Het was het paradijs voor de echte rijksgediplomeerde hypochonder: Je voelt een pijntje in de bovenbuik, je vindt bevestiging op internet dat het vermoedelijk alvleesklierkanker is, en je neemt je maatregelen. Het is dan tijdverlies om nog langs de huisarts te gaan, je begeeft je meteen naar de specialist, gaat bij wijze van spreken alvast op de intensive care klaarliggen en een week later ben je er vanaf.
Van dat paradijs genieten de mensen in omringende landen, met name in Duitsland, waar je in de grote steden hele straten en zelfs wijken vindt waar huis aan huis een specialist zitting houdt. Een Duitser die bij zichzelf alvleesklierkanker heeft geconstateerd begeeft zich dus naar de maag-darmspecialist en als hij niet op de hoogte is van het bestaan van dat specialisme naar de internist, of het liefst nog rechtstreeks naar de oncoloog.
In Nederland hadden we dat de laatste tijd ook; je kon desgewenst rechtstreeks een afspraak maken bij de specialist die jij het best bij je klachten vond passen. Officieel was het nog altijd de bedoeling met je klachten eerst naar je huisarts te gaan, die bekijkt of hij zelf jouw vermoedens meteen kan uitsluiten of anders een verwijzing schrijft naar een in aanmerking komende specialist. Als tussenstap kan hij eerst nog zelf bij een diagnostisch centrum een echo, een röntgenfoto of een bloed- en urine-onderzoek aanvragen en na ontvangst alsnog besluiten tot doorverwijzen naar een specialist.
Dat laatste ziet eruit als een omweg, maar is het niet. Ik ben een echte hypochonder, ik heb er enorme ervaring in en ik weet dat de gang naar de huisarts in bijna honderd procent van de gevallen de kortste weg naar volledige, plotselinge, om niet te zeggen wonderbaarlijke genezing is.
‘Wat kan ik voor je doen?’
‘Ik heb zo’n vage pijn hier rechtsboven in de buik. En mijn broer is overleden aan alvleesklierkanker.’
De huisarts kijkt intussen naar zijn computerscherm.
‘Ontbloot het bovenlijf maar eens.’ Dat is natuurlijk teleurstellend, je had liever meteen een MRI-scan of een andere spectaculaire via de ruimtevaart ontwikkelde diagnosestelling. Een PET-scan, dat zou wat zijn. Die ziet meteen wat voor andere vormen van kanker je onder de leden hebt.
‘Zucht eens diep. Langzaam uit. Nog eens. Langzaam uit.’
Ik probeer nog wat suggesties te doen over misselijkheid en pijn in de rug, al die tijd lijkt de huisarts niet te luisteren naar wat je zegt.
‘Heb je weerzin tegen eten, tegen alcohol?’
Ik zou liegen als ik daar bevestigend op zou antwoorden.
De huisarts gaat zitten, tikt zijn bevindingen in de computer. ‘Ik schrijf je de Rolls Royce onder de maagzuurremmers voor , wordt helaas na 1 januari niet meer vergoed. Het recept is al bij de apotheek. Als ze op zijn en het heeft niet geholpen, terugkomen.’
Nog voor ik de deur uit ben is de pijn weg en ben ik vergeten waarvoor ik ook alweer hier was.
Gelukkig is het bezoek aan huisarts sinds 1 januari weer verplicht.
Wat een kampioen is die man.
_________
Tot mijn schrik zie ik dat ik op 22 juni 1999 eigenlijk exact ditzelfde stukje, maar dan korter en beter, heb geschreven. Helaas is het niet online beschikbaar.
____