Het is min 11.4 en dat is nu al veertien dagen aan de gang en ik zou willen zeggen: ik heb mijn lesje nu wel geleerd, laat het warme water, dat zo’n zegen kan zijn voor de mensheid, nu maar in ruime hoeveelheden uit het zwerk vallen. Ook met het oog op de gasrekening.
Pony’s met lang haar, dito paarden en koeien, die hebben geen gasrekening en dat hoeft ook niet want als door een wonder hebben zij zo te zien geen last van de kou. Je zou verwachten dat ze zouden gaan rondrennen om warm te worden, maar de meeste staan, zoals altijd, een beetje met hangende kop mistroostig over het prikkeldraad te loeren naar het gras dat onbereikbaar is en dus het lekkerste. Het zijn soms net mensen.
Deze week kreeg ik, als samensteller van het plaatselijk huis-aan-huisblad, een noodkreet van een lezer. Die luidde ongeveer:
‘….Tot mijn verbazing stond daar nog vee buiten. Een volwassen koe met een kalf van een jaar of twee. Mooi beige/bruin vee. Kunnen die beter tegen de kou dan melkvee? Mijn vrouw wist het niet. Het werd die nacht bitter koud en ik sliep slecht omdat ik aan die beesten dacht.
Twee dagen later reden we weer voorbij. Ze stonden er nog. Het kalf zocht beschutting bij de moeder tegen de snijdend koude wind. Thuisgekomen belde ik 144. De vrouw aan de telefoon vroeg: Hebben de dieren beschutting? Nee dus.
Voer? Nee dus. Water? Vers drinkwater? Misschien eten ze sneeuw, vroeg ik. De dame wist het ook niet. Hoe ziet het vee er uit? Beige, lichtbruin. Geen melkvee.
Hobbydieren? Nee, denk ik niet. Hoe is de conditie? Kan ik niet zien van de straat af. Ik zei: Ik weet een ding heel zeker en dat is dat ze het erg koud hebben met z’n tweeën.
Alles zou worden doorgegeven. Ik hoorde nog van haar. Nu,een week later staan die koeien nog in het weitje.’
De inzender vond dat dit misschien een idee om een foto te plaatsen met een stukje erbij.
Ik ging eens kijken, zag alleen de koe, vermoedelijk een Charolaisrund, vleeskoe, zeer winterhard volgens de boekjes, scharrelt ook onder slechte omstandigheden het eigen kostje op. Ze stond enigszins filosofisch voor zich uit te kijken, zag ik over drie of vier prikkeldraden heen, van een afstand van ruim honderd meter.
Dat bleek, bij navraag bij de klager, niet het juiste antwoord en meneer stelde dan ook vast dat ik een ingeslapen journalist was. Hetgeen ik niet kan tegenspreken, zelfs journalisten slapen wel eens.
Bleef nog wat op te lossen: waar was het kalf gebleven. Had de inzender het beestje naar huis gesleept aan een touw om voor de open haard tot zichzelf te komen? Misschien had zijn vrouw een jasje gebreid en roze sokjes.
Volgens mij wordt het vlees van die beesten lekkerder als de vorst er overheen is gegaan. Net als bij de boerenkool.
Waarom klaagt nooit iemand dat de boerenkool staat te vernikkelen van de kou? Zet anders de stronken een ijsmuts op. Oranje.
Die van de worst.
______
PS: Ik ben er zojuist (12.30 uur) wat dichterbij geweest. Moeder en kind stonden gezellig te herkauwen, ze halen mooi vers gras onder de sneeuw uit. Later ging het kalf liggen, nog steeds kauwend. Die hebben het niet koud.
________