvel is dat dokters geen idee hebben wat publiciteit kan en doet met een mens.

Wat moeten we intussen met Jannetje Koelewijn, die toestemming vroeg en kreeg om de onder het medisch beroepsgeheim vallende gegevens die haar in Innsbruck ten deel waren gevallen, te publiceren? Niks, ze heeft gewoon haar werk gedaan en voor zover ik kan overzien ook nog accuraat. Hetgeen niet geldt voor de eminente medicus die in een reactie op het eerder genoemde weblog van zijn confrater dan ook maar even een paar details prijs geeft die er ècht niets toe doen.

Nu we toch bezig zijn met het voor arbeiders verklaren van de werking van de media: drie dagen lang het thema ‘geen nieuws, slecht nieuws’ kan alleen maar betekenen dat NOS, RTL4, Volkskrant en NRC Handelsblad laten zien hoe zeer ze in gevecht zijn om hun blote bestaan en dus alles in de strijd moeten werpen om geen kans te laten liggen. Waardoor wij ongeveer vierhonderd keer de video hebben gezien van twee gezonnebrilde dames – ‘in het zwart’ werd er steeds bij gemeld – die op ziekenbezoek gaan.

Nog twee dingen: vier zetels winst in de virtuele Tweede Kamer van Maurice de Hond haalde de PVV uit het MOE-meldpunt. En het zijn inderdaad maar peilingen en dan ook nog van Maurice Hond – zie diens ‘resultaten’ bij tal van voorgaande verkiezingen.

En de Volkskrant plaatste een advertentie voor dat meldpunt. Zou ik ook gedaan hebben – belangwekkend is vooral dat de lezers van de Volkskrant me nauwelijks gevoelig lijken voor het doel van het meldpunt en het is eigenlijk een raadsel waarom de PVV die advertentie daar wilde hebben. Niettemin: ‘De hoofdredacteur had die advertentie moeten weigeren’, werd alom getwitterd.

De hoofdredacteur gaat, mijne dames en heren, niet over de advertentiepagina’s en dat moet vooral zo blijven. Het is zelfs eigenlijk heel raar en schadelijk voor de onafhankelijkheid van de redactie dat de hoofdredacteur blijkbaar bij bepaalde advertenties om advies wordt gevraagd. Raadpleeg daar liever de huisjurist over.

Zo. En kunnen al die dokters met hun ijdele tentoonspreiden van kennis en ervaring nu eindelijk hun kop eens houden? Hartelijk dank, amices.

Hypen kunnen wij ook zonder jullie heel goed.

_______

hhBest

Boek & Film 

Een knipper-abo op de Vk

Zelfs twitterde iemand vanmorgen dat hij/zij helaas het abonnement op de Volkskrant al had opgezegd, anders zou hij/zij het alsnog doen, wegens het plaatsen van een advertentie van de PVV (voor het MOE-meldpunt) door die krant.

Kennelijk zijn er meer mensen die door de plaatsing van die advertentie datzelfde idee hebben gekregen, hoe dan ook: hoofdredacteur Philippe Remarque voelt zich geroepen een apologie te schrijven van zijn besluit de advertentie niet te weigeren.

We zien hier twee wanhopigen aan het werk: enerzijds de PVV die nu zelfs al bij de vijand adverteert – misschien levert het ‘meldpunt’ minder serieus te nemen reacties op dan verwacht – en anderzijds Remarque die het zich blijkbaar niet kan veroorloven adverteerders af te wijzen: voor dagbladen geldt tegenwoordig en in het algemeen dat elke advertentie er één is.

Ik ga me niet in de discussie begeven waaraan uiteindelijk zelfs (naar ik begrijp: ten onrechte) Voltaire bijgehaald wordt – oude dode wijsgeren hebben altijd gelijk – alleen al omdat het incident geen serieuze discussie en al helemaal geen ophef waard is, en het effect is dat ze nu pas echt de aandacht krijgt. Mij zou zij zelfs volledig ontgaan zijn, want ik heb de Volkskrant voor de inhoud en niet voor de advertenties.

Ik heb zelf overigens de Volkskrant de laatste jaren al herhaaldelijk opgezegd, maar dat kwam onveranderlijk doordat de bezorging niet in orde was. Als ik ergens voor betaal, dan wil ik de waren ook geleverd krijgen.

En daarna nam ik toch steeds weer een abonnement. Ik zit gevangen in de doelgroep.

Een medisch verantwoord informatiekanaal

Sinds gisteren weten we iets meer: dat wil zeggen, over de hiërarchie van deze wereld. Dat wij, het klootjesvolk, geheel onderaan staan, dat weten we natuurlijk al sinds vele eeuwen. We staan daar gewoon, wetend dat een dubbeltje nooit een kwartje wordt, al leek het er even op toen de banken hun financiële producten op ons loslieten.

Maar sinds gisteren weten we weer precies waar we staan. We mogen hangen aan de lippen van een enigszins ordinair geklede redactrice van RTL4, die met dat lange zwarte haar, die ons vertelt hoe onze gevoelens zijn ten aanzien van wat Onze Konincklijcke Familije is overkomen en meer in het bijzonder de bankier van de familie, tevens het slimste jongetje van de clan. Bij die redactrice moeten we zijn om onze warme gevoelens van medeleven tot uitdrukking te brengen. Ik volg haar niet de hele tijd, maar adviezen omtrent de juiste bij Gasthof Post neer te leggen knuffels (lekker dikke ijsberen en pinguïns, neem ik aan) hebben ongetwijfeld al deel uitgemaakt van het deel van de natie dat voor goede voorlichting voor het overige is aangewezen op Privaat, Meneer Hoes en Evert Santegoeds voorgelichte deel van de natie.

Daarboven hebben wij een dun laagje mensen die twitteren en bloggen en precies denken te weten wat er zich zoal in de fysionomie van de heer mr. drs. Johan Friso van Amsberg voordoet en afspeelt.

Dan hebben we daarboven weer een klein exclusief clubje, te weten de Familije zelf. Die gaat uit wandelen, in tegenstelling tot Moriaantje mét hoed, en doet mededelingen in een soort steenkolenduits. Tot dat clubje blijkt ook iemand te horen, namelijk Nicoline Wisse Smit, voor wie ik wel eens een stukje heb geschreven – ik blijk dus toch één handshake away te zijn van de familije. Waar me dat plaatst, dat zoek ik nog uit. (Ik heb de kogelin ook al zelf wel eens een handje gegeven, maar daar is de uiterste gebruiksdatum van verstreken.)

Dan hebben we natuurlijk de RVD, die doet waar zij het beste in is: de kaken op elkaar houden.

Dan is er God zelf. Die zorgt vooral voor Warnungsstufe 4 en de bijbehorende lawines.

En dan zijn we aangeland bij de top: de heren behandelende geneesheren en hun confraters, amici, desnoods collega’s. (Nooit ‘meneer’ zeggen). Zij zijn heer en meester over leven en dood, voor hen geldt een geheel apart wetboek. Zij hoeven zich nergens iets van aan te trekken, ook de Oostenrijkers blijken dat te weten. De dokter die alle ins en outs aangaande hoofd en ledematen van mr. drs. Van Amsberg weet, vertelt daar uiteraard vrijuit over aan toevallig voorbijkomende confraters die vragen stellen, al is het een neurochirurg uit Amsterdam die al met pensioen is en voor het geven van een cursusje in het Innsbruckse ziekenhuis verblijft.

De neurochirurg uit Amsterdam maakt goede nota van het vernomene, vertelt dat aan zijn echtgenote, want die is weliswaar geen dokter maar hoort door haar huwelijk tot het exclusieve clubje. Haar positie kunh je vergelijken met die van Máxima, Mabel en Florentien in de Konincklijcke Familije. De neurochirurg vermeldt erbij, in de echtelijke sponde, dat publicatie van deze informatie hem wel nuttig lijkt.

En die echtgenote is niemand minder dan Jannetje Koelewijn, die weer correspondent van NRC Handelsblad in Oostenrijk is en besloot van een en ander verslag te doen in de krant van haar broodheer.

Hoofdredacteur Peter Vandermeersch van de krant voelde uiteraard nattigheid en publiceerde dus een verklaring.

Hij schreef: ‘Hier botsen, en daar waren we ons gisteren natuurlijk bewust van, het recht op privacy van de patiënt met het recht op informatie. Daarom stelden we ons terughoudend op. We hielden rekening met de privacy en publiceerden niet alle details die we wisten. Maar wel de elementen die een ander licht wierpen op de gezondheidstoestand van de prins dan tot nu toe bekend. Want dat is nu eenmaal onze taak: zo betrouwbaar en genuanceerd mogelijk de mensen informeren.’

Let op die zin: ‘Wij… publiceerden niet alle details die we wisten.’

Kijk, dat noemen we nou journalistieke zelfbeheersing. Vermoedelijk ook ingegeven door de gedachte, dat de neurochirurg in quaestije anders de volgende keer, gezien de ontstane commotie, wel linker zal uitkijken voor hij uit zijn Ivoren Toren klapt.

________

hhBest 

Boek & Film 

Een voorbeeld stellen

In Lech ben ik nooit geweest in de winter, wel in Chamonix en in Sant Moritz. Beide beter te genieten op een mooie breedbeeldfilm, want met de eigen voeten in die rotsneeuw, dat is andere koek. In Sankt Anton, daar ben ik wel eens in de zomer geweest, zelfde hotels als Gasthof Post in Lech, dat uitzinnige gekneuter waar de Duitssprekende gemeenschap niet alleen zo ontzettend gek op is, maar ook het patent op heeft. De geur van een hotelkamer in een houten gebouw en een heel dik donzen dekbed. Gesmoord gezang vanuit de bar, pardon: de Stammtisch.

En buiten die vijandige wereld van het hooggebergte. De laatste wildernissen van Europa, in de zomer al een mensonvriendelijke omgeving. Mooi, zeker, heel mooi en als je een beetje uitkijkt kom je er ook nog levend uit.

Hoe mensonvriendelijk het gebergte in de winter is, dat kun je in het seizoen zien aan de straten van het dorp, waar je de wintersporters in hun ruimtepakken ziet voortwankelen – zonder zo’n ruimtepak is het betreden van het skigebied gekkenwerk. Mèt ook, trouwens: in de wintersport vallen jaarlijks honderd doden en enkele duizenden gewonden, de wintersport mag misschien een miljoenenindustrie zijn, de reddingsdiensten doen er niet veel voor onder. Wat ik sinds gisteren weet: dat zo’n ruimtepak inderdaad veel weg heeft van de pakken die ruimtevaarders dragen, met dien verstande dat die laatsten natuurlijk weinig zouden hebben aan een zelffluitend noodsignaal en een zak lucht op de rug.

Eerst over Friso. Anders dan zijn broers is hij niet prins van beroep, maar bankier – na twee studies die eerder tot ruimtevaart dan tot het verzinnen van financiële producten aanleiding zouden zijn geweest. Het koningshuis heeft een voorbeeldfunctie – zijn beroep brengt de eis met zich mee dat Willem Alexander zich niet in onnodig gevaar begeeft. Maar Friso mocht dat dus wel, hij is veel minder een voorbeeld voor onderdanen, want die heeft hij niet.

Friso is een zeer ervaren skiër, hoor ik. Maar hij is natuurlijk ook gewoon een laaglandbewoner tot wie de gevaren van het hooggebergte nooit helemaal doordringen. Ik bedoel, hoe haal je het anders in je hoofd om tijdens een tsunami-waarschuwing toch een lange wandeling over het strand te gaan maken? (Dit is buiten de afgebakende pistes te gaan skiën bij waarschuwing oranje – knipperend, vertaald voor laaglandbewoners.) Iemand twitterde gisteren: ‘En die man heeft kleine kinderen.’

Afgezien van zijn formele status van Friso als ‘bekende Nederlander’ is hij gewoon een Hollander, zoals al die tienduizenden Hollanders die vandaag afreizen naar een van de gevaarlijkste wildernissen van de aardkloot, om er gezellig iets heel doms en saais te doen: er vanaf te glijden. Hij heeft zich nu geschaard onder de honderden die de komende weken weer per ambulance of vliegtuig naar huis zullen worden gebracht. De meesten hebben alleen gebroken botten, voor Friso ziet het er iets minder rooskleurig uit.

Als hij het als een waarschuwing bedoeld heeft, dan heeft hij er wel een goed moment voor uitgezocht. Een waarschuwing voor de goegemeente die zich, stel ik me voor, luidkeels ‘Anton, Anton’ zingend, net nu in het feestgedruis gaat storten.

Gaan dansen op de vulkaan, want dat zijn die wankele sneeuwmassa’s feitelijk. Een lawine lijkt verrassend veel op een lavastroom, heb ik begrepen, alleen minder warm.

Die rotsneeuw.

______

hhBest

Boek & Film 

Tegen de tsunami van spamelaars

Tot nu toe was ik verschoond gebleven van massale spamacties. Vandaag kreeg ik opeens 36 spammails, waardoor ik me nu genoodzaakt voel de toegang tot mijn reactiescherm enigszins te bemoeilijken. Als je voortaan een reactie wilt plaatsen moet je je identificeren. En je reactie komt niet direct onder het stuk, maar pas na mijn goedkeuring. Dat laatste op proef, want het brengt veel werk voor mij mee en voor jullie (onnodige) wachttijd voor de reactie verschijnt.

Ook de digitale krant is inhoud én vorm

Juist gisteren deed NRC Handelsblad een eendaags interessant experiment, een liveblog over alles. Een liveblog kenden we al van andere kranten, ze blogden dan bijvoorbeeld tijdens een debat in de Tweede Kamer over dat debat. Dit liveblog gaat over alles. Meest korte berichtjes maar waar nodig en mogelijk ook geïllustreerd met graphics en video’s, zoals stukjes uit het NOS Journaal. Ik heb geen idee hoeveel mankracht er nodig is om zo’n ‘liveblog over alles’ vol te houden, 24/7 ook nog (niet weinig, lijkt me) en als ik een aanbeveling mag doen: zoek eens naar een manier om te zorgen dat je het nieuws niet ‘terug in de tijd’ hoeft te lezen.

Sinds een aantal jaren heb ik een abonnement op de Volkskrant, waarbij ik alleen op zaterdag een papieren krant in de bus krijg. De rest van de week krijg ik de krant digitaal. In de loop van de afgelopen twee jaar ontwikkelde de krant een volwaardig digitaal product, waarbij je in feite een papierloze papieren krant kon lezen. Je kon door de krant bladeren door middel van kleine, nog net leesbare pagina’s waardoor je precies wist waar je was en waarbij je, net als bij een papieren krant, zowel methodisch als impulsief las. Als je oog getroffen werd door een mooie foto of een pakkende kop, dan klikte je daarop en dan verscheen het artikel, nog altijd in de vertrouwde krantenpaginaopmaak, op je scherm. Je kon daarbij overigens ook kiezen voor andere vormen, zoals die waarin het artikel lijkt op het oorspronkelijk door de journalist getypte artikel. Overzichtelijk maar onnoemelijk saai, en dus las ik in ieder geval altijd het ‘echte’ artikel als PDF-file – inderdaad alsof ik de krant las.

Sinds een paar weken is de krant daar vanaf gestapt. Je krijgt nu een openingsbeeld van alle kranten van de afgelopen week in piepkleine, onleesbare plaatjes onderin. Dat is heel leuk maar je hebt er niets aan – stel je wilt de krant van eergisteren lezen, dan moet je maar gokken welke van die plaatjes dat exemplaar vertegenwoordigt.

Het meest linkse plaatje is de krant van vandaag. De voorpagina verschijnt, nog altijd nauwelijks leesbaar, iets vergroot in het midden van je scherm. Klik je daarop, dan zoekt het systeem zelf een artikel op die pagina, meestal niet het artikel dat je wilt lezen. Bovendien komt het artikel in een ultrasaaie opmaak op je scherm. De fraaie foto’s die zo’n artikel vaak illustreren staan postzegelgroot boven de bovenste regel en kunnen grootgeklikt worden – daar valt niets op aan te merken, uitstekende kwaliteit, meestal ook inhoudelijk.

Onderaan zijn inmiddels plaatjes te zien van alle pagina’s van de krant. Maar de zin daarvan ontgaat me omdat er geen paginanummering te zien is en de rubrieken etc. door het geringe formaat onleesbaar dus onvindbaar.

Gelukkig staat er links een kolom waarin onder elkaar alle rubrieken staan opgesomd en daaronder de koppen en de eerste regels van de artikelen. Niet erg slim vaak, want als je bijvoorbeeld de column van Sylvia Witteman van eergisteren wilt lezen, dan moet je een stukje aanklikken waar alleen ‘Dieet’ boven staat.

Maar het ergste is uiteraard, dat ik nu, zeker na het wegklikken van de postzegeltjes onderin, een grauwe letterzee voor me heb, ongeveer vergelijkbaar met de Neue Zürcher Zeitung anno 1955. Het is gewoon een nonchalant wegwerpen van het voor mij onlosmakelijk verband tussen inhoud en vormgeving, die van de Volkskrant de Volkskrant maakt en niet een willekeurige wc-rol waar toevallig het nieuws op verschijnt. (Ideetje!)

Ik heb tegen die toestand geprotesteerd – je loopt tenslotte het risico dat de zaterdagkrant een vreemdeling voor je wordt, als je de hele week dat saaie product hebt gelezen dat deed of het de Volkskrant was – en ik heb er een reactie op gekregen die zich beperkte tot een aantal tamelijk cryptische aanwijzingen aangaande ‘hoe te handelen’. Ik wil gewoon die PDF-files terug.

Ik haal dat allemaal zo uitvoerig aan omdat ik berichten lees dat het Wegenerconcern en de Limburgse bladen van MGL zich binnenkort vooral op internet gaan manifesteren, waarbij de lezers uiteraard flink moeten gaan betalen voor bepaalde artikelen – wee je gebeente als je zo’n artikel laat lezen aan een niet-abonnee, hoofdredacteur Huub Paulissen stuurt je de justitie op het dak.

Zoals uit bovengenoemde twee voorbeelden blijkt, is ook bij de digitale krant de vorm een cruciaal punt. Dat liveblog van NRC is ook grotendeels saai vormgegeven maar is vooral snel en actueel en vooralsnog gratis, al lijkt het me arbeidsintensief.

Bij de nieuwe Volkskrant zie ik er tegenop dat ik me elke dag moet ergeren aan dat geharrewar dat nodig is om van inhoud kennis te nemen. En ik heb er, nota bene, voor betaald.

Ik vrees het ergste, want de digitale haast van Wegener en MGL wordt niet ingegeven doordat zij het ei van Columbus op het gebied van digitaal publiceren hebben gevonden, maar omdat de Britse aandeelhouders van die firma nóg meer winst eisen.

We leven in interessante tijden.

________

hhBest

Boek & Film 

Gemengde berichten uit bos en tuin

De algemene economische en politieke situatie, daar kun je eindeloos over blijven ouwehoeren natuurlijk, maar zou je bijna vergeten dat daar buiten iets onbeweeglijk zijn gang gaat, te weten de natuur, in dit geval vertegenwoordigd door de tuin en het bos daaromheen. Dat is meteen al onduidelijk vormgegeven, want het bos ligt alleen in zuidelijke en zuidoostelijke richting.

Is het wel een bos? Veelal verspreide bomen op heuvelachtig terrein, op strikt moderne wijze onderhouden: de helft van de bomen is dood en daarvan weer de helft ligt op de grond. Eerst allerlei onbeschrijflijk kromgegroeide waaibomen, daarna tragische berken en ineens een soort natuurkathedraal: een kom, aan gindse zijde omzoomd door een steile helling, het geheel begroeid met beuken, hoog, rechtopgaand. De grond is massaal bezaaid met de lege doppen van beukennootjes die toch nog gelijk hadden met hun voorspelling van een strenge winter.

Een paar dagen geleden nog was het bos onbegaanbaar door spekgladde beregende sneeuw, nu helemaal verdwenen. Wat rest is wat vorst in de grond waardoor de paden bedekt zijn met een dun laagje al bijna even spekgladde modder. Een oude man met wellicht broze botten moet uitkijken. Hypochonder als ik ben, overweeg ik hoe in geval van nood tijdig een ambulance daar te krijgen.

Al het boven beschrevene glimt en druipt als in een overdreven horrorfilm, vlak voor het opduiken van het door Marsmannetjes gestuurde mechanische monster van twaalf meter hoog. Ik word zelf ook nat van de zeer fijne motregen, en ik krijg het ook nog warm.

Akkers zijn er ook. Het wintergraan lijkt de twee weken horrorwinter overleefd te hebben, maar het koolzaad zorgt voor een spectaculaire apotheose. Het is vuilgeel verbrand door de vorst en de stank van verkookte kool moet voor de omwonenden niet te harden zijn. Wellicht een ideetje: een koolzaadmeldpunt.

Geen levende ziel te bekennen, zelfs geen hondenuitlaters. Eerder in de week heb ik nog mezen gezien, en een specht gehoord, maar iedereen blijft binnen, vandaag. Achter de carnavalsclowns op de vensterbank.

De gemengde berichten betreffen vooral de tuin. De Helleborussen die nogal voorbarig eind januari in volle bloei stonden, en meestal een vorstperiode min of meer onbeschadigd doorkomen, hebben het ditmaal laten afweten. Ze liggen erbij als een versmaad Valentijnsboeket. Een paar narcissen hebben dit bedenkelijke voorbeeld gevolgd. De hoop is nu gevestigd op volgend jaar.

Dankzij een wanstaltige winterjas hebben een olijfboom en een palm (modelletje Trachycarpus fortunei) het vrijwel onbeschadigd overleefd. Een vingerplant, Fatshedera japonica, heeft min of meer zwarte bladeren maar ze zijn springlevend.

De conclusie moet luiden dat je een hoop risico neemt als je denkt dat de opwarming van de aarde ook de opwarming van je tuin met zich meebrengt.

_______

hhBest

Boek & Film 

Da bleibt nur eins…

Sinds het Journaal van gisteravond 18.00 is het officieel: Nederland is een bananenrepubliek. Al een jaar of vijftien geleden toonden enkele gerenommeerde rechtspsychologen aan, dat Nederland dat al was als het ging om de rechtspraak. Dat is dit jaar nog definitiever geworden nu het recht alleen nog toegankelijk is voor rijke mensen.

Maar het is veel erger, zagen we gisteren. Nederland is niet eens meer een democratie.

Kijk even mee.

1. De voorzitter van de Raad van Ministers wil niets zeggen over een ernstig geval van schending van artikel 1 van de Grondwet door een van de partijen die zijn regering steunen. De politieke partij die dat doet door ophitsing tegen een willekeurig gekozen groep mensen afkomstig uit enkele lidstaten van de Europese Unie, leidt kennelijk die voorzitter van de ministerraad aan de neus (kan ook een oor zijn) rond in Den Haag. Terwijl de terechte verontwaardiging van zo ongeveer geheel Europa ‘als een tsunami’ over de premier wordt uitgestort, blijft die kalm roepen dat hij niets zal doen. Waarom niet weten we: de man wil hoe dan ook aan de macht blijven en daar heeft hij die rare partij voor nodig, die zelf maar twee dingen vindt: dat iedereen de pot op, casu quo de boom in kan.

En het rare is: de meerderheid van de Tweede Kamer die vindt dat de premier zich van die partij moet distantiëren, deinst er voor terug om bij ontstentenis daarvan een motie van wantrouwen in te dienen. Daarmee weten we nu: artikel 1 van de Grondwet is een dode letter, en misschien de rest van de constitutie ook wel.

2. Het openbaar vervoer in Nederland, en dan met name het vervoer op het spoor, een van de cruciale steunpilaren onder de economie, is in handen van twee ondernemingen die geen behoorlijke afspraken hebben gemaakt en daardoor bij de geringste storing het hele land tot stilstand brengen. Dat mag dan gunstig zijn voor de autoindustrie, maar het blijft een misstand die zelfs in India of Peru bij de wortel zou worden aangepakt. De bijbehorende minister is lid van de Kerk der Ondernemingsgewijs Georganiseerde Productie met Winstoogmerk, beter bekend als het Kapitalistisch Marktmechanisme en dus zegt zij niets over de logische consequentie: het openbaar vervoer geheel in handen van de staat onder controle van het parlement.

Het parlement faalt in deze dus ook, tegen de minister wordt geen motie van wantrouwen ingediend, we mogen vooral kijken naar een door Kees van Kooten meesterlijk gespeeld Kamerlid, genaamd Charlie Aptroot, die door de auto- en asfaltlobby wordt gestuurd.

3. Woningcorporatie Vestia was het persoonlijke speeltje van meneer Eric Staal, die wij in beeld zien met loerende, wantrouwende blik, maar hij zegt niks. Hij vergokte de woonzekerheid van tienduizenden mensen en zorgde dat dat allemaal kon doorgaan omdat hij minstens twee vriendjes in de Raad van Commissarissen had zitten;  bovendien wist dat hele vijfmanschap, wat Staals spel betreft, van god noch zure peren.

Wonen, onderdak, is een recht dat van staatswege gewaarborgd moet zijn voor iedereen. Dat is zo logisch dat het niet eens in de Grondwet genoemd hoeft te worden. Dat recht wordt in Nederland met voeten getreden. Geldwolven, woekeraars, gokverslaafden die andermans geld vergokken kunnen hun gang gaan.

4. Iedereen met een internetverbinding kan vanaf zijn of haar laptopje een elektriciteitscentrale sluiten, een polder laten leeg- of vollopen, de verwarming en verlichting in een ziekenhuis aan- of uitzetten. Wie daar verantwoordelijk voor is, dient streng gestraft te worden. Maar dat gebeurt gewoon niet – de remedie is: we veranderen het wachtwoord van admin in de naam van de gemeente of het gemaal, want wij zijn natuurlijk niet zo gek dat we daar iets ingewikkelds van gaan maken, dat we niet kunnen onthouden. Wij zijn, kort samengevat, eenvoudigweg niet goed bij ons hoofd.

Maar dat wisten we natuurlijk al jaren. En zo niet dan toch sinds deze week.

Sinds kort denk ik, voor het eerst van mijn leven, dat uiterst links stemmen misschien een goed idee zou kunnen zijn.

Maar uiterst links zit ook in het parlement dat niks durft uit vrees voor vervroegde verkiezingen.

Dus intussen begint het te dagen: het is tijd voor de staatsgreep der verstandige mensen.

_________

hhBest

Boek & Film 

Lof der buitenlanders

In Athene, daar had ik wel een heel vervelende taxichauffeur, die me in zijn taxi lokte met het vooropgezette plan me in Piraeus een hartstikke duur visrestaurant in te sjoemelen. Maar in Kato Gatzea was de campingeigenaar een joviale vent die me op zijn privé-pc liet internetten. Grieken, die moet je gewoon niets kwalijk nemen, die hoeven niet naar Nederland te komen om zich te laten naaien, dat lukt al voldoende door de eigen regering die samenspant met de eigen rijken.

In Gdansk, Polen, werd ik ongelooflijk gastvrij ontvangen door een mevrouw van wie ik de naam ben vergeten, maar die een belangrijk figuur was in het Poolse vakbondsleven toen dat nog gevaarlijk was – ik noemde haar in mijn artikel voor de krant ‘de moeder van Solidarnosc’ – in wier huis ik de eerste en enige echte revolutionairen uit mijn journalistieke loopbaan ontmoette; iedereen stond me volkomen argeloos te woord.

Luminica Noveanu was een studente in Boekarest die, heel stout natuurlijk, een doos boeken over Latijnse dialecten voor me stal uit de universiteitsbibliotheek in ruil voor de breipatronen die ik haar stuurde. Hoe heette de jongeman in Sotsji voor wie ik batterijen kon regelen voor zijn zielige radiootje, maar die eigenlijk liever meegegaan was naar Nederland om er overlast te gaan bezorgen? En nog altijd voel ik spijt dat ik voor een mevrouw die me in Moskou op straat aansprak – ze kwam uit Dnjepropetrovsk – niet de medicijnen heb kunnen regelen voor haar krankzinnige zoon, die gek was geworden tijdens de oorlog in Afghanistan.

Hoe zou het met Laila zijn, die aardige, zeer dikke journaliste in Algiers die zo naïef vol vuur de kwaliteit van Russische auto’s verdedigde? En over journalisten gesproken, dat andere collega, Griekse in dit geval, die na een congres in Thailand in tranen afscheid nam, zou ze ook last hebben van de crisis?

Dan was er die jongeman die dat hotel op de Puncakpas op Java beheerde en die gewoon vrij nam om mij en Djamila dingen te laten zien die we niet hadden willen missen. En Teffara Nannu in Addis Abeba, de taxichauffeur die me voor een habbekrats een paar dagen in zijn sprookjesachtige land rondreed en die zo prachtig Italiaans sprak. De twee politieagenten in Kenia die stonden te liften – ik nam ze mee en dacht dat mijn laatste uur geslagen had maar ze stapten tien kilometer verder weer uit, onder uitvoerige dankzegging.

De Belgen, Fransen, Spanjaarden, Portugezen, Italianen, Denen, Zweden, Noren, Finnen, Amerikanen, Mexicanen, Kroaten en Slovenen, Oostenrijkers, Hongaren en Tsjechen, Britten, ja vooral Britten en Welshmen en Schotten met wie ik avonden doorhaalde, de ongelooflijk gezellige Duitse buren die ik een tijdje had, de bescheiden en stille Chinezen hier te lande, steevast met een oma achter de hand die in de tuin achter het restaurant de Chinese kool teelde, en dan sla ik er nog een heleboel over, want ik heb de Indo’s nog niet genoemd en de Molukker die in Den Haag perfecte oerscherpe makreel voor me bakte, of de Marokkaan die de enige was in het ziekenhuis in Kerkrade wiens Nederlands ik kon verstaan; en dan heb ik het niet gehad over mijn al even stille en bescheiden vader. (Hij kon wel mooi vals zingen als hij een paar glazen op had, maar dat vonden de buren, die allemaal waren uitgenodigd, juist prachtig.)

Wie anders had al dat fraaie terrazzowerk in Nederland moeten maken als hij en zijn dorpsgenoten uit Friuli er niet waren geweest?

________

hhBest

Boek & Film 

De kunst is: op tijd doodgaan

Met Whitney Houston had ik uiteraard niks, dat dachten jullie al. Dat rare gemoduleer met die stem, en voor de rest leek het sterk op onbeholpen gillen. Op internet kwamen gisteren vele commentaren voorbij van mensen die er meer verstand van hebben dan ik, en die meldden dat vrijwel alle songs van Houston ooit door iemand anders beter waren vertolkt.

Wat ze hier in Nederland heeft achtergelaten is een voor het Nederlands taalgebied wat ongelukkig uitgevallen voornaam. Theo Maassen attendeerde daar jaren geleden al op. Toen iemand aan een klein Brabants meisje vroeg: ‘Hoe heet jij?’ Antwoordde het kind, naar waarheid, ‘Wit nie.’ Dan kun je nog altijd beter Sue heten.

Voor de rest laat ik een en ander vooral over aan degenen die wel deskundig zijn op dit gebied – ik heb deze dame uitsluitend per ongeluk mogen beluisteren; je zit in de auto, de ontvangst van Radio 1 (nieuws) of Radio 4 (muziek) is slecht, dan in vredesnaam maar de Arbeidsvitaminen op 3FM, en verdomd: Whitney Houston. Voor degenen die geloven in een god en ook nog in een ziel: God hebbe haar ziel, ik ben tolerant en beleefd.

Nee, toch nog even. De halve voorpagina van het regionale dagblad wordt in beslag genomen door een foto van de daarop nauwelijks herkenbare zangeres. Zwart/wit, want dat hoort zo, wanneer iemand overleden is. De plaat is al negentien jaar oud en gemaakt tijdens een optreden van Houston in het MECC in Maastricht. Ze zwierf de gehele wereld over, dus ze was ook eens in de hoofdstad van de provincie Limburg.

Boven de foto staat de kop ‘Gestorven diva betoverde ook Limburg’.

Mag ik dat zinnetje eens samen met jullie analyseren?

Om te beginnen de bewering als geheel. Persoonlijk heb ik nooit opgemerkt dat alle Limburgers ook al in katzwijm lagen voor deze zangeres, volgens mij hebben ze hier nog eerder iets met Udo Jürgens of met Heino.

Maar dan, woord voor woord. ‘Gestorven’: Een mooi, emotioneel geladen woord. ‘Dood’ is zo cru, ‘overleden’ gebruik je als oma dood is. Dus: ‘gestorven’.

Dan ‘diva’. Het woordenboek zegt: gestorven zangeres of actrice. Gezien een verkoop van 170 miljoen cd’s kan het kloppen. Het woord lijdt al jaren aan ernstige slijtage.

‘Betoverde’: Zou dat liedjesgekreun ooit iemand ‘betoverd’ hebben? De maker van de kop denkt zelfs dat er buiten Limburg ook nog mensen zijn die door Whitney Houston betoverd werden. ‘Betoverde ook Limburg’. Tja, wat is dat eigenlijk, betoveren? Is dat wat de betovergrootmoeder doet? Maar ze was pas 48 jaar.

‘Ook Limburg’. Wij mogen dan cultureel een uithoek van de wereld zijn, moet de gedachtegang van de koppenmaker zijn geweest, maar we draaien gewoon mee hoor. ‘Gestorven diva betoverde ook Limburg’.

Het is meteen ook de tragiek van de benepen krantenredactie die denkt dat de lezers alleen maar in nieuwsberichten geïnteresseerd zijn als die, langs welke bizarre omweg ook, rechtens het woord ‘Limburg’ (mutatis mutandis andere regio) bevatten.

Terwijl het zachtjes begint te sneeuwen denk ik aan een lekker kopje koffie. Oh nee, eerst even kijken of er iets of iemand in het bad ligt.

Had Whitney dat bad ook maar gemeden. Dan had ze nog vele jaren als een nachtkaars kunnen uitgaan, en had er ooit, over veertig of vijftig jaar, een berichtje in de krant gestaan: ‘Een Amerikaanse zangeres die ooit zong in een al lang verdwenen concertzaal in Maastricht. In stilte ter aarde besteld.’

Wil je in de popmuziek overleven, dan moet je tijdig doodgaan.

_____

hhBest

Boek & Film