Het waaide nog niet onaardig, gistermiddag op het strand bij Kijkduin. In Abu Dhabi trouwens ook, zag ik, aan een foto van Bea met dat schalkse lachje dat ze reserveert voor bezoeken aan verre buitenlanden. Het verwonderde me wel even dat ze het nodig had gevonden om haar hoed, die zoals bekend is vastgekit aan een van de vele exemplaren van haar pruik van geborsteld roestvrijstaal, nog eens extra te zekeren met een of ander goedkoop doorzichtig sjaaltje. Het waaide zeker wel erg hard.
Maar ik was dus, ook met een petje, een working class geruit petje uit Yorkshire, op het strand bij Kijkduin en ik was net te laat met het opzetten van mijn schalkse lachje naar André Kuipers, die wel keurig op de afgesproken tijd, om 14.20, in zijn raketje over kwam en een foto van me maakte, vlak bij de zandmotor. (Dat bultje op de kust)
De echte smartlappenisten zingen nog altijd het prachtlied ‘Aan het strand, stil en verlaten’, maar daarvoor zal ik toch een andere keer terugmoeten. Boven de zee zag het zwart (en diverse andere kleuren) van de kite-surfers en op het strand zag het zwart van de mensen die ervoor gezorgd hadden dat het bruin zag van de honden.
En dat was nog niet het hoogtepunt, want toen we terugliepen naar de auto – er was namelijk eigenlijk geen reet aan, met zo’n drukte – kwamen we in de duinen nog meer kite-surfers, nog meer wandelaars en vooral: nog véél meer honden tegen.
Die honden, die fascineren mij mateloos. Eenmaal aangekomen op het strand worden de meeste enorm gegrepen door die Qual der Wahl. ‘Ha, het strand! Wat gaan we doen? Het water in hollen? Gewoon in het algemeen rondjes hollen in het zand? Of gewoon rechtdoor langs de waterlijn hollen? Wacht, ik zie met mijn kippige hondenogen nog veel meer honden, en die hebben allemaal een kont om aan te ruiken! Gaan we doen! Hollen en ruiken!’
En zo geschiedde, vol bewondering keek ik toe hoe verschillende honden er moeiteloos in slaagden hun neus binnen drie centimeter van anderhonds poepgat te houden en daarbij op topsnelheid door het zand te raggen.
Vooral de majestueuze bijkans paardgrote exemplaren hadden trouwens geheel andere plannen en draaiden, direct bij aankomst op het strand, al even majestueuze drollenpartijen als bruine bruidstaarten in het zand, waarbij ‘t bij het bazendom in Den Haag en omstreken geen bon ton blijkt te zijn om daar zelfs maar acht op te slaan, laat staan de zooi op te ruimen.
Dat was ook wel een beetje aanleiding om maar weer op huis aan te gaan.
Gelukkig was Albert Heijn open.
Er zat een beetje te veel kerrie in de salade van zoetwatergarnalen. Maar het roggebrood met oude kaas maakte veel goed.
____