SanteLOGie

Ronkend motorgebruik

Kom op zeg. Ik wil ook altijd al een mooie sportwagen, bijvoorbeeld een Morgan, en zelfs op een mooie motor, desnoods een Harley Davidson, daar zie ik mezelf ook al mee door het dorp cruisen. Ik kan verrast blijven staan bij een mooie kopie op schaal van een beroemde automobiel of een vliegtuig, ik kan een hele tijd kijken naar een mooi ingerichte modelspoorbaan. Ik vind het fantastisch op een station te staan waar een vrachttrein of volle snelheid doorheen dendert, ik zou graag (een poosje) langs de startbaan van een druk vliegveld wonen, ik loop nog altijd naar buiten als ik een helikopter hoor aankomen.

En ik wil nog meer; bijvoorbeeld dat jonge meiden eindelijk eens in zien dat ik eigenlijk een toffe peer ben met wie het goed een prosecco drinken is. (Rumbonen, rozen en rode wijn, dat moet toch eigenlijk voldoende zijn, kweelde Kees van Kooten reeds.) En daarna weer gauw naar de echte jongensdingen. Bijvoorbeeld een heel varken braden.

Maar nee. Ik ben al ruim vijftig jaar volwassen, en dat heeft veranderingen met zich meegebracht. En verantwoordelijkheden.

Gelukkig heb ik nooit verlangd naar een clubhuis waar ik met andere oudere jongeren met haar op verrassende plaatsen, leren jekkies, tatoeages en zelf verzonnen onderscheidingen aan de bar kon hangen en praten over? Ja wat? Die mooie meiden natuurlijk, en die motor. En van lieverlede, dan kan ik me best voorstellen, komt het gesprek dan toch op iets pittiger jongensonderwerpen. En voor je het weet ben je lid van een motorbende die zich onledig houdt (en het motoronderhoud betaalt, veronderstel ik) met afpersen van kroegbazen en andere geplogenheden uit het maffiamilieu.

Helaas moet ik dus roet gooien in het eenvoudige doch voedzame eten waarmee al die vrije jongens zich staande houden in een vijandige wereld: je moet er geen ingewikkelde criminologisch verantwoorde politiemacht tegenover stellen, maar je moet ze bestrijden met hun eigen middelen, en dat zijn er twee: je begint een intensieve affichecampagne met spotjes op tv onder het motto Heb jij óók zo’n klein piemeltje?’ En een niet ingedaalde bal? Daarna is het de hoogste tijd een klein wetje door te voeren waardoor alle motorfietsen voortaan net zoveel lawaai maken als een elektrische auto.

Dan verdwijnen ook al die andere motoren van de weg die géén lid zijn van een motorbende, want een motor heb je voor de herrie (Henk van L. uitgezonderd, uiteraard.)

Wat in ieder geval niet helpt, dat is op zijn Opsteltens met sonore stem en ronkend taalgebruik hel en verdoemenis afroepen over het toffe stel zielenpoten.

Want dat was precies wat nog ontbrak aan hun al bijna perfecte wereld.

_______

hhBest

Boek & Film 

Lazer toch op met je winter

Je denkt toch, tegen min of meer beter weten in, dat we er deze keer weer eens ongeschoren vanaf komen, dat het door Al Gore beloofde mediterrane klimaat zich definitief doorzet waardoor de klimaatsceptici verplicht zullen worden in een dikke bontjas met muts op het strand te gaan zitten, als half februari de rokjesdag uitbreekt en in maart de bovenstukjes alweer uit kunnen.

De hoop op al dat moois werd vanmorgen de bodem ingeslagen toen ik alweer met de sneeuwschuiver in de weer was om aan mijn burgerplicht te voldoen.

En het werd al minstens twee weken aangekondigd, de horrorwinter kwam alsnog en terwijl ik nog smalend mompelde: eerst zien, kon je wel aan de diverse voorspellers merken dat het echt ging gebeuren. Eerst zou het ‘zeker wel een graad of vijf’ gaan vriezen, daarna werd het ook min acht, en al dagen prijkt hier en daar een trotse nachttemperatuur van min twaalf op de lijsten, alsof het niets kost.

In Friesland schijnen ze al geprobeerd te hebben Vadertje Vorst, die het in Moermansk 36 graden doet vriezen, om te kopen en toch minstens de bij de Elfstedentocht betrokken wateren alvast enigszins minder vloeibaar te komen maken. De rayonhoofden (spreek uit: rwajonhoofden) zijn alweer gesignaleerd bij DWDD en P&W en ik heb, plichtsgetrouw als ik kan zijn, een poging gedaan het romantische ervan te zien: dat vorst en sneeuw echt het enige is dat ons nog rest van de barre jaren vijftig, toen geluk nog heel gewoon was.

De enige troost die ik mijzelf kan schenken is: voortaan alleen nog maar naar de voorspellers kijken die enig mededogen tonen. Dan valt als eerste Weatheronline af, die onbetaald maar acht dagen vooruit kijkt, en waar dreigend nachttemperaturen van min twaalf en dagtemperaturen van min vijf voorspeld worden voor de komende dagen. Daarna is Buienradar aan de beurt, veertien dagen vooruit, tot 12 februari alle dagen vorst in de nacht, over een week pas weer even boven nul, minimum vrijdag, min elf en sneeuw. Meteo Consult, die gaat de goede kant op, geeft slechts min negen op vrijdag deze week.

Uiteindelijk kom ik uit bij Noodweer van MeteoMedia. Vrijdag nog wel min tien, maar volgens die voorspeller is de winter rond 10 februari alweer zo’n beetje achter de rug.

Gek word ik er van, van die lui die de hele dag handenwrijvend en met een brede grijns plus een snotpegel aan de neus rondrennen en roepen, hè lekker, echt winter, sneeuw ijs, schaatsen, sneeuwballen gooien, koek en zopie! De glühwein zal ik niet beleefd afwimpelen, maar de rest: lazer toch op met je winter. Vorst is een onnatuurlijke toestand, als je er te lang in blijft ga je dood.

Dan maar een ouwe knorrepot.

_____

hhBest

Boek & Film 

Met Chilenen is het goed kersen eten

De markten hier in Limburg lopen een beetje achter, en de prijzen zijn er ook wat hoger. Twee weken geleden zag ik op de markt in de Hoogstraat in Rotterdam kersen liggen voor 3 euro 50 per kilo, gisteren op de markt in Eygelshoven rekende men vijf of zes euro per kilo, en twee kramen prezen de kersen aan met de tovernaam Hedelfingers. Naar mijn schatting worden er minstens tien maal zoveel Hedelfingers verkocht als dat er worden geproduceerd.

De kersen die we de laatste jaren in het holst van de winter in de winkels zien, zijn van de variëteit Bing. Grote kersen, grotendeels donker van kleur, sappig, vrij hard, knapperig – je zou ze kunnen verwisselen met Hedelfinger, of Abbesse de Mouland.

Vijf euro per kilo – zo goedkoop heb ik nog zelden kersen gegeten. Ja, in de jaren vijftig, toen ‘de Betuwe in bloei weer stond’, toen waren ze wel goedkoper, vooral als je ze zelf plukte bij de boer. Die tijd is ook voorbij, want hoewel van de weinige kersentelers die er nog zijn een enkeling zijn boomgaard openstelt voor zelfplukkers, krijg je de vruchten ook daar niet voor minder dan acht, negen, tien euro per kilo. Kersen plukken als luxe uitje.

Kersen vind ik, anders dan aardbeien, toch echt vruchten van juli en augustus. In Zuid-Spanje rijpen ze eerder, maar daar kennen ze prijzen helemaal: op de overdekte groente- en fruitmarkt aan de Ramblas in Barcelona vroegen ze er begin mei 2010 zonder blikken of blozen zeventien of achttien euro per kilo voor. Dergelijke prijzen hebben wij enkele jaren geleden ook moeten neertellen, of net iets minder, maar tien of elf euro was heel normaal. Tegenwoordig betaal je in de zomer voor eerste kwaliteit Nederlandse of Belgische Hedelfingers acht of tien euro.

De kersen die wij in de winter eten komen uit Chili en als wij daar veel van eten vergroten wij drastisch onze ecologische voetafdruk – maar kersen zijn, met zeer rijpe aardbeien en onvervangbare zomerappels, toevallig wel mijn lievelingsvruchten. Dat klemt temeer daar ik gevoelig ben voor jicht, en als je goed zoekt kun je op internet getuigenissen zien van mensen die met behulp van kersen effectief tegen hun jicht zijn opgetreden. Weliswaar slik ik al sinds jaar en dag een geneesmiddel genaamd allopurinol waardoor ik al een jaar of acht geen jicht meer heb gehad, maar dat doet natuurlijk niks af aan de noodzaak om zo veel kersen te eten als je maar op kunt. En de vrucht in het ziekenfondspakket te doen.

Wat die voetafdruk betreft: de kersen komen hierheen per vliegtuig en per schip. Niettemin zijn die kersen dus spotgoedkoop. Even een Van Gaaltje: zijn die boeren in Chili nou zo stom, of zijn de boeren in Gronsveld en de kersenstreek in Vlaanderen nou zo gehaaid? Als ik er eens tijd voor kan vrijmaken zal ik dat eens onderzoeken.

Intussen: wat te doen? Toch maar die kersen uit Gronsveld? Tja. In Europa wordt maar veertien procent van de Chileense kersenoogst verhandeld, de helft gaat naar Azië, en de rest naar Amerika.

Dus als we nou eens wat kalmer aan doen met sperziebonen uit Kenia, dan kunnen we met een gerust geweten bergen kersen eten.

Weet je wat? Hang meteen wat tweelingkersen aan je oren.

Verhip: bij die Chileense kersen zitten nauwelijks tweelingen! Daar moeten ze gauw iets aan doen.

_________

hhBest

Boek & Film 

Rake klappen met een knipoog

Sommige recensenten hebben minder aardig geschreven over de nieuwe film van regisseur Arne Toonen, Black Out, omdat ze nu eenmaal niet van het genre houden. Ik denk dat je dan de recensie door iemand anders had moeten laten schrijven. Nou ben ik zelf ook geen groot liefhebber van films met overmatig en overbodig geweld, ook niet van 3D en van fantasy. Tegen die achtergrond kan ik van de film van Toonen zeggen: ach, een deel van het geweld was voor mij niet nodig geweest, maar ik heb me zeer vermaakt met de ingewikkelde slapstick waarin zo ongeveer iedereen een op de lachspieren werkende ernst aan de dag legt. Een parodie op al die bloedserieuze Amerikaanse misdaadfilms, waarvan je vaak de plot maar moet raden en waarna je in verwarring de bioscoop verlaat, onwillekeurig het bloed van je handen aan je broek afvegend. Black Out is een filmtechnisch bijna perfect stukje werk. Inderdaad, zoals Toonen ergens zei: ‘Een komische misdaadfilm.’ De zonnebril die hij er bij op had accentueerde dat nog eens. Zie verder Boek & Film.

In het holst van de nacht

Even dacht ik dat het nachtelijk programma (van 2 tot 6 uur) Nachtvluchten heette, een van de vele oudere programma’s die Omroep Max liefdevol in de mollige armen heeft gesloten, maar navraag leert dat het Nachtzuster heet. Het is een praatprogramma waarin heel af en toe een nostalgisch plaatje wordt gedraaid – afgelopen nacht werd Major Tom van David Bowie nog eens ten gehore gebracht.

Het programma wordt gepresenteerd door Astrid de Jong. Als je alleen haar stem en presentatiestijl ter beschikking hebt, dan denk je hier van doen te hebben met een ongeveer 58-jarige mevrouw met hennarood haar en een zekere lichaamsomvang; maar onvervangbaar Google toont een slanke vrouw van 40 jaar met steil blond haar. Zo zie je maar weer eens hoe je je kunt vergissen.

En Astrid is een nachtzuster in de ware zin van het woord. De verpleegkundige die door de halfduistere gangen van het ziekenhuis sluipt, hier een deken instopt, daar een infuus bijstelt, weer ergens anders op het bed van een slapeloze patiënt gaat zitten, een mandarijntje pelt en dat de doodzieke mens zorgzaam voert, terwijl ze troostende woorden spreekt.

De vergelijking is niet willekeurig, want Nachtzuster is een programma waarin mensen telefonisch vragen stellen en anderen een poging doen die te beantwoorden. Een vorm van nachtelijke crisishulpverlening, eigenlijk. Sinds jaar en dag heeft het internet weliswaar op al die vragen binnen 0.0003 seconden 14.593.245 antwoorden voor je opgezocht, maar daar maak je natuurlijk geen romantisch radioprogramma mee.

Afgelopen nacht viel ik, om half vier, midden in een gesprek tussen Astrid en een zekere Martin. Dit is een van de vaste bellers van Astrid, een man die een licht dronken indruk maakt en een hobby heeft: kunstzinnig wijdlopig nergens heen ouwehoeren. Astrid weet dat en onderbreekt Martins warrige betoog geregeld met opmerkingen als ‘Martin, is dat een vraag, of is dat een antwoord?’ Of: ‘Martin, je weet toch dat dit programma maar vier uur duurt?’ Martin zegt haastig ‘ja’ en begint aan een nieuw tirade.

Eigenlijk nog mooier zijn de heren – het zijn voornamelijk heren, al zit er af en toe ook een dame tussen – die beginnen met ‘wat heb je toch een ouwehoeren van klanten’ en dan omstandig beginnen uit te leggen dat een elektrische auto geen uitlaat heeft en wat het verschil is tussen een dynamo met zestig Herz en een met zestien tweederde Herz. Astrid begrijpt het allemaal net zo min als de luisteraar, maar het verschil is uiteraard dat het voor haar een programmaformule en ‘werk’ is en voor de slapeloze luisteraar een en al verbijstering. De betrokkene Skypet trouwens uit Zürich, hij heet Frederik en hij komt glashelder door. Dat dan weer wel; op hoeveel Herz, dat krijg je niet te horen.

Volgende vraag! Een meneer wil weten of de hoeveelheid goud op aarde net zo groeit als de hoeveelheid olie en gas. (Ik verzin dit niet.) Vermoedelijk is de rest van de nacht opgegaan aan de vraag: wat zou deze ouwehoer met die vraag bedoeld kunnen hebben? Ik was er geen getuige van want ik werd om half acht pas weer wakker. Astrid maakt het allemaal niks uit, ze houdt met de linkerpink en haar lijzige stemgeluid iedereen in bedwang.

Geen wonder, ooit produceerde zij de Coen & Sander Show op 3FM, dan kun je wel tegen een stootje.

Ik heb trouwens lang gedacht dat dat programma ‘De Coen is anders show’ heette. Maar daarover een andere keer meer. Dan misschien ook over Nachtvluchten van Nora Romanesco, die ondanks stem en naam ook al een opvallende blondine schijnt te zijn.

________

hhBest

Boek & Film 

Een intrigerende advertentie

Een advertentie in de krant van heden, die ik al een keer of vier helemaal uitgespeld heb, maar ik kan er nog steeds geen touw aan vastknopen. Eerst maar eens de volledige tekst, die in het origineel verdeeld is over een paar kadertjes op een roze achtergrond met een plaatje van een telefoon erbij.

‘Altijd samen met onbeperkt e-mailen en pingen.

Blackberry® Bold™ 9900

€19,95 bij een 2-jarig Smart Plus 300 met Blackberry® Bundel

▪ 300 minuten/ sms/ mms+internet

▪ onbeperkt e-mailen en pingen in Nederland met Blackberry® bundel

44,95 (doorgestreept, SB) €24,97/ mnd.*

Nu 9 maanden 50% korting

Life is for sharing’

Er staan nog wat adressen tussen, maar die heb ik maar weggelaten, de kat op het spek binden kan altijd nog.

Eerst even dit. Ik weet wel wat pingen is, maar waarom zou ik dat onbeperkt willen doen? Ik moet pingen om er achter te komen waarom ik geen verbinding krijg met internet, dat gebeurt gelukkig zelden of nooit. En het sterretje achter mnd. slaat op een zinnetje dat je alleen met zeer goed ogen kunt vinden. Het staat rechts in een heel klein lettertje en ook nog verticaal, ten teken dat dit informatie is die de adverteerder eigenlijk liever voor zich had gehouden:

‘Je betaalt na 9 maanden €44,95 voor je abonnement. Je BlackBerry® bundel kost na twee jaar €7.50. Aansluitkosten €30.00.’

Op dat ‘Life is for sharing’ vermoedelijk betekenend: ‘Het leven gaat om delen’ zou ik een automatische reactie kunnen tikken in de trant van ‘Oho ja, eerlijk zullen we alles delen, ik een beetje meer dan jij.’ Maar zelfs dat is niet uit die kromme Engelse zin te halen, en uit de rest van die advertentie ook niet. Daar is zelfs niet het geringste kopje sjokela van te maken. Ik blijf al steken bij de voornaamste rekensom.

Want ben ik nou zo slim of zijn jullie zo dom? Volgens mij is 50% van 44.95 niet meer dan 22.48 en niet 24.97. Of zit het geheim daarvan weer in dat vrijwel onleesbare verticale zinnetje? En wat doet dat bedrag van 19.95 daar eigenlijk?

Komen telefoontypes er tegenwoordig al zo openlijk voor uit dat ze terecht verdacht worden van moeilijk doen als het makkelijk kan, omdat ze intussen weten dat je daar het meeste geld mee kunt verdienen?

Maar ‘altijd samen e-mailen’, dat lijkt me nou wel weer aantrekkelijk. Ik zit namelijk altijd alléén te e-mailen. Tegen niemand. Boehoehoe.

_______

hhBest

Boek & Film 

Ga eens vreemd, neem een ander font!

Dat is nou journalistiek: aan de hand van gezaghebbend cijfermateriaal uitzoeken of een bewering die iemand met veel aplomb doet, ook echt waar is. Een nieuwe rubriek die nrc.next sinds vorige week heeft, en daarin werden tot nu toe zowel Mark Rutte als Jort Kelder en zelfs de eigen hoofdredacteur Rob Wijnberg gefundeerd weggezet als leugenaars.

Maar voor de rest bevallen de vernieuwingen van deze originele ochtendkrant mij maar matig, omdat ze de krant vooral visueel minder aantrekkelijk hebben gemaakt. Nu is nrc.next bedoeld voor jongeren, dus ik moet mijn mond houden of anders een loep gebruiken, maar het lettertype verkleinen, dat is meestal geen goed idee. Het is trouwens maar de vraag of het lettertype inderdaad verkleind is, het kan ook zijn dat het verband tussen regellengte en grootte van het lettertype een beetje uit het oog verloren is. Zo zijn de columns in de krant veel moeizamer te lezen en daardoor, verrassend, minder leuk.

Renske de Greef toont dat aan in haar column van maandag: die heeft ze laten zetten uit diverse lettertypes en verdomd, in het lettertype Helvetica is haar tekst het best te lezen. Maar Helvetica is een saaie karakterloze letter – alleen al omdat hij schreefloos is. Wat dat betekent, dat kijken jullie maar naar op internet.

Intussen ziet de column van Renske, de enige vrouw zonder neus die ik ken die toch knap is, er uit als de mail van iemand die nog maar net zijn eerste computer heeft.

De meeste gebruikers van in Word zien blijkbaar ook niet dat ze allemaal klakkeloos in die saaie Times New Roman zitten te tikken die in dat tekstverwerkingsprogramma om de een of andere reden standaard is. Menigeen gebruikt liever Arial, maar dat is ook al zo’n saai schreefloos geval. Klik dat venstertje linksboven eens aan en er gaat een wereld van typografisch geluk voor je open!

Deze letteren worden geschreven in (New)Century Schoolbook. Dat is een sjieke, ietwat ouderwetse maar ook en vooral degelijke, fijne en toch helder leesbare letter, waarin ik al zeker vijfentwintig jaar al mijn teksten schrijf. Ongeveer vijfentwintig jaar dan, want aanvankelijk was het de New Century Schoolbook Condensed, maar die zit tegenwoordig niet meer standaard bij Word en is trouwens ook nergens te vinden. Althans niet voor mij. En ga maar niet zoeken, want als hij er wel is moet je er dik voor betalen en daar heb ik ook geen zin in. Condensed betekent overigens dat de letter in de breedte versmald is – of je een film die is opgenomen in 16x9-formaat in 4x3-formaat bekijkt. Maar ik weet het: de meeste tv-kijkers valt ook dat niet op. De gewone New Century Schoolbook is wel te downloaden, maar dat heeft geen zin want die zit dus al bij de normale versie van Word 2003-2007 etc.

Een plechtige en gezaghebbende krant als de Washington Post is grotendeels gezet uit de Century Schoolbook, of in ieder geval een letter die er verdacht veel op lijkt, zelfs ietwat ‘condensed’, als je het mij vraagt. Een béétje krant laat namelijk óf een eigen font ontwerpen, óf een bestaand font enigszins aanpassen.

Het kan trouwens nog sterker: het Hooggerechtshof in Washington accepteert geen post die in andere lettertypes dan Century Schoolbook is getikt of gedrukt. Zie ook hier,  en dit.

Ik vind nrc.next ook een tamelijk plechtige krant. Maar kennelijk zit daar helaas een iets te jonge typograaf aan de knoppen, die ook niet precies in de gaten heeft wat hij of zij doet. Of misschien doet dat daar de hoofdredacteur zelf wel, wie weet hoe ver de kaalslag op de krantenredacties inmiddels is gevorderd.

Rob, ik weet het zeker: je kunt het. Century Schoolbook, vooruit! Hij staat ook véél beter bij Renske, neus of niet.

_______

hhBest

Boek & Film 

Een bijzonder energieke avond

Geen dagelijks werk voor mij, politieke bijeenkomsten. Ik haal mijn informatie elders, niet in rokerige zaaltjes waar een wanhopig Kamerlid spreekt voor vier kalende dorpsquerulanten.

Gerookt werd er niet, op een enkeling na waren er geen querulanten, zelfs de grijze en/of kalende hoofden waren in de minderheid. De kaalste aanwezige was trouwens het Kamerlid waar de meesten voor waren gekomen.

Ik begon halverwege de bijeenkomst zelfs te vermoeden dat de ongeveer honderd man in het zaaltje van een feestboerderij in Landgraaf vooral waren gekomen voor het onderwerp: ‘Heeft kernenergie de toekomst of moeten we kiezen voor alternatieve en duurzame energiebronnen?’

Het kale Kamerlid was, jullie vermoedden het al, Diederik Samsom en hij speelde een thuiswedstrijd want de avond was georganiseerd door de Partij van de Arbeid afdeling Landgraaf. En omdat ik af en toe geluiden opvang van mensen die vinden dat Samsom wel eens een geschikte en inspirerende politieke leider voor de PvdA zou kunnen zijn, dacht ik: daarhenen.

De andere discussianten (samen met Samsom met de trein gekomen) waren het VVD-Kamerlid René Leegte en de directeur van Atoomstroom.nl, Sjef Peeraer. Over die twee kun je eigenlijk kort zijn: Leegte deed zijn plicht als hulppriester van het VVD-ondernemerskapitalisme, naar Landgraaf gereisd om te vertellen dat windmolens op subsidie draaien en kerncentrales veiliger zijn dan kolenmijnen. Peeraer gaf toe dat klanten die bij hem exact dezelfde stroom krijgen als de afnemers van groene stroom.

En Samsom legde glashelder uit wat kernenergie eigenlijk is,, dat het risico natuurlijk niet te verwaarlozen is maar wat hem betreft desnoods best aanvaardbaar gevonden kan worden, maar dat niettemin duurzame energie als die van de zon en van de wind een grote toekomst heeft. Wat mij betreft had hij er bij mogen vermelden dat de groenteteelt onder glas en bedrijven als DSM, Sabic en de KLM ook op subsidie draaien omdat ze respectievelijk subsidie krijgen van de EU cq brandstof spotgoedkoop kunnen inkopen; DSM en Sabic krijgen kostelijk Nederlands aardgas tegen een fractie van wat de consument ervoor betaalt.

En eerlijk is eerlijk, Leegte gaf ook een mogelijkheid tot energiebesparing: aardbeien eten in de zomer en boerenkool in de winter.

Hoe dan ook: uit de zaal kwamen enkele zinnige vragen – ik liet me ook niet onbetuigd – en alle applaus ging naar Samsom.

Intussen vernam ik nog een paar leuke dingen in de wandelgangen. GroenLinks raadslid Ton Ancion had juist gisteren antwoord gekregen op vragen aan B&W over de mate waarin de gemeente voorbereid is op een ramp met de kerncentrale in het Waalse Tihange, 65 kilometer van hier, eigenlijk drie kerncentrales die min of meer met touwtjes en paperclips aan elkaar hangen. Het antwoord was samengevat even kort als verbluffend: ‘Is onze zaak niet, en Tihange ligt in België’.

En hoe staat het met de plannen uit 2004 voor duurzame energie in Landgraaf? De vier windmolens die op een voormalig vuilstort zouden komen, daar hebben we al een hele tijd niks van gehoord. Ook al een kort antwoord: ‘De grootste partij in de raad heeft veel aanhang in de buurt waar de molens zouden komen.’

Tijd om thuis nog eens een onbekommerd glaasje prosecco te drinken, voor het te laat is.

________

hhBest

Boek & Film 

Moeten we op de SP stemmen?

Riet de Wit, SP-wethouder in Heerlen, was vanmorgen te horen op Radio 1 en ze liet de verslaggever trots het Heerlense busstation zien. Niet dat ze dat op het conto van de SP wilde schrijven – zou ik ook niet doen, met dat tochtige geval – maar ze wilde er alleen mee benadrukken dat er in Heerlen nog steeds wat gebeurt, en wel dankzij de SP. Ze had zelfs een belegger gevonden die het zogenaamde ‘Maankwartier’, waar het busstation de ‘eerste steen’ van is, in deze barre tijden wilde financieren. Het Maankwartier is een geheel nieuwe wijk, ontsproten aan het brein van een Heerlense kunstenaar Michel Huisman, die van Heerlen van een desolate sfeerloze betonstad vol leegstaande winkels in een klap een knusse stad zal maken die Maastricht en Amsterdam naar de kroon steekt. (Ik overdrijf nu, maar dat zijn jullie wel van mij gewend.)

Die belegger, die moet het partijprogramma van de SP er nog maar eens op nalezen, want die partij heeft het niet goed met hem voor. Zie hier. Er zijn aan de andere kant uiteraard ook weinig alternatieven als je een duur plan van de grond wilt krijgen, een collecte onder de vele werklozen en uitkeringstrekkers van Heerlen zal vermoedelijk te weinig opbrengen. Maar het blijft neokapitalisme.

Aanleiding tot dit alles is natuurlijk, dat Maurice de Hond dit weekend meedeelde dat de SP de grootste partij zou zijn, als er nu verkiezingen zouden gehouden. Het zijn maar peilingen, zei de SP, en uiteraard ook iedereen die er minder goed afkwam, en vooral CDA en PvdA, die in het weekend congresseerden, dachten daarbij bijna hardop: en het ligt aan ons of we de verkiezingen nog héél lang uitstellen. (NB: Persoonlijk wacht ik nog even de meer geloofwaardige Politieke Barometer van Synovate af.)

Zoals jullie weten ben ik, vooral in een romantische bui, enorm voor het soort socialisme waarvan de SP het alleenvertoningsrecht voor Nederland en Koloniën claimt. En als ik weer wakker ben, sta ik nog steeds achter veel programmapunten. Critici verkondigen wel dat de SP veel te eurosceptisch is, maar als je het programma leest zie je dat de SP vooral sceptisch is ten opzichte van het neoliberale karakter van de Europese Unie, en dat is uiteraard uitstekend.

Als ik het goed bekijk ben ik nog veel radicaler dan de SP: ik ben tegen referenda, een uitgesproken rechts instrument; ik ben vóór nationalisatie van essentiële voorzieningen zoals die van energie, voedselvoorziening en transport – en dat mag dan voor mij allemaal in het kader van de Europese Unie. En ik ben uiteraard voor het nivelleren van de inkomens – niemand met een normaal samengesteld gezin hoeft méér te verdienen dan tienduizend euro netto in de maand.

En als de SP het voor het zeggen zou krijgen, dan moet er snel wat gedaan worden aan de groei van een nieuwe onderklasse, namelijk die van de zzp’ers, die in de neokapitalistische wereld van Mark Rutte en Henk Bleker wel een lekker makkelijke oplossing lijken van het werkloosheidsprobleem, maar die met hun slavenbestaan, zonder verzekering tegen arbeidsongeschiktheid en zonder een pensioenvoorziening, binnen afzienbare tijd een afzichtelijk grauw leger van paupers zullen gaan vormen.

Van paupers die met pet en mondharmonica dat mooie Maankwartier van Riet de Wit enigszins zullen ontsieren.

__________

hhBest

Boek & Film 

Het radicale midden

Heel erg benieuwd was ik naar het radicale midden, en daarom plofte ik gistermiddag op een willekeurige moment binnen in het CDA-congres in Maarssen. Vreest niet, ik deed het via Politiek 24. Het radicale midden, dat leek mij zoiets als: ‘Zeg, ga jij nou mee of niet?’ ‘Daar heb ik een glashelder, oerscherp, klip en klaar antwoord op: misschien!’

Het CDA had in de gaten gekregen dat modern toneel zich ook op de vreemdste plaatsen afspeelt (bijvoorbeeld onder water op Soestdijk) en dus hadden ze het parochiezaaltje verlaten en waren verkast naar een leegstaande fabriek die blijkbaar volgende week wordt afgebroken, slachtoffer van de door de VVD en de PVV (en dus ook het CDA) veroorzaakte economische malaise. Allemaal van die nucleaire geel met zwart gestreepte deuren.

Ik zag drie mannen die voor de gelegenheid uit de hemel waren neergedaald – ze hadden althans de huidskleur en de oogopslag van John Malkovich in de Nespressoreclame: Hans van den Broek, Ernst Hirsch Ballin en Aart-Jan de Geus. Ik wist niet eens dat ze dood waren, maar ik houd het nieuws ook niet echt goed bij, omdat ik, als puntje bij paaltje komt, toch vooral met mezelf bezig ben.

Het kabinet-Rutte heeft drie dansmarietjes, de dames Van Bijsterveldt, Schultz van Haegen en Schippers, maar het CDA heeft kirrende bakvissen. In het CDA kun je pas kirrende bakvis worden als je de veertig gepasseerd bent, begreep ik daar uit. Ruth Peetoom en Jacobine Geel waren het die, enorm blij met zichzelf, met van opwinding rode konen rondsprongen, van die moderne radiootjes om de nek en de draadloze! microfoon in de hand die ze bij iedereen onder de neus duwden en dan ineens weer heel snel naast of achter elkaar, de microfoon achter de rug, door holle duistere gangen naar een andere ruimte vol grijze hoofden renden en daar weer allerlei mensen die microfoon onder de neus duwden.

Achter hen aan rende een cameraman die weinig eer had van zijn werk: ergens hing kennelijk een kabeltje los waardoor zijn beeld, dat live werd uitgestraald naar een groot, bleek scherm, de hele tijd blokte. Hij gaf wel goed weer dat CDA-bakvissen een stevig postuur hebben.

Ik was gewend aan CDA-congressen waar je nee moest stemmen als je ja bedoelde, dus dit werd wel erg ingewikkeld. Ik kreeg behoefte aan een egaal zwart beeldscherm om naar te kijken.

Het NOS-Journaal dat ik later zag, had er ook weinig sjokola van weten te maken. Maar ze hadden wel een goed itempje dat ik niet had willen missen. Een typisch CDA-lid, ik schatte hem op Sint Oedenrode, zei desgevraagd dat het CDA iemand als Emile Roemer nodig had.

Ik had de goede man graag even uitgelegd dat ‘iemand als Emile Roemer’ daarom dus bij de SP zit en niet bij het CDA.

Heeft het congres ook iets concreets opgeleverd, vragen jullie je nu af. Ja, heel duidelijk: misschien.

_____

hhBest

Boek & Film