‘Twee dingen goed begrijpen,’ zou Joop den Uyl hebben gezegd, en dat was er in dit geval één: Jeroen Pauw is een lul. Dat kijkertjes, reaguurdertjes en tweepertjes hem vergeleken met Rutger Castricum, dat is overdreven – waarover straks meer – maar ik geef onmiddellijk toe dat het gisteravond bar was. Met name ook omdat Paul Witteman, normaal toch redelijk een gentleman, voor zover een talkshowhost zich kan veroorloven gentleman te zijn, zich door Pauw tijdens het gesprek met Nebahat Albayrak het allochtonevrouwenmoeras in liet slepen.
Nu moet je je even realiseren dat zo’n programma redelijk voorgekauwd is – anders kunnen ze, bijvoorbeeld, geen filmpjes klaar zetten waar de ‘gastheren’ het gesprek langs moeten leiden – ze hebben ook permanent via een ‘oortje’ contact met de redactie van het programma. Zo zag je tijdens het door Albayrak gewonnen inleidende debat dat de redactie tegen Pauw had gezegd: ‘laat haar toch even praten over de inhoud, man!’ Die dus geïrriteerd, vermoeid ook (hoeveel vrouwen had hij in de loop van maandag alweer ‘gehad’, misschien) ietwat onderuit zakte terwijl Albayrak enkelen zwakke voorbeeldjes te voorschijn haalde over wat de PvdA onder haar leiding zou gaan doen: met de restwarmte uit het Botlekgebied de komkommerkassen in het Westland stoken, ‘en zo zijn er heleboel voorbeelden te geven’.
Rutger Castricum heeft intussen aangifte gedaan wegens ‘tweemaal bij de keel grijpen’ tegen Andreas Kinneging, die het (met succes, zo bleek in PowNews gisteravond) doet met Naeema Tahir; mevrouw Tahir, die zwakke stukkies schrijft voor Buitenhof (wegens ‘vrouw en allochtoon’, zie boven). Castricum stond met zijn cameraploeg boven aan de steile portiektrap van de Haagse woning van Kinneging, en dat betekent dat hij wel durft: Kinneging had terecht bezwaar tegen deze laffe inval, en had Castricum maar een klein duwtje hoeven geven waarna die vanaf zijn daaropvolgend ziekenhuisbed een concrete aanleiding voor zijn aangifte zou hebben gehad. Wat Kinneging beter had kunnen doen was gewoon de deur sluiten. Maar die kon de verleiding niet weerstaan om te proberen van de aanleiding gebruik te maken.
Normaal Nederlands fatsoen brengt met zich mee dat je mensen niet onnodig op die manier overvalt, bovendien was Castricum er om persoonlijke redenen: Tahir had zondag geëist dat zijn slag journalisten van het Binnenhof geweerd zou worden, die het niet te doen is om de politiek voor leken te verklaren, maar om politici te bezeiken. Waar ze wel degelijk een punt had.
Een en ander was voor die andere Telegraafvogel Weesie van PowNews aanleiding tot een ronkende tirade tegen alles en iedereen die een persbreidel tegen hem en zijn clubje eist. Nou ja, altijd goed voor een paar reacties van aanhangers die gewend zijn om meteen te eisen ‘ophangen’, ‘kapotschieten’ en ‘naar hun eigen land terugsturen’.
Maar de vraag is natuurlijk: Is Jeroen Pauw net zo’n afzeikjournalist als Castricum, zoals meteen alweer op diverse blogs werd beweerd? Pauw heeft inderdaad problemen met vrouwen – ik sluit niet uit dat dat zelfs onderdeel is van de formule van P&W – maar verder heeft hij een respectabele staat van dienst als inderdaad scherp interviewer. Als ik hem was zou ik aangifte doen tegen mensen die mij op hetzelfde plan proberen te zetten als de proleet Castricum, die de journalistiek uitsluitend een bad name bezorgt en niets toevoegt, zelfs niet voor zijn eigen feitvrije nihilistische achterban, die wellicht het trucje nu wel zo’n beetje kent.
En Paul Witteman had beter moeten weten.
_______