SanteLOGie

Bij de kapper

Het is kwart over drie als ik bij de kapper naar binnen loer. De kapper zelf en twee kapsters zijn elk bezig met een klant, een jongen die meeuwvormige inkepingen in zijn hoofdhaar besteld heeft en twee welvarend geschapen dames van midden dertig, die blonde strepen in het haar krijgen en zo nog het een en ander. Op de bank zit een geheel in het zwart geklede dame met een strenge bril, een kort rokje en ook al welvarende maar korte beentjes in zwarte kousen; zij voert luidkeels een telefoongesprek.

Ik constateer dat er een kans is op redelijk snelle afhandeling, en ga dus binnen.

Ik heb mijn boek niet bij me, er ligt alleen een Panorama van een paar weken oud die ik al snel ‘uit’ heb – ik hoor niet tot de doelgroep, merk ik.

Al met al schat ik dat ik binnen een kwartier aan de beurt kan zijn, tondeuse op 8 millimeter en maximaal tien minuten later sta ik weer buiten.

De meeuwen nemen meer tijd in beslag dan ik verwacht had.

Maar bij de beide dames gaat het vrij vlot. Bij de achterste gebeurt iets onverwachts: zo op het oog leek ze me klaar, maar dan begint haar kapster heur haar in allerlei plukken op te steken, neemt er nog eens een kruk bij, gaat behaaglijk zitten en begint aan een volgende bewerking die, schat ik weer, toch zeker het volgende halfuur in beslag zal nemen.

Bij de voorste dame wordt al duchtig geföhnd en daarna nog een vettigheidje in de steile punten gesmeerd en ik leg de Panorama al terzijde: het gaat gebeuren.

Dan komen er twee mensen binnen die doorlopen naar de twee dames met de blonde strepen en beginnen daar een geanimeerde conversatie. De twee dames in de kappersstoelen blijken met elkaar samen te hangen. De kapster staat geduldig met de achteruitkijkspiegel klaar, maar wil het gezelschap niet storen.

Het duurt maar voort. Het tafereel straalt een zekere rust uit, alles mag, niets moet. Ik krijg het gevoel of ik een bioloog ben die vanuit een schuilhut in het woud een groepje primaten beloert, die in alle rust ‘hun ding doen.’

Na enige minuten valt het groepje uiteen, de kapster legt de spiegel weg en verdwijnt ‘naar achteren’ – ik neem aan dat ze daar een sigaretje rookt.

Ik had verwacht aan de beurt te zijn, maar er gebeurt niets.

Om precies vier uur trek ik mijn jas aan en stap op. Ik zwaai naar de kapper die druk is met de vrouw met de korte zwarte beentjes. In de spiegel roept hij: ‘Ja, sorry!’

Bij de andere kapper in het winkelcentrum is maar één kapster actief, zie ik door het raam. Ze is met een vrouw bezig, een andere dame bladert in een tijdschrift. Ook daar zal ik dus minstens drie kwartier kwijt zijn.

Op huis aan, dan maar.

Een barbier, dat is wat ik wil. Maar die hebben we hier niet. Of toch wel? Google brengt uitkomst.

Hij is er: Ömer, in Heerlen. Wat me vooral aantrekt: hij adverteert met ‘natscheren’. En met het feit dat hij Turk is. Er gaat niets boven een barbier die natscheert. En Turkse en Noord-Afrikaanse kappers zijn meesters in hun vak. Morgen daarhenen, afspraak maken niet nodig.

Ik kan niet wachten. Zou er ook barbershop gezongen worden? Mr Sandman, bring me a dream!

_______

hhBest

Boek & Film 

De teloorgang van de afzeikjournalistiek

‘Twee dingen goed begrijpen,’ zou Joop den Uyl hebben gezegd, en dat was er in dit geval één: Jeroen Pauw is een lul. Dat kijkertjes, reaguurdertjes en tweepertjes hem vergeleken met Rutger Castricum, dat is overdreven – waarover straks meer – maar ik geef onmiddellijk toe dat het gisteravond bar was. Met name ook omdat Paul Witteman, normaal toch redelijk een gentleman, voor zover een talkshowhost zich kan veroorloven gentleman te zijn, zich door Pauw tijdens het gesprek met Nebahat Albayrak het allochtonevrouwenmoeras in liet slepen.

Nu moet je je even realiseren dat zo’n programma redelijk voorgekauwd is – anders kunnen ze, bijvoorbeeld, geen filmpjes klaar zetten waar de ‘gastheren’ het gesprek langs moeten leiden – ze hebben ook permanent via een ‘oortje’ contact met de redactie van het programma. Zo zag je tijdens het door Albayrak gewonnen inleidende debat dat de redactie tegen Pauw had gezegd: ‘laat haar toch even praten over de inhoud, man!’ Die dus geïrriteerd, vermoeid ook (hoeveel vrouwen had hij in de loop van maandag alweer ‘gehad’, misschien) ietwat onderuit zakte terwijl Albayrak enkelen zwakke voorbeeldjes te voorschijn haalde over wat de PvdA onder haar leiding zou gaan doen: met de restwarmte uit het Botlekgebied de komkommerkassen in het Westland stoken, ‘en zo zijn er heleboel voorbeelden te geven’.

Rutger Castricum heeft intussen aangifte gedaan wegens ‘tweemaal bij de keel grijpen’ tegen Andreas Kinneging, die het (met succes, zo bleek in PowNews gisteravond) doet met Naeema Tahir; mevrouw Tahir, die zwakke stukkies schrijft voor Buitenhof (wegens ‘vrouw en allochtoon’, zie boven). Castricum stond met zijn cameraploeg boven aan de steile portiektrap van de Haagse woning van Kinneging, en dat betekent dat hij wel durft: Kinneging had terecht bezwaar tegen deze laffe inval, en had Castricum maar een klein duwtje hoeven geven waarna die vanaf zijn daaropvolgend ziekenhuisbed een concrete aanleiding voor zijn aangifte zou hebben gehad. Wat Kinneging beter had kunnen doen was gewoon de deur sluiten. Maar die kon de verleiding niet weerstaan om te proberen van de aanleiding gebruik te maken.

Normaal Nederlands fatsoen brengt met zich mee dat je mensen niet onnodig op die manier overvalt, bovendien was Castricum er om persoonlijke redenen: Tahir had zondag geëist dat zijn slag journalisten van het Binnenhof geweerd zou worden, die het niet te doen is om de politiek voor leken te verklaren, maar om politici te bezeiken. Waar ze wel degelijk een punt had.

Een en ander was voor die andere Telegraafvogel Weesie van PowNews aanleiding tot een ronkende tirade tegen alles en iedereen die een persbreidel tegen hem en zijn clubje eist. Nou ja, altijd goed voor een paar reacties van aanhangers die gewend zijn om meteen te eisen ‘ophangen’, ‘kapotschieten’ en ‘naar hun eigen land terugsturen’.

Maar de vraag is natuurlijk: Is Jeroen Pauw net zo’n afzeikjournalist als Castricum, zoals meteen alweer op diverse blogs werd beweerd? Pauw heeft inderdaad problemen met vrouwen – ik sluit niet uit dat dat zelfs onderdeel is van de formule van P&W – maar verder heeft hij een respectabele staat van dienst als inderdaad scherp interviewer. Als ik hem was zou ik aangifte doen tegen mensen die mij op hetzelfde plan proberen te zetten als de proleet Castricum, die de journalistiek uitsluitend een bad name bezorgt en niets toevoegt, zelfs niet voor zijn eigen feitvrije nihilistische achterban, die wellicht het trucje nu wel zo’n beetje kent.

En Paul Witteman had beter moeten weten.

_______

hhBest

Boek & Film 

Het zout in de pap

Zout is lekker. Vooral grof zout, en fleur de sel, of zoutvlokken – er is een geheim genootschap in de wereld dat bij elke hartige maaltijd zoekt naar zoutexplosies in de mond, waar deze vormen van natriumchloride toe kunnen leiden, mits toegepast met beleid.

Door voedingskundige instanties wordt gewaarschuwd voor gebruik van te veel zout. Een volwassen mens heeft aan zes gram zout per dag voldoende, meer is schadelijk. Ik heb het gevoel dat het zout zelf er wel voor zorgt dat je niet excessief veel gebruikt. Ik althans moest hevig braken toen grapjassen op school ooit in een onbewaakt ogenblik een flinke kwak zout tussen een van mijn van thuis meegebracht boterhammen hadden gestrooid. Zout is dan ook niet lekker, maar het werkt, mits met mate toegepast, als smaakversterker – en je hebt het bij een aantal stofwisselingsprocessen nodig.

Maar dan heb ik nog niet kunnen vaststellen of ik nu te veel zout per dag binnen krijg. Ik weet wel ongeveer hoeveel ik zelf strooi – zes gram is trouwens flink wat, heb ik laatst eens bekeken aan de hand van de brievenweger.

Op veel van het zoutgebruik heb je geen invloed. Als je drop eet, brood, vleeswaren, kaas, chips, kroketten, frikadellen, frieten en alle andere producten van het frietkot, kant-en-klaarmaaltijden en met name Japanse snacks, alles bevat (veel) zout. Maar hóeveel? Geen idee. Je kunt, bedenk ik vervolgens, op de verpakking (niet alle, trouwens) zien hoeveel zout er in het product in de verpakking zit. ‘Natrium: 0,6 gram per 100 gram product’, staat er bijvoorbeeld. Nog afgezien van het feit dat vrijwel de complete volksstam niet weet dat dit een aanduiding zou kunnen zijn van de hoeveelheid zout in het product. En dat is het dan ook niet, want zout is, zoals al eerder gezegd: NaCl, natriumchoride, dus in zout zit buiten natrium ook chloor, en wat het gewicht van het chloor in het product is, wordt niet vermeld, maar is wel onderdeel van de maximale inname per dag van zes gram. Snap je? met wat zoeken kun je vinden: 1 gram zout bestaat uit 0.4 gram natrium en 0.6 gram chloor. Dus 0.6 gram natrium is al 1.5 gram zout.

Het is intussen vrijwel onmogelijk om uitsluitend dingen te eten waarvan je zelf de hoeveelheid zout hebt bepaald, aan de hand van die beroemde zes gram. Je moet dus iets anders.

Ik voel de grens wel ongeveer aan, hoewel dat natuurlijk een zeer ruwe benadering is. Word ik ’s nachts wakker van de dorst, dan heb ik overdag te veel zout gegeten. Maar dan is het natuurlijk te laat. Wat ik wel weet: in acht van de tien gevallen dat ik ’s nachts met dorst wakker word, heb ik de avond tevoren in een restaurant gegeten. Daar wordt kennelijk met kwistige hand gestrooid. Misschien omdat de kok het zelf graag zout heeft, maar meer voor de hand ligt: het product heeft meer smaak met wat meer zout – en de klant drinkt bovendien misschien wel wat meer als het voedsel zo zout is. Dan is het zoutverbruik in ieder geval rechtstreeks van invloed op de omzet van het restaurant.

Hebben jullie het ooit zó zout gegeten?

________

hhBest

Boek & Film 

Naar een varken afdwalende gedachten

Al een tijdje glimt het me aan, het in een keurig nauwsluitend roodglanzend lederen pakje gestoken speenvarkentje, de oogjes zedig gesloten maar de oortjes gespitst. Ja, het is natuurlijk gebraden, en dat wil ik ook. Niet gebraden worden, maar een speenvarken braden. Zou ik dat kunnen, is de vraag.

Op markten in Italië is iets grondig mis als daar niet een kraam staat met porchetta, een flinke big, ontbeend, gevuld met kruiden – meestal salie, rozemarijn, knoflook en wilde venkel – en daarna strak dichtgebonden, soms nog draaiend aan het spit voor een elektrisch ‘vuurtje’, soms ook gewoon koud. En dan een paar van die lekkere naar kruiden geurende dikke sappige plakken voor de lunch, dan ben je dus echt in Italië. Vind ik.

Ik heb het ook wel eens gegeten op Sardinië, met dien verstande dat de wilde venkel was vervangen door het nationale kruid ter plaatse: mirte. Ook lekker.

Bij www.beefensteak.nl kost zo’n biggetje – maar dan van ongeveer vijf kilo – tegen de zestig euro, en stel je voor dat je dat verpest in de oven, zou toch zonde zijn.

Op markt in Eygelshoven staat elke zaterdag een kraam met veel vlees (vooral plofkippen) en daar liggen ook zijden spek bij, compleet met zwoerd. Per kilo flink wat goedkoper dan een speenvarkentje, ideaal om eens een proefje mee te doen.

Dus een stuk van drie kilo gekocht, gekruid met salie, rozemarijn en Chinese fivespice, dat typisch genoeg veel weg heeft van wilde venkel. Knoflook natuurlijk, besprenkelen met wat olijfolie en een paar druppels overgebleven rode wijn, oprollen en met keukentouw flink stevig dichtbinden, waarbij het stugge zwoerd flink meehelpt. Het zwoerd oliën en flink wat grof zout erop, in een ovenschaal ermee en in de op 180 graden voorverwarmde oven.

Braden tot de kerntemperatuur een graad of 60 is – bijna à point dus – en daarna rustig laten afkoelen.

Het was natuurlijk spek en daardoor behoorlijk vet. Maar het vlees was verrukkelijk en sappig en het liet zich gemakkelijk in royale plakken snijden op de snijmachine.

En het was natuurlijk veel te veel. Een paar stukken liggen nog keurig in de diepvries.

Maar het experiment kon geslaagd worden genoemd.

Binnenkort dus dat aantrekkelijk roodbruine biggetje als hoofdgerecht voor het geval je een stuk of vier à zes vleeseters te gast hebt. Het varken warm midden op tafel, ik kan niet wachten tot ik de gezichten zie. Tuinbonen met wat zacht gebakken uien erbij, spinazie gebakken met knoflook en grana padano, grof liefst ongezouten brood.

Lente moet het dan wel zijn, want zoiets eet je in de tuin. Daar kan makkelijk een mooie Nero d’Avola bij, of een Montepulciano d’Abruzzo.

_____

hhBest

Boek & Film 

Overwegingen aangaande een makkelijk vak

Het bericht over het grote aantal wellicht aan journalistiekstudenten van Windesheim (Zwolle) ten onrechte uitgereikte diploma’s deed mij onmiddellijk denken aan de tijd dat ik optrad als ‘gecommitteerde’ op eindexamens op een journalistenopleiding.

Het examen bestond uit twee onderdelen, die meestal tegelijk werden behandeld. Een deel was ‘productie’ en bestond uit een aantal door de kandidaat geschreven artikelen die aan een aantal criteria moesten voldoen. Ze moesten onder andere actueel zijn, blijk geven van vermogen tot het toepassen van ‘hoor en wederhoor’ en het verzamelen van relevante gegevens, en volgens de regels van de kunst opgeschreven. Het andere deel was een ‘reflectie’, een soort doctoraalscriptie over een met de journalistiek samenhangend onderwerp.

De gecommitteerde paste daarbij bescheidenheid, want destijds werd hij of zij niet meer aangesteld door het ministerie van Onderwijs, maar aangezocht door de school zelf. Dat voelde ik als een probleem, en mij werd ook duidelijk gemaakt dat dat een juist idee was: ik kon bijvoorbeeld maar beter geen kritiek hebben op het feit dat minstens de helft hoe dan ook moest slagen, dat was gewoon een richtlijn van de school, die daar voor haar blote bestaan van afhankelijk was.

Ik ontdekte daarna een tweede weeffout in de examenregeling, want de docent die de student had begeleid tijdens de studie en bij het maken van zijn of haar examenwerkstukken, was ook een van degenen die het examen afnam. Een klassiek voorbeeld van de slager die zijn eigen vlees keurt.

Beide verschijnselen hoeven geen echt probleem te vormen als een hoog percentage van de examenkandidaten een goede productie zou leveren en een verdedigbare reflectie – maar tot mijn onthutsing was dat niet het geval. Ik zat er heel vaak min of meer zwijgend bij en tekende het diploma voor vele nieuwe gediplomeerde journalisten die met hun eindexamenwerk niet hadden getoond het vak ook daadwerkelijk te verstaan.

Uit de discussie met de docenten bleek onder andere dat het van realisme getuigde wanneer productie voor vakblaadjes op computergebied, voor huis-aan-huisbladen en voor als ‘tijdschrift’ vermomde reclameuitingen zouden worden gezien als vakkundige artikelen. ‘Veel van deze mensen gaan bij dat soort bladen werken’. En de reflectie, tja, je redenering opzetten en zuiver uitschrijven was niet ieder gegeven.

Alles goed en wel, maar volgens mij werd je op de school opgeleid tot journalist die vooral in de serieuze (dagblad)pers zijn mannetje m/v zou staan. De docenten waren het daarmee wel eens, maar hadden te kampen met de realiteit, namelijk dat hun studenten voor een belangrijk deel – meer dan de helft – onder andere door gebrek aan talent en een gebrekkige vooropleiding, niet in staat waren aan de criteria te voldoen. Niet alleen waren de gekozen onderwerpen vaak ongelukkig, het gold ook voor de behandeling ervan en ook nog eens voor de manier waarop het was opgeschreven: vaak in onbeholpen en verre van foutloos Nederlands.

Of het op die school nog is goedgekomen, dat weet ik niet. Kort na mijn pensionering heb ik gezegd niet meer als gecommitteerde te kunnen optreden, omdat ik vond dat een gecommitteerde iemand moest zijn die voeling had met de dagelijkse praktijk van het journalistieke handwerk.

Ik heb sindsdien menig goed journalist voorbij zien komen – in kranten, op de radio en de tv – die afkomstig was van de school, met name trouwens van de postdoctorale opleiding.

En uit mijn eigen geschiedenis kan ik concluderen dat je, ook als je eigenlijk niet geschikt bent voor het vak, het toch goed onder de knie kunt krijgen. Nieuwsgierig zijn en een beetje brutaal, leergierig zijn ook en open staan voor verrassende doorkijkjes en een en ander goed geformuleerd aan het papier toevertrouwen kun je, dat wist ik vijftig jaar geleden al toen er geen opleidingen bestonden, ook leren in de praktijk.

Ook voor journalisten gold en geldt: al smedende wordt men smid. Althans: in minstens de helft van de gevallen.

Ik troost me met de gedachte dat veel van de gezette handtekeningen na een aantal jaren toch nog terecht zouden zijn gebleken.

________

hhBest

Boek & Film 

Over gezichten en andere lichaamstaal

Onderwerpen zat, vanmorgen. Alleen al: is het wel zo normaal om acht uur achter elkaar te willen slapen? Nou lukt mij dat nooit, afgelopen nacht was ik bijvoorbeeld om half twee alweer wakker, al was het kort, want ik had net tijd om op de klok te kijken. En om kwart over vier werd ik wakker doordat de krant in de bus kletterde.

Die las ik en daarna dacht ik een tijdje na. Mede op grond van de oneliner van Woody Allen die ik in de krant aantrof: ‘Geld is beter dan armoede, alleen al om financiële redenen.’

Bijvoorbeeld. Hoe komt het dat partijprogramma’s er niks meer toe doen en we alleen nog maar naar de gezichten van politici kijken, of naar de mate waarin ze standhouden tegen vileine interviewers, en welke rol hun portret daarin speelt. Waarom stemde ik op Femke Halsema en niet op Jolande Sap, toch met hetzelfde programma? Waarom dacht Jan Marijnissen dat Agnes Kant hem zou kunnen opvolgen en hoe komt het dat een saaie ambtenaar als Emile Roemer het zelfs beter lijkt te doen dan Jan zelf?

Wie wordt fractievoorzitter van de PvdA (graag het belang niet overdrijven)? Martijn van Dam (bij Het Parool bekend als Martijn van Dijk, dat alleen al) die niet tegen Matthijs van Nieuwkerk op kan? Een zwetende Eindhovense jongen met krullen? Of de tweelingbroer van Homer Simpson, Diederik Samsom? Of anders die dunne met die neusgaten, Plasterk, die vooral bekend is van de Gay Parade in Amsterdam en van die bête grijns waarmee hij aan de rand van het zwembad op Ibiza hangt, op het moment dat Rutger Castricum een dienblad met dure champagne in dat bad kiepert omdat het toch bekostigd was door de Nederlandse belastingbetaler?

Aan de andere kant: waar komt ineens die mateloze populariteit vandaan, zowel in Italië als in Europa, van Mario Monti, die kurkdroge licht stotterende professor, in alles het tegendeel van Silvio Berlusconi? Hij heeft zelfs nog zijn eigen haar!

Wie ook zijn eigen haar nog heeft, dat is Reinout Oerlemans, beter bekend als Arnie uit GTST. Die had blijkbaar het idee dat het voor een interessante tv-serie wel eens leuk zou kunnen zijn een kijkje te nemen op de Acute Hulp van een ziekenhuis. Dat nooit eerder iemand dat bedacht heeft! Ik heb de eerste aflevering niet gezien (na 2 voor 12 was het tijd voor mijn schoonheidsslaapje op de bank) maar ik begrijp Eyeworks niet en evenmin snap ik iets van dat ziekenhuis. Of het moet zijn dat de VU dacht: maakt niet uit joh, hoe vaker met je naam op tv, hoe beter.

Dit genre, Reinout, kwenie hoor, maar dat is wel zo afgelikt en uitgeflipt dat ze er in Amerika uiteindelijk een aantal onwaarschijnlijke soaps van hebben moeten maken – ER, Gray’s Anatomy, Private Practice – waarin op de Eerste Hulp doden tot leven worden gewekt terwijl de dokters en verpleegsters ernaast liggen te neuken, alles om er nog een paar armzalige advertenties bij te kunnen verkopen.

En verder moeten patiënten niet zo zeiken over hun privacy. Als je hoort wat in de wachtkamer van de dokter soms openlijk wordt besproken…

Zo. Me toch laten meeslepen door een paar hypes, merk ik.

Terwijl ik het over zout had willen hebben.

_____

hhBest

Boek & Film 

Openbare les mediatraining

Al die twitteraars die gisteravond Matthijs van Nieuwkerk verrot scholden omdat hij die arme Martijn van Dam zo in de tang nam, die hadden dus niet in de gaten dat het hier om afgesproken werk ging. Van Dam zou tonen dat hij de cijfers kende en zou zoveel als mogelijk laten zien wat hij zich voorstelde van de toekomstige PvdA onder zijn leiding. Van Nieuwkerk zou de rol spelen van de factfree inquisiteur à la Sven Kokkelman.

Als je het interview met die ogen bezag, vielen er een paar dingen op: Van Nieuwkerk bleef hardnekkig ‘u’ en ‘meneer Van Dam’ zeggen, terwijl hij meestal al gauw begint te jijen en jouwen; Van Dam wist wat er ging komen: hij had gistermiddag nog gauw de cijfers nagekeken waarover Job Cohen twee jaar geleden al struikelde ten overstaan van nog zo’n inquisiteur, Twan Huijs.

Want zo gaat het in de media tegenwoordig: politici moeten hun kop houden over hun partijprogramma, want daar houden ze zich toch niet aan, maar we willen van ze weten of ze kunnen winnen van hun politieke tegenstanders, en zo ja, met hoeveel. Liefst met 10-0.

Kortom: Van Dam kreeg een openbare les in de cursus mediatraining, en hij kwam er met een voldoende uit. Want ondanks het feit dat Van Nieuwkerk er in slaagde hem nauwelijks aan het woord te laten – dat is een prestatie, Van Dam is een scherpe debater – kwam de kandidaat fractievoorzitter duidelijk uit de verf als een ouderwetse SDAP-PvdA’er, zo eentje van Koos Vorrink en Joop den Uyl. We zagen heel even de PvdA terug van de typografen en diamantbewerkers, nederige beroepen op zich maar waar je wel een scherp verstand voor moest hebben en een vrije, kritische geest, lange tijd vormden zij de kern van de sociaaldemocratie en de vakbeweging.

Van Dam kon over het voetlicht brengen dat hij de ondernemers en andere kapitalisten wil laten betalen voor de crisis, gewoon omdat zij de meeste centen hebben. Zijn PvdA is totaal anders dan de SP die, buiten de fractieleider, een zwijgend blok beton is voor de onderkant van de samenleving. Van Dam gelooft rotsvast in solidariteit van iedereen en dat kwam ditmaal tot uiting toen hij het voornaamste gevaar van de zijde van Van Nieuwkerk wist te pareren door niet in te gaan op diens provocaties om eens iets lulligs te zeggen over zijn concullega Diederik Samsom.

Twee puntjes in het nadeel van Van Dam: hij zweette heel erg, en hij keek angstig. Hij wilde te graag, dat was het.

Samsom zat later bij P&W, maar toen sliep ik al. Persoonlijk vind ik dat Samsom moet winnen. Die kan namelijk helemaal niet bang kijken. Hoewel je eventueel zweet wel erg goed ziet op die kale kop. Ik denk niet dat Pauw en Witteman hem niet het vuur zo na aan de schenen wisten te leggen als straatvechter Van Nieuwkerk. Samsom zou in DWDD hoger hebben gescoord.

Maar waar bemoei ik me mee? Ik stem al lang niet meer op de PvdA.

Hoewel – moet ik doorgaan met GroenLinks? Met Jolande Sap?

________

hhBest

Boek & Film 

Blik op Heerlen op carnavalsdinsdag

Huilende mensen op straat, twitterde Heerlenaar Theo Ploeg (beter bekend als De Held van Het Loon) gisteravond, hij zei het er niet bij maar ik begreep het: mensen huilen altijd als carnaval is afgelopen. In het Limburgs Dagblad van vanmorgen een foto van een kennelijk afdruipend verkleed gezinnetje, de kop En dan is het voorbij, en tekst: Vastelaovond zit er op. Drie dagen vol kleur, muziek en vrolijkheid zijn ten einde.

Tja, dat zal best, maar het heeft ook een andere kant.

Djamila, die al 35 jaar in Zuid-Limburg woont, is nog altijd onzeker over de vraag, of de winkels op maandag en dinsdag in de carnavalsweek open dan wel dicht zijn. En ik had wel zin in een ritje, dus we gingen eens kijken. We zagen allerlei nieuwe flatgebouwen, nieuwe rotondes, nieuwe bruggen en zelfs nieuwe wegen, voor ons gevoel allemaal sinds 1 januari aangelegd gebouwd, neergelegd, aangelegd.

Ik parkeerde op de Putgraaf in Heerlen en ging in mijn eentje poolshoogte nemen, of de broekeninkortturk er was, en of we bij V&D terecht konden.

Op de hoek van de Akerstraat bleek het failliete restaurant Aan tafel’ vervangen door Brasserie Vandaag, en vandaag hurkten daar wat mistroostige koffiedrinkers achter de ramen. Bij het speelhol ernaast hing een A4-tje op een ruit met de tekst Geen toegang voor geschminkte, verklede en mensen onder invloed. Daar zal het wel rustig zijn geweest, de laatste tijd.

Ik loop de Akerstraat in, richting Pancratiusplein. Heel langzaam dringt zich een geur aan mij op, die ik ergens van herken.

Aangekomen op het plein weet ik het ineens: het is de lucht van een Noord-Afrikaanse binnenstad – vuile was, ouwe pis, rottende groente. Plus, minder Noord-Afrikaans: een walm van verschaald bier. De geur en de aanblik van vuilnis dat onder je schoenen blijft plakken doen ineens denken aan een sombere toekomstfilm, de door het optreden van rondzwervend gespuis of misschien wel door een besmettelijke ziekte ontvolkte stad, vlak voor de definitieve ondergang.

Alle winkels en cafés zijn gesloten. De Turk ook. Ik loop de Geleenstraat in, en rechtsaf de Saroleastraat. Achter drie of vier mannen die een soort stoomkanonnen hanteren tegen de door de carnavalsorgie veroorzaakte rotzooi zie ik de gesloten rolluiken van V&D. Gesloten rolluiken is overal ter wereld: het is hier niet pluis. Wegwezen.

Daarna werd gisteren, neem ik aan, de orgie nog eens dunnetjes overgedaan. Vandaar de huilende mensen.

Vastelaovond zit er op. Drie dagen vol kleur, muziek en vrolijkheid zijn ten einde.

Yeah, right.

________

hhBest

Boek & Film 

De Wereld Draait Gewoon Door

De conclusie moet luiden dat vrouwen zich aanzienlijk beter dan mannen willen en kunnen inleven in andere mensen. Ik ken vrouwen die precies de verhaallijnen van As The World Turns, beter bekend als ATWT, tot in een grijs verleden kunnen opsommen, wie met wie welke kinderen heeft, wie met wie is vreemd gegaan, hoe vaak wie met wie (bijna) getrouwd is geweest en (bijna) weer gescheiden wie door wie (bijna) vermoord werd, hoeveel van de karakters uit de dagelijkse soap hoe vaak en wegens welke aandoeningen in het ziekenhuis hebben gelegen, in de bak hebben gezeten wegens bedrieglijke bankbreuk en zelfs dood of dement zijn geweest.

Wie zijn vakliteratuur kent weet dat niet alleen dommige huisvrouwen naar ATWT keken, ook bekende politicae, onderneemsters en hooggeleerden lustten er wel pap van.

En nu is het ineens afgelopen. Wie snel is kan vandaag nog tweemaal op RTL4 de laatste aflevering zien, die gisteravond werd uitgezonden op RTL8. De afgelopen weken waren bijzonder enerverend, omdat de makers van de serie er kennelijk een soort bevredigend slot aan wilden breien. Zo zagen we dat Carly en Jack, die sinds mensenheugenis om de haverklap trouwden en weer scheidden, nu definitief voor elkaar kozen. En dat de vader van het kind van Janet wel degelijk haar geliefde Dusty is en niet Jack. Ja zeg, ik ga niet alles zitten opsommen, bovendien moet ik dan steeds aan Djamila nadere details vragen omdat ik – net als zij overigens – geregeld maandenlang er niks van zag, onder het motto ‘het wordt nu wel erg bizar allemaal’.

Soaps werden goedkoop gemaakt en waren vooral advertentietrekkers. het moest goedkoop, met duidelijk bordkartonnen decors. En ook met steeds dezelfde (dus geroutineerde) acteurs. Daardoor kreeg je onwaarschijnlijke verhalen waarin steeds dezelfde dokters hun eigen familieleden en vrienden behandelden, steeds dezelfde politieagenten, advocaten en rechters hun eigen vrienden en familieleden in de bak stopten of er uit haalden en familieleden elkaar ontvoerden. Er zat ook ontwikkeling in. Zo waren de laatste jaren geen negers meer te zien in ATWT, maar hadden wel enkele van de jongere karakters homoseksuele relaties. Pogingen om het afkalvende publiek aan te vullen.

Alles verliep overigens ontstellend kuis, hoewel de decolletés de laatste jaren uitbundiger waren geworden. Het was ook niet gauw goed: mijn schoonmoeder (101), die The Bold and the Beautiful volgt, zapt naar een andere zender als twee karakters aanstalten maken elkaar te kussen. ‘Ik snap niet waar al die vuiligheid voor nodig is,’ deelt zij dan mee. Ik moet haar toch eens vragen wat ze van de homo’s in ATWT vond.

De serie zou inmiddels 56 jaar oud zijn geweest, ware het niet dat zij in de VS al stopte in 2010. In Nederland was ATWT sinds 1990 dagelijks op de buis door toedoen van de toen nieuwe commerciële zender RTL4, die nog altijd een Nederlandse versie op de been houdt in de vorm van Goede Tijden, Slechte Tijden.

Ik moet mijn bewondering uitspreken voor de teams tekstschrijvers die jaar in, jaar uit, de verhaallijnen bedachten en daarbij ontdekten dat ook de gekste capriolen gewoon gepikt werden door het publiek – soms denk ik wel eens dat de trouwe kijksters bij een soap óók konden wegdromen over hun eigen leven. En vergis je niet: vanaf het begin hield men zich aan de beginselen van de Griekse tragedie: eenheid van tijd, plaats en handeling, de deus ex machina en het Griekse ‘koor’ dat de gebeurtenissen voorzag van commentaar.

Intussen is het verdwijnen van ATWT aanleiding tot, wat mij betreft, de genadeslag voor de commerciële omroep, want op het belangrijkste tijdstip van ATWT, ’s middags om vijf uur (een zucht van verlichting na een inspannende werkdag, stoofpot staat op, glaasje Chardonnay in de hand, hoe zou het met Katie zijn?) wordt voortaan het programma van die enorme belerende farizeeër en hypocriet Dr. Phil uitgezonden.

Nou ja, ook typisch Amerikaans. Door Dr. Phil snap je hoe die gek van Santorius aan zijn ideeën komt.

En er zit een aan- en uitknop op de ‘remote’, toch?

________

Op de foto een collectie oude en nieuwe logo’s van ATWT.

________

hhBest 

Boek & Film 

Oude mannen moeten uitkijken

Eigenlijk had ik uitvoerig willen stilstaan bij het afscheid van Job Cohen. Die niet terug had van het optreden van een stuk of veertig, vijftig politieke clowns in de Tweede Kamer – Rutte, Wilders, de rest van de PVV-fractie, een aantal VVD-ers en CDA-ers, en diverse bewindslieden – en de handdoek in de ring gooide. Onuitgesproken bleef de belangrijkste boodschap van deze gebeurtenis: er zit vermoedelijk niets anders op dan de marxistische Verelendung: het Nederlandse volk moet het zelf maar weten als het zo ontzettend graag door een stel charlatans naar de verdommenis geholpen wil worden.

Maar toen zat daar Rutger Castricum bij De Wereld Draait Door. De domste exponent van het politiek nihilisme, de man die de kunst van het pestinterview heeft uitgevonden: hij wil 1. niet weten wat het antwoord is op zijn vragen, en 2. de geïnterviewde te kakken zetten. Sinds de laatste keer dat ik hem zag is hij daar behoorlijk pafferig van geworden, trouwens.

Hij zat er om een boekje te promoten, het eerste boek in zeven jaar tijd waarvan Matthijs van Nieuwkerk niet zei dat hij het geboeid gelezen had, maar dat hij het had doorgebladerd. Zo te zien een ordinair uitgevoerd en nogal dun werkje, dat ongetwijfeld zijn weg zal vinden bij het publiek dat niet beter weet of de politiek is er om te lachen – voor zover dat publiek de leeskunst machtig is en weet waar je een boekwinkel kunt vinden.

Vervolgens werd Castricum op hilarische wijze en vakkundig in de tang genomen door Van Nieuwkerk, Jan Mulder, Frenk van der Linden en Felix Rottenberg. Ze bleven allemaal beleefd maar ik heb niet het idee dat Castricum met een voldaan gevoel naar huis ging. Afgang voor de eenenvijftigste clown in de politieke arena. Nieuw begrip: we hebben een fatsoenskloof.

En toen het geval NRC Handelsblad versus de goegemeente die alles wil weten, maar eigenlijk ook niet, aangaande de gezondheidstoestand van mr. drs. J.F. van Amsberg. Hoofdredacteur Peter Vandermeersch had gelijk toen hij zei dat voor de krant het medisch beroepsgeheim niet geldt. (Als bij het bericht van een verkeersongeluk wordt vermeld dat de aangereden fietser een gebroken been of een schedelbasisfractuur heeft opgelopen, is dat dan schending van het medisch beroepsgeheim en van de wet op de privacy?) En Jan Mulder, altijd de zorgvuldigheid zelve, stelde aan de hand van het enige portretje van Cees Tulleken dat we tot dan toe kenden vast dat het hier weer zo’n arrogante dokter betreft die meent dat hij boven de wet staat. Een knappe analyse – als die in NRC Handelsblad had gestaan, zouden er nóg meer lezers opgestapt zijn, denk ik.

En toen was een van de meest gedenkwaardige afleveringen van DWDD weer achter de rug.

In Pauw & Witteman zagen we uiteindelijk wat Tulleken dan wel was: een man van 71 die al even eerder had moeten inzien dat je ooit op een leeftijd komt dat je arrogante dokterschap overgaat in een zekere mate van zieligheid.

De laatste tijd had ik soms de indruk dat een dergelijk verschijnsel zich ook al voordeed bij Job Cohen.

Sombere gedachten. Laat me nou eerst even rustig nagenieten van de zeperd van het brutaalste schoffie van de televisie.

_______

hhBest

Boek & Film