Vanmorgen schrijft hoofdredacteur Rob Wijnberg in nrc.next, dat zijn krant eenvoudigweg niet meedoet met het hypen van de situatie rond ir. drs. J.F. van Amsberg uit Londen. Veel journalisten zullen dan meteen meesmuilen: haha, je hebt het hele feestje gemist omdat je krant op zaterdag en zondag niet verschijnt, en nu probeer je dat te gebruiken om jezelf een onverdiende rechtschapenheid aan te meten. Journalisten kunnen soms enorm irritant zijn. Van alle beroepsgroepen zijn journalisten het minst in staat om ruiterlijk hun verlies te nemen.
Dokters zijn nog erger. Zaterdag ontstond enige ophef rond een op sonore toon geschreven stukje van een medisch ethicus op diens weblog waarin zowel de behandelend geneesheer van Van Amsberg als diens collega Tulleken uit Amsterdam en diens echtgenote Jannetje Koelewijn, correspondente van de krant en meteen ook maar even NRC Handelsblad over de hekel werden gehaald: zij hadden het medisch beroepsgeheim met voeten getreden door bekend te laten worden dat de heer Van Amsberg geen schedelbasisfractuur had overgehouden aan zijn ongelukkige ontmoeting met een sneeuwlawine, en zo nog wat feitjes.
Even voor de duidelijkheid: het medisch beroepsgeheim is een groot goed. Maar over het medisch beroepsgeheim wordt in verschillende landen van de wereld zeer divers gedacht. Zie bijvoorbeeld het overlijden van Michael Jackson en de nasleep daarvan. Ik heb zelf vele jaren voor mijn werk te maken gehad met artsen, en menigeen daarvan maakte mij tijdens gesprekken onder vier ogen deelgenoot van medische details van met name genoemde patiënten. Met name om mijn bron te beschermen (volgende keer zou meneer de dokter wellicht niks meer tegen me zeggen) maakte ik een zeer beperkt gebruik van die gegevens, die vaak trouwens irrelevant waren voor het artikel. Een euvel is dat dokters geen idee hebben wat publiciteit kan en doet met een mens.
Wat moeten we intussen met Jannetje Koelewijn, die toestemming vroeg en kreeg om de onder het medisch beroepsgeheim vallende gegevens die haar in Innsbruck ten deel waren gevallen, te publiceren? Niks, ze heeft gewoon haar werk gedaan en voor zover ik kan overzien ook nog accuraat. Hetgeen niet geldt voor de eminente medicus die in een reactie op het eerder genoemde weblog van zijn confrater dan ook maar even een paar details prijs geeft die er ècht niets toe doen.
Nu we toch bezig zijn met het voor arbeiders verklaren van de werking van de media: drie dagen lang het thema ‘geen nieuws, slecht nieuws’ kan alleen maar betekenen dat NOS, RTL4, Volkskrant en NRC Handelsblad laten zien hoe zeer ze in gevecht zijn om hun blote bestaan en dus alles in de strijd moeten werpen om geen kans te laten liggen. Waardoor wij ongeveer vierhonderd keer de video hebben gezien van twee gezonnebrilde dames – ‘in het zwart’ werd er steeds bij gemeld – die op ziekenbezoek gaan.
Nog twee dingen: vier zetels winst in de virtuele Tweede Kamer van Maurice de Hond haalde de PVV uit het MOE-meldpunt. En het zijn inderdaad maar peilingen en dan ook nog van Maurice Hond – zie diens ‘resultaten’ bij tal van voorgaande verkiezingen.
En de Volkskrant plaatste een advertentie voor dat meldpunt. Zou ik ook gedaan hebben – belangwekkend is vooral dat de lezers van de Volkskrant me nauwelijks gevoelig lijken voor het doel van het meldpunt en het is eigenlijk een raadsel waarom de PVV die advertentie daar wilde hebben. Niettemin: ‘De hoofdredacteur had die advertentie moeten weigeren’, werd alom getwitterd.
De hoofdredacteur gaat, mijne dames en heren, niet over de advertentiepagina’s en dat moet vooral zo blijven. Het is zelfs eigenlijk heel raar en schadelijk voor de onafhankelijkheid van de redactie dat de hoofdredacteur blijkbaar bij bepaalde advertenties om advies wordt gevraagd. Raadpleeg daar liever de huisjurist over.
Zo. En kunnen al die dokters met hun ijdele tentoonspreiden van kennis en ervaring nu eindelijk hun kop eens houden? Hartelijk dank, amices.
Hypen kunnen wij ook zonder jullie heel goed.
_______