In Shakespeare’s tijd waren ze zo kinderachtig niet, hoewel in die tijd, voor zover mij bekend, de mythe van de Joden die christelijke baby’s op het menu zouden hebben staan nog niet bestond. Maar de Britse toneelschrijver zag er geen been in een Joodse geldschieter te laten optreden in The Merchant of Venice die aan een zekere Antonio geld had geleend met als onderpand een stuk vlees uit het lichaam van de schuldenaar. Als ik me goed herinner ging de rechtszaak tegen Shylock niet zozeer over de vraag of hier sprake was van het nuttigen van mensenvlees, als wel over het nuttigen van het vlees van een christen door een Jood. Shylock zei trouwens niet dat hij het vlees van Antonio ging opeten, hij wilde het alleen hèbben, zoals in het contract ook vermeld staat: The pound of flesh which I demand of him Is deerely bought, 'tis mine, and I will haue it.
In de literatuurwetenschap wordt nogal werk gemaakt van het feit dat Shakespeare’s toneelstuk niet per se antisemitisch bedoeld is, maar juist het antisemitisme aan de kaak stelt. Nou ja, whatever, zou ik zeggen. Ik zou er ook niet over begonnen zijn als ik niet via Twitter had gezien dat er enige ophef & rumoer is ontstaan over een komende uitzending van BNN, waarin een zekere Dennis een stukje vlees ter grootte van een rozijn uit de kont van zijn collega Valerio (nee, niet Bassanio of Antonio) gaat bakken en opeten, en omgekeerd, niet alleen omdat ze dat wel eens wilde proeven maar ook om te weten hoe het voelt om voortaan als kannibaal door het leven te gaan.
De echte literatuurkenner denkt daarbij trouwens niet onmiddellijk aan Shylock maar eerder aan het verhaal Bladzijden uit het dagboek van een arts van Belcampo (H.P. Schönfeld Wiechers) waarin een man eerst zijn per ongeluk afgehakte vinger opeet en dat zo lekker vindt dat hij in een jaar tijd successievelijk de hele arm, en daarna beide benen nuttigt en bij de arts van het dagboek aanklopt, die hem moet helpen zijn resterende arm te amputeren omdat hij dat, dat moge duidelijk zijn, zelf niet meer kan. Valerio en Dennis hadden hun nieuwsgierigheid wellicht kunnen bevredigen met deze zin uit dat verhaal: ‘Ik zou een nieuwe, ongehoorde taal nodig hebben om je een idee te geven van wat dat is. ’t Begint met een gevoel of er een prachtige regenboog door je maag staat, maar langzamerhand breidt zich de wellust uit, tot een juichend carnaval in alle zalen van je lichaam’. Maar zij hadden natuurlijk die taal niet.
Toch lijkt het me dat een echt gevolg van het eten van mensenvlees vooral het risico is dat je er ernstig ziek van wordt, zoals je ook ziek kunt worden van het (min of meer rauw) eten van sterk op mensenvlees lijkend varkensvlees.
In DWDD zag ik gisteren dat de minieme stukjes vlees van Dennis en Valerio binnen een paar seconden waren gereduceerd tot een hard bruin korreltje – elke echte vleeseter weet dat je vlees uitsluitend kunt proeven wanneer het saignant gebakken is en dat gaat met zo’n miezerig stukkie natuurlijk niet.
Dus dat wordt een tv-programma van niks.
Wat ik er trouwens hoe dan ook aan zal missen is het boelewoele rond de kookpot.
Nog leuker: scalperen en spreken met gespleten tong. Een meter ringen om de nek. Schoteltje in de onderlip. Oorringen van drie kilo per stuk. Oud-Hollands bekkensnijden.
En tenslotte koppensnellen. Daarbij de bril van Valerio eerst af doen.
________