SanteLOGie

Een boek als een roadmovie

Op Boek & Film een recensie van een van de eerste boeken van de Indiase schrijver Amitav Ghosh, Circle of Reason. Eerder las ik The Calcutta Chromosome, The Hungry Tide en A Sea of Poppies. De paperbackversie van River of Smoke, dat dit jaar uitkwam, moet nog even wachten tot mei. Een mooi vooruitzicht.

De laatste twee genoemde boeken hebben veel indruk op me gemaakt. Nog vaak zie ik de beelden voor me van de brede stroom van de zoute moerassen van de Sundarbans, waar rivierdolfijnen leven en volgens de overlevering een tijger loert in de moeraswildernis. De kern van de beide boeken is de ontmoeting tussen het eenvoudige leven van de strikt bijgelovige mensen die niets méér kennen dan het gebied waar ze geboren zijn en de Indiërs die door opleiding en/of emigratie een brede blik op de wereld hebben gekregen, en voor korte of lange tijd terugkeren.

En het gaat ook, heel bijzonder voor Indiase romans, over sterke vrouwen.

Wat doet Henk hier eigenlijk?

Vanmorgen stond deze prachtfoto in het  Limburgs Dagblad.

Niet om het een of ander, maar weet Wim Deetman hiervan?

Doe eens gek, maak er een democratie van

Emiel (of Emile, dat kijken we straks wel even na) Roemer was door de internettertjes van de Tros benoemd tot Politicus van het Jaar, en hij stond er eigenlijk beteuterd bij. Hij heeft normaal al veel tanden, maar nu had hij echt de mond vol. In zijn hand hield hij de bijbehorende trofee, een eigenaardige kruising tussen de vuurtoren van Kijkduin, de maanlander van 1969, een kerosinelamp, een liftkooi uit een kolenmijn en de Toren van Pisa zoals gebruikt in een spelletje van Willem Ruys.

Misschien was zijn houding wel bedacht door zijn spindoctor: doe maar een beetje schutterig, dat is goed voor je populariteit. Enerzijds die bescheidenheid van ‘wie ben ik dat ik dit ben?’ en anderzijds: ‘Roemer is iemand om wie je wel kunt lachen’.

In Pauw & Witteman, bedoeld en ook wel gezien als gezaghebbend tv-programma op het gebied van politiek, hadden ze het Politieke Moment van het Jaar, sterker nog: tien politieke momenten van het jaar op een rijtje gezet. Ik zal ze hier niet herhalen, alleen al omdat ik dan mijn eigen cordon sanitaire moet doorbreken.

Het waren inderdaad allemaal momenten die óf alleen maar nergens op sloegen, óf beelden die toonden dat het democratisch gehalte van de Nederlandse politiek zwaar onder druk staat. Ik zal niet zeggen: meer dan ooit, want het is nooit veel soeps geweest, natuurlijk. Bij de tien was ook het moment waarop staatsecretaris Veldhuyzen van Zanten het zwijgen oplegt aan de voorzitter van een Kamercommissie door haar een mep in het gezicht te verkopen – en dat is dan iemand van dat keurige CDA; het incident zal de doodschreeuwers van de fascistoïde partij moed geven. Voor mij was dat het meest omineuze politieke moment van het jaar.

En als je de tien momenten van P&W overziet, dan weet je alweer, dat Nederlandse kiezers dan ook helemaal niet uit zijn op inspraak of democratie, Nederlandse kiezers willen kunnen lachen om hun politici, hoeveel keer moet ik dat jullie nog voorhouden? In het huidige kabinet zitten er al minstens vijf of zes, te beginnen met Rutte en zijn door middel van plastische chirurgie op zijn gezicht aangebrachte grijns, Henk Bleker (als hij niet om te huilen was) Kees Jan de Jager met zijn weelderige gestalte en onbeholpen taalgebruik en de diverse dansmarietjes die onder meer belangrijke problemen behandelen als ‘de maximumsnelheid omhoog naar 130 (and beyond,’ neem ik aan.)

Boer Koekkoek, Joop den Uyl, Hans Wiegel, Dries van Agt, de helft van de fractie van de gedoogpartij, Wim Kok (gebruikte computermuis als afstandsbediening) Luns alleen, Luns en premier De Jong samen, Gerrit Zalm, Piet Hein Donner. Kejje en kojje mee lagge. En daar sloot Emiel Roemer zich dus gisteren naadloos bij aan. Jammer genoeg probeerde hij niet even geinig zijn trofee te gebruiken als afstandsbediening om een camera uit te schakelen of zo. Dan was hij in mei 2012 al premier geworden.

Wim Kan is natuurlijk degene die al heel lang geleden op Oudejaarsavond de vinger op de wonde plek legde door verschillende van bovengenoemde politici tot zéér bekwaam te benoemen.

Laten we dus Wim Kan benoemen tot wijsgeer en hofnar van het millennium en daarna proberen er een volwassen democratie van te maken.

Ik denk het niet. (*Besmuikt lacht achter hand*)

________

hhBest

Boek & Film 

Afgetroefd, onderuitgehaald

Vaclav Havel, Cesaria Evora, Bob Brookmeyer en achthonderd Filippino’s dood en Kim Jong Il naar de maan geschoten – daar zit hoogstens een absurdistisch sketchje in, dat is gemeen, dat is de eerzame weblogger het gras over de wenkbrauwen laten groeien, dat is de goedwillende mens (van Szechuan of niet) het vuur uit de mond stoten en het brood aan de schenen leggen.

En dan had ik ook nog willen gedenken dat uitgerekend vandaag het tweeëntachtig jaar geleden is, dat mijn ouders te Nijmegen in het huwelijk traden.

Dat is te veel voor één dag. Ik kan er niet aan beginnen. Dus.

Dat Bob Brookmeyer nog leefde. Ik voel me weer iets beter, trouwens.

Het echte journalistieke bloed

Onverhoeds zet je op zondagochtend de televisie aan, ditmaal in je hotelkamer met enigszins moeizaam uitzicht op een stormachtige zee en jagende Hollandse wolkenluchten (die ik in Mexico en Italië veel Hollandser heb gezien) zie je daar ineens een mevrouw die haar niet eens erg lelijke gezicht alweer enige tijd geleden in de ‘verongelijkt’-stand heeft gezet, en dat weer deels heeft trachten te verbeteren door er een malle lok koperglanzend zwart haar voor te hangen. Punk toen het niet meer hoefde. Anouschka Miltenburg is de naam en mevrouw is VVD-Kamerlid, belast met mediazaken.

Ze zit naast beroepsroddelnicht en ook aan de VVD gelieerd presentator Albert Verlinde en in het programma zit een ‘itempje’ over een muzikant uit Volendam die ooit nauwelijks weg te slaan was uit De Telegraaf.

En ze zitten natuurlijk in het televisieprogramma van die krant, dat sinds enige tijd gepresenteerd wordt door Eva Jinek, die het doet met Bram Moszkowicz, die vroeger vaak te consulteren was in RTL Boulevard, gepresenteerd door genoemde Verlinde.

Kortom, Nederland is wakker en gezellig weer thuis.

Anouschka mag de tv van de afgelopen tijd recenseren, walgt van de menseneters van BNN (‘het spijt me dat ik het nu toch heb moeten zien’) stelt vast dat de publieke omroep vijf maanden per jaar met vakantie is ‘en herhalingen draait’ en concludeert daaruit dat er nóg wel eens tweehonderd miljoen van de publieke omroep af mag. ‘Ze hebben me daarom al eens vergeleken met Berlusconi,’ zegt ze met een gezicht dat meedeelt: ‘en een week of zes geleden zou ik daar nog trots op zijn geweest ook.’ Maar nu dus niet meer.

Albert Verlinde grijpt zijn kans en noemt het ‘toch te gek dat de enige twee talkshows die er wat toe doen bij de linkse VARA zitten.’ Hij doelt op P&W en DWDD, en vergeet te vermelden dat hij zelf daar ook vaak aanschuift, vermeldt ook niet dat hij RTL Boulevard vooral gebruikt voor promotie van zijn eigen winkel en dat de commerciële omroep vooral goedkope huilprogramma’s brengt, stokoude huizenverkoopprogramma’s uit Engeland en al even stokoude Amerikaanse soaps en koken, koken, koken en Dr. Phil en vooral dezer dagen honderden films die per stuk al vijftig keer op tv te zijn geweest. Met Santa Claus.

Nee, het is een schande dat Matthijs, Jeroen en Paul van de VARA zomaar die linkse talkshows mogen maken – waar trouwens meer rechtse ballen te zien zijn dan zure socialisten. Die rechtse ballen kunnen ze bij domrechts per dozijn leveren, en DWDD en P&W zijn daar om duistere redenen verzot op. Van Matthijs van Nieuwkerk is bekend dat hij geregeld gesmoord in zijn kussen ligt te snikken omdat Geert Wilders niet naast hem wil zitten.

Gelukkig kroop toen het eerlijke journalistenbloed van Eva Jinek waar het blijkbaar in dat programma eigenlijk niet mocht gaan, toen ze zei: ‘Het staat de andere omroepen natuurlijk wel vrij om óók talkshows te maken.’*) Daarmee had ze waarschijnlijk de grenzen bereikt van wat De Telegraaf nog als kritiek toelaat, want ze liet met name Verlinde, terwijl de boter inmiddels tappelings van zijn hoofd droop, gewoon nog even doorlullen.

La Berluscona deed het slimmer, die prees het NOS Journaal nog even het graf in en daarna was het de beurt aan een fantast die toeristen de ruimte in wil schieten.

Ik stel voor op de eerste vlucht Anoes en Albert te laten meegaan.

*)De citaten in deze column zijn kortheidshalve enigszins geparafraseerd.

_______

hhBest

Boek & Film 

Een bar avontuur in Maastricht

Het Ceramiqueterrein in Maastricht, de architectuur is schitterend, vooral op mooie dagen. Maar in een gure decembernacht met gierende wind en felle sneeuwjacht is het schaarsverlichte terrein rond het Bonnefanten Museum iets minder huiselijk, het doet denken aan Metropolis of zoiets.

In het museum, zo luidt de tekst van de uitnodiging, vindt het feest plaats dat hoort bij de oratie van prof. dr. M.H. de Haan, beter bekend als Michiel. Ondanks de totale verlatenheid is het nog een kunst de auto ergens kwijt te raken. Maar het lukt toch en we begeven ons welgemoed op weg.

Voor ons doemt de geheel duistere kolos van Aldo Rossi’s schepping op. Ik haal de uitnodiging te voorschijn, is het wel hier? Het is hier.

Enigszins twijfelend lopen we de helling op die leidt naar de ingang. Daar aangekomen zien we een portiek – de portiek van een fabriek die al een tijdje geleden het slachtoffer is geworden van de vorige recessie; ik zie slordig bijeengewaaid karton en plastic, en ontwaar dan ineens een gehurkt menselijk wezen.

En ik weet ook meteen wat hij er doet: de zwarte man bouwt van het karton en het plastic een onderkomen voor de nacht. Hij kijkt ons glimlachend aan als wij aarzelen – moeten we over hem heen stappen? En dan? In het museum is alles donker.

‘Het is aan de achterkant,’ deelt de man mee, en maakt een vaag wijzend gebaar. ‘Dank u wel! Prettige avond!’ roep ik, ja, bij mij moet je zijn om de verkeerde woorden op het juiste moment te berde te brengen. Twintig stappen verder denk ik al dat de man voor zijn advies wellicht een eurootje verdiend zou kunnen hebben.

Aan de achterkant zit de gevel die uitkijkt op het duistere water van de door de wind geteisterde Maas, in het water weerkaatsen de lichtjes van de stad aan de overkant.

Snel de trappen op en het café binnen, een reusachtige en buitengewoon ongezellige aangelegenheid, nagenoeg geheel in het duister gehuld, met honderden dicht opeengepakte academisch en universitair ogende mensen die op luide toon verwikkeld zijn in conversatie.

Als door een wonder vinden we het nog immer en wonder boven wonder stabiele clubje dat ooit kunst en cultuur beschreef in het Limburgs Dagblad.

De wijn is goed, de hapjes ook.

En de tocht is niet vergeefs, want we maken weer eens een afspraak om met het clubje gezellig bijeen te komen. Ten huize van prof. dr M. H. de Haan, natuurlijk.

Onderweg in de auto in de nog voortjagende sneeuw denk ik aan de zwarte man. Zou hij al slapen?

 

___________

hhBest

Boek & Film

Failliet van de roomsche journalistiek

‘Das haben wir nicht verwoest,’ had de voormalige aartsbisschop van Utrecht, kardinaal Simonis misschien beter kunnen zeggen, dan had hij tenminste openlijk en voor iedereen duidelijk zitten te liegen, over de levens van de kinderen die in handen vielen van de Broeders van Liefde en de Zusters van Zeven Smarten – ja, seks kan voor een klein kind in diverse opzichten heel pijnlijk zijn.

Ik heb er al eerder over geschreven, en gisteren dacht ik: ik maak me ervanaf met een botte grap, maar toen zag ik De Waan van de Dag, dat uitstekende programma over journalistiek dat gepresenteerd wordt door Clairy Polak, die zo prachtig met een minzame glimlach mensen kan fileren. Daar zat uiteraard weer Joep Dohmen en ik herhaal het nog maar eens: hij was goud, dat zag ik meteen toen hij ergens in het begin van de jaren tachtig onder mijn hoede kwam als stagiair bij het Limburgs Dagblad. Toen al moet men voorvoeld hebben dat het talent van Joep geen goed nieuws kon zijn voor de poeproomsche kliek die eigenaar was geweest van de krant, voor die verkwanseld werd aan de Holding De Telegraaf, ook toen een bekend katholiek conservatief bolwerk.

In de persoon van Jos Drehmanns als zetbaas van de Holding hielden de Limburgse, vooral Roermondse roomschen een vinger in de pap – niet voor niets kenschetste de hoofdredacteur van het weekblad De Linie, Gerard van den Boomen, Drehmanns destijds een ‘het type van de Spaanse aartsbisschop’. Het was Drehmanns die Joep ontsloeg wegens bezuiniging, waardoor de weg vrij kwam voor diens carrière bij NRC Handelsblad, met daarin de rode lijn van de definitieve ontmaskering van de roomsche kerk als een criminele organisatie. Drehmanns kocht van het aldus overgehouden geld een prachtige zilvergrijze Citroën CX.

Joep, zag ik, kan al net zo minzaam glimlachen als Clairy en dat deed hij met name toen een van de andere deelnemers aan het gesprek, de ook al poeproomsche Gerard Klaasen, even niet goed nadacht en begon op te scheppen dat hij al lang vóór Joep Dohmen een seksueelmisbruikarchiefje had aangelegd. Het probleem was alleen dat hij er niks mee had gedaan – niet helemaal zijn eigen schuld, want zijn werkgeefster de KRO zou ook wel de wenkbrauwen hebben gefronst als hij er mee aan was gekomen. Waarbij we er even vanuit gaan dat Klaasen eenzelfde soort speurneuzentalent heeft als Dohmen.

Het incidentje gaf meteen een mij bekend voorkomend doorkijkje in de roomsche journalistiek in Nederland, die heel vaak heel veel leek op roomsche propaganda. Bisschop Van Luyn zagen we, ter illustratie, nu eens niet door RKK geïnterviewd maar door de VARA, als democraat in hart en nieren de hand voor de camera houden.

Hij liet zich uiteraard liever interviewen door Gerard Klaasen, die nog wel uitlegde dat er in de roomsche kerk sprake is van ‘enerzijds wereldheren en anderzijds paters’ en daar waren we weer dankbaar voor, dat we wisten dat Gerard misschien propagandist is, maar tevens ook wel héél deskundig. Jammer dat hij het niet over de lippen kon krijgen dat Simonis, Van Luyn, Bär en al hun maten wel degelijk van alles verwoest hebben. Klaasen kwam niet verder dan: ‘Het is schokkend dat dit in de kerk, mijn kerk, gebeurde.’

Ik bedoel maar.

_________

hhBest

Boek & Film 

De post moet echt helemaal anders

De leukste uitspraak van vandaag was uiteraard van de man die op de radio zei: ‘Als die pij weer omhoog ging, dan wist je wel hoe laat het was.’ Te laat, wist Wim Deetman vanmorgen al te melden. Maar daar heb ik al genoeg ellende van gehad, ik ga gewoon over op Henkie.

Want Henkie Bleker slaat weer toe. PostNL hoeft maar te kikken en Henk is een en al begrip. Nee, natuurlijk zegt u het maar, geen brieven meer op maandag? Prima, dan geen brieven meer op maandag, wat een onzin eigenlijk ook: brieven op maandag, wat kost dat niet. Bovendien stuurt niemand meer brieven. Wat zegt u? Nog mensen zat die brieven sturen? Nou, dan stoppen ze daar maar mee, of die brief komt op dinsdag, daar is toch geen haast bij?

Nee, natuurlijk is er geen haast bij, en er is ook wel wat voor te zeggen hoor, een maandag zonder het oorverdovend geklep van de brievenbus aan je houten kop van het weekend.

Was het maar waar, want om half vijf, ook op maandagmorgen, zeker op maandagmorgen, klept de krant in de bus waardoor wij een uur later weer op de hoogte kunnen zijn van de wereldproblematiek.

En daarmee is het niet afgelopen, althans: hier in de buurt wemelt het voortdurend van de lui die van alles in de bus komen stoppen, buiten de oranje-zwarte postbode. Iemand van de Licompost (dat is hier iets regionaals) iemand van de Sandd en nog een of twee van die lui die PostNL het leven zuur maken omdat zij wel slaven mogen houden en PostNL niet, de lui die het Zondagsnieuws brengen en daarbij ook ‘steggelen’ (Nimweegs) door het wanproduct reeds op zaterdag in de bus te duwen, direct gevolgd door iemand met een dik pak reclame, gevolgd door iemand met nóg een dik pak reclame, maar nu van Duitse winkels en een heel assortiment die kaartjes, briefjes, envelopjes in de bus duwen omdat ze geld willen, omdat ze je een cursus machineschrijven willen geven of de slagersachterham in de aanbieding hebben.

Dus ik stel nu twee dingen voor: ga allemaal in plaats van dat stomme gemail, ge-sms en getwitter waar toch niets goeds van kan komen, eens mooie handgeschreven brieven versturen. Eigenlijk wil ik die afgeleverd zien door een koerier te paard, die zijn gevederde driekanten steek zwierig van het hoofd neemt terwijl hij je het gelakzegelde schrijven, wat zeg ik, de missive ter hand stelt of desgewenst zelfs voorleest en je hem de vereiste postzegel of anders wel een dukaat geeft. Schenk hem bij gelegenheid ook eens een bokaal warme rode wijn met kaneel, voor hij weer in duistere moerassen zijner professie verdwijnt.

En geef anders op maandag de post mee met een van die tallozen die de hele week van alles in je bus duwen.

Om half vijf samen met de krant, bijvoorbeeld. Is de post eindelijk ook weer eens echt op tijd.

_____

hhBest

Boek & Film 

Eén Groot Dictee en twee prangende vragen

De vraag wat het Groot Dictee der Nederlandsche Taal eigenlijk voorstelt is gelukkig inmiddels in het geheel nog niet en dus afdoende beantwoord. Doemt meteen een andere vraag op, nee doemen twéé vragen op: is het noodzakelijk dat halverwege december de vergaderzaal van de Eerste Kamer der Staten-Generaal ineens de showroom wordt van de nieuwste brillenmode? En kan het Dictee vanaf volgend jaar weer gewoon een volstrekte onzintekst zijn waar je met het grootste gemak per woord veertien fouten maakt?

Eerst die brillen. Gisteravond zag ik dat zelfs Philip Freriks gevallen is voor de Sjefke-van-Oekelbril, die Bart Chabot ooit van de onvergetelijke Haagsche komiek erfde (of is het orf?) en die inmiddels zelfs de fijngesneden neusjes van mooie meisjes ontsiert en vermoedelijk, door het loodzware gewicht van het instrument, ook verminkt. Ines Wesky, de nieuwe voorzitter van het Dictee, had er ook een, maar die is er wel tegen bestand, denk ik. Het was een hele troost te zien dat de auteur van het dictee van dit jaar, Arnon Grunberg, nog gewoon het half montuurloze brilletje op had dat sinds enkele maanden ineens zóó 2004 is.

Dan het dictee zelf. Een dictee met inhoud, een interessant probleem. Namelijk hoe Sigmund Freud probeerde aan de fundamentele vraag te ontkomen: waarin verschillen mensen van dieren? Door Cultuur, sterker nog, vermoedelijk: door Kultur. De cultuur maakt dat de mens zijn driften beteugelt en daardoor mens wordt.

Kees van der Staay, afkomstig uit een hoek van de samenleving waar men nogal wantrouwig kijkt naar uitingen van cultuur en zich liever verlaat op de voor gewone zoogdieren duistere vermaningen van een oud boek, keek nogal zunig bij zinsneden als ‘het gaat om seks, want zoons willen eigenlijk coïteren met hun moeder.’ Je zag hem denken: ‘Moet dat niet eigenlijk zonen zijn?’

En dan de aard van het dictee. Een heel saai dicteetje voor de laagste klassen van de middelbare school, als u mij toestaat. Ik heb nu even geen voorbeelden bij de hand, maar ik herinner mij dictees waarin wel dertig woorden voorkwamen waarvoor ik onder normale omstandigheden even het woordenboek raadpleeg, en dan ga ik kortheidshalve nog even voorbij aan koppeltekens, liggende streepjes, apostrofs en andere deeltekens en ampersanten.

Ik bedoel: een groot dictee waar ik maar zes foutjes in maak (twee hoofdletterfouten en de rest aaneenschrijffouten) dat is geen ingrediënt voor boeiende televisie. Wij willen diep zuchtende prominenten, verbeten taalkenners die weten: ik heb niet voor niets het Groene Boekje van buiten geleerd, kunstenaars die kans zien in elk woord en in elk leesteken een of meer fouten te maken. Niets van dat alles. Een Vlaamse prominent zag zelfs kans de gedeelde eerste prijs te winnen. Dat is niet bedoeling, wilt u dat goed in uw oren knopen?

In mij rijpte intussen het besluit dat ik voortaan alle woorden weer los van elkaar schrijf. Wat is dat voor een manie, alles aanmekaarschrijven?

_______

hhBest

Boek & Film

 

Een dagje in het oerwoud

Niet zeuren, natuurlijk: als je je in het oerwoud begeeft, dan kun je gebeten worden door geniepige beestjes. En je krijgt natte voeten.

Ik kom natuurlijk maar zelden, om niet te zeggen: nooit in de jungle, tenzij je de Brunssummerheide als jungle wilt zien, waar ik me niet tegen wil verzetten. Maar het oerwoud dat ik nu bedoel is het tropisch regenwoud genaamd internet, en meer in het bijzonder het warme, maar soms ook stinkende moeras aldaar genaamd Twitter.

Al in het begin van de jaren tachtig, toen de mogelijkheid ontstond om tussen computers berichten heen en weer te sturen die ook nog door alle anderen te lezen waren, merkte je dat je daar heel voorzichtig mee moest zijn. Het was toen ook al heel gewoon dat nauw met elkaar samenwerkende collega’s elkaar het licht in de ogen niet gunden en dus al snel via schriftelijke boodschappen met elkaar op voet van oorlog kwamen. Boodschappen die, en daar is niets aan veranderd in die dertig jaar, heel vaak wegens onbeholpen of juist geniepige formulering onbedoeld cq bedoeld verkeerd begrepen werden.

Een en ander leidde tot een verbod van de zijde van de leiding om voortaan nog berichten aan elkaar te sturen.

Zoals we inmiddels weten worden er tegenwoordig, ahum, wel weer berichtjes aan elkaar gestuurd. Sterker nog: tienduizenden mensen kennen elkaar alleen van Twitter, sms, e-mail en andere zogenaamd sociale media, die dan ook geregeld uitdraaien op asociale media.

Je kunt het ook positief zien: meer dan ooit weten we waar we de mafkezen, volidioten en andere gestoorde types kunnen vinden.

Waar je dan toch ineens heel intiem mee in een slordig visnet verward kunt raken en het blind om zich heen trappen begint.

Zo is er een stel die samen een leuk weblog beheren. Het is zo leuk dat ze denken dat er geld mee verdiend zou kunnen worden, en dat mag dan in de vorm van donaties. Bij elke stukje wordt om zo’n donatie gebedeld. Ik lees het weblog niet zo vaak meer, juist daardoor.

Buiten dat weblog hebben die twee blijkbaar weinig te doen, want zelfs als ze op een kennelijk vakantie-adres zijn en/of samen in bed liggen, twitteren ze er de ganse dag op los. Meestal gaat het om paranoïde getinte boodschappen aan politieke tegenstanders, maar vaak twitteren ze ook naar elkaar.

Wat ik mag adviseren: geniet van het gedoe, maar bemoei je er nooit mee.

Gisteren kon ik het even niet laten. Het kwam me meteen staan op een ontvolging, blokkering, plaatsing op een lijst met af te schieten personen, blokkering door medestanders van het tweetal die meteen nieuwe kwalificaties toevoegden, zodat ik nu ook bekend sta als snob en als defaitist. En het allerergste: als mensje.

Of is dat een leuke geuzennaam? Ik ben een mensje! En geen schorpioen! (Ik geloof namelijk ook al niet in astrologie.)

________

hhBest

Boek & Film